இந்த உலகாய்தத்தின் கூறுகள் சங்க இலக்கியத்தின் பல இடங்களில் ஊடாடும். பேராசிரியர் ஃகார்ட்டும் "down to earth; and no renouncement of worldly life" என்ற இக்கருத்தை சங்க இலக்கியம் வலியுறுத்துவதாய்த் தன் நூலில் சொல்லியதாய்க் கேள்விப்பட்டுள்ளேன். பேராசிரியர் சொல்லும் இப்போக்கு முற்றிலும் உலகாய்தப் போக்கு. அதற்காக வேதநெறி, சங்க இலக்கியத்தில் பேசப் படவில்லை என்று கிடையாது. வேதநெறியைச் சுட்டிக் காட்டும் பாடல்களும் சங்க இலக்கியத்தில் உண்டு. ஆனாலும் உலகாய்தப் போக்கு சங்க இலக்கியத்தில் தூக்கி நிற்கிறது. மாறாக, வட நாட்டு மரபை ஒட்டி எழுந்த இலக்கியங்களில் மிகமிகப் பெரும்பாலானவை (குறிப்பாக உபநிடதங்கள்) உலகம் நிலையில்லாதது என்றே கூறிவந்தன.
சங்க இலக்கியத்துள் ஊடாடும் கருத்து பற்றிய 2 பாடல்களைப் பார்ப்போம். பேரெயில் முறுவலார் எனும் புலவர், நம்பி நெடுஞ்செழியன் என்ற தம் நண்பனான மன்னன் இறந்தபொழுது, கையறு நிலைச் செய்யுள் ஒன்றைப் பாடினார். இப்பாடல் ஒரு மன்னனின் இலட்சிய வாழ்க்கையென்று கருதி, அவன் வாழ்க்கையை கீழே உள்ளபடி வருணிக்கிறது. படிக்கும் போதே, இந்த இலட்சிய வாழ்க்கை உலகாய்தக் கருத்தையே அடிப்படையாக கொண்டு இருப்பது, நமக்குப் புலப்படும். அதாவது "இவ்வுலகு உண்மையானது. இவ்வுலகின் பிரழ்ச்சனைகளை நாமே தீர்க்க வேண்டும். 'உண்மை நமக்குப் பிடிபடாது; அது வெறும் மாயைத் தோற்றம்' என்று கருதுதல் தவறு." என்ற கருத்தே இப்பாடலுக்கு அடிப்படை. (வானமாமலை).
"தொடியுடைய தோள் மணந்தனன்
கடிகாவில் பூச் சூடினன்
தண்கமழும் சாந்து நீவினன்
செற்றோரை வழி தடித்தனன்
நட்டோ ரை அயர்பு கூறினன்
வலியர் என வழி மொழியலன்
மெலியர் என மீக் கூறலன்
வேற்றுபுகழ் வையத்து ஓங்கு புகழ் தோன்றினன்
வருபடை எதிர் தாங்கினன்
பெயர்படை புறங் கண்டனன்
கடும் பரிய மாக் கடவினன்
நெடுந்தெருவில் தேர் வழங்கினன்
ஓங்கியல் களிறு ஊர்ந்தனன்
தீஞ்செறி தசும்பு தொலைச்சினன்
மயக்குடைய மொழி விடுத்தனன் - ஆங்கு
செய்பவெல்லாம் செய்தனன் ஆகலின்
இடுகவென்றோ, சுடுகவென்றோ
படுவழி படுக, இப்புகழ் வெய்யோன் தனையே
இதே போல இன்னொரு பாடல்; பிசிராந்தையாரிடம் எப்படி நரைக்காமல் இருக்கிறீர் என்று கேட்டதற்கு, அவர் புறவயக் காரணங்களையே கூறுவார். ஆன்மீகச் சிந்தனையே அவர் பாடலில் காணோம். முழுப் பாடலும் முழுக்கத் தரையில் ஆழப்பாவி, "இந்த உலகம் என்றைக்கும் நித்தம்/உறுதி" என்ற கருத்தைச் சொல்லும்.
யாண்டு பலவாக நரையில ஆகுதல்
யாங்கு ஆகியர் என வினவுதிர் ஆயின்
மாண்ட என் மனைவியொடு மக்களும் நிரம்பினர்
யான் கண்டு அனையர் என் இளையரும் வேந்தனும்
அல்லவை செய்யான் காக்கும் அதன் தலை
ஆன்று அவிந்து அடங்கிய கொள்கைச்
சான்றோர் பலர் யான் வாழும் ஊரே!
மேலே உள்ள பார்வையோடு சங்க இலக்கியங்களைத் திரும்பப் படித்துப் பாருங்கள். அப்பொழுது தான், சங்க இலக்கியங்களை ஏன் இவ்வளவு தூரம் பாராட்டுகிறோம் என்பது புலப்படும். "வாழ்க்கையைத் துறந்து விடு; இந்த உலகம் மாயை; இங்கே அல்லல் படாதே! மேலே உனக்காக ஒரு சொருக்கமே காத்து நிற்கிறது. நீ செய்த நல்லவை/கெட்டவைகளுக்காக அடுத்த பிறவியில் இன்னின்ன பலன் கிடைக்கும்" என்ற உலக மறுப்புக் கொள்கைகள் சங்க இலக்கியத்தில் பெரிதும் சொல்லப்படுவதே இல்லை. வடமொழி நூல்களைப் பார்க்கும் போது இது கொஞ்சம் வியப்பானது.
இப்பழைமையான உலகாய்தம் படிப்பதற்காகத் தெற்கே காஞ்சிபுரத்திற்கு பலரும் வரவேண்டுமெனில், அது தெற்கே தோன்றியிருக்க வேண்டும் என்பதுதானே ஞாயம்? அதுதானே சரியாக முடியும்? அப்படியானால், தென் சொல்லைக் கொண்டு உலகாய்தம்/பூதவியல் என்று இயல்களுக்கு பெயரிடாமல் வடசொல்லைக் கொண்டா பெயரிடுவார்? மெய்யறிவியலில் விசும்பு தவிர்த்த நிலம், நீர், நெருப்பு, காற்று ஆகிய 4 பூதங்களைப் பற்றிய வாதம் உலகாய்தமென்றும், விசும்பு சேர்த்த 5 பூதங்களைப் பற்றிய வாதம் பூதவியல் என்றும் காலகாலமாக இந்நாவலந்தீவில் வழங்கப்பட்டு வந்தது. பூதங்களின் தொகுதியில், விசும்பைச் சேர்க்கும் வழக்கம் தெற்கே இருந்து தான் போனது, பின் புத்த சமண வாதங்களில் பரவியது, என்று தெள்ளத் தெளியவே இந்திய மெய்யறிவியல் ஆய்வாளர் நிறுவியுள்ளனர்.
உலகாய்தத்தின் பல கூறுகளைத் தன்னுளே உள்ளடக்கிப் பின் எழுந்த சிவ நெறிக் கொள்கையிலும் பொன்னம்பலமான தில்லையில்லாமல் எதுவும் இல்லை. விசும்பைச் சேர்க்காவிட்டால் பின் எதற்குச் "சிதம்பர ரகசியம்"? நடவரசன் விசும்பில் அல்லவா ஆடுகிறான்?
சங்க இலக்கியத்துள் ஊடாடும் கருத்து பற்றிய 2 பாடல்களைப் பார்ப்போம். பேரெயில் முறுவலார் எனும் புலவர், நம்பி நெடுஞ்செழியன் என்ற தம் நண்பனான மன்னன் இறந்தபொழுது, கையறு நிலைச் செய்யுள் ஒன்றைப் பாடினார். இப்பாடல் ஒரு மன்னனின் இலட்சிய வாழ்க்கையென்று கருதி, அவன் வாழ்க்கையை கீழே உள்ளபடி வருணிக்கிறது. படிக்கும் போதே, இந்த இலட்சிய வாழ்க்கை உலகாய்தக் கருத்தையே அடிப்படையாக கொண்டு இருப்பது, நமக்குப் புலப்படும். அதாவது "இவ்வுலகு உண்மையானது. இவ்வுலகின் பிரழ்ச்சனைகளை நாமே தீர்க்க வேண்டும். 'உண்மை நமக்குப் பிடிபடாது; அது வெறும் மாயைத் தோற்றம்' என்று கருதுதல் தவறு." என்ற கருத்தே இப்பாடலுக்கு அடிப்படை. (வானமாமலை).
"தொடியுடைய தோள் மணந்தனன்
கடிகாவில் பூச் சூடினன்
தண்கமழும் சாந்து நீவினன்
செற்றோரை வழி தடித்தனன்
நட்டோ ரை அயர்பு கூறினன்
வலியர் என வழி மொழியலன்
மெலியர் என மீக் கூறலன்
வேற்றுபுகழ் வையத்து ஓங்கு புகழ் தோன்றினன்
வருபடை எதிர் தாங்கினன்
பெயர்படை புறங் கண்டனன்
கடும் பரிய மாக் கடவினன்
நெடுந்தெருவில் தேர் வழங்கினன்
ஓங்கியல் களிறு ஊர்ந்தனன்
தீஞ்செறி தசும்பு தொலைச்சினன்
மயக்குடைய மொழி விடுத்தனன் - ஆங்கு
செய்பவெல்லாம் செய்தனன் ஆகலின்
இடுகவென்றோ, சுடுகவென்றோ
படுவழி படுக, இப்புகழ் வெய்யோன் தனையே
இதே போல இன்னொரு பாடல்; பிசிராந்தையாரிடம் எப்படி நரைக்காமல் இருக்கிறீர் என்று கேட்டதற்கு, அவர் புறவயக் காரணங்களையே கூறுவார். ஆன்மீகச் சிந்தனையே அவர் பாடலில் காணோம். முழுப் பாடலும் முழுக்கத் தரையில் ஆழப்பாவி, "இந்த உலகம் என்றைக்கும் நித்தம்/உறுதி" என்ற கருத்தைச் சொல்லும்.
யாண்டு பலவாக நரையில ஆகுதல்
யாங்கு ஆகியர் என வினவுதிர் ஆயின்
மாண்ட என் மனைவியொடு மக்களும் நிரம்பினர்
யான் கண்டு அனையர் என் இளையரும் வேந்தனும்
அல்லவை செய்யான் காக்கும் அதன் தலை
ஆன்று அவிந்து அடங்கிய கொள்கைச்
சான்றோர் பலர் யான் வாழும் ஊரே!
மேலே உள்ள பார்வையோடு சங்க இலக்கியங்களைத் திரும்பப் படித்துப் பாருங்கள். அப்பொழுது தான், சங்க இலக்கியங்களை ஏன் இவ்வளவு தூரம் பாராட்டுகிறோம் என்பது புலப்படும். "வாழ்க்கையைத் துறந்து விடு; இந்த உலகம் மாயை; இங்கே அல்லல் படாதே! மேலே உனக்காக ஒரு சொருக்கமே காத்து நிற்கிறது. நீ செய்த நல்லவை/கெட்டவைகளுக்காக அடுத்த பிறவியில் இன்னின்ன பலன் கிடைக்கும்" என்ற உலக மறுப்புக் கொள்கைகள் சங்க இலக்கியத்தில் பெரிதும் சொல்லப்படுவதே இல்லை. வடமொழி நூல்களைப் பார்க்கும் போது இது கொஞ்சம் வியப்பானது.
இப்பழைமையான உலகாய்தம் படிப்பதற்காகத் தெற்கே காஞ்சிபுரத்திற்கு பலரும் வரவேண்டுமெனில், அது தெற்கே தோன்றியிருக்க வேண்டும் என்பதுதானே ஞாயம்? அதுதானே சரியாக முடியும்? அப்படியானால், தென் சொல்லைக் கொண்டு உலகாய்தம்/பூதவியல் என்று இயல்களுக்கு பெயரிடாமல் வடசொல்லைக் கொண்டா பெயரிடுவார்? மெய்யறிவியலில் விசும்பு தவிர்த்த நிலம், நீர், நெருப்பு, காற்று ஆகிய 4 பூதங்களைப் பற்றிய வாதம் உலகாய்தமென்றும், விசும்பு சேர்த்த 5 பூதங்களைப் பற்றிய வாதம் பூதவியல் என்றும் காலகாலமாக இந்நாவலந்தீவில் வழங்கப்பட்டு வந்தது. பூதங்களின் தொகுதியில், விசும்பைச் சேர்க்கும் வழக்கம் தெற்கே இருந்து தான் போனது, பின் புத்த சமண வாதங்களில் பரவியது, என்று தெள்ளத் தெளியவே இந்திய மெய்யறிவியல் ஆய்வாளர் நிறுவியுள்ளனர்.
உலகாய்தத்தின் பல கூறுகளைத் தன்னுளே உள்ளடக்கிப் பின் எழுந்த சிவ நெறிக் கொள்கையிலும் பொன்னம்பலமான தில்லையில்லாமல் எதுவும் இல்லை. விசும்பைச் சேர்க்காவிட்டால் பின் எதற்குச் "சிதம்பர ரகசியம்"? நடவரசன் விசும்பில் அல்லவா ஆடுகிறான்?
"வானாகி, மண்னாகி, வளியாகி, ஒளியாகி,
ஊனாகி, உயிராகி, உண்மையுமாய், இன்மையுமாய்,
கோனாகி, யான் எனதென்று அவரவரைக் கூத்தாட்டு
வானாகி, நின்றானை என் சொல்லி வாழ்த்துவனே!"
என்ற மாணிக்கவாசகர் பாடல் நமக்கு உணர்த்துவது தான் என்ன? ஐம்பூதக் கோயில்களும் (திருவொற்றியூர்/கச்சி திருவேகம்பம் - நிலம், திருவானைக்கா - நீர், திருக்காளத்தி - காற்று, திருவண்ணாமலை - நெருப்பு, திருச்சிற்றம்பலம் - விசும்பு) சிவநெறியின் அடித்தளங்கள் அல்லவா? இத்தகையவை எதுவும் வடநாட்டில் கிடையாதே? விண்ணவ நெறியிலும் (விண்ணவம்>வைணவம் - இச்சொல்லும் சங்கத ஆக்கம் தான். சங்கதவாக்கத்தால் எத்தனை கருத்துக்கள் நம்முடையது என்று தெரியாமலே உருமாறிக் கிடக்கின்றன, தெரியுமா?) ஐம்பூதங்களை உள்ளடக்கியே திருமாலைச் சொல்வர்.
பூதமென்ற சொல் கையாளும் முகன்மைச் சங்கப் பாட்டு, புறநானூற்றின் அறுதப் பழைய பாட்டு, நந்தர் காலத்திற்கும் முந்திய முரஞ்சியூர் முடிநாக ராயரின் பாட்டெனத் தமிழறிஞர் பலரும் சொல்கிறார். முரஞ்சியூர் முடிநாக ராயர் கடைச்சங்க காலத்திற்கும் முந்தியவர். அவர் முதற்சங்கஞ் சேர்ந்தவர் என்றுஞ் சிலர் சொல்கிறார். சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதனைப் பற்றிய பாடலில் அவர் சொல்கிறார்.
"மண் திணிந்த நிலனும்
நிலன் ஏந்திய விசும்பும்
விசும்பு தைவரு வளியும்
வளித் தலைஇய தீயும்
தீ முரணிய நீரும் என்றாங்கு
ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை போல"
"பொறை, சூழ்ச்சி, வலி, தெறல், அளி என்ற ஐந்தும் உடையவன் சேரமான்" என்று இப்பாடல் பேசும். "ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை" என்ற சொற்றொடர் நம் மரபை ஆழமாக எடுத்துச் சொல்லும்.
இனி "வளி என வரூஉம் பூதக் கிளவியும்" என்பது தொல்காப்பியம் 242, எழுத்ததிகாரத்தில் வரும், தொல்காப்பிய நூல் கி.மு.7-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என்று தெள்ளத் தெளிவாகப் பேராசிரியர் இலக்குவனார் நிறுவியிருக்கிறார். தொல்காப்பியம் வெவ்வேறு காலங்களில் எழுதப்பட்டுத் தொகுக்கப் பட்டது என்று கூறிய பேராசிரியர் கமில் சுவலபில் கூட "எழுத்ததிகாரம் மிகப் பழையது" என்று ஒப்புவார். எழுத்ததிகாரத்தில் வடமொழிச் சொற்களும், கருத்துக்களும் மிகமிகக் குறைவாகவே இருப்பது பலராலும் ஒப்புக்கொள்ளப் பட்ட செய்தி. ஆக, பூதம் என்ற சொல்லாட்சி இன்று நேற்று ஏற்பட்டதல்ல. குறைந்தது 2700 ஆண்டுகளுக்கு முந்தியது. (இயல்பு என்ற சொல்லுக்கு எவ்வளவு தமிழ் மரபுண்டோ அவ்வளவு தமிழ்மரபு பூதம் என்பதற்கும் உண்டு.)
தொல்காப்பியர் உலகாய்தத்தோடு எப்படி உறவு கொண்டார்? அதற்கு மறுமொழியாக, "ஐந்திரம் என்ற நெறிமுறை வழி அறியப்பட்டதால் இந்த உறவு" என்று பனம்பாரனார் சொல்கிறார்.
ஐந்திரம் என்பது இலக்கண நூல் அல்ல; (பலரும் அதை இலக்கண நூல், வடநூல் வியாகரணம் என்று சேனாவரையரின் தவறான விளக்கத்தால் தடுமாறுகிறோம்.) அது ஐம்பூதங்கள் பற்றிய தமிழர் கோட்பாடு/தருக்கம் மற்றும் பேச்சுக் கலை. (ஐ+ந்+திரம்; திரம் = திரட்சி, சேர்க்கை என்ற பொருளைக் கொடுக்கும்; 'சேரே திரட்சி' என்பது தொல்காப்பியம்.) எனவே 5 பூதங்களின் திரட்சி, சேர்க்கை ஐந்திரமென்று ஆனது. இந்த ஐந்திரத்தை தொல்காப்பியர் முழுதும் கற்றத்தேர்ந்த காரணத்தால் தான் பனம்பாரனார் "மல்குநீர் வரைப்பின் ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன்" என்று சிறப்புச் செய்வதாக முனைவர் நெடுஞ்செழியன் விரிவாக, மிகச் சரியாக, தன் நூலில் விளக்குகிறார். "ஐந்திரம் என்பது தருக்கம் மற்றும் பேச்சுக்கலை தான்" என்பதை நிலைநாட்டுதற்குரிய சரியான சான்று, கம்ப ராமாயணத்தில் உள்ளது. சொல்லின் செல்வனான தென்னாட்டு அனுமனை
இயைந்தன இயைந்தன இனைய கூறலும்
மயிந்தனும் துமிந்தனும் என்னும் மாண்பினார்
அயிந்திரம் நிறைந்தவன் ஆணை ஏவலால்
நயந்தெரி காவலர் இருவர் நண்ணினர்
என்று கம்பன் கூறுவான். (யுத்த காண்டம், வீடணன் அடைக்கலப் படலம், 42). இங்கே பேசத்தெரிந்தவன் என்ற பொருளே எல்லாத் தமிழறிஞராலும் உணரப் படுகிறது. "எப்படிச் சொன்னால் குரக்கின வீரர்கள் கேட்பார்" என்று தெரிந்த அனுமன் தன் அதிகாரிகளான மயிந்தனையும் துமிந்தனையும் அனுப்பி, வீடணனை விடுவித்து, இராமனிடம் சேர்ப்பிக்கிறான். இங்கே அயிந்திரம் என்பதற்கு இலக்கணப் பொருள் எப்படி வலிந்து பொருத்தினாலும், சரியாய் வராது. இன்னொரு காட்டும் சொல்லுவேன். வீரபாண்டியக் கட்ட பொம்மன் திரைப்படத்தைப் பலரும் பார்த்திருப்பீர்களே, அதில் வருமே ஒரு பேச்சு "இவன் பேசத் தெரிந்தவன்......", நினைவிருக்கிறதா? அதே நிலைதான் இங்கு; அனுமன் பேசத் தெரிந்தவன்; அதனால் தான் அவன் சொல்லின் செல்வன்; அதாவது ஐந்திரம் நிறைந்தவன். ஐந்திரம் என்பது உலகாய்தம்/பூதவியல்/அளவையாடல் கலை என்பதின் இன்னொரு பெயர். அனுமனைப் போலத் தொல்காப்பியனும் ஐந்திரம் நிறைந்தவன் என்று பனம்பாரனாரால் குறிக்கப் படுகிறான். ஆழ்ந்து பார்த்தால், தொல்காப்பிய நெடுகிலும் உலகாய்தக் கருத்துக்கள் கூறப்படுவதை அறியமுடியும்.
ஐம்பூதங்கள் பற்றிய எடுக்கைகளை (reference)த் தெரிந்து கொள்ள, திரு. வே. அண்ணாமலை தொகுத்து வெளிவந்த "சங்க இலக்கியத் தொன்மக் களஞ்சியம் - 1, -2" ஆகிய நூல்களைப் படியுங்கள். ( அதில் குறள் -271, பரிபாடல் 3:4, 3:66, 3:77-80, 13:18-23, பதிற்றுப் பத்து 24" 15-16, 14:1-2, மதுரைக் காஞ்சி 453-454, புறம் 20:1-6, குறுந்தொகை 3:1-2, தொல். 305, புறம் 55:15, புறம், 51:3, புறம் 51:1-2. முருகாற்றுப்படை 254, புறம் 51:1. ஆகிய எடுக்கைகள் ஐம்பூதங்களைப் பற்றிக் குறிப்பதைக் காணலாம்.)
ஐம்பூதத்திற்கு இணையாக ஐம்புலன்களை "சுவை, ஒளி, ஊறு, ஓசை, நாற்றம்" என்று சொல்லுவதும் உலகாய்தக் கூற்றே. இந்த ஐம்புலன்கள் வழியாகத்தான் உணர்வையும், காட்சிப் பெருமானத்தையும் (பிரமாணம்), அணுமானத்தையும் (அனுமானம்; அண்ணுதல் = நெருங்குதல்; ஒன்றை நெருங்கிவந்து அது பற்றி மானிக்கும் கருத்து அணுமானம்; தவறான பலுக்கலால் இதையும் வடமொழி என்று தடுமாறுகிறோம்.) பெறுகிறோம்.
சுவை ஒளி ஊறு ஓசை நாற்றம் என்று ஐந்தின்
வகை தெரிவான் கட்டே உலகு (குறள் 27)
(அதாவது ஐந்தின் வகை தெரிந்தவன் என்றால் ஐம்பூதங்களை ஆளத் தெரிந்தவன், இவன் கட்டில் தான் உலகம் இருக்கும் என்று பொருள்)
வஞ்ச மனத்தான் படிற்று ஒழுக்கம் பூதங்கள்
ஐந்தும் அகத்தே நகும். (குறள் 271)
(மனத்துக்குள் இருக்கும் ஐம்பூதங்களும் நகைக்குமாம்: (சென்னைத் தமிழில் சொன்னால் "இன்னாடா, மனசெல்லாம் விசத்தை வச்சுக்குணு இப்டி ஆக்டு கொடுக்குறே"ன்னு அஞ்சு பூதமும் சிரிக்குமாம். உடம்பும், உயிரும் ஐம்பூதத்தால் ஆனது என்றே வள்ளுவர் இங்கே உறுதி செய்கிறார்.)
மேலே உள்ள குறள்களைப் பார்க்கும் போது, திருவள்ளுவரும் கூட ஐந்திர மரபைப் போற்றியிருக்கிறார் என்பது புரிகிறது. அதனால் தான் அவி சொரிதலைச் செய்யும் வடநாட்டு வேள்வியைத் திருவள்ளுவர் சாடியுள்ளார். உலகாய்தத்தின் அடிப்படையாக அமைந்த பேச்சுக் கலை/தந்திர உத்திகளை வள்ளுவர் விரிவாகவே தன் நூலில் கூறியுள்ளார்.
இனி பூதம் என்ற சொல் பிறந்த வகை பார்ப்போம். முதலில் வடமொழியாளர் (குறிப்பாக இந்தாலசி மடற்குழுவில் இருப்போர்) கருத்தோடு எனக்குள்ள முரணைச் சொல்லவேண்டும்.
அளவையியலில் உள்ளெழுச்சி, வழியெழுச்சி (induction, deduction) என்ற 2 முறைகளுண்டு. அறிவியல் என்பது 100 க்கு 99 விழுக்காடு உள்ளெழுச்சி (induction) முறையில் வளருகிறது. ஆனாலும் தெரியாதவருக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கும் போது வழியெழுச்சி (deduction) முறையில் தெரிவிப்பது அறிவியலின் பழக்கம். இந்த உள்ளெழுச்சி (induction) என்பது இயற்கையாக அறிவியல் வளரும் முறை. அதேபோல பெரும்பாலும் விதப்பான (specialized) சிந்தனையில் இருந்தே, பொதுமையான (generic) சிந்தனைக்கு அறிவியலில் போக முடியும். 'முதலில் விதப்பு - பின் பொதுமை - மறுபடியும் விதப்பு - மறுபடியும் பொதுமை' என்ற சுழற்சியில் தான் மனிதச்சிந்தனை வளருகிறது. அதேபடி கருத்துக்களும் சொற்களும் எல்லா மொழிகளிலும் உருவாகின்றன.
இதை விளக்குமாப் போலத் தமிழில் ஒரு காட்டைப் பார்ப்போம். நெய் என்பது ஏற்கனவே விலங்கில் பெறப்பட்ட கொழுப்பில் உருக்கப்பட்டது. நெடுநாட்கள் விலங்குக்கொழுப்பு நெய்மட்டுமே தமிழருக்குத் தெரியும். பின்னாளில் நாகரிகம் வளர்ந்த நிலையில் வேறொரு முயற்சியில், எள்ளிலிருந்தும் நெய்ப் பொருள் பெறப்பட்டது. இப்பொழுது, இதுவரை விதப்பான சொல்லாக இருந்த நெய், தன் பொருளை மேலும் விரித்துப் பொதுமையாகிறது; அப்பொழுது எள்+நெய் = எண்ணெய் என்றாயிற்று; எண்ணெயும் ஒருவகை நெய்தானே? அடுத்தசுற்றில், இன்னும் நாகரிக வளர்ச்சியில் எண்ணெய் என்ற விதப்பான சொல்லே மேலும் பொதுமையான சொல்லாகி கடலை எண்ணெய், தேங்காய் எண்ணெய், மண்ணெண்ணெய் எனப் பல எண்ணெய்கள் கிளைக்கின்றன. அடுத்த வளர்ச்சியில், மண்ணெண்ணெய் என்ற விதப்புச்சொல் மீண்டும் பொதுவாகி, இந்திய மண்ணெண்ணெய், அரேபிய மண்ணெண்ணெய் என உட்பொதிகள் (composition) மாறிய வகையில் விதப்புச்சொற் கூட்டங்களைத் தோற்றுவிக்கிறது. சொற்கள் இப்படித் தான் ஒரு மொழியில் வளருகின்றன.
இனி இன்னொரு சொல்லைப் பார்ப்போம். ஞாலம் என்றசொல் புவியைக் குறிக்கிறது. ஞாலமெனில் தொங்குவது என்றுபொருள். இதை வைத்து, 'ஆகாயத்தில் பூவுலகு தொங்கிக்கொண்டுள்ளது. இதை அக்காலத்திலேயே எம் தமிழன் உய்த்துணர்ந்து விட்டான்', என்று நம்மில்சிலர் தவறாகப் பொருள் கொண்டு, வீணே மார்தட்டிக் கொள்ளுகிறோம். அது சரியா என்று கொஞ்சம் ஓர்ந்துபார்த்தால் தவறு புரியும். விலங்காண்டியாய் இருந்தபின் நாகரிகம் அடைந்து, குறிஞ்சி நிலத்தில் நடமாடியிருந்த ஆதிமாந்தன் பூமிக்கு வெளியிலிருந்து பார்த்தா, பூமி தொங்குவதைத் தெரிந்துகொள்வான்? அது அக்கால அறிவுநிலைக்கு முற்றிலும் முரணானது அல்லவா? அவன் கொண்ட பட்டறிவின் வழியே அவனைச் சுற்றியுள்ள சூழலில் தானே அவன் பேசிய சொல் வரமுடியும்? நாம் மாந்தனுக்கு மீறிய செயலை நம்பவில்லையெனில், அறிவியலின் பாற்பட்டு நின்றால், உலகாய்தப் படி ஒழுகினால், "பூமி தொங்குகிறது-எனவே ஞாலப் பெயரிட்டான்" என்ற விளக்கத்தை எப்படி ஒத்துக் கொள்ள முடியும்? (ஆனால் இப்படிக் கருத்துமுதல் விளக்கம் தரும் தமிழறிஞர் (பாவாணரையும் சேர்த்து) இருக்கத்தான் செய்கிறார்.)
சரி, உண்மையான விளக்கம் என்ன? சொல்லறிஞர் ப. அருளி சொல்கிறார். இந்தியத் துணைக்கண்டம் எங்கும் பெரிதும் பரவிக் கிடந்த ஒரு மரம் ஆல மரம். அது புதலியற் (botany) தோற்றப்படி, இந்தியாவிற்கே சொந்தமானது. ஆலுதல் என்பதன் பொருள் தொங்குதலே. ஆனால் எது தொங்குகிறது? ஆலமரச்சிறப்பே அதன் தொங்கும் விழுதுகள் தான், இல்லையா? நாம் ஏதொன்றுக்கும் பெயர் வைக்கும்போது அதன் தனித்துத் தெரியும் குணத்தை வைத்துத் தானே பெயர் வைக்கிறோம்? அதனால் ஆலும் விழுதுகள் நிறைந்த மரம் ஆல் என்றே கூறப்பட்டது. ஆல்>ஆலம்>யாலம் என்று இந்தச் சொல் விரியும் போது ஆலங்காடுகளைக் குறிக்கலாயிற்று. ஆலமரம் பரவிக் கிடந்த நிலம்கூடக் பின்னால் "காடு" என்று சொல்போலவே "யாலம்" என்று சொல்லப் படலாயிற்று. முதலில் மரம், பின் காடு முடிவில் காடுகளுள்ள நிலம் என்ற பொருள் நீட்சி இயற்கையானதே. இனி அந்த யாலம் கூட சொற்பலுக்கில் திரிகிறது. தமிழில் ய>ஞ>ந என்ற ஒலி மாற்றம் ஏகப் பட்ட சொற்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. (அருளியின் "யா" பொத்தகத்தை படித்தால் பல்வேறு சொற்களை இம்மாற்றத்திற்குக் காட்டாகக் காணலாம்.) யாலம்>ஞாலம் = ஆலமரங்கள் நிறைந்த இடம்; அதாவது பரந்த பூமி. அக்கால மாந்தனுக்கு யாலம் நிறைந்த நாவலந்தீவே ஞாலம் என்ற பரந்தபுவியாய்த் தெரிந்தது ஒன்றும் வியப்பில்லை. இதற்கு மாறாக, (புவி எனும் ஞாலம் தொங்கியுள்ளது என்ற) இற்றைப் புரிதலை அற்றைச் சொல்லுக்கு ஏற்றிச்சொன்னால் எப்படி? அன்றைய மனிதனுக்கு பரவிக் கிடக்கிற ஆலங்காடே ஒருவகையில் ஞாலம் தான். இப்படிச் சொல்வேர் தேடும்போது அற்றை அறிவுக்கு எட்டிய முறையில் உள்ளதா என்றும் பார்க்க வேண்டும். அப்படி வேர்ப்பொருள் காணும்போது தான் நம்நாட்டின் தொன்மை புரிகிறது. இங்கு ஆதி மாந்தன் வாழ்ந்ததற்கு ஆன நாகரிகக் கூறுகள் ஞாலம்போன்ற சொற்கள் மூலம் வெளிப்படுகிறது. (ஏனெனில் இந்தியத் துணைக்கண்டத்திற்கே உரிய ஆலமரக்கூறு இங்கே உள்பொதிந்து இருக்கிறது.)
திரு தி.பக்கிரிசாமி என்பவர் "சிந்தனை வளர - பாடநூல் அமைப்பு" (செல்வி பதிப்பகம், காரைக்குடி) என்ற பொத்தகத்தில் ஓர் அருமையான கருத்துச் சொல்லியிருந்தார். "ஐம்புலன் சொற்களே அறிவுக்கு அடித்தளம்; ஆதி மனிதனிடம் பருப் பொருள், இடப் பொருள் சொற்களே இருந்தன. கருத்துச் சொற்கள், அறிவால் உணரவல்ல சொற்கள், கலைச் சொற்கள், பண்புச் சொற்கள் - இவை ஆதியில் இல்லை. மீவியற்கைச் (Supernatural) சொற்களும் இல்லை." இதைப் பற்றி நெடு நாட்களுக்கு முன் தமிழ் இணையத்தில் ஒரு மடல் எழுதியிருந்தேன். அதன் படி இப்பொழுது என்னிடம் இல்லை.
ஐம்புலன் சொற்களுக்கு ஒரு சில எடுத்துக் காட்டுகளைப் பார்ப்போம். கை என்றசொல் கரமென்ற பருப்பொருளை உணர்த்தி பின் அஞ்சு என்ற கருத்துப் பொருளை உணர்த்தியது. இங்கு விதப்பிலிருந்து பொதுமைக் கருத்து விரிகிறது. அதேபோல பல் (வாயில் உள்ள tooth) என்பதில் இருந்தே பலது (many) என்ற கருத்துப்பிறந்தது என்று புலவர் இளங்குமரன் நிறுவுவார். அதே போல கவலை, மரக்கிளை பிரியும் மரப்பகுதி. அது கவடு, கவட்டை என்றெலாம் பேச்சுவழக்கில் திரியும். இதுவும் பருப்பொருளே. 2, 3 பாதைகள் பிரியும் அல்லது கூடும் இடமும் கவலை எனப்படும். மரக்கிளைப் பிரிவு, பாதைப் பிரிவுகளுக்கெனப் பொருள் நீள்கிறது. இப்பொருளே பின்னால் மனக்கவலை என்ற வருத்தப்பொருளுக்கும் (முற்றிலும் கருத்துசார்ந்த ஓர் உணர்வு) பயனாகத் தொடங்கும். ஆகப் பருப்பொருட் சொற்களே வளர்ச்சியில் கருத்துச் சொற்களாகச் சேவைபுரிகின்றன. இதுவே முறையும் கூட.
இன்னொரு காட்டையும் பார்ப்போம். ஒருவனைப் பார்த்து, "அவன் நல்ல பையன்" என்கிறோம். "நல்ல" என்ற சொல் எப்படிப் பிறந்திருக்கக் கூடும்? மாந்தன் பெற்ற ஒரு பருப்பொருட் பயன்பாட்டை அது நமக்குச் சொல்ல வேண்டுமே? கொஞ்சம் ஓர்ந்துபார்த்தால் விடை கிடைக்கும். எல் = ஒளி. ஒருவன்மேல் ஒளிபட்டால் அவன் பொலிவாக இருக்கிறான் என்று பொருள். ஏதொன்றும் பொலிவாக இருந்தால் அது நமக்குப் பிடிக்கிறது. எல்> யெல்>ஞெல்>நெல் என இச்சொல் திரிவுபடும். நாம் விளைக்கும் நெல் மஞ்சளாக ஒளிபட நிற்கிறது. தவிர, நெல் பசியை ஆற்றுகிறது. உறுதுணை ஆகிறது. எனவே நெல்லவன், நல்லவனாகிறான். இங்கே 2 கருத்து வந்துள்ளது. அடிப்படைப்பொருள் ஒளி - விதப்பானது. அதில் விளைந்த சொல் நெல்; அதனிலும் விதப்பான பொருள், அதன்பயன். இப்படி மற்றவர்க்குப் பயன்தரக் கூடியவன் நல்லவன் எனப்படுகிறான். தமிழில் ஏகப்பட்ட "நெல்லூர்கள்", "நல்லூர்கள்" என்றே பொதுமக்கள் பலுக்கில் சொல்லப்படும்.
இதேபோல ஆதித்தமிழனுக்கு, கொன்றை தெரியும், கோங்கு தெரியும், தேக்கு தெரியும். ஆனால் மரமென்ற பொதுப்பொருள் தானாகச் சுயம்புவாக வரமுடியாது அல்லவா? அப்படியானால் மரப் பொதுமைச்சொல் முதலில் எந்த விதப்புப்பொருளைக் குறித்தது? இந்த ஆய்வின் விளைவாக (கடம்பைக் குறிக்கும்) மரா என்ற விதப்புச்சொல் மரமென்ற பொதுக்கருத்தை உருவாக்கியதென உணர்ந்தேன். கடம்பவனம் பற்றித் தமிழரின் தொன்மம் நமக்குச் சொல்கிறது அல்லவா? இதை இன்னொரு சமயம் விளக்குவேன்.
இப்படிச் சிந்தனையில் வரக்கூடிய பருப் பொருள்கள் எல்லாம் அக்காலத்து மனிதன் உணரக்கூடியவையாக இருக்கவேண்டும். பூ என்ற வேர்ச்சொல்லில் இருந்து, பூ எனும் விதப்புப் பொருளைக் குறிக்காது, becoming, growing என்ற பொதுப்பொருளை நிலைநாட்டி, அதிலிருந்து ’பூதம்’ எழாதென்று நான் சொல்வதற்கு உரிய காரணங்களை இனி விளக்குவேன். பூ என்ற மலர் பூக்கலாம்; அப்படிச் சொல்வது இயல்வளர்ச்சி; ஏனென்றால், பூ என்ற பருப் பொருளை நாம் உணரமுடியும். யாலம் என்பது ஞாலமாகலாம்; ஏனெனில் யாலம் என்ற பருப்பொருளை உணரமுடியும். ஆனால் பூவிலிருந்து, எந்த ஒரு விதப்பான பொருளைக் குறிக்காது, வெறுமே becoming, growing என்ற தோன்றல் பொருளில், பூது>பூதம் என்ற என்ற பொதுமைக் கருத்தீட்டை (generic concept) கொண்டு வருவது மிகக் கடினம் அய்யா, மிகக் கடினம் !
வடமொழியாளர், கருத்துக்கள் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றாக எப்படிக் கிளைக்கும் என்று அடுத்தடுத்து ஐம்புலன் சொற்களாகப் பார்க்காமல், இலக்கணி பாணினியின் தாக்கத்தால் 2000 சந்த அடிகளை வைத்துக் கருத்துமுதல் வாதமாக, ஒரு generic concept - யை முதலில்வைத்து பின் அதோடு பல ஒட்டுகளைச் சேர்த்து வழியெழுச்சி (deduction) ஆகக் காட்டுவார். இவரின் வாதம் பார்த்து நான் பலநாட்கள் குழம்பிப் போயுள்ளேன். Can a primitive man configure first a generic concept out of nowhere without any physically meaningful specific experience? It appears to me completely non-intuitive to start with a generic concept in the primitive days. வேண்டுமெனில், வெறும் வழியெழுச்சியாக (deductive), வடமொழி போல் செயற்கை மொழியில், ஏன் எசுபராந்தோவில் (Esperanto) வேண்டுமெனில் உருவாக்கலாம். ஆனால் தமிழ்போன்ற இயல்மொழியில் அது முடியாது. இங்குதான் இந்தாலசிக்காரருடன் நான் பெரிதும் முரண்படுகிறேன்.
In TSCII
â¾¢Âø (Physics) - 2
þó¾ ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÜÚ¸û ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ý ÀÄ þ¼í¸Ç¢ø °¼¡Îõ. §ÀẢâÂ÷ ·¸¡÷ðÎõ "down to earth; and no renouncement of worldly life" ±ýÈ þì¸Õò¨¾ ºí¸ þÄ츢Âõ ÅÄ¢ÔÚòО¡öò ¾ý ¦À¡ò¾¸ò¾¢ø ¦º¡øĢ¢ÕôÀ¾¡¸ì §¸ûÅ¢ôÀðÎ þÕ츢§Èý. §ÀẢâÂ÷ ¦º¡øÖõ þó¾ô §À¡ìÌ ÓüÈ¢Öõ µ÷ ¯Ä¸¡ö¾ô §À¡ìÌ. «¾ü¸¡¸ §Å¾¦¿È¢ ±ýÀÐ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø §Àºô À¼Å¢ø¨Ä ±ýÚ ¸¢¨¼Â¡Ð. §Å¾ ¦¿È¢¨Âî ÍðÊì ¸¡ðÎõ À¡¼ø¸Ùõ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø þÕ츢ýÈÉ. ¬É¡Öõ ¯Ä¸¡ö¾ô §À¡ìÌ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø ¦¸¡ïºõ à츢 ¿¢ü¸¢ÈÐ. Á¡È¡¸, ż ¿¡ðÊý ÁèÀ ´ðÊ ±Øó¾ þÄ츢Âí¸Ç¢ø Á¢¸ Á¢¸ô ¦ÀÕõÀ¡Ä¡É¨Å (ÌÈ¢ôÀ¡¸ ¯À¿¢¼¾í¸û) ¯Ä¸õ ¿¢¨Ä¢øÄ¡¾Ð ±ý§È ÜÈ¢Åó¾É.
ºí¸ þÄ츢ÂòÐû °¼¡Îõ ¸ÕòÐ ÀüȢ þÃñÎ À¡¼ø¸¨Ç þíÌ À¡÷ô§À¡õ. §À¦Ã¢ø ÓÚÅÄ¡÷ ±ýÛõ ÒÄÅ÷, ¿õÀ¢ ¦¿Î了ƢÂý ±ýÈ ¾ÁÐ ¿ñÀÉ¡É ÁýÉý þÈó¾ ¦À¡ØÐ, ¨¸ÂÚ ¿¢¨Äî ¦ºöÔû ´ý¨Èô À¡ÊÉ¡÷. þôÀ¡¼ø ´Õ ÁýÉÉ¢ý þÄðº¢Â Å¡ú쨸¦ÂýÚ ¸Õ¾¢, «Åý Å¡ú쨸¨Â ¸£§Æ ¯ûÇÀÊ ÅÕ½¢ì¸¢ÈÐ. ÀÊìÌõ §À¡§¾, þó¾ þÄðº¢Â Å¡ú쨸 ¯Ä¸¡ö¾ì ¸Õò¨¾§Â «ÊôÀ¨¼Â¡¸ ¦¸¡ñÎ þÕôÀÐ, ¿ÁìÌô ÒÄôÀθ¢ÈÐ. «¾¡ÅÐ "þù×ÄÌ ¯ñ¨Á¡ÉÐ. þù×ĸ¢ý À¢Ãúɸ¨Ç ¿¡õ¾¡ý ¾£÷ì¸ §ÅñÎõ. '¯ñ¨Á ¿ÁìÌô À¢ÊÀ¼¡Ð; «Ð ¦ÅÚõ Á¡¨Âò §¾¡üÈõ' ±ýÚ ¸Õоø ¾ÅÚ." ±ýÈ ¸Õò§¾ þó¾ô À¡¼ÖìÌ «ÊôÀ¨¼. (Å¡ÉÁ¡Á¨Ä).
"¦¾¡ÊÔ¨¼Â §¾¡û Á½ó¾Éý
¸Ê¸¡Å¢ø âî ÝÊÉý
¾ñ¸ÁØõ º¡óÐ ¿£Å¢Éý
¦ºü§È¡¨Ã ÅÆ¢ ¾Êò¾Éý
¿ð§¼¡¨Ã «Â÷Ò ÜÈ¢Éý
ÅÄ¢Â÷ ±É ÅÆ¢ ¦Á¡Æ¢ÂÄý
¦ÁÄ¢Â÷ ±É Á£ì ÜÈÄý
§ÅüÚÒ¸ú ¨ÅÂòÐ µíÌ Ò¸ú §¾¡ýÈ¢Éý
ÅÕÀ¨¼ ±¾¢÷ ¾¡í¸¢Éý
¦ÀÂ÷À¨¼ ÒÈí ¸ñ¼Éý
¸Îõ Àâ Á¡ì ¸¼Å¢Éý
¦¿Îó¦¾ÕÅ¢ø §¾÷ ÅÆí¸¢Éý
µí¸¢Âø ¸Ç¢Ú °÷ó¾Éý
¾£ï¦ºÈ¢ ¾ÍõÒ ¦¾¡¨ÄÉý
ÁÂį̀¼Â ¦Á¡Æ¢ Å¢Îò¾Éý - ¬íÌ
¦ºöÀ¦ÅøÄ¡õ ¦ºö¾Éý ¬¸Ä¢ý
þθ¦Åý§È¡, ¸Î¸¦Åý§È¡
ÀÎÅÆ¢ Àθ, þôÒ¸ú ¦Åö§Â¡ý ¾¨É§Â
þ§¾ §À¡Ä þý¦É¡Õ À¡¼ø; À¢º¢Ã¡ó¨¾Â¡Ã¢¼õ ±ôÀÊ ¿¨Ã측Áø þÕ츢ȣ÷¸û ±ýÚ §¸ð¼¾üÌ, «Å÷ ÒÈÅÂÁ¡É ¸¡Ã½í¸¨Ç§Â ÜÚ¸¢È¡÷. ¬ýÁ£¸î º¢ó¾¨É§Â «ÅÕ¨¼Â «ó¾ô À¡¼Ä¢ø ¸¡§½¡õ. À¡¼ø ÓØì¸ò ¾¨Ã¢ø ¬Æô À¡Å¢, "þó¾ ¯Ä¸õ ±ý¨ÈìÌõ ¿¢ò¾õ/¯Ú¾¢" ±ýÈ ¸ÕòÐ ÓüÈ¢Öõ ÀÃŢ¢Õ츢ÈÐ.
¡ñÎ ÀÄÅ¡¸ ¿¨Ã墀 ¬Ì¾ø
¡íÌ ¬¸¢Â÷ ±É Å¢É×¾¢÷ ¬Â¢ý
Á¡ñ¼ ±ý Á¨ÉÅ¢¦Â¡Î Áì¸Ùõ ¿¢ÃõÀ¢É÷
¡ý ¸ñÎ «¨ÉÂ÷ ±ý þ¨ÇÂÕõ §Åó¾Ûõ
«øĨŠ¦ºö¡ý ¸¡ìÌõ «¾ý ¾¨Ä
¬ýÚ «Å¢óÐ «¼í¸¢Â ¦¸¡û¨¸î
º¡ý§È¡÷ ÀÄ÷ ¡ý Å¡Øõ °§Ã!
§Á§Ä ¯ûÇ À¡÷¨Å§Â¡Î ºí¸ þÄ츢Âí¸¨Çò ¾¢ÕõÀô ÀÊòÐô À¡Õí¸û. «ô¦À¡ØÐ ¾¡ý, ²ý ºí¸ þÄ츢Âí¸¨Ç þùÅÇ× àÃõ À¡Ã¡ðθ¢§È¡õ ±ýÀÐ ÒÄôÀÎõ. "Å¡ú쨸¨Âò ÐÈóРŢÎ; þó¾ ¯Ä¸õ Á¡¨Â; þí§¸ «øÄø À¼¡§¾! §Á§Ä ¯É측¸ ´Õ ¦º¡Õ츧Á ¸¡òÐ ¿¢ü¸¢ÈÐ. ¿£ ¦ºö¾ ¿øĨÅ/¦¸ð¼¨Å¸Ù측¸ «Îò¾ À¢ÈŢ¢ø þýÉ¢ýÉ ÀÄý ¸¢¨¼ìÌõ" ±ýÈ ¯Ä¸ ÁÚôÒì ¦¸¡û¨¸¸û ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø ¦ÀâÐõ ¦º¡øÄôÀÎŧ¾ þø¨Ä. þРż¦Á¡Æ¢ áø¸¨Çô À¡÷ìÌõ §À¡Ð ¦¸¡ïºõ Å¢ÂôÀ¡ÉÐ.
þó¾ô À¨Æ¨ÁÂ¡É ¯Ä¸¡ö¾ò¨¾ô ÀÊôÀ¾ü¸¡¸ò ¦¾ü§¸ ¸¡ïº¢ÒÃò¾¢üÌ ÀÄÕõ ÅçÅñÎõ ±ýÈ¡ø, «Ð ¦¾ü§¸ §¾¡ýȢ¢Õì¸ §ÅñÎõ ±ýÀÐ ¾¡§É »¡Âõ? «Ð ¾¡§É ºÃ¢Â¡ö þÕì¸ ÓÊÔõ? «ôÀÊ¡ɡø, ¦¾ý ¦º¡ø¨Äì ¦¸¡ñÎ ¯Ä¸¡ö¾õ/â¾Å¢Âø ±ýÚ þÂø¸ÙìÌ ¦ÀÂ⼡Áø ż ¦º¡ø¨Äì ¦¸¡ñ¼¡ ¦ÀÂâÎÅ¡÷¸û? ¦ÁöÂȢŢÂÄ¢ø Å¢ÍõÒ ¾Å¢÷ò¾ ¿¢Äõ, ¿£÷, ¦¿ÕôÒ, ¸¡üÚ ¬¸¢Â 4 â¾í¸¨Çô ÀüȢ š¾õ ¯Ä¸¡ö¾õ ±ýÚõ, Å¢ÍõÒ §º÷ò¾ 5 â¾í¸¨Çô ÀüȢ š¾õ â¾Å¢Âø ±ýÚõ ¸¡Ä ¸¡ÄÁ¡¸ þó¾ ¿¡ÅÄó¾£Å¢ø ÅÆí¸ô ÀðÎ Åó¾¢Õ츢ÈÐ. â¾í¸Ç¢ý ¦¾¡Ì¾¢Â¢ø, þó¾ Å¢Íõ¨Àî §º÷ìÌõ ÅÆì¸õ ¦¾ü§¸ þÕóÐ ¾¡ý §À¡ÉÐ, À¢ý Òò¾ ºÁ½ Å¡¾í¸Ç¢ø ÀÃÅ¢ÂÐ, ±ýÚ ¦¾ûÇò ¦¾Ç¢Â§Å þó¾¢Â ¦ÁöÂȢŢÂø ¬öÅ¡Ç÷¸û ¿¢ÚÅ¢ÔûÇÉ÷.
¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÀÄ ÜÚ¸¨Çò ¾ýÛû§Ç ¯ûǼ츢ô À¢ý ±Øó¾ º¢Å ¦¿È¢ì ¦¸¡û¨¸Â¢Öõ ¦À¡ýÉõÀÄÁ¡É ¾¢ø¨Ä¢øÄ¡Áø ±Ð×õ þø¨Ä. Å¢Íõ¨Àî §º÷측Ţð¼¡ø À¢ý ±¾üÌî "º¢¾õÀà øº¢Âõ"? ¿¼Åúý Å¢ÍõÀ¢ø «øÄÅ¡ ¬Î¸¢È¡ý? "Å¡É¡¸¢, ÁñÉ¡¸¢, ÅǢ¡¸¢, ´Ç¢Â¡¸¢, °É¡¸¢, ¯Â¢Ã¡¸¢, ¯ñ¨ÁÔÁ¡ö, þý¨ÁÔÁ¡ö, §¸¡É¡¸¢, ¡ý ±É¦¾ýÚ «ÅÃŨÃì Üò¾¡ðÎ Å¡É¡¸¢, ¿¢ýÈ¡¨É ±ý ¦º¡øÄ¢ Å¡úòÐŧÉ!" ±ýÈ Á¡½¢ì¸Å¡º¸÷ À¡¼ø ¿ÁìÌ ¯½÷òÐÅÐ ¾¡ý ±ýÉ? ³õâ¾ì §¸¡Â¢ø¸Ùõ (¾¢Õ¦Å¡üÈ¢ä÷/¸îº¢ ¾¢Õ§Å¸õÀõ - ¿¢Äõ, ¾¢ÕÅ¡¨É측 - ¿£÷, ¾¢Õ측Çò¾¢ - ¸¡üÚ, ¾¢ÕÅñ½¡Á¨Ä - ¦¿ÕôÒ, ¾¢ÕüÈõÀÄõ - Å¢ÍõÒ) º¢Å¦¿È¢Â¢ý «Êò¾Çí¸û «øÄÅ¡? þò¾¨¸Â¨Å ±Ð×õ ż¿¡ðÊø ¸¢¨¼Â¡§¾? Å¢ñ½Å ¦¿È¢Â¢Öõ (Å¢ñ½Åõ>¨Å½Åõ - þó¾î ¦º¡øÖõ ´Õ ºí¸¾Å¡ì¸õ ¾¡ý. þó¾î ºí¸¾Å¡ì¸ò¾¡ø ±ò¾¨É ¸ÕòÐì¸û ¿õÓ¨¼ÂÐ ±ýÚ ¦¾Ã¢Â¡Á§Ä ¯ÕÁ¡È¢ì ¸¢¼ì¸¢ýÈÉ?) ³õâ¾í¸¨Ç ¯ûǼ츢§Â ¾¢ÕÁ¡¨Äô ÀüÈ¢î ¦º¡øÖÅ÷.
â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø¨Äì ¨¸Â¡Ùõ Ó¸ý¨ÁÂ¡É ºí¸ô À¡ðÎ, ÒÈ ¿¡ëüÈ¢ý «Ú¾ô À¨Æ À¡ðÎ, ¿ó¾÷¸û ¸¡Äò¾¢üÌõ Óó¾¢Â ÓÃﺢä÷ ÓÊ¿¡¸Ã¡Ââý À¡ðÎ ±É ¾Á¢ÆÈ¢»÷¸û ÀÄÕõ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷¸û. ÓÃﺢä÷ ÓÊ¿¡¸Ã¡Â÷ ¸¨¼î ºí¸ ¸¡Äò¾¢üÌõ Óó¾¢ÂÅ÷. «Å÷ Ó¾üºí¸ò¨¾î §º÷ó¾Å÷ ±ýÚ Ü¼î º¢Ä÷ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷¸û. §ºÃÁ¡ý ¦ÀÕï §º¡üÚ ¯¾¢Âý §ºÃÄ¡¾¨Éô ÀüȢ À¡¼Ä¢ø «Å÷ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷.
"Áñ ¾¢½¢ó¾ ¿¢ÄÛõ
¿¢Äý ²ó¾¢Â Å¢ÍõÒõ
Å¢ÍõÒ ¨¾ÅÕ ÅÇ¢Ôõ
ÅÇ¢ò ¾¨Äþ ¾£Ôõ
¾£ Óý¢Â ¿£Õõ ±ýÈ¡íÌ
³õ¦ÀÕõ â¾òÐ þÂü¨¸ §À¡Ä"
"¦À¡¨È, Ýú, ÅÄ¢, ¦¾Èø, «Ç¢ ±ýÈ ³óÐõ ¯¨¼ÂÅý §ºÃÁ¡ý" ±ýÚ þó¾ô À¡¼ø §ÀÍõ. "³õ¦ÀÕõ â¾òÐ þÂü¨¸" ±ýÈ ¦º¡ü¦È¡¼÷ ¿õÓ¨¼Â ÁèÀ ¬ÆÁ¡¸ ±ÎòÐî ¦º¡øÖõ.
þÉ¢ "ÅÇ¢ ±É Åå¯õ â¾ì ¸¢ÇÅ¢Ôõ" ±ýÀÐ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ 242, ±Øò¾¾¢¸¡Ãò¾¢ø ÅÕõ ¸¢ÇÅ¢. ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â áø ¸¢.Ó.7-õ áüÈ¡ñ¨¼î §º÷ó¾Ð ±ýÚ ¦¾ûÇò ¦¾Ç¢Å¡¸ô §ÀẢâÂ÷ þÄìÌÅÉ¡÷ ¿¢ÚŢ¢Õ츢ȡ÷. ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ ¦Åù§ÅÚ ¸¡Äí¸Ç¢ø ±Ø¾ôÀðÎò ¦¾¡Ìì¸ô Àð¼Ð ±ýÚ ÜȢ §ÀẢâÂ÷ ¸Á¢ø ÍÅÄÀ¢ø ܼ "±Øò¾¾¢¸¡Ãõ Á¢¸ô À¨ÆÂÐ" ±ýÚ ´ôÒì ¦¸¡ûÙ¸¢È¡÷. ±Øò¾¾¢¸¡Ãò¾¢ø ż¦Á¡Æ¢î ¦º¡ü¸Ùõ, ¸ÕòÐì¸Ùõ Á¢¸ì Á¢¸ì ̨ÈÅ¡¸§Å þÕôÀÐ ÀÄáÖõ ´ôÒì ¦¸¡ûÇô Àð¼ ¦ºö¾¢. ¬¸, â¾õ ±ýÈ ¦º¡øġ𺢠þýÚ §¿üÚ ²üÀð¼Ð «øÄ. ̨Èó¾Ð 2700 ¬ñθÙìÌ Óó¾¢ÂÐ. (þÂøÒ ±ýÈ ¦º¡øÖìÌ ±ùÅÇ× ¾Á¢ú ÁÃÒ ±ñ§¼¡ «ùÅÇ× ¾Á¢úÁÃÒ â¾õ ±ýÈ ¦º¡øÖìÌõ ¯ñÎ.)
¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ¯Ä¸¡ö¾ò§¾¡Î ±ôÀÊ ¯È× ¦¸¡ñ¼¡÷? «¾üÌ ÁÚ¦Á¡Æ¢Â¡¸, "³ó¾¢Ãõ ±ýÈ ¦¿È¢Ó¨È ÅÆ¢ «È¢ÂôÀ𼾡ø þó¾ ¯È×" ±ýÚ ÀÉõÀ¡ÃÉ¡÷ ¦º¡ø¸¢È¡÷.
³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ µ÷ þÄ츽 áø «øÄ; (ÀÄÕõ «¨¾ þÄ츽 áø, żáø Ţ¡¸Ã½õ ±ýÚ §ºÉ¡Å¨ÃÂâý ¾ÅÈ¡É Å¢Çì¸ò¾¡ø ÒâóÐ ¾ÎÁ¡Ú¸¢§È¡õ.) «Ð ³õâ¾í¸û ÀüȢ ¾Á¢Æ÷ §¸¡ðÀ¡Î/¾Õì¸õ ÁüÚõ §ÀîÍì ¸¨Ä. (³+ó+¾¢Ãõ; ¾¢Ãõ = ¾¢Ãðº¢, §º÷쨸 ±ýÈ ¦À¡Õ¨Çì ¦¸¡ÎìÌõ; '§º÷§Å ¾¢Ãðº¢' ±ýÀÐ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ.) ±É§Å ³óÐ â¾í¸Ç¢ý ¾¢Ãðº¢, §º÷쨸 ³ó¾¢Ãõ ±ýÚ ¬ÉÐ. þó¾ ³ó¾¢Ãò¨¾ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ÓØÐõ ¸üÈò §¾÷ó¾ ¸¡Ã½ò¾¡ø ¾¡ý ÀÉõÀ¡ÃÉ¡÷ "ÁøÌ ¿£÷ ŨÃôÀ¢ý ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âý" ±ýÚ º¢ÈôÒî ¦ºöž¡¸ Ó¨ÉÅ÷ ¦¿Î了ƢÂý Ţ⚸, Á¢¸î ºÃ¢Â¡¸, ¾ý áÄ¢ø Å¢Çì̸¢È¡÷. "³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ ¾Õì¸õ ÁüÚõ §ÀîÍì¸¨Ä ¾¡ý" ±ýÀ¨¾ ¿¢¨Ä¿¡ðξüÌâ ºÃ¢Â¡É º¡ýÚ, ¸õÀ áÁ¡Â½ò¾¢ø þÕ츢ÈÐ. ¦º¡øÄ¢ý ¦ºøÅÉ¡É ¦¾ýÉ¡ðÎ «ÛÁ¨É
þ¨Âó¾É þ¨Âó¾É þ¨É ÜÈÖõ
Á¢ó¾Ûõ ÐÁ¢ó¾Ûõ ±ýÛõ Á¡ñÀ¢É¡÷
«Â¢ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý ¬¨½ ²ÅÄ¡ø
¿Âó¦¾Ã¢ ¸¡ÅÄ÷ þÕÅ÷ ¿ñ½¢É÷
±ýÚ ¸õÀý ÜÚÅ¡ý. (Ôò¾ ¸¡ñ¼õ, Å£¼½ý «¨¼ì¸Äô À¼Äõ, 42). þí§¸ §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý ±ýÈ ¦À¡Õ§Ç ±øÄ¡ò ¾Á¢ÆÈ¢»Ã¡Öõ ¯½Ãô Àθ¢ÈÐ. "±ôÀÊî ¦º¡ýÉ¡ø ÌÃì¸¢É Å£Ã÷¸û §¸ðÀ¡÷¸û" ±ýÚ ¦¾Ã¢ó¾ «ÛÁý ¾ý «¾¢¸¡Ã¢¸Ç¡É Á¢ó¾¨ÉÔõ ÐÁ¢ó¾¨ÉÔõ «ÛôÀ¢, Å£¼½¨É Å¢ÎÅ¢òÐ, þáÁÉ¢¼õ §º÷ôÀ¢ì¸¢È¡ý. þí§¸ «Â¢ó¾¢Ãõ ±ýÀ¾üÌ þÄ츽õ ±ýÈ ¦À¡Õû ±ôÀÊò¾¡ý ÅÄ¢óÐ ¦À¡Õò¾¢É¡Öõ, ºÃ¢Â¡ö ÅáÐ. þý¦É¡Õ ¸¡ðÎõ ¦º¡øÖ§Åý. Å£ÃÀ¡ñÊÂì ¸ð¼ ¦À¡õÁý ¾¢¨ÃôÀ¼ò¨¾ô ÀÄÕõ À¡÷ò¾¢ÕôÀ£÷¸§Ç, «¾¢ø ÅÕ§Á ´Õ §ÀîÍ "þÅý §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý......", ¿¢¨ÉÅ¢Õ츢Ⱦ¡? «§¾ ¿¢¨Ä¾¡ý þíÌ; «ÛÁý §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý; «¾É¡ø ¾¡ý «Åý ¦º¡øÄ¢ý ¦ºøÅý; «¾¡ÅÐ ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý. ³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ ¯Ä¸¡ö¾õ/â¾Å¢Âø/«Ç¨Å¡¼ø ¸¨Ä ±ýÀ¾¢ý þý¦É¡Õ ¦ÀÂ÷. «ÛÁ¨Éô §À¡Äò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢ÂÛõ ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý ±ýÚ ÀÉõÀ¡Ãɡáø ÌÈ¢ì¸ô Àθ¢È¡ý. ¬úóÐ À¡÷ò¾¡ø, ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âò¾¢ý ¦¿Î¸¢Öõ ¯Ä¸¡ö¾ì ¸ÕòÐì¸û ÜÈôÀÎŨ¾ «È¢ÂÓÊÔõ.
³õâ¾í¸û ÀüȢ ±Î쨸¸¨Ç (reference)ò ¦¾Ã¢óÐ ¦¸¡ûÇ, ¾¢Õ. §Å. «ñ½¡Á¨Ä ¦¾¡ÌòÐ ¦ÅÇ¢Åó¾ "ºí¸ þÄ츢Âò ¦¾¡ýÁì ¸ÇﺢÂõ - 1, -2" ¬¸¢Â áø¸¨Çô ÀÊÔí¸û. ( «¾¢ø ÌÈû -271, ÀâÀ¡¼ø 3:4, 3:66, 3:77-80, 13:18-23, À¾¢üÚô ÀòÐ 24" 15-16, 14:1-2, ÁШÃì ¸¡ïº¢ 453-454, ÒÈõ 20:1-6, ÌÚ󦾡¨¸ 3:1-2, ¦¾¡ø. 305, ÒÈõ 55:15, ÒÈõ, 51:3, ÒÈõ 51:1-2. ÓÕ¸¡üÚôÀ¨¼ 254, ÒÈõ 51:1. ¬¸¢Â ±Î쨸¸û ³õâ¾í¸¨Çô ÀüÈ¢ì ÌÈ¢ôÀ¨¾ì ¸¡½Ä¡õ.)
³õâ¾ò¾¢üÌ þ¨½Â¡¸ ³õÒÄý¸¨Ç "ͨÅ, ´Ç¢, °Ú, µ¨º, ¿¡üÈõ" ±ýÚ ¦º¡øÖÅÐõ ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý Üü§È. þó¾ ³õÒÄý¸û ÅƢ¡¸ò¾¡ý ¯½÷¨ÅÔõ, ¸¡ðº¢ô ¦ÀÕÁ¡Éò¨¾Ôõ (À¢ÃÁ¡½õ), «ÏÁ¡Éò¨¾Ôõ («ÛÁ¡Éõ; «ñϾø = ¦¿Õí̾ø; ´ý¨È ¦¿Õí¸¢ÅóÐ «Ð ÀüÈ¢ Á¡É¢ìÌõ ¸ÕòÐ «ÏÁ¡Éõ; ¾ÅÈ¡É ÀÖì¸Ä¡ø þ¨¾Ôõ ż¦Á¡Æ¢ ±ýÚ ¾ÎÁ¡Ú¸¢§È¡õ.) ¦ÀÚ¸¢§È¡õ.
ͨŠ´Ç¢ °Ú µ¨º ¿¡üÈõ ±ýÚ ³ó¾¢ý
Ũ¸ ¦¾Ã¢Å¡ý ¸ð§¼ ¯ÄÌ (ÌÈû 27)
(«¾¡ÅÐ ³ó¾¢ý Ũ¸ ¦¾Ã¢ó¾Åý ±ýÈ¡ø ³õâ¾í¸¨Ç ¬Çò ¦¾Ã¢ó¾Åý, þÅý ¸ðÊø ¾¡ý ¯Ä¸õ þÕìÌõ ±ýÚ ¦À¡Õû)
Åïº ÁÉò¾¡ý ÀÊüÚ ´Øì¸õ â¾í¸û
³óÐõ «¸ò§¾ ¿Ìõ. (ÌÈû 271)
(ÁÉòÐìÌû þÕìÌõ ³õâ¾í¸Ùõ ¿¨¸ìÌÁ¡õ: (¦ºý¨Éò ¾Á¢Æ¢ø ¦º¡ýÉ¡ø "þýÉ¡¼¡, ÁɦºøÄ¡õ Å¢ºò¨¾ ÅîÍìÌÏ þôÊ ¬ìÎ ¦¸¡Îì̧È"ýÛ «ïÍ â¾Óõ º¢Ã¢ìÌÁ¡õ. ¯¼õÒõ, ¯Â¢Õõ ³õâ¾ò¾¡ø ¬ÉÐ ±ý§È ÅûÙÅ÷ þí§¸ ¯Ú¾¢ ¦ºö¸¢È¡÷.)
§Á§Ä ¯ûÇ ÌÈû¸¨Çô À¡÷ìÌõ §À¡Ð, ¾¢ÕÅûÙÅÕõ ܼ ³ó¾¢Ã ÁèÀô §À¡üȢ¢Õ츢ȡ÷ ±ýÀÐ Ò⸢ÈÐ. «¾É¡ø ¾¡ý «Å¢ ¦º¡Ã¢¾¨Äî ¦ºöÔõ ż¿¡ðÎ §ÅûÅ¢¨Âò ¾¢ÕÅûÙÅ÷ º¡Ê¢Õ츢ȡ÷. ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý «ÊôÀ¨¼Â¡¸ «¨Áó¾ §ÀîÍì ¸¨Ä/¾ó¾¢Ã ¯ò¾¢¸¨Ç ÅûÙÅ÷ Ţ⚸§Å ¾ý áÄ¢ø ÜÈ¢ÔûÇ¡÷.
þÉ¢ â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø À¢Èó¾ Ũ¸ ÀüÈ¢ô À¡÷ô§À¡õ. ӾĢø ż¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷ (ÌÈ¢ôÀ¡¸ þó¾¡Äº¢ Á¼üÌØÅ¢ø þÕô§À¡÷) ¸Õò§¾¡Î ±ÉìÌûÇ Óè½î ¦º¡øħÅñÎõ.
«Ç¨Å¢ÂÄ¢ø ¯û¦ÇØ, ÅÆ¢¦ÂØ (induction, deduction) ±ýÈ þÃñΠӨȸû ¯ñÎ. «È¢Å¢Âø ±ýÀÐ 100 ìÌ 99 Å¢Ø측Π¯û¦ÇØ (induction) ӨȢø ¾¡ý ÅÇÕ¸¢ÈÐ. ¬É¡Öõ ¦¾Ã¢Â¡¾ÅÕìÌ ´ý¨Èî ¦º¡øÄ¢ì ¦¸¡ÎìÌõ §À¡Ð ÅÆ¢¦ÂØ (deduction) ӨȢø ¦¾Ã¢Å¢ôÀÐ «È¢Å¢ÂÄ¢ø ¯ûÇ ÀÆì¸õ. þó¾ ¯û¦ÇØ (induction) ±ýÀÐ þÂü¨¸Â¡¸ «È¢Å¢Âø ÅÇÕõ Ó¨È. «§¾ §À¡Ä ¦ÀÕõÀ¡Öõ Å¢¾ôÀ¡É (specialized) º¢ó¾¨É¢ø þÕóÐ ¾¡ý, ¦À¡Ð¨ÁÂ¡É (generic) º¢ó¾¨ÉìÌ «È¢Å¢ÂÄ¢ø §À¡¸ ÓÊÔõ. 'ӾĢø Å¢¾ôÒ - À¢ý ¦À¡Ð¨Á - ÁÚÀÊÔõ Å¢¾ôÒ - ÁÚÀÊÔõ ¦À¡Ð¨Á' ±ýÈ ÍÆüº¢Â¢ø ¾¡ý ÁÉ¢¾É¢ý º¢ó¾¨É ÅÇÕ¸¢ÈÐ. «§¾ÀÊ ¾¡ý ¸ÕòÐì¸Ùõ ¦º¡ü¸Ùõ ±øÄ¡ ¦Á¡Æ¢¸Ç¢Öõ ¯ÕÅ¡¸¢ýÈÉ.
þ¨¾ Å¢ÇìÌÁ¡ô §À¡Äò ¾Á¢Æ¢ø ´Õ ¸¡ð¨¼ô À¡÷ô§À¡õ. ¦¿ö ±ýÀÐ ²ü¸É§Å Å¢Äí¸¢ø þÕóÐ ¦ÀÈôÀð¼ ¦¸¡ØôÀ¢ø þÕóÐ ¯Õì¸ô Àð¼Ð. ¦¿Î¿¡ð¸û þó¾ Å¢ÄíÌì ¦¸¡ØôÒ ¦¿ö ÁðΧÁ ¾Á¢ú Á¡ó¾ÛìÌò ¦¾Ã¢Ôõ. À¢ýÉ¡Ç¢ø ¿¡¸Ã¢¸õ ÅÇ÷ó¾ ¿¢¨Ä¢ø §Å¦È¡Õ ÓÂüº¢Â¢ø, ±ûÇ¢ø þÕóÐõ ¦¿ö §À¡ýÈ ´Õ ¦À¡Õû ¦ÀÈôÀð¼Ð. þô¦À¡ØÐ, þÐŨà Ţ¾ôÀ¡É ¦º¡øÄ¡¸ þÕó¾ ¦¿ö ±ýÀÐ ¾ýÛ¨¼Â ¦À¡Õ¨Ç §ÁÖõ ŢâòÐô ¦À¡Ð¨Á¡¸¢ÈÐ; «ô¦À¡ØÐ ±û+¦¿ö = ±ñ¦½ö ±ýÚ ¬Â¢üÚ; ±ñ¦½öÔõ ´Õ Ũ¸ ¦¿ö¾¡§É? «Îò¾ ÍüÈ¢ø, þýÛõ ¿¡¸Ã¢¸ ÅÇ÷¢ø ±ñ¦½ö ±ýÈ Å¢¾ôÀ¡É ¦º¡ø§Ä §ÁÖõ ¦À¡Ð¨ÁÂ¡É ¦º¡øÄ¡¸¢ ¸¼¨Ä ±ñ¦½ö, §¾í¸¡ö ±ñ¦½ö, Áñ¦½ñ¦½ö ±Éô ÀÄ ±ñ¦½ö¸û ¸¢¨Ç츢ýÈÉ. «Îò¾ ÅÇ÷¢ø, Áñ¦½ñ¦½ö ±ýÈ Å¢¾ôÒ¡ø Á£ñÎõ ¦À¡ÐÅ¡¸¢, þó¾¢Â Áñ¦½ñ¦½ö, «§ÃÀ¢Â Áñ¦½ñ¦½ö ±É ¯ð¦À¡¾¢¸û (composition) Á¡È¢Â Ũ¸Â¢ø Á£ñÎõ ´Õ Å¢¾ôÒî ¦º¡ü Üð¼í¸¨Çò §¾¡üÚŢ츢ÈÐ. ¦º¡ü¸û þôÀÊò ¾¡ý ´Õ ¦Á¡Æ¢Â¢ø ÅÇÕ¸¢ýÈÉ.
þÉ¢ þý¦É¡Õ ¦º¡ø¨Äô À¡÷ô§À¡õ. »¡Äõ ±ýÈ ¦º¡ø ÒÅ¢¨Âì ÌȢ츢ÈÐ. »¡Äõ ±ýÈ¡ø ¦¾¡íÌÅÐ ±ýÚ ¦À¡Õû. þ¨¾ ¨ÅòÐì ¦¸¡ñÎ '¬¸¡Âò¾¢ø þó¾ô â×ÄÌ ¦¾¡í¸¢ì ¦¸¡ñ§¼ þÕ츢ÈÐ. þ¨¾ «ó¾ì ¸¡Äò¾¢§Ä§Â ±í¸û ¾Á¢Æý ¯öòн÷óРŢð¼¡ý', ±ýÚ ¿õÁ¢ø ´Õ º¢Ä÷ ¾ÅÈ¡¸ô ¦À¡Õû ¦¸¡ñÎ, Å£§½ Á¡÷ ¾ðÊì ¦¸¡ûÙ¸¢§È¡õ. «Ð ºÃ¢Â¡ ±ýÚ ¦¸¡ïºõ µ÷óÐ À¡÷ò¾¡ø ¾ÅÚ ÒâóÐ §À¡Ìõ. Å¢Äí¸¡ñÊ¡ö þÕó¾ À¢ý ¿¡¸Ã¢¸õ «¨¼óÐ, ÌȢﺢ ¿¢Äò¾¢ø ¿¼Á¡Êì ¦¸¡ñÎ þÕó¾ ¬¾¢ Á¡ó¾ý âÁ¢ìÌ ¦ÅǢ¢ø þÕóÐ À¡÷ò¾¡, âÁ¢ ¦¾¡íÌŨ¾ò ¦¾Ã¢óÐ ¦¸¡ûÅ¡ý? «Ð «ó¾ì ¸¡Ä «È¢× ¿¢¨ÄìÌ ÓüÈ¢Öõ Óý¡ÉÐ «øÄÅ¡? «Åý ¦¸¡ñ¼ Àð¼È¢Å¢ý ÅÆ¢§Â «Å¨Éî ÍüÈ¢ÔûÇ ÝÆÄ¢ø þÕóÐ ¾¡§É «Åý §Àº¢Â ¦º¡ø Åà ÓÊÔõ? ¿¡õ Á¡ó¾ÛìÌ Á£È¢Â ¦ºÂ¨Ä ¿õÀÅ¢ø¨Ä¦ÂýÈ¡ø, «È¢Å¢ÂÄ¢ý À¡üÀðÎ ¿¢ýÈ¡ø, ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÀÊ ´Ø¸¢É¡ø, "âÁ¢ ¦¾¡í̸¢ÈÐ-±É§Å »¡Äõ ±ýÈ ¦ÀÂâð¼¡ý" ±ýÈ Å¢Çì¸ò¨¾ ±ôÀÊ ´òÐì ¦¸¡ûÇ ÓÊÔõ? (¬É¡ø þôÀÊì ¸ÕòÐӾġ¸ Å¢Çì¸õ ¾Õõ ¾Á¢ÆÈ¢»÷¸û (À¡Å¡½¨ÃÔõ §º÷òÐ) þÕì¸ò¾¡ý ¦ºö¸¢È¡÷¸û.)
ºÃ¢, ¯ñ¨ÁÂ¡É Å¢Çì¸õ ±ýÉ? ¦º¡øÄÈ¢»÷ À. «ÕÇ¢ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷. þó¾¢Âò Ш½ì¸ñ¼õ ±íÌõ ¦ÀâÐõ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ó¾ ´Õ ÁÃõ ¬ÄÁÃõ. «Ð ҾĢÂü (botany) §¾¡üÈò¾¢ý ÀÊ À¡÷ò¾¡ø, þó¾¢Â¡Å¢ü§¸ ¦º¡ó¾Á¡ÉÐ. ¬Ö¾ø ±ýÀ¾ý ¦À¡Õû ¦¾¡í̾ø ¾¡ý. ¬É¡ø þí§¸ ±Ð ¦¾¡í̸¢ÈÐ? ¬ÄÁÃò¾¢ý º¢Èô§À «¾ý ¦¾¡íÌõ Å¢Øиû ¾¡ý, þø¨Ä¡? ¿¡õ ²¦¾¡ýÚìÌõ ¦ÀÂ÷ ¨ÅìÌõ §À¡Ð «¾ý ¾É¢òÐò ¦¾Ã¢Ôõ ̽ò¨¾ ¨ÅòÐò ¾¡§É ¦ÀÂ÷ ¨Å츢§È¡õ? «¾É¡ø ¬Öõ Å¢Øиû ¿¢¨Èó¾ ÁÃõ ¬ø ±ý§È ÜÈôÀð¼Ð. ¬ø>¬Äõ>¡Äõ ±ýÚ þó¾î ¦º¡ø ŢâÔõ §À¡Ð ¬Äí ¸¡Î¸¨Çì ÌÈ¢ì¸Ä¡Â¢üÚ. ¬ÄÁÃõ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ó¾ ¿¢Äõ ܼì À¢ýÉ¡ø "¸¡Î" ±ýÚ ¦º¡ø¨Ä §À¡Ä§Å "¡Äõ" ±ýÚ ¦º¡øÄô À¼Ä¡Â¢üÚ. ӾĢø ÁÃõ, À¢ýÉ¡ø ¸¡Î ÓÊÅ¢ø ¸¡Î¸û ¯ûÇ ¿¢Äõ ±ýÈ ¦À¡Õû ¿£ðº¢ þÂü¨¸Â¡É§¾. þÉ¢ «ó¾ ¡Äõ ܼ ¦º¡üÀÖ츢ø ¾¢Ã¢¸¢ÈÐ. ¾Á¢Æ¢ø Â>»>¿ ±ýÈ ´Ä¢ Á¡üÈõ ²¸ô Àð¼ ¦º¡ü¸ÙìÌ ²üÀðÊÕ츢ÈÐ. («ÕǢ¢ý "¡" ±ýÈ ¦À¡ò¾¸ò¨¾ ÀÊò¾¡ø Àø§ÅÚ ¦º¡ü¸¨Ç þó¾ Á¡üÈò¾¢üÌì ¸¡ð¼¡¸ì ¸¡½Ä¡õ.) ¡Äõ>»¡Äõ = ¬ÄÁÃí¸û ¿¢¨Èó¾ þ¼õ; «¾¡ÅÐ ÀÃó¾ âÁ¢. «ó¾ì ¸¡Ä Á¡ó¾ÛìÌ Â¡Äõ ¿¢¨Èó¾ ¿¡ÅÄ󾣧Š»¡Äõ ±ýÈ ÀÃó¾ ÒŢ¡öò ¦¾Ã¢ó¾Ð ´ýÚõ Å¢ÂôÀ¢ø¨Ä. þ¾üÌ Á¡È¡¸, (ÒÅ¢ ±ýÛõ »¡Äõ ¦¾¡í¸¢ì ¦¸¡ñÎ þÕ츢ÈÐ ±ýÈ) þý¨ÈÂô Òâ¾¨Ä «ý¨ÈÂî ¦º¡øÖìÌ ²üÈ¢î ¦º¡ýÉ¡ø ±ôÀÊ? «ý¨È ÁÉ¢¾ÛìÌ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ì¸¢È ¬Äí ¸¡§¼ ´ÕŨ¸Â¢ø »¡Äõ ¾¡ý. þôÀÊî ¦º¡ø§Å÷ §¾Îõ §À¡Ð «ý¨È «È¢×ìÌ ±ðÊ ӨÈ¢ø þÕ츢Ⱦ¡ ±ýÚ À¡÷ì¸ §ÅñÎõ. «ôÀÊ §Å÷ô ¦À¡Õû ¸¡Ïõ §À¡Ð ¾¡ý ¿ÁìÌ ¿õ ¿¡ðÊý ¦¾¡ý¨Á Ò⸢ÈÐ. þíÌ ¬¾¢ Á¡ó¾ý Å¡úó¾¢ÕôÀ¾ü¸¡É ¿¡¸Ã¢¸ì ÜÚ¸û »¡Äõ §À¡ýÈ ¦º¡ü¸û ãÄõ ¦ÅÇ¢ôÀθ¢ÈÐ. (²¦ÉÉ¢ø þó¾¢Âò Ш½ì ¸ñ¼ò¾¢ü§¸ ¯Ã¢Â ¬ÄÁÃò¾¢ý ÜÚ þí§¸ ¯û§Ç ¦À¡¾¢óÐ þÕ츢ÈÐ.)
¾¢Õ ¾¢.À츢⺡Á¢ ±ýÀÅ÷ "º¢ó¾¨É ÅÇà - À¡¼áø «¨ÁôÒ" (¦ºøÅ¢ À¾¢ôÀ¸õ, ¸¡¨ÃìÌÊ) ±ýÈ ¦À¡ò¾¸ò¾¢ø ´Õ «Õ¨ÁÂ¡É ¸ÕòÐî ¦º¡øĢ¢Õó¾¡÷. "³õÒÄý ¦º¡ü¸§Ç «È¢×ìÌ «Êò¾Çõ; ¬¾¢ ÁÉ¢¾É¢¼õ ÀÕô ¦À¡Õû, þ¼ô ¦À¡Õû ¦º¡ü¸§Ç þÕó¾É. ¸ÕòÐî ¦º¡ü¸û, «È¢Å¡ø ¯½ÃÅøÄ ¦º¡ü¸û, ¸¨Äî ¦º¡ü¸û, ÀñÒî ¦º¡ü¸û - þ¨Å ¬¾¢Â¢ø þø¨Ä. Á£Å¢Âü¨¸î (Supernatural) ¦º¡ü¸Ùõ þø¨Ä." þ¨¾ô ÀüÈ¢ ¦¿Î ¿¡ð¸ÙìÌ Óý ¾Á¢ú þ¨½Âò¾¢ø ´Õ Á¼ø ±Ø¾¢Â¢Õó§¾ý. «¾ý ÀÊ þô¦À¡ØÐ ±ýÉ¢¼õ þø¨Ä.
³õÒÄý ¦º¡ü¸ÙìÌ ´Õ º¢Ä ±ÎòÐì ¸¡ðθ¨Çô À¡÷ô§À¡õ. ¨¸ ±ýÈ ¦º¡ø ¸Ãõ ±ýÈ ÀÕô ¦À¡Õ¨Ç ¯½÷ò¾¢ À¢ý «ïÍ ±ýÈ ¸ÕòÐô ¦À¡Õ¨ÇÔõ ¯½÷ò¾¢ÂÐ. þíÌ Å¢¾ôÀ¢ø þÕóÐ ¦À¡Ð¨Á ±ýÚ ¸ÕòРŢ⸢ÈÐ. «§¾ §À¡Ä Àø (š¢ø ¯ûÇ tooth) ±ýÀ¾¢ø þÕó§¾ ÀÄÐ (many) ±ýÈ ¸ÕòÐô À¢Èó¾Ð ±ýÚ ÒÄÅ÷ þÇíÌÁÃý ¿¢Ú×Å¡÷. «§¾ §À¡Ä ¸Å¨Ä ±ýÀÐ ÁÃ츢¨Ç À¢Ã¢Ôõ ´Õ ÁÃôÀ̾¢. «Ð ¸ÅÎ, ¸Å𨼠±ý¦ÈøÄ¡õ §ÀîÍÅÆ츢ø ¾¢Ã¢Ôõ. þÐ×õ ´Õ ÀÕô ¦À¡Õû ¾¡ý. þÃñÎ, ãýÚ À¡¨¾¸û À¢Ã¢¸¢È «øÄÐ Üθ¢È þ¼Óõ ¸Å¨Ä ±ý§È «È¢Âô ÀÎõ. ÁÃ츢¨Çô À¢Ã¢×, À¡¨¾ô À¢Ã¢×¸ÙìÌ ±Éô ¦À¡Õû ¿£Ù¸¢ÈÐ. þó¾ô ¦À¡Õ§Ç À¢ýÉ¡ø ÁÉì ¸Å¨Ä ±ýÈ ÅÕò¾ô ¦À¡ÕÙìÌõ (ÓüÈ¢Öõ ¸ÕòÐî º¡÷ó¾ ´Õ ¯½÷×) ÀÂÉ¡¸ò ¦¾¡¼í̸¢ÈÐ. ¬¸ô ÀÕô¦À¡Õ𠦺¡ü¸§Ç ´Õ ÅÇ÷¢ø ¸ÕòÐî ¦º¡ü¸Ç¡¸î §º¨Å Ò⸢ýÈÉ. þо¡ý Ó¨ÈÔõ ܼ.
þý¦É¡Õ ¸¡ð¨¼Ôõ À¡÷ô§À¡õ. ´ÕŨÉô À¡÷òÐ, "«Åý ¿øÄ ¨ÀÂý" ±ý¸¢§È¡õ. þó¾ "¿øÄ" ±ýÈ ¦º¡ø ±ôÀÊô À¢Èó¾¢Õì¸ì ÜÎõ? Á¡ó¾ý ¦ÀüÈ ´Õ ÀÕô¦À¡Õð ÀÂýÀ¡ð¨¼ «Ð ¿ÁìÌî ¦º¡øÄ §ÅñΧÁ? ¦¸¡ïºõ µ÷óÐ À¡÷ò¾¡ø Å¢¨¼ ¸¢¨¼ìÌõ. ±ø ±ýÀÐ ´Ç¢. ´ÕÅý §Áø ´Ç¢ Àð¼¡ø «Åý ¦À¡Ä¢Å¡¸ þÕ츢ȡý ±ýÚ ¦À¡Õû. ²¦¾¡ýÚõ ¦À¡Ä¢Å¡¸ þÕó¾¡ø «Ð ¿ÁìÌô À¢Ê츢ÈÐ. ±ø>¦Âø>¦»ø>¦¿ø ±ýÚ þó¾î ¦º¡ø ¾¢Ã¢× ÀÎõ. ¿¡õ Å¢¨ÇìÌõ ¦¿ø ÁïºÇ¡¸ ´Ç¢À¼ ¿¢ü¸¢ÈÐ. ¾Å¢Ã, ¦¿ø ¿õÓ¨¼Â Àº¢¨Â ¬üÚ¸¢ÈÐ. ¬¸, ¿ÁìÌ ¯ÚШ½Â¡¸ þÕ츢ÈÐ. ±É§Å ¦¿øÄÅý ±ýÀÅý ¿øÄÅý ¬¸¢È¡ý. þí§¸ þÃñÎ ¸ÕòÐ Åó¾¢Õ츢ÈÐ. «ÊôÀ¨¼ô ¦À¡Õû ´Ç¢ - Å¢¾ôÀ¡ÉÐ. «¾É¢ýÚõ Å¢¨Çó¾ ¦º¡ø ¦¿ø; «¾É¢Öõ Å¢¾ôÀ¡É þý¦É¡Õ ¦À¡Õû, «¾ý ÀÂý. þôÀÊ ÁüÈÅÕìÌô ÀÂý ¾Ãì ÜÊÂÅý ¿øÄÅý ±ÉôÀθ¢È¡ý. ¾Á¢Æ¢ø ²¸ôÀð¼ "¦¿øæ÷¸û", "¿øæ÷¸û" ±ý§È ¦À¡ÐÁì¸û ÀÖ츢ø ¦º¡øÄôÀÎõ.
þ§¾ §À¡Ä ¬¾¢ò ¾Á¢ÆÛìÌ, ¦¸¡ý¨È ¦¾Ã¢Ôõ, §¸¡íÌ ¦¾Ã¢Ôõ, §¾ìÌ ¦¾Ã¢Ôõ. ¬É¡ø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ðô ¦À¡Õû ¾¡É¡¸î ÍÂõÒÅ¡¸ Åà ÓÊ¡Р«øÄÅ¡? «ôÀÊ¡ɡø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ð¨Á¡ø ӾĢø ±ó¾ Å¢¾ôÒô ¦À¡Õ¨Çì ÌÈ¢ò¾Ð? þó¾ ¬öÅ¢ý Å¢¨ÇÅ¡¸ (¸¼õ¨Àì ÌÈ¢ìÌõ) Áá ±ýÈ Å¢¾ôÀ¡É ¦º¡ø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ð¨Áì ¸Õò¨¾ ¯Õš츢ÂÐ ±ýÚ ¯½÷ó§¾ý. ¸¼õÀÅÉõ ÀüÈ¢ò ¾Á¢Æâý ¦¾¡ýÁõ ¿ÁìÌî ¦º¡øÖ¸¢ÈÐ «øÄÅ¡? þ¨¾ þý¦É¡Õ ºÁÂõ Å¢Çì̧Åý.
þôÀÊî º¢ó¾¨É¢ø ÅÃìÜÊ ÀÕô ¦À¡Õû¸û ±øÄ¡õ «ó¾ì ¸¡ÄòÐ ÁÉ¢¾¨É ¯½Ãì Üʨš¸ þÕì¸ §ÅñÎõ. â ±ýÈ §Å÷î ¦º¡øÄ¢ø þÕóÐ, â ±ýÛõ Å¢¾ôÒô ¦À¡Õ¨Çì ÌȢ측Ð, becoming, growing ±ýÈ ¦À¡Ð¨Áô ¦À¡Õ¨Ç ¿¢¨Ä ¿¡ðÊ, «¾¢Ä¢ÕóÐ â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø ±Æ¡Ð ±ýÚ ¿¡ý ¦º¡øÖžüÌ ¯Ã¢Â ¸¡Ã½í¸¨Ç þÉ¢ Å¢Çì̧Åý. â ±ýÈ ÁÄ÷ âì¸Ä¡õ; «ôÀÊî ¦º¡øÖÅÐ þÂü¨¸Â¡É ÅÇ÷; ²¦ÉýÈ¡ø, â ±ýÈ ÀÕô ¦À¡Õ¨Ç ¿¡õ ¯½Ã ÓÊÔõ. ¡Äõ ±ýÀÐ »¡Äõ ±É ¬¸Ä¡õ; ²¦ÉýÈ¡ø ¡Äõ ±ýÈ ÀÕô¦À¡Õ¨Ç ¿¡õ ¯½Ã ÓÊÔõ. ¬É¡ø âÅ¢ø þÕóÐ, ±ó¾ ´Õ Å¢¾ôÀ¡É ¦À¡Õ¨Çì ÌȢ측Ð, ¦ÅÚ§Á becoming, growing ±ýÈ §¾¡ýÚ¾ø ¦À¡ÕÇ¢ø, âÐ>â¾õ ±ýÈ ±ýÈ ´Õ ¦À¡Ð¨Áì ¸Õò¾£ð¨¼ (generic concept) ¦¸¡ñÎ ÅÕÅÐ Á¢¸ì ¸ÊÉõ «ö¡, Á¢¸ì ¸ÊÉõ !
ż¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷, ¸ÕòÐì¸û ´ýÈ¢ø þÕóÐ ´ýÈ¡¸ ±ôÀÊì ¸¢¨ÇìÌõ ±ýÚ «Îò¾ÎòÐ ³õÒÄý ¦º¡ü¸Ç¡¸ô À¡÷측Áø, þÄ츽¢ À¡½¢É¢Â¢ý ¾¡ì¸ò¾¡ø 200, 300 ºó¾ «Ê §Å÷¸¨Ç ¨ÅòÐì ¦¸¡ñÎ, ¸ÕòÐÓ¾ø Å¡¾Á¡¸, ´Õ generic concept - ¨Â ӾĢø ¨ÅòÐ À¢ý «§¾¡Î ÀÄ ´ðÎ츨Çî §º÷òÐ ÅÆ¢¦ÂØ (deduction) ¬¸ì ¸¡ðÎÅ¡÷¸û. þÅ÷¸Ç¢ý Å¡¾ò¨¾ô À¡÷òÐ ¿¡ý ÀÄ ¿¡ð¸û ¦ÀâÐõ ÌÆõÀ¢ô §À¡Â¢Õ츢§Èý. Can a primitive man configure first a generic concept out of nowhere without any physically meaningful specific experience? It appears to me completely non-intuitive to start with a generic concept in the primitive days. §ÅñÎÁ¡É¡ø, ¦ÅÚõ ÅÆ¢¦ÂØ¡¸ (deductive), ż¦Á¡Æ¢ §À¡ýÈ ´Õ ¦ºÂü¨¸ ¦Á¡Æ¢Â¢ø, ²ý ±ÍÀá󧾡Ţø (Esperanto) §ÅñÎÁ¡É¡ø ¯ÕÅ¡ì¸ ÓÊÔõ. ¬É¡ø ¾Á¢ú §À¡ýÈ þÂü¨¸ ¦Á¡Æ¢Â¢ø «Ð ÓÊ¡Ð. þíÌ ¾¡ý þó¾¡Äº¢ì¸¡Ã÷¸Ù¼ý ¿¡ý ¦ÀâÐõ ÓÃñÀθ¢§Èý.
பூதமென்ற சொல் கையாளும் முகன்மைச் சங்கப் பாட்டு, புறநானூற்றின் அறுதப் பழைய பாட்டு, நந்தர் காலத்திற்கும் முந்திய முரஞ்சியூர் முடிநாக ராயரின் பாட்டெனத் தமிழறிஞர் பலரும் சொல்கிறார். முரஞ்சியூர் முடிநாக ராயர் கடைச்சங்க காலத்திற்கும் முந்தியவர். அவர் முதற்சங்கஞ் சேர்ந்தவர் என்றுஞ் சிலர் சொல்கிறார். சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதனைப் பற்றிய பாடலில் அவர் சொல்கிறார்.
"மண் திணிந்த நிலனும்
நிலன் ஏந்திய விசும்பும்
விசும்பு தைவரு வளியும்
வளித் தலைஇய தீயும்
தீ முரணிய நீரும் என்றாங்கு
ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை போல"
"பொறை, சூழ்ச்சி, வலி, தெறல், அளி என்ற ஐந்தும் உடையவன் சேரமான்" என்று இப்பாடல் பேசும். "ஐம்பெரும் பூதத்து இயற்கை" என்ற சொற்றொடர் நம் மரபை ஆழமாக எடுத்துச் சொல்லும்.
இனி "வளி என வரூஉம் பூதக் கிளவியும்" என்பது தொல்காப்பியம் 242, எழுத்ததிகாரத்தில் வரும், தொல்காப்பிய நூல் கி.மு.7-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என்று தெள்ளத் தெளிவாகப் பேராசிரியர் இலக்குவனார் நிறுவியிருக்கிறார். தொல்காப்பியம் வெவ்வேறு காலங்களில் எழுதப்பட்டுத் தொகுக்கப் பட்டது என்று கூறிய பேராசிரியர் கமில் சுவலபில் கூட "எழுத்ததிகாரம் மிகப் பழையது" என்று ஒப்புவார். எழுத்ததிகாரத்தில் வடமொழிச் சொற்களும், கருத்துக்களும் மிகமிகக் குறைவாகவே இருப்பது பலராலும் ஒப்புக்கொள்ளப் பட்ட செய்தி. ஆக, பூதம் என்ற சொல்லாட்சி இன்று நேற்று ஏற்பட்டதல்ல. குறைந்தது 2700 ஆண்டுகளுக்கு முந்தியது. (இயல்பு என்ற சொல்லுக்கு எவ்வளவு தமிழ் மரபுண்டோ அவ்வளவு தமிழ்மரபு பூதம் என்பதற்கும் உண்டு.)
தொல்காப்பியர் உலகாய்தத்தோடு எப்படி உறவு கொண்டார்? அதற்கு மறுமொழியாக, "ஐந்திரம் என்ற நெறிமுறை வழி அறியப்பட்டதால் இந்த உறவு" என்று பனம்பாரனார் சொல்கிறார்.
ஐந்திரம் என்பது இலக்கண நூல் அல்ல; (பலரும் அதை இலக்கண நூல், வடநூல் வியாகரணம் என்று சேனாவரையரின் தவறான விளக்கத்தால் தடுமாறுகிறோம்.) அது ஐம்பூதங்கள் பற்றிய தமிழர் கோட்பாடு/தருக்கம் மற்றும் பேச்சுக் கலை. (ஐ+ந்+திரம்; திரம் = திரட்சி, சேர்க்கை என்ற பொருளைக் கொடுக்கும்; 'சேரே திரட்சி' என்பது தொல்காப்பியம்.) எனவே 5 பூதங்களின் திரட்சி, சேர்க்கை ஐந்திரமென்று ஆனது. இந்த ஐந்திரத்தை தொல்காப்பியர் முழுதும் கற்றத்தேர்ந்த காரணத்தால் தான் பனம்பாரனார் "மல்குநீர் வரைப்பின் ஐந்திரம் நிறைந்த தொல்காப்பியன்" என்று சிறப்புச் செய்வதாக முனைவர் நெடுஞ்செழியன் விரிவாக, மிகச் சரியாக, தன் நூலில் விளக்குகிறார். "ஐந்திரம் என்பது தருக்கம் மற்றும் பேச்சுக்கலை தான்" என்பதை நிலைநாட்டுதற்குரிய சரியான சான்று, கம்ப ராமாயணத்தில் உள்ளது. சொல்லின் செல்வனான தென்னாட்டு அனுமனை
இயைந்தன இயைந்தன இனைய கூறலும்
மயிந்தனும் துமிந்தனும் என்னும் மாண்பினார்
அயிந்திரம் நிறைந்தவன் ஆணை ஏவலால்
நயந்தெரி காவலர் இருவர் நண்ணினர்
என்று கம்பன் கூறுவான். (யுத்த காண்டம், வீடணன் அடைக்கலப் படலம், 42). இங்கே பேசத்தெரிந்தவன் என்ற பொருளே எல்லாத் தமிழறிஞராலும் உணரப் படுகிறது. "எப்படிச் சொன்னால் குரக்கின வீரர்கள் கேட்பார்" என்று தெரிந்த அனுமன் தன் அதிகாரிகளான மயிந்தனையும் துமிந்தனையும் அனுப்பி, வீடணனை விடுவித்து, இராமனிடம் சேர்ப்பிக்கிறான். இங்கே அயிந்திரம் என்பதற்கு இலக்கணப் பொருள் எப்படி வலிந்து பொருத்தினாலும், சரியாய் வராது. இன்னொரு காட்டும் சொல்லுவேன். வீரபாண்டியக் கட்ட பொம்மன் திரைப்படத்தைப் பலரும் பார்த்திருப்பீர்களே, அதில் வருமே ஒரு பேச்சு "இவன் பேசத் தெரிந்தவன்......", நினைவிருக்கிறதா? அதே நிலைதான் இங்கு; அனுமன் பேசத் தெரிந்தவன்; அதனால் தான் அவன் சொல்லின் செல்வன்; அதாவது ஐந்திரம் நிறைந்தவன். ஐந்திரம் என்பது உலகாய்தம்/பூதவியல்/அளவையாடல் கலை என்பதின் இன்னொரு பெயர். அனுமனைப் போலத் தொல்காப்பியனும் ஐந்திரம் நிறைந்தவன் என்று பனம்பாரனாரால் குறிக்கப் படுகிறான். ஆழ்ந்து பார்த்தால், தொல்காப்பிய நெடுகிலும் உலகாய்தக் கருத்துக்கள் கூறப்படுவதை அறியமுடியும்.
ஐம்பூதங்கள் பற்றிய எடுக்கைகளை (reference)த் தெரிந்து கொள்ள, திரு. வே. அண்ணாமலை தொகுத்து வெளிவந்த "சங்க இலக்கியத் தொன்மக் களஞ்சியம் - 1, -2" ஆகிய நூல்களைப் படியுங்கள். ( அதில் குறள் -271, பரிபாடல் 3:4, 3:66, 3:77-80, 13:18-23, பதிற்றுப் பத்து 24" 15-16, 14:1-2, மதுரைக் காஞ்சி 453-454, புறம் 20:1-6, குறுந்தொகை 3:1-2, தொல். 305, புறம் 55:15, புறம், 51:3, புறம் 51:1-2. முருகாற்றுப்படை 254, புறம் 51:1. ஆகிய எடுக்கைகள் ஐம்பூதங்களைப் பற்றிக் குறிப்பதைக் காணலாம்.)
ஐம்பூதத்திற்கு இணையாக ஐம்புலன்களை "சுவை, ஒளி, ஊறு, ஓசை, நாற்றம்" என்று சொல்லுவதும் உலகாய்தக் கூற்றே. இந்த ஐம்புலன்கள் வழியாகத்தான் உணர்வையும், காட்சிப் பெருமானத்தையும் (பிரமாணம்), அணுமானத்தையும் (அனுமானம்; அண்ணுதல் = நெருங்குதல்; ஒன்றை நெருங்கிவந்து அது பற்றி மானிக்கும் கருத்து அணுமானம்; தவறான பலுக்கலால் இதையும் வடமொழி என்று தடுமாறுகிறோம்.) பெறுகிறோம்.
சுவை ஒளி ஊறு ஓசை நாற்றம் என்று ஐந்தின்
வகை தெரிவான் கட்டே உலகு (குறள் 27)
(அதாவது ஐந்தின் வகை தெரிந்தவன் என்றால் ஐம்பூதங்களை ஆளத் தெரிந்தவன், இவன் கட்டில் தான் உலகம் இருக்கும் என்று பொருள்)
வஞ்ச மனத்தான் படிற்று ஒழுக்கம் பூதங்கள்
ஐந்தும் அகத்தே நகும். (குறள் 271)
(மனத்துக்குள் இருக்கும் ஐம்பூதங்களும் நகைக்குமாம்: (சென்னைத் தமிழில் சொன்னால் "இன்னாடா, மனசெல்லாம் விசத்தை வச்சுக்குணு இப்டி ஆக்டு கொடுக்குறே"ன்னு அஞ்சு பூதமும் சிரிக்குமாம். உடம்பும், உயிரும் ஐம்பூதத்தால் ஆனது என்றே வள்ளுவர் இங்கே உறுதி செய்கிறார்.)
மேலே உள்ள குறள்களைப் பார்க்கும் போது, திருவள்ளுவரும் கூட ஐந்திர மரபைப் போற்றியிருக்கிறார் என்பது புரிகிறது. அதனால் தான் அவி சொரிதலைச் செய்யும் வடநாட்டு வேள்வியைத் திருவள்ளுவர் சாடியுள்ளார். உலகாய்தத்தின் அடிப்படையாக அமைந்த பேச்சுக் கலை/தந்திர உத்திகளை வள்ளுவர் விரிவாகவே தன் நூலில் கூறியுள்ளார்.
இனி பூதம் என்ற சொல் பிறந்த வகை பார்ப்போம். முதலில் வடமொழியாளர் (குறிப்பாக இந்தாலசி மடற்குழுவில் இருப்போர்) கருத்தோடு எனக்குள்ள முரணைச் சொல்லவேண்டும்.
அளவையியலில் உள்ளெழுச்சி, வழியெழுச்சி (induction, deduction) என்ற 2 முறைகளுண்டு. அறிவியல் என்பது 100 க்கு 99 விழுக்காடு உள்ளெழுச்சி (induction) முறையில் வளருகிறது. ஆனாலும் தெரியாதவருக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கும் போது வழியெழுச்சி (deduction) முறையில் தெரிவிப்பது அறிவியலின் பழக்கம். இந்த உள்ளெழுச்சி (induction) என்பது இயற்கையாக அறிவியல் வளரும் முறை. அதேபோல பெரும்பாலும் விதப்பான (specialized) சிந்தனையில் இருந்தே, பொதுமையான (generic) சிந்தனைக்கு அறிவியலில் போக முடியும். 'முதலில் விதப்பு - பின் பொதுமை - மறுபடியும் விதப்பு - மறுபடியும் பொதுமை' என்ற சுழற்சியில் தான் மனிதச்சிந்தனை வளருகிறது. அதேபடி கருத்துக்களும் சொற்களும் எல்லா மொழிகளிலும் உருவாகின்றன.
இதை விளக்குமாப் போலத் தமிழில் ஒரு காட்டைப் பார்ப்போம். நெய் என்பது ஏற்கனவே விலங்கில் பெறப்பட்ட கொழுப்பில் உருக்கப்பட்டது. நெடுநாட்கள் விலங்குக்கொழுப்பு நெய்மட்டுமே தமிழருக்குத் தெரியும். பின்னாளில் நாகரிகம் வளர்ந்த நிலையில் வேறொரு முயற்சியில், எள்ளிலிருந்தும் நெய்ப் பொருள் பெறப்பட்டது. இப்பொழுது, இதுவரை விதப்பான சொல்லாக இருந்த நெய், தன் பொருளை மேலும் விரித்துப் பொதுமையாகிறது; அப்பொழுது எள்+நெய் = எண்ணெய் என்றாயிற்று; எண்ணெயும் ஒருவகை நெய்தானே? அடுத்தசுற்றில், இன்னும் நாகரிக வளர்ச்சியில் எண்ணெய் என்ற விதப்பான சொல்லே மேலும் பொதுமையான சொல்லாகி கடலை எண்ணெய், தேங்காய் எண்ணெய், மண்ணெண்ணெய் எனப் பல எண்ணெய்கள் கிளைக்கின்றன. அடுத்த வளர்ச்சியில், மண்ணெண்ணெய் என்ற விதப்புச்சொல் மீண்டும் பொதுவாகி, இந்திய மண்ணெண்ணெய், அரேபிய மண்ணெண்ணெய் என உட்பொதிகள் (composition) மாறிய வகையில் விதப்புச்சொற் கூட்டங்களைத் தோற்றுவிக்கிறது. சொற்கள் இப்படித் தான் ஒரு மொழியில் வளருகின்றன.
இனி இன்னொரு சொல்லைப் பார்ப்போம். ஞாலம் என்றசொல் புவியைக் குறிக்கிறது. ஞாலமெனில் தொங்குவது என்றுபொருள். இதை வைத்து, 'ஆகாயத்தில் பூவுலகு தொங்கிக்கொண்டுள்ளது. இதை அக்காலத்திலேயே எம் தமிழன் உய்த்துணர்ந்து விட்டான்', என்று நம்மில்சிலர் தவறாகப் பொருள் கொண்டு, வீணே மார்தட்டிக் கொள்ளுகிறோம். அது சரியா என்று கொஞ்சம் ஓர்ந்துபார்த்தால் தவறு புரியும். விலங்காண்டியாய் இருந்தபின் நாகரிகம் அடைந்து, குறிஞ்சி நிலத்தில் நடமாடியிருந்த ஆதிமாந்தன் பூமிக்கு வெளியிலிருந்து பார்த்தா, பூமி தொங்குவதைத் தெரிந்துகொள்வான்? அது அக்கால அறிவுநிலைக்கு முற்றிலும் முரணானது அல்லவா? அவன் கொண்ட பட்டறிவின் வழியே அவனைச் சுற்றியுள்ள சூழலில் தானே அவன் பேசிய சொல் வரமுடியும்? நாம் மாந்தனுக்கு மீறிய செயலை நம்பவில்லையெனில், அறிவியலின் பாற்பட்டு நின்றால், உலகாய்தப் படி ஒழுகினால், "பூமி தொங்குகிறது-எனவே ஞாலப் பெயரிட்டான்" என்ற விளக்கத்தை எப்படி ஒத்துக் கொள்ள முடியும்? (ஆனால் இப்படிக் கருத்துமுதல் விளக்கம் தரும் தமிழறிஞர் (பாவாணரையும் சேர்த்து) இருக்கத்தான் செய்கிறார்.)
சரி, உண்மையான விளக்கம் என்ன? சொல்லறிஞர் ப. அருளி சொல்கிறார். இந்தியத் துணைக்கண்டம் எங்கும் பெரிதும் பரவிக் கிடந்த ஒரு மரம் ஆல மரம். அது புதலியற் (botany) தோற்றப்படி, இந்தியாவிற்கே சொந்தமானது. ஆலுதல் என்பதன் பொருள் தொங்குதலே. ஆனால் எது தொங்குகிறது? ஆலமரச்சிறப்பே அதன் தொங்கும் விழுதுகள் தான், இல்லையா? நாம் ஏதொன்றுக்கும் பெயர் வைக்கும்போது அதன் தனித்துத் தெரியும் குணத்தை வைத்துத் தானே பெயர் வைக்கிறோம்? அதனால் ஆலும் விழுதுகள் நிறைந்த மரம் ஆல் என்றே கூறப்பட்டது. ஆல்>ஆலம்>யாலம் என்று இந்தச் சொல் விரியும் போது ஆலங்காடுகளைக் குறிக்கலாயிற்று. ஆலமரம் பரவிக் கிடந்த நிலம்கூடக் பின்னால் "காடு" என்று சொல்போலவே "யாலம்" என்று சொல்லப் படலாயிற்று. முதலில் மரம், பின் காடு முடிவில் காடுகளுள்ள நிலம் என்ற பொருள் நீட்சி இயற்கையானதே. இனி அந்த யாலம் கூட சொற்பலுக்கில் திரிகிறது. தமிழில் ய>ஞ>ந என்ற ஒலி மாற்றம் ஏகப் பட்ட சொற்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. (அருளியின் "யா" பொத்தகத்தை படித்தால் பல்வேறு சொற்களை இம்மாற்றத்திற்குக் காட்டாகக் காணலாம்.) யாலம்>ஞாலம் = ஆலமரங்கள் நிறைந்த இடம்; அதாவது பரந்த பூமி. அக்கால மாந்தனுக்கு யாலம் நிறைந்த நாவலந்தீவே ஞாலம் என்ற பரந்தபுவியாய்த் தெரிந்தது ஒன்றும் வியப்பில்லை. இதற்கு மாறாக, (புவி எனும் ஞாலம் தொங்கியுள்ளது என்ற) இற்றைப் புரிதலை அற்றைச் சொல்லுக்கு ஏற்றிச்சொன்னால் எப்படி? அன்றைய மனிதனுக்கு பரவிக் கிடக்கிற ஆலங்காடே ஒருவகையில் ஞாலம் தான். இப்படிச் சொல்வேர் தேடும்போது அற்றை அறிவுக்கு எட்டிய முறையில் உள்ளதா என்றும் பார்க்க வேண்டும். அப்படி வேர்ப்பொருள் காணும்போது தான் நம்நாட்டின் தொன்மை புரிகிறது. இங்கு ஆதி மாந்தன் வாழ்ந்ததற்கு ஆன நாகரிகக் கூறுகள் ஞாலம்போன்ற சொற்கள் மூலம் வெளிப்படுகிறது. (ஏனெனில் இந்தியத் துணைக்கண்டத்திற்கே உரிய ஆலமரக்கூறு இங்கே உள்பொதிந்து இருக்கிறது.)
திரு தி.பக்கிரிசாமி என்பவர் "சிந்தனை வளர - பாடநூல் அமைப்பு" (செல்வி பதிப்பகம், காரைக்குடி) என்ற பொத்தகத்தில் ஓர் அருமையான கருத்துச் சொல்லியிருந்தார். "ஐம்புலன் சொற்களே அறிவுக்கு அடித்தளம்; ஆதி மனிதனிடம் பருப் பொருள், இடப் பொருள் சொற்களே இருந்தன. கருத்துச் சொற்கள், அறிவால் உணரவல்ல சொற்கள், கலைச் சொற்கள், பண்புச் சொற்கள் - இவை ஆதியில் இல்லை. மீவியற்கைச் (Supernatural) சொற்களும் இல்லை." இதைப் பற்றி நெடு நாட்களுக்கு முன் தமிழ் இணையத்தில் ஒரு மடல் எழுதியிருந்தேன். அதன் படி இப்பொழுது என்னிடம் இல்லை.
ஐம்புலன் சொற்களுக்கு ஒரு சில எடுத்துக் காட்டுகளைப் பார்ப்போம். கை என்றசொல் கரமென்ற பருப்பொருளை உணர்த்தி பின் அஞ்சு என்ற கருத்துப் பொருளை உணர்த்தியது. இங்கு விதப்பிலிருந்து பொதுமைக் கருத்து விரிகிறது. அதேபோல பல் (வாயில் உள்ள tooth) என்பதில் இருந்தே பலது (many) என்ற கருத்துப்பிறந்தது என்று புலவர் இளங்குமரன் நிறுவுவார். அதே போல கவலை, மரக்கிளை பிரியும் மரப்பகுதி. அது கவடு, கவட்டை என்றெலாம் பேச்சுவழக்கில் திரியும். இதுவும் பருப்பொருளே. 2, 3 பாதைகள் பிரியும் அல்லது கூடும் இடமும் கவலை எனப்படும். மரக்கிளைப் பிரிவு, பாதைப் பிரிவுகளுக்கெனப் பொருள் நீள்கிறது. இப்பொருளே பின்னால் மனக்கவலை என்ற வருத்தப்பொருளுக்கும் (முற்றிலும் கருத்துசார்ந்த ஓர் உணர்வு) பயனாகத் தொடங்கும். ஆகப் பருப்பொருட் சொற்களே வளர்ச்சியில் கருத்துச் சொற்களாகச் சேவைபுரிகின்றன. இதுவே முறையும் கூட.
இன்னொரு காட்டையும் பார்ப்போம். ஒருவனைப் பார்த்து, "அவன் நல்ல பையன்" என்கிறோம். "நல்ல" என்ற சொல் எப்படிப் பிறந்திருக்கக் கூடும்? மாந்தன் பெற்ற ஒரு பருப்பொருட் பயன்பாட்டை அது நமக்குச் சொல்ல வேண்டுமே? கொஞ்சம் ஓர்ந்துபார்த்தால் விடை கிடைக்கும். எல் = ஒளி. ஒருவன்மேல் ஒளிபட்டால் அவன் பொலிவாக இருக்கிறான் என்று பொருள். ஏதொன்றும் பொலிவாக இருந்தால் அது நமக்குப் பிடிக்கிறது. எல்> யெல்>ஞெல்>நெல் என இச்சொல் திரிவுபடும். நாம் விளைக்கும் நெல் மஞ்சளாக ஒளிபட நிற்கிறது. தவிர, நெல் பசியை ஆற்றுகிறது. உறுதுணை ஆகிறது. எனவே நெல்லவன், நல்லவனாகிறான். இங்கே 2 கருத்து வந்துள்ளது. அடிப்படைப்பொருள் ஒளி - விதப்பானது. அதில் விளைந்த சொல் நெல்; அதனிலும் விதப்பான பொருள், அதன்பயன். இப்படி மற்றவர்க்குப் பயன்தரக் கூடியவன் நல்லவன் எனப்படுகிறான். தமிழில் ஏகப்பட்ட "நெல்லூர்கள்", "நல்லூர்கள்" என்றே பொதுமக்கள் பலுக்கில் சொல்லப்படும்.
இதேபோல ஆதித்தமிழனுக்கு, கொன்றை தெரியும், கோங்கு தெரியும், தேக்கு தெரியும். ஆனால் மரமென்ற பொதுப்பொருள் தானாகச் சுயம்புவாக வரமுடியாது அல்லவா? அப்படியானால் மரப் பொதுமைச்சொல் முதலில் எந்த விதப்புப்பொருளைக் குறித்தது? இந்த ஆய்வின் விளைவாக (கடம்பைக் குறிக்கும்) மரா என்ற விதப்புச்சொல் மரமென்ற பொதுக்கருத்தை உருவாக்கியதென உணர்ந்தேன். கடம்பவனம் பற்றித் தமிழரின் தொன்மம் நமக்குச் சொல்கிறது அல்லவா? இதை இன்னொரு சமயம் விளக்குவேன்.
இப்படிச் சிந்தனையில் வரக்கூடிய பருப் பொருள்கள் எல்லாம் அக்காலத்து மனிதன் உணரக்கூடியவையாக இருக்கவேண்டும். பூ என்ற வேர்ச்சொல்லில் இருந்து, பூ எனும் விதப்புப் பொருளைக் குறிக்காது, becoming, growing என்ற பொதுப்பொருளை நிலைநாட்டி, அதிலிருந்து ’பூதம்’ எழாதென்று நான் சொல்வதற்கு உரிய காரணங்களை இனி விளக்குவேன். பூ என்ற மலர் பூக்கலாம்; அப்படிச் சொல்வது இயல்வளர்ச்சி; ஏனென்றால், பூ என்ற பருப் பொருளை நாம் உணரமுடியும். யாலம் என்பது ஞாலமாகலாம்; ஏனெனில் யாலம் என்ற பருப்பொருளை உணரமுடியும். ஆனால் பூவிலிருந்து, எந்த ஒரு விதப்பான பொருளைக் குறிக்காது, வெறுமே becoming, growing என்ற தோன்றல் பொருளில், பூது>பூதம் என்ற என்ற பொதுமைக் கருத்தீட்டை (generic concept) கொண்டு வருவது மிகக் கடினம் அய்யா, மிகக் கடினம் !
வடமொழியாளர், கருத்துக்கள் ஒன்றிலிருந்து ஒன்றாக எப்படிக் கிளைக்கும் என்று அடுத்தடுத்து ஐம்புலன் சொற்களாகப் பார்க்காமல், இலக்கணி பாணினியின் தாக்கத்தால் 2000 சந்த அடிகளை வைத்துக் கருத்துமுதல் வாதமாக, ஒரு generic concept - யை முதலில்வைத்து பின் அதோடு பல ஒட்டுகளைச் சேர்த்து வழியெழுச்சி (deduction) ஆகக் காட்டுவார். இவரின் வாதம் பார்த்து நான் பலநாட்கள் குழம்பிப் போயுள்ளேன். Can a primitive man configure first a generic concept out of nowhere without any physically meaningful specific experience? It appears to me completely non-intuitive to start with a generic concept in the primitive days. வேண்டுமெனில், வெறும் வழியெழுச்சியாக (deductive), வடமொழி போல் செயற்கை மொழியில், ஏன் எசுபராந்தோவில் (Esperanto) வேண்டுமெனில் உருவாக்கலாம். ஆனால் தமிழ்போன்ற இயல்மொழியில் அது முடியாது. இங்குதான் இந்தாலசிக்காரருடன் நான் பெரிதும் முரண்படுகிறேன்.
In TSCII
â¾¢Âø (Physics) - 2
þó¾ ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÜÚ¸û ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ý ÀÄ þ¼í¸Ç¢ø °¼¡Îõ. §ÀẢâÂ÷ ·¸¡÷ðÎõ "down to earth; and no renouncement of worldly life" ±ýÈ þì¸Õò¨¾ ºí¸ þÄ츢Âõ ÅÄ¢ÔÚòО¡öò ¾ý ¦À¡ò¾¸ò¾¢ø ¦º¡øĢ¢ÕôÀ¾¡¸ì §¸ûÅ¢ôÀðÎ þÕ츢§Èý. §ÀẢâÂ÷ ¦º¡øÖõ þó¾ô §À¡ìÌ ÓüÈ¢Öõ µ÷ ¯Ä¸¡ö¾ô §À¡ìÌ. «¾ü¸¡¸ §Å¾¦¿È¢ ±ýÀÐ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø §Àºô À¼Å¢ø¨Ä ±ýÚ ¸¢¨¼Â¡Ð. §Å¾ ¦¿È¢¨Âî ÍðÊì ¸¡ðÎõ À¡¼ø¸Ùõ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø þÕ츢ýÈÉ. ¬É¡Öõ ¯Ä¸¡ö¾ô §À¡ìÌ ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø ¦¸¡ïºõ à츢 ¿¢ü¸¢ÈÐ. Á¡È¡¸, ż ¿¡ðÊý ÁèÀ ´ðÊ ±Øó¾ þÄ츢Âí¸Ç¢ø Á¢¸ Á¢¸ô ¦ÀÕõÀ¡Ä¡É¨Å (ÌÈ¢ôÀ¡¸ ¯À¿¢¼¾í¸û) ¯Ä¸õ ¿¢¨Ä¢øÄ¡¾Ð ±ý§È ÜÈ¢Åó¾É.
ºí¸ þÄ츢ÂòÐû °¼¡Îõ ¸ÕòÐ ÀüȢ þÃñÎ À¡¼ø¸¨Ç þíÌ À¡÷ô§À¡õ. §À¦Ã¢ø ÓÚÅÄ¡÷ ±ýÛõ ÒÄÅ÷, ¿õÀ¢ ¦¿Î了ƢÂý ±ýÈ ¾ÁÐ ¿ñÀÉ¡É ÁýÉý þÈó¾ ¦À¡ØÐ, ¨¸ÂÚ ¿¢¨Äî ¦ºöÔû ´ý¨Èô À¡ÊÉ¡÷. þôÀ¡¼ø ´Õ ÁýÉÉ¢ý þÄðº¢Â Å¡ú쨸¦ÂýÚ ¸Õ¾¢, «Åý Å¡ú쨸¨Â ¸£§Æ ¯ûÇÀÊ ÅÕ½¢ì¸¢ÈÐ. ÀÊìÌõ §À¡§¾, þó¾ þÄðº¢Â Å¡ú쨸 ¯Ä¸¡ö¾ì ¸Õò¨¾§Â «ÊôÀ¨¼Â¡¸ ¦¸¡ñÎ þÕôÀÐ, ¿ÁìÌô ÒÄôÀθ¢ÈÐ. «¾¡ÅÐ "þù×ÄÌ ¯ñ¨Á¡ÉÐ. þù×ĸ¢ý À¢Ãúɸ¨Ç ¿¡õ¾¡ý ¾£÷ì¸ §ÅñÎõ. '¯ñ¨Á ¿ÁìÌô À¢ÊÀ¼¡Ð; «Ð ¦ÅÚõ Á¡¨Âò §¾¡üÈõ' ±ýÚ ¸Õоø ¾ÅÚ." ±ýÈ ¸Õò§¾ þó¾ô À¡¼ÖìÌ «ÊôÀ¨¼. (Å¡ÉÁ¡Á¨Ä).
"¦¾¡ÊÔ¨¼Â §¾¡û Á½ó¾Éý
¸Ê¸¡Å¢ø âî ÝÊÉý
¾ñ¸ÁØõ º¡óÐ ¿£Å¢Éý
¦ºü§È¡¨Ã ÅÆ¢ ¾Êò¾Éý
¿ð§¼¡¨Ã «Â÷Ò ÜÈ¢Éý
ÅÄ¢Â÷ ±É ÅÆ¢ ¦Á¡Æ¢ÂÄý
¦ÁÄ¢Â÷ ±É Á£ì ÜÈÄý
§ÅüÚÒ¸ú ¨ÅÂòÐ µíÌ Ò¸ú §¾¡ýÈ¢Éý
ÅÕÀ¨¼ ±¾¢÷ ¾¡í¸¢Éý
¦ÀÂ÷À¨¼ ÒÈí ¸ñ¼Éý
¸Îõ Àâ Á¡ì ¸¼Å¢Éý
¦¿Îó¦¾ÕÅ¢ø §¾÷ ÅÆí¸¢Éý
µí¸¢Âø ¸Ç¢Ú °÷ó¾Éý
¾£ï¦ºÈ¢ ¾ÍõÒ ¦¾¡¨ÄÉý
ÁÂį̀¼Â ¦Á¡Æ¢ Å¢Îò¾Éý - ¬íÌ
¦ºöÀ¦ÅøÄ¡õ ¦ºö¾Éý ¬¸Ä¢ý
þθ¦Åý§È¡, ¸Î¸¦Åý§È¡
ÀÎÅÆ¢ Àθ, þôÒ¸ú ¦Åö§Â¡ý ¾¨É§Â
þ§¾ §À¡Ä þý¦É¡Õ À¡¼ø; À¢º¢Ã¡ó¨¾Â¡Ã¢¼õ ±ôÀÊ ¿¨Ã측Áø þÕ츢ȣ÷¸û ±ýÚ §¸ð¼¾üÌ, «Å÷ ÒÈÅÂÁ¡É ¸¡Ã½í¸¨Ç§Â ÜÚ¸¢È¡÷. ¬ýÁ£¸î º¢ó¾¨É§Â «ÅÕ¨¼Â «ó¾ô À¡¼Ä¢ø ¸¡§½¡õ. À¡¼ø ÓØì¸ò ¾¨Ã¢ø ¬Æô À¡Å¢, "þó¾ ¯Ä¸õ ±ý¨ÈìÌõ ¿¢ò¾õ/¯Ú¾¢" ±ýÈ ¸ÕòÐ ÓüÈ¢Öõ ÀÃŢ¢Õ츢ÈÐ.
¡ñÎ ÀÄÅ¡¸ ¿¨Ã墀 ¬Ì¾ø
¡íÌ ¬¸¢Â÷ ±É Å¢É×¾¢÷ ¬Â¢ý
Á¡ñ¼ ±ý Á¨ÉÅ¢¦Â¡Î Áì¸Ùõ ¿¢ÃõÀ¢É÷
¡ý ¸ñÎ «¨ÉÂ÷ ±ý þ¨ÇÂÕõ §Åó¾Ûõ
«øĨŠ¦ºö¡ý ¸¡ìÌõ «¾ý ¾¨Ä
¬ýÚ «Å¢óÐ «¼í¸¢Â ¦¸¡û¨¸î
º¡ý§È¡÷ ÀÄ÷ ¡ý Å¡Øõ °§Ã!
§Á§Ä ¯ûÇ À¡÷¨Å§Â¡Î ºí¸ þÄ츢Âí¸¨Çò ¾¢ÕõÀô ÀÊòÐô À¡Õí¸û. «ô¦À¡ØÐ ¾¡ý, ²ý ºí¸ þÄ츢Âí¸¨Ç þùÅÇ× àÃõ À¡Ã¡ðθ¢§È¡õ ±ýÀÐ ÒÄôÀÎõ. "Å¡ú쨸¨Âò ÐÈóРŢÎ; þó¾ ¯Ä¸õ Á¡¨Â; þí§¸ «øÄø À¼¡§¾! §Á§Ä ¯É측¸ ´Õ ¦º¡Õ츧Á ¸¡òÐ ¿¢ü¸¢ÈÐ. ¿£ ¦ºö¾ ¿øĨÅ/¦¸ð¼¨Å¸Ù측¸ «Îò¾ À¢ÈŢ¢ø þýÉ¢ýÉ ÀÄý ¸¢¨¼ìÌõ" ±ýÈ ¯Ä¸ ÁÚôÒì ¦¸¡û¨¸¸û ºí¸ þÄ츢Âò¾¢ø ¦ÀâÐõ ¦º¡øÄôÀÎŧ¾ þø¨Ä. þРż¦Á¡Æ¢ áø¸¨Çô À¡÷ìÌõ §À¡Ð ¦¸¡ïºõ Å¢ÂôÀ¡ÉÐ.
þó¾ô À¨Æ¨ÁÂ¡É ¯Ä¸¡ö¾ò¨¾ô ÀÊôÀ¾ü¸¡¸ò ¦¾ü§¸ ¸¡ïº¢ÒÃò¾¢üÌ ÀÄÕõ ÅçÅñÎõ ±ýÈ¡ø, «Ð ¦¾ü§¸ §¾¡ýȢ¢Õì¸ §ÅñÎõ ±ýÀÐ ¾¡§É »¡Âõ? «Ð ¾¡§É ºÃ¢Â¡ö þÕì¸ ÓÊÔõ? «ôÀÊ¡ɡø, ¦¾ý ¦º¡ø¨Äì ¦¸¡ñÎ ¯Ä¸¡ö¾õ/â¾Å¢Âø ±ýÚ þÂø¸ÙìÌ ¦ÀÂ⼡Áø ż ¦º¡ø¨Äì ¦¸¡ñ¼¡ ¦ÀÂâÎÅ¡÷¸û? ¦ÁöÂȢŢÂÄ¢ø Å¢ÍõÒ ¾Å¢÷ò¾ ¿¢Äõ, ¿£÷, ¦¿ÕôÒ, ¸¡üÚ ¬¸¢Â 4 â¾í¸¨Çô ÀüȢ š¾õ ¯Ä¸¡ö¾õ ±ýÚõ, Å¢ÍõÒ §º÷ò¾ 5 â¾í¸¨Çô ÀüȢ š¾õ â¾Å¢Âø ±ýÚõ ¸¡Ä ¸¡ÄÁ¡¸ þó¾ ¿¡ÅÄó¾£Å¢ø ÅÆí¸ô ÀðÎ Åó¾¢Õ츢ÈÐ. â¾í¸Ç¢ý ¦¾¡Ì¾¢Â¢ø, þó¾ Å¢Íõ¨Àî §º÷ìÌõ ÅÆì¸õ ¦¾ü§¸ þÕóÐ ¾¡ý §À¡ÉÐ, À¢ý Òò¾ ºÁ½ Å¡¾í¸Ç¢ø ÀÃÅ¢ÂÐ, ±ýÚ ¦¾ûÇò ¦¾Ç¢Â§Å þó¾¢Â ¦ÁöÂȢŢÂø ¬öÅ¡Ç÷¸û ¿¢ÚÅ¢ÔûÇÉ÷.
¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÀÄ ÜÚ¸¨Çò ¾ýÛû§Ç ¯ûǼ츢ô À¢ý ±Øó¾ º¢Å ¦¿È¢ì ¦¸¡û¨¸Â¢Öõ ¦À¡ýÉõÀÄÁ¡É ¾¢ø¨Ä¢øÄ¡Áø ±Ð×õ þø¨Ä. Å¢Íõ¨Àî §º÷측Ţð¼¡ø À¢ý ±¾üÌî "º¢¾õÀà øº¢Âõ"? ¿¼Åúý Å¢ÍõÀ¢ø «øÄÅ¡ ¬Î¸¢È¡ý? "Å¡É¡¸¢, ÁñÉ¡¸¢, ÅǢ¡¸¢, ´Ç¢Â¡¸¢, °É¡¸¢, ¯Â¢Ã¡¸¢, ¯ñ¨ÁÔÁ¡ö, þý¨ÁÔÁ¡ö, §¸¡É¡¸¢, ¡ý ±É¦¾ýÚ «ÅÃŨÃì Üò¾¡ðÎ Å¡É¡¸¢, ¿¢ýÈ¡¨É ±ý ¦º¡øÄ¢ Å¡úòÐŧÉ!" ±ýÈ Á¡½¢ì¸Å¡º¸÷ À¡¼ø ¿ÁìÌ ¯½÷òÐÅÐ ¾¡ý ±ýÉ? ³õâ¾ì §¸¡Â¢ø¸Ùõ (¾¢Õ¦Å¡üÈ¢ä÷/¸îº¢ ¾¢Õ§Å¸õÀõ - ¿¢Äõ, ¾¢ÕÅ¡¨É측 - ¿£÷, ¾¢Õ측Çò¾¢ - ¸¡üÚ, ¾¢ÕÅñ½¡Á¨Ä - ¦¿ÕôÒ, ¾¢ÕüÈõÀÄõ - Å¢ÍõÒ) º¢Å¦¿È¢Â¢ý «Êò¾Çí¸û «øÄÅ¡? þò¾¨¸Â¨Å ±Ð×õ ż¿¡ðÊø ¸¢¨¼Â¡§¾? Å¢ñ½Å ¦¿È¢Â¢Öõ (Å¢ñ½Åõ>¨Å½Åõ - þó¾î ¦º¡øÖõ ´Õ ºí¸¾Å¡ì¸õ ¾¡ý. þó¾î ºí¸¾Å¡ì¸ò¾¡ø ±ò¾¨É ¸ÕòÐì¸û ¿õÓ¨¼ÂÐ ±ýÚ ¦¾Ã¢Â¡Á§Ä ¯ÕÁ¡È¢ì ¸¢¼ì¸¢ýÈÉ?) ³õâ¾í¸¨Ç ¯ûǼ츢§Â ¾¢ÕÁ¡¨Äô ÀüÈ¢î ¦º¡øÖÅ÷.
â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø¨Äì ¨¸Â¡Ùõ Ó¸ý¨ÁÂ¡É ºí¸ô À¡ðÎ, ÒÈ ¿¡ëüÈ¢ý «Ú¾ô À¨Æ À¡ðÎ, ¿ó¾÷¸û ¸¡Äò¾¢üÌõ Óó¾¢Â ÓÃﺢä÷ ÓÊ¿¡¸Ã¡Ââý À¡ðÎ ±É ¾Á¢ÆÈ¢»÷¸û ÀÄÕõ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷¸û. ÓÃﺢä÷ ÓÊ¿¡¸Ã¡Â÷ ¸¨¼î ºí¸ ¸¡Äò¾¢üÌõ Óó¾¢ÂÅ÷. «Å÷ Ó¾üºí¸ò¨¾î §º÷ó¾Å÷ ±ýÚ Ü¼î º¢Ä÷ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷¸û. §ºÃÁ¡ý ¦ÀÕï §º¡üÚ ¯¾¢Âý §ºÃÄ¡¾¨Éô ÀüȢ À¡¼Ä¢ø «Å÷ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷.
"Áñ ¾¢½¢ó¾ ¿¢ÄÛõ
¿¢Äý ²ó¾¢Â Å¢ÍõÒõ
Å¢ÍõÒ ¨¾ÅÕ ÅÇ¢Ôõ
ÅÇ¢ò ¾¨Äþ ¾£Ôõ
¾£ Óý¢Â ¿£Õõ ±ýÈ¡íÌ
³õ¦ÀÕõ â¾òÐ þÂü¨¸ §À¡Ä"
"¦À¡¨È, Ýú, ÅÄ¢, ¦¾Èø, «Ç¢ ±ýÈ ³óÐõ ¯¨¼ÂÅý §ºÃÁ¡ý" ±ýÚ þó¾ô À¡¼ø §ÀÍõ. "³õ¦ÀÕõ â¾òÐ þÂü¨¸" ±ýÈ ¦º¡ü¦È¡¼÷ ¿õÓ¨¼Â ÁèÀ ¬ÆÁ¡¸ ±ÎòÐî ¦º¡øÖõ.
þÉ¢ "ÅÇ¢ ±É Åå¯õ â¾ì ¸¢ÇÅ¢Ôõ" ±ýÀÐ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ 242, ±Øò¾¾¢¸¡Ãò¾¢ø ÅÕõ ¸¢ÇÅ¢. ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â áø ¸¢.Ó.7-õ áüÈ¡ñ¨¼î §º÷ó¾Ð ±ýÚ ¦¾ûÇò ¦¾Ç¢Å¡¸ô §ÀẢâÂ÷ þÄìÌÅÉ¡÷ ¿¢ÚŢ¢Õ츢ȡ÷. ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ ¦Åù§ÅÚ ¸¡Äí¸Ç¢ø ±Ø¾ôÀðÎò ¦¾¡Ìì¸ô Àð¼Ð ±ýÚ ÜȢ §ÀẢâÂ÷ ¸Á¢ø ÍÅÄÀ¢ø ܼ "±Øò¾¾¢¸¡Ãõ Á¢¸ô À¨ÆÂÐ" ±ýÚ ´ôÒì ¦¸¡ûÙ¸¢È¡÷. ±Øò¾¾¢¸¡Ãò¾¢ø ż¦Á¡Æ¢î ¦º¡ü¸Ùõ, ¸ÕòÐì¸Ùõ Á¢¸ì Á¢¸ì ̨ÈÅ¡¸§Å þÕôÀÐ ÀÄáÖõ ´ôÒì ¦¸¡ûÇô Àð¼ ¦ºö¾¢. ¬¸, â¾õ ±ýÈ ¦º¡øġ𺢠þýÚ §¿üÚ ²üÀð¼Ð «øÄ. ̨Èó¾Ð 2700 ¬ñθÙìÌ Óó¾¢ÂÐ. (þÂøÒ ±ýÈ ¦º¡øÖìÌ ±ùÅÇ× ¾Á¢ú ÁÃÒ ±ñ§¼¡ «ùÅÇ× ¾Á¢úÁÃÒ â¾õ ±ýÈ ¦º¡øÖìÌõ ¯ñÎ.)
¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ¯Ä¸¡ö¾ò§¾¡Î ±ôÀÊ ¯È× ¦¸¡ñ¼¡÷? «¾üÌ ÁÚ¦Á¡Æ¢Â¡¸, "³ó¾¢Ãõ ±ýÈ ¦¿È¢Ó¨È ÅÆ¢ «È¢ÂôÀ𼾡ø þó¾ ¯È×" ±ýÚ ÀÉõÀ¡ÃÉ¡÷ ¦º¡ø¸¢È¡÷.
³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ µ÷ þÄ츽 áø «øÄ; (ÀÄÕõ «¨¾ þÄ츽 áø, żáø Ţ¡¸Ã½õ ±ýÚ §ºÉ¡Å¨ÃÂâý ¾ÅÈ¡É Å¢Çì¸ò¾¡ø ÒâóÐ ¾ÎÁ¡Ú¸¢§È¡õ.) «Ð ³õâ¾í¸û ÀüȢ ¾Á¢Æ÷ §¸¡ðÀ¡Î/¾Õì¸õ ÁüÚõ §ÀîÍì ¸¨Ä. (³+ó+¾¢Ãõ; ¾¢Ãõ = ¾¢Ãðº¢, §º÷쨸 ±ýÈ ¦À¡Õ¨Çì ¦¸¡ÎìÌõ; '§º÷§Å ¾¢Ãðº¢' ±ýÀÐ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âõ.) ±É§Å ³óÐ â¾í¸Ç¢ý ¾¢Ãðº¢, §º÷쨸 ³ó¾¢Ãõ ±ýÚ ¬ÉÐ. þó¾ ³ó¾¢Ãò¨¾ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Â÷ ÓØÐõ ¸üÈò §¾÷ó¾ ¸¡Ã½ò¾¡ø ¾¡ý ÀÉõÀ¡ÃÉ¡÷ "ÁøÌ ¿£÷ ŨÃôÀ¢ý ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾ ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âý" ±ýÚ º¢ÈôÒî ¦ºöž¡¸ Ó¨ÉÅ÷ ¦¿Î了ƢÂý Ţ⚸, Á¢¸î ºÃ¢Â¡¸, ¾ý áÄ¢ø Å¢Çì̸¢È¡÷. "³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ ¾Õì¸õ ÁüÚõ §ÀîÍì¸¨Ä ¾¡ý" ±ýÀ¨¾ ¿¢¨Ä¿¡ðξüÌâ ºÃ¢Â¡É º¡ýÚ, ¸õÀ áÁ¡Â½ò¾¢ø þÕ츢ÈÐ. ¦º¡øÄ¢ý ¦ºøÅÉ¡É ¦¾ýÉ¡ðÎ «ÛÁ¨É
þ¨Âó¾É þ¨Âó¾É þ¨É ÜÈÖõ
Á¢ó¾Ûõ ÐÁ¢ó¾Ûõ ±ýÛõ Á¡ñÀ¢É¡÷
«Â¢ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý ¬¨½ ²ÅÄ¡ø
¿Âó¦¾Ã¢ ¸¡ÅÄ÷ þÕÅ÷ ¿ñ½¢É÷
±ýÚ ¸õÀý ÜÚÅ¡ý. (Ôò¾ ¸¡ñ¼õ, Å£¼½ý «¨¼ì¸Äô À¼Äõ, 42). þí§¸ §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý ±ýÈ ¦À¡Õ§Ç ±øÄ¡ò ¾Á¢ÆÈ¢»Ã¡Öõ ¯½Ãô Àθ¢ÈÐ. "±ôÀÊî ¦º¡ýÉ¡ø ÌÃì¸¢É Å£Ã÷¸û §¸ðÀ¡÷¸û" ±ýÚ ¦¾Ã¢ó¾ «ÛÁý ¾ý «¾¢¸¡Ã¢¸Ç¡É Á¢ó¾¨ÉÔõ ÐÁ¢ó¾¨ÉÔõ «ÛôÀ¢, Å£¼½¨É Å¢ÎÅ¢òÐ, þáÁÉ¢¼õ §º÷ôÀ¢ì¸¢È¡ý. þí§¸ «Â¢ó¾¢Ãõ ±ýÀ¾üÌ þÄ츽õ ±ýÈ ¦À¡Õû ±ôÀÊò¾¡ý ÅÄ¢óÐ ¦À¡Õò¾¢É¡Öõ, ºÃ¢Â¡ö ÅáÐ. þý¦É¡Õ ¸¡ðÎõ ¦º¡øÖ§Åý. Å£ÃÀ¡ñÊÂì ¸ð¼ ¦À¡õÁý ¾¢¨ÃôÀ¼ò¨¾ô ÀÄÕõ À¡÷ò¾¢ÕôÀ£÷¸§Ç, «¾¢ø ÅÕ§Á ´Õ §ÀîÍ "þÅý §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý......", ¿¢¨ÉÅ¢Õ츢Ⱦ¡? «§¾ ¿¢¨Ä¾¡ý þíÌ; «ÛÁý §Àºò ¦¾Ã¢ó¾Åý; «¾É¡ø ¾¡ý «Åý ¦º¡øÄ¢ý ¦ºøÅý; «¾¡ÅÐ ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý. ³ó¾¢Ãõ ±ýÀÐ ¯Ä¸¡ö¾õ/â¾Å¢Âø/«Ç¨Å¡¼ø ¸¨Ä ±ýÀ¾¢ý þý¦É¡Õ ¦ÀÂ÷. «ÛÁ¨Éô §À¡Äò ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢ÂÛõ ³ó¾¢Ãõ ¿¢¨Èó¾Åý ±ýÚ ÀÉõÀ¡Ãɡáø ÌÈ¢ì¸ô Àθ¢È¡ý. ¬úóÐ À¡÷ò¾¡ø, ¦¾¡ø¸¡ôÀ¢Âò¾¢ý ¦¿Î¸¢Öõ ¯Ä¸¡ö¾ì ¸ÕòÐì¸û ÜÈôÀÎŨ¾ «È¢ÂÓÊÔõ.
³õâ¾í¸û ÀüȢ ±Î쨸¸¨Ç (reference)ò ¦¾Ã¢óÐ ¦¸¡ûÇ, ¾¢Õ. §Å. «ñ½¡Á¨Ä ¦¾¡ÌòÐ ¦ÅÇ¢Åó¾ "ºí¸ þÄ츢Âò ¦¾¡ýÁì ¸ÇﺢÂõ - 1, -2" ¬¸¢Â áø¸¨Çô ÀÊÔí¸û. ( «¾¢ø ÌÈû -271, ÀâÀ¡¼ø 3:4, 3:66, 3:77-80, 13:18-23, À¾¢üÚô ÀòÐ 24" 15-16, 14:1-2, ÁШÃì ¸¡ïº¢ 453-454, ÒÈõ 20:1-6, ÌÚ󦾡¨¸ 3:1-2, ¦¾¡ø. 305, ÒÈõ 55:15, ÒÈõ, 51:3, ÒÈõ 51:1-2. ÓÕ¸¡üÚôÀ¨¼ 254, ÒÈõ 51:1. ¬¸¢Â ±Î쨸¸û ³õâ¾í¸¨Çô ÀüÈ¢ì ÌÈ¢ôÀ¨¾ì ¸¡½Ä¡õ.)
³õâ¾ò¾¢üÌ þ¨½Â¡¸ ³õÒÄý¸¨Ç "ͨÅ, ´Ç¢, °Ú, µ¨º, ¿¡üÈõ" ±ýÚ ¦º¡øÖÅÐõ ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý Üü§È. þó¾ ³õÒÄý¸û ÅƢ¡¸ò¾¡ý ¯½÷¨ÅÔõ, ¸¡ðº¢ô ¦ÀÕÁ¡Éò¨¾Ôõ (À¢ÃÁ¡½õ), «ÏÁ¡Éò¨¾Ôõ («ÛÁ¡Éõ; «ñϾø = ¦¿Õí̾ø; ´ý¨È ¦¿Õí¸¢ÅóÐ «Ð ÀüÈ¢ Á¡É¢ìÌõ ¸ÕòÐ «ÏÁ¡Éõ; ¾ÅÈ¡É ÀÖì¸Ä¡ø þ¨¾Ôõ ż¦Á¡Æ¢ ±ýÚ ¾ÎÁ¡Ú¸¢§È¡õ.) ¦ÀÚ¸¢§È¡õ.
ͨŠ´Ç¢ °Ú µ¨º ¿¡üÈõ ±ýÚ ³ó¾¢ý
Ũ¸ ¦¾Ã¢Å¡ý ¸ð§¼ ¯ÄÌ (ÌÈû 27)
(«¾¡ÅÐ ³ó¾¢ý Ũ¸ ¦¾Ã¢ó¾Åý ±ýÈ¡ø ³õâ¾í¸¨Ç ¬Çò ¦¾Ã¢ó¾Åý, þÅý ¸ðÊø ¾¡ý ¯Ä¸õ þÕìÌõ ±ýÚ ¦À¡Õû)
Åïº ÁÉò¾¡ý ÀÊüÚ ´Øì¸õ â¾í¸û
³óÐõ «¸ò§¾ ¿Ìõ. (ÌÈû 271)
(ÁÉòÐìÌû þÕìÌõ ³õâ¾í¸Ùõ ¿¨¸ìÌÁ¡õ: (¦ºý¨Éò ¾Á¢Æ¢ø ¦º¡ýÉ¡ø "þýÉ¡¼¡, ÁɦºøÄ¡õ Å¢ºò¨¾ ÅîÍìÌÏ þôÊ ¬ìÎ ¦¸¡Îì̧È"ýÛ «ïÍ â¾Óõ º¢Ã¢ìÌÁ¡õ. ¯¼õÒõ, ¯Â¢Õõ ³õâ¾ò¾¡ø ¬ÉÐ ±ý§È ÅûÙÅ÷ þí§¸ ¯Ú¾¢ ¦ºö¸¢È¡÷.)
§Á§Ä ¯ûÇ ÌÈû¸¨Çô À¡÷ìÌõ §À¡Ð, ¾¢ÕÅûÙÅÕõ ܼ ³ó¾¢Ã ÁèÀô §À¡üȢ¢Õ츢ȡ÷ ±ýÀÐ Ò⸢ÈÐ. «¾É¡ø ¾¡ý «Å¢ ¦º¡Ã¢¾¨Äî ¦ºöÔõ ż¿¡ðÎ §ÅûÅ¢¨Âò ¾¢ÕÅûÙÅ÷ º¡Ê¢Õ츢ȡ÷. ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý «ÊôÀ¨¼Â¡¸ «¨Áó¾ §ÀîÍì ¸¨Ä/¾ó¾¢Ã ¯ò¾¢¸¨Ç ÅûÙÅ÷ Ţ⚸§Å ¾ý áÄ¢ø ÜÈ¢ÔûÇ¡÷.
þÉ¢ â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø À¢Èó¾ Ũ¸ ÀüÈ¢ô À¡÷ô§À¡õ. ӾĢø ż¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷ (ÌÈ¢ôÀ¡¸ þó¾¡Äº¢ Á¼üÌØÅ¢ø þÕô§À¡÷) ¸Õò§¾¡Î ±ÉìÌûÇ Óè½î ¦º¡øħÅñÎõ.
«Ç¨Å¢ÂÄ¢ø ¯û¦ÇØ, ÅÆ¢¦ÂØ (induction, deduction) ±ýÈ þÃñΠӨȸû ¯ñÎ. «È¢Å¢Âø ±ýÀÐ 100 ìÌ 99 Å¢Ø측Π¯û¦ÇØ (induction) ӨȢø ¾¡ý ÅÇÕ¸¢ÈÐ. ¬É¡Öõ ¦¾Ã¢Â¡¾ÅÕìÌ ´ý¨Èî ¦º¡øÄ¢ì ¦¸¡ÎìÌõ §À¡Ð ÅÆ¢¦ÂØ (deduction) ӨȢø ¦¾Ã¢Å¢ôÀÐ «È¢Å¢ÂÄ¢ø ¯ûÇ ÀÆì¸õ. þó¾ ¯û¦ÇØ (induction) ±ýÀÐ þÂü¨¸Â¡¸ «È¢Å¢Âø ÅÇÕõ Ó¨È. «§¾ §À¡Ä ¦ÀÕõÀ¡Öõ Å¢¾ôÀ¡É (specialized) º¢ó¾¨É¢ø þÕóÐ ¾¡ý, ¦À¡Ð¨ÁÂ¡É (generic) º¢ó¾¨ÉìÌ «È¢Å¢ÂÄ¢ø §À¡¸ ÓÊÔõ. 'ӾĢø Å¢¾ôÒ - À¢ý ¦À¡Ð¨Á - ÁÚÀÊÔõ Å¢¾ôÒ - ÁÚÀÊÔõ ¦À¡Ð¨Á' ±ýÈ ÍÆüº¢Â¢ø ¾¡ý ÁÉ¢¾É¢ý º¢ó¾¨É ÅÇÕ¸¢ÈÐ. «§¾ÀÊ ¾¡ý ¸ÕòÐì¸Ùõ ¦º¡ü¸Ùõ ±øÄ¡ ¦Á¡Æ¢¸Ç¢Öõ ¯ÕÅ¡¸¢ýÈÉ.
þ¨¾ Å¢ÇìÌÁ¡ô §À¡Äò ¾Á¢Æ¢ø ´Õ ¸¡ð¨¼ô À¡÷ô§À¡õ. ¦¿ö ±ýÀÐ ²ü¸É§Å Å¢Äí¸¢ø þÕóÐ ¦ÀÈôÀð¼ ¦¸¡ØôÀ¢ø þÕóÐ ¯Õì¸ô Àð¼Ð. ¦¿Î¿¡ð¸û þó¾ Å¢ÄíÌì ¦¸¡ØôÒ ¦¿ö ÁðΧÁ ¾Á¢ú Á¡ó¾ÛìÌò ¦¾Ã¢Ôõ. À¢ýÉ¡Ç¢ø ¿¡¸Ã¢¸õ ÅÇ÷ó¾ ¿¢¨Ä¢ø §Å¦È¡Õ ÓÂüº¢Â¢ø, ±ûÇ¢ø þÕóÐõ ¦¿ö §À¡ýÈ ´Õ ¦À¡Õû ¦ÀÈôÀð¼Ð. þô¦À¡ØÐ, þÐŨà Ţ¾ôÀ¡É ¦º¡øÄ¡¸ þÕó¾ ¦¿ö ±ýÀÐ ¾ýÛ¨¼Â ¦À¡Õ¨Ç §ÁÖõ ŢâòÐô ¦À¡Ð¨Á¡¸¢ÈÐ; «ô¦À¡ØÐ ±û+¦¿ö = ±ñ¦½ö ±ýÚ ¬Â¢üÚ; ±ñ¦½öÔõ ´Õ Ũ¸ ¦¿ö¾¡§É? «Îò¾ ÍüÈ¢ø, þýÛõ ¿¡¸Ã¢¸ ÅÇ÷¢ø ±ñ¦½ö ±ýÈ Å¢¾ôÀ¡É ¦º¡ø§Ä §ÁÖõ ¦À¡Ð¨ÁÂ¡É ¦º¡øÄ¡¸¢ ¸¼¨Ä ±ñ¦½ö, §¾í¸¡ö ±ñ¦½ö, Áñ¦½ñ¦½ö ±Éô ÀÄ ±ñ¦½ö¸û ¸¢¨Ç츢ýÈÉ. «Îò¾ ÅÇ÷¢ø, Áñ¦½ñ¦½ö ±ýÈ Å¢¾ôÒ¡ø Á£ñÎõ ¦À¡ÐÅ¡¸¢, þó¾¢Â Áñ¦½ñ¦½ö, «§ÃÀ¢Â Áñ¦½ñ¦½ö ±É ¯ð¦À¡¾¢¸û (composition) Á¡È¢Â Ũ¸Â¢ø Á£ñÎõ ´Õ Å¢¾ôÒî ¦º¡ü Üð¼í¸¨Çò §¾¡üÚŢ츢ÈÐ. ¦º¡ü¸û þôÀÊò ¾¡ý ´Õ ¦Á¡Æ¢Â¢ø ÅÇÕ¸¢ýÈÉ.
þÉ¢ þý¦É¡Õ ¦º¡ø¨Äô À¡÷ô§À¡õ. »¡Äõ ±ýÈ ¦º¡ø ÒÅ¢¨Âì ÌȢ츢ÈÐ. »¡Äõ ±ýÈ¡ø ¦¾¡íÌÅÐ ±ýÚ ¦À¡Õû. þ¨¾ ¨ÅòÐì ¦¸¡ñÎ '¬¸¡Âò¾¢ø þó¾ô â×ÄÌ ¦¾¡í¸¢ì ¦¸¡ñ§¼ þÕ츢ÈÐ. þ¨¾ «ó¾ì ¸¡Äò¾¢§Ä§Â ±í¸û ¾Á¢Æý ¯öòн÷óРŢð¼¡ý', ±ýÚ ¿õÁ¢ø ´Õ º¢Ä÷ ¾ÅÈ¡¸ô ¦À¡Õû ¦¸¡ñÎ, Å£§½ Á¡÷ ¾ðÊì ¦¸¡ûÙ¸¢§È¡õ. «Ð ºÃ¢Â¡ ±ýÚ ¦¸¡ïºõ µ÷óÐ À¡÷ò¾¡ø ¾ÅÚ ÒâóÐ §À¡Ìõ. Å¢Äí¸¡ñÊ¡ö þÕó¾ À¢ý ¿¡¸Ã¢¸õ «¨¼óÐ, ÌȢﺢ ¿¢Äò¾¢ø ¿¼Á¡Êì ¦¸¡ñÎ þÕó¾ ¬¾¢ Á¡ó¾ý âÁ¢ìÌ ¦ÅǢ¢ø þÕóÐ À¡÷ò¾¡, âÁ¢ ¦¾¡íÌŨ¾ò ¦¾Ã¢óÐ ¦¸¡ûÅ¡ý? «Ð «ó¾ì ¸¡Ä «È¢× ¿¢¨ÄìÌ ÓüÈ¢Öõ Óý¡ÉÐ «øÄÅ¡? «Åý ¦¸¡ñ¼ Àð¼È¢Å¢ý ÅÆ¢§Â «Å¨Éî ÍüÈ¢ÔûÇ ÝÆÄ¢ø þÕóÐ ¾¡§É «Åý §Àº¢Â ¦º¡ø Åà ÓÊÔõ? ¿¡õ Á¡ó¾ÛìÌ Á£È¢Â ¦ºÂ¨Ä ¿õÀÅ¢ø¨Ä¦ÂýÈ¡ø, «È¢Å¢ÂÄ¢ý À¡üÀðÎ ¿¢ýÈ¡ø, ¯Ä¸¡ö¾ò¾¢ý ÀÊ ´Ø¸¢É¡ø, "âÁ¢ ¦¾¡í̸¢ÈÐ-±É§Å »¡Äõ ±ýÈ ¦ÀÂâð¼¡ý" ±ýÈ Å¢Çì¸ò¨¾ ±ôÀÊ ´òÐì ¦¸¡ûÇ ÓÊÔõ? (¬É¡ø þôÀÊì ¸ÕòÐӾġ¸ Å¢Çì¸õ ¾Õõ ¾Á¢ÆÈ¢»÷¸û (À¡Å¡½¨ÃÔõ §º÷òÐ) þÕì¸ò¾¡ý ¦ºö¸¢È¡÷¸û.)
ºÃ¢, ¯ñ¨ÁÂ¡É Å¢Çì¸õ ±ýÉ? ¦º¡øÄÈ¢»÷ À. «ÕÇ¢ ¦º¡øÖ¸¢È¡÷. þó¾¢Âò Ш½ì¸ñ¼õ ±íÌõ ¦ÀâÐõ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ó¾ ´Õ ÁÃõ ¬ÄÁÃõ. «Ð ҾĢÂü (botany) §¾¡üÈò¾¢ý ÀÊ À¡÷ò¾¡ø, þó¾¢Â¡Å¢ü§¸ ¦º¡ó¾Á¡ÉÐ. ¬Ö¾ø ±ýÀ¾ý ¦À¡Õû ¦¾¡í̾ø ¾¡ý. ¬É¡ø þí§¸ ±Ð ¦¾¡í̸¢ÈÐ? ¬ÄÁÃò¾¢ý º¢Èô§À «¾ý ¦¾¡íÌõ Å¢Øиû ¾¡ý, þø¨Ä¡? ¿¡õ ²¦¾¡ýÚìÌõ ¦ÀÂ÷ ¨ÅìÌõ §À¡Ð «¾ý ¾É¢òÐò ¦¾Ã¢Ôõ ̽ò¨¾ ¨ÅòÐò ¾¡§É ¦ÀÂ÷ ¨Å츢§È¡õ? «¾É¡ø ¬Öõ Å¢Øиû ¿¢¨Èó¾ ÁÃõ ¬ø ±ý§È ÜÈôÀð¼Ð. ¬ø>¬Äõ>¡Äõ ±ýÚ þó¾î ¦º¡ø ŢâÔõ §À¡Ð ¬Äí ¸¡Î¸¨Çì ÌÈ¢ì¸Ä¡Â¢üÚ. ¬ÄÁÃõ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ó¾ ¿¢Äõ ܼì À¢ýÉ¡ø "¸¡Î" ±ýÚ ¦º¡ø¨Ä §À¡Ä§Å "¡Äõ" ±ýÚ ¦º¡øÄô À¼Ä¡Â¢üÚ. ӾĢø ÁÃõ, À¢ýÉ¡ø ¸¡Î ÓÊÅ¢ø ¸¡Î¸û ¯ûÇ ¿¢Äõ ±ýÈ ¦À¡Õû ¿£ðº¢ þÂü¨¸Â¡É§¾. þÉ¢ «ó¾ ¡Äõ ܼ ¦º¡üÀÖ츢ø ¾¢Ã¢¸¢ÈÐ. ¾Á¢Æ¢ø Â>»>¿ ±ýÈ ´Ä¢ Á¡üÈõ ²¸ô Àð¼ ¦º¡ü¸ÙìÌ ²üÀðÊÕ츢ÈÐ. («ÕǢ¢ý "¡" ±ýÈ ¦À¡ò¾¸ò¨¾ ÀÊò¾¡ø Àø§ÅÚ ¦º¡ü¸¨Ç þó¾ Á¡üÈò¾¢üÌì ¸¡ð¼¡¸ì ¸¡½Ä¡õ.) ¡Äõ>»¡Äõ = ¬ÄÁÃí¸û ¿¢¨Èó¾ þ¼õ; «¾¡ÅÐ ÀÃó¾ âÁ¢. «ó¾ì ¸¡Ä Á¡ó¾ÛìÌ Â¡Äõ ¿¢¨Èó¾ ¿¡ÅÄ󾣧Š»¡Äõ ±ýÈ ÀÃó¾ ÒŢ¡öò ¦¾Ã¢ó¾Ð ´ýÚõ Å¢ÂôÀ¢ø¨Ä. þ¾üÌ Á¡È¡¸, (ÒÅ¢ ±ýÛõ »¡Äõ ¦¾¡í¸¢ì ¦¸¡ñÎ þÕ츢ÈÐ ±ýÈ) þý¨ÈÂô Òâ¾¨Ä «ý¨ÈÂî ¦º¡øÖìÌ ²üÈ¢î ¦º¡ýÉ¡ø ±ôÀÊ? «ý¨È ÁÉ¢¾ÛìÌ ÀÃÅ¢ì ¸¢¼ì¸¢È ¬Äí ¸¡§¼ ´ÕŨ¸Â¢ø »¡Äõ ¾¡ý. þôÀÊî ¦º¡ø§Å÷ §¾Îõ §À¡Ð «ý¨È «È¢×ìÌ ±ðÊ ӨÈ¢ø þÕ츢Ⱦ¡ ±ýÚ À¡÷ì¸ §ÅñÎõ. «ôÀÊ §Å÷ô ¦À¡Õû ¸¡Ïõ §À¡Ð ¾¡ý ¿ÁìÌ ¿õ ¿¡ðÊý ¦¾¡ý¨Á Ò⸢ÈÐ. þíÌ ¬¾¢ Á¡ó¾ý Å¡úó¾¢ÕôÀ¾ü¸¡É ¿¡¸Ã¢¸ì ÜÚ¸û »¡Äõ §À¡ýÈ ¦º¡ü¸û ãÄõ ¦ÅÇ¢ôÀθ¢ÈÐ. (²¦ÉÉ¢ø þó¾¢Âò Ш½ì ¸ñ¼ò¾¢ü§¸ ¯Ã¢Â ¬ÄÁÃò¾¢ý ÜÚ þí§¸ ¯û§Ç ¦À¡¾¢óÐ þÕ츢ÈÐ.)
¾¢Õ ¾¢.À츢⺡Á¢ ±ýÀÅ÷ "º¢ó¾¨É ÅÇà - À¡¼áø «¨ÁôÒ" (¦ºøÅ¢ À¾¢ôÀ¸õ, ¸¡¨ÃìÌÊ) ±ýÈ ¦À¡ò¾¸ò¾¢ø ´Õ «Õ¨ÁÂ¡É ¸ÕòÐî ¦º¡øĢ¢Õó¾¡÷. "³õÒÄý ¦º¡ü¸§Ç «È¢×ìÌ «Êò¾Çõ; ¬¾¢ ÁÉ¢¾É¢¼õ ÀÕô ¦À¡Õû, þ¼ô ¦À¡Õû ¦º¡ü¸§Ç þÕó¾É. ¸ÕòÐî ¦º¡ü¸û, «È¢Å¡ø ¯½ÃÅøÄ ¦º¡ü¸û, ¸¨Äî ¦º¡ü¸û, ÀñÒî ¦º¡ü¸û - þ¨Å ¬¾¢Â¢ø þø¨Ä. Á£Å¢Âü¨¸î (Supernatural) ¦º¡ü¸Ùõ þø¨Ä." þ¨¾ô ÀüÈ¢ ¦¿Î ¿¡ð¸ÙìÌ Óý ¾Á¢ú þ¨½Âò¾¢ø ´Õ Á¼ø ±Ø¾¢Â¢Õó§¾ý. «¾ý ÀÊ þô¦À¡ØÐ ±ýÉ¢¼õ þø¨Ä.
³õÒÄý ¦º¡ü¸ÙìÌ ´Õ º¢Ä ±ÎòÐì ¸¡ðθ¨Çô À¡÷ô§À¡õ. ¨¸ ±ýÈ ¦º¡ø ¸Ãõ ±ýÈ ÀÕô ¦À¡Õ¨Ç ¯½÷ò¾¢ À¢ý «ïÍ ±ýÈ ¸ÕòÐô ¦À¡Õ¨ÇÔõ ¯½÷ò¾¢ÂÐ. þíÌ Å¢¾ôÀ¢ø þÕóÐ ¦À¡Ð¨Á ±ýÚ ¸ÕòРŢ⸢ÈÐ. «§¾ §À¡Ä Àø (š¢ø ¯ûÇ tooth) ±ýÀ¾¢ø þÕó§¾ ÀÄÐ (many) ±ýÈ ¸ÕòÐô À¢Èó¾Ð ±ýÚ ÒÄÅ÷ þÇíÌÁÃý ¿¢Ú×Å¡÷. «§¾ §À¡Ä ¸Å¨Ä ±ýÀÐ ÁÃ츢¨Ç À¢Ã¢Ôõ ´Õ ÁÃôÀ̾¢. «Ð ¸ÅÎ, ¸Å𨼠±ý¦ÈøÄ¡õ §ÀîÍÅÆ츢ø ¾¢Ã¢Ôõ. þÐ×õ ´Õ ÀÕô ¦À¡Õû ¾¡ý. þÃñÎ, ãýÚ À¡¨¾¸û À¢Ã¢¸¢È «øÄÐ Üθ¢È þ¼Óõ ¸Å¨Ä ±ý§È «È¢Âô ÀÎõ. ÁÃ츢¨Çô À¢Ã¢×, À¡¨¾ô À¢Ã¢×¸ÙìÌ ±Éô ¦À¡Õû ¿£Ù¸¢ÈÐ. þó¾ô ¦À¡Õ§Ç À¢ýÉ¡ø ÁÉì ¸Å¨Ä ±ýÈ ÅÕò¾ô ¦À¡ÕÙìÌõ (ÓüÈ¢Öõ ¸ÕòÐî º¡÷ó¾ ´Õ ¯½÷×) ÀÂÉ¡¸ò ¦¾¡¼í̸¢ÈÐ. ¬¸ô ÀÕô¦À¡Õ𠦺¡ü¸§Ç ´Õ ÅÇ÷¢ø ¸ÕòÐî ¦º¡ü¸Ç¡¸î §º¨Å Ò⸢ýÈÉ. þо¡ý Ó¨ÈÔõ ܼ.
þý¦É¡Õ ¸¡ð¨¼Ôõ À¡÷ô§À¡õ. ´ÕŨÉô À¡÷òÐ, "«Åý ¿øÄ ¨ÀÂý" ±ý¸¢§È¡õ. þó¾ "¿øÄ" ±ýÈ ¦º¡ø ±ôÀÊô À¢Èó¾¢Õì¸ì ÜÎõ? Á¡ó¾ý ¦ÀüÈ ´Õ ÀÕô¦À¡Õð ÀÂýÀ¡ð¨¼ «Ð ¿ÁìÌî ¦º¡øÄ §ÅñΧÁ? ¦¸¡ïºõ µ÷óÐ À¡÷ò¾¡ø Å¢¨¼ ¸¢¨¼ìÌõ. ±ø ±ýÀÐ ´Ç¢. ´ÕÅý §Áø ´Ç¢ Àð¼¡ø «Åý ¦À¡Ä¢Å¡¸ þÕ츢ȡý ±ýÚ ¦À¡Õû. ²¦¾¡ýÚõ ¦À¡Ä¢Å¡¸ þÕó¾¡ø «Ð ¿ÁìÌô À¢Ê츢ÈÐ. ±ø>¦Âø>¦»ø>¦¿ø ±ýÚ þó¾î ¦º¡ø ¾¢Ã¢× ÀÎõ. ¿¡õ Å¢¨ÇìÌõ ¦¿ø ÁïºÇ¡¸ ´Ç¢À¼ ¿¢ü¸¢ÈÐ. ¾Å¢Ã, ¦¿ø ¿õÓ¨¼Â Àº¢¨Â ¬üÚ¸¢ÈÐ. ¬¸, ¿ÁìÌ ¯ÚШ½Â¡¸ þÕ츢ÈÐ. ±É§Å ¦¿øÄÅý ±ýÀÅý ¿øÄÅý ¬¸¢È¡ý. þí§¸ þÃñÎ ¸ÕòÐ Åó¾¢Õ츢ÈÐ. «ÊôÀ¨¼ô ¦À¡Õû ´Ç¢ - Å¢¾ôÀ¡ÉÐ. «¾É¢ýÚõ Å¢¨Çó¾ ¦º¡ø ¦¿ø; «¾É¢Öõ Å¢¾ôÀ¡É þý¦É¡Õ ¦À¡Õû, «¾ý ÀÂý. þôÀÊ ÁüÈÅÕìÌô ÀÂý ¾Ãì ÜÊÂÅý ¿øÄÅý ±ÉôÀθ¢È¡ý. ¾Á¢Æ¢ø ²¸ôÀð¼ "¦¿øæ÷¸û", "¿øæ÷¸û" ±ý§È ¦À¡ÐÁì¸û ÀÖ츢ø ¦º¡øÄôÀÎõ.
þ§¾ §À¡Ä ¬¾¢ò ¾Á¢ÆÛìÌ, ¦¸¡ý¨È ¦¾Ã¢Ôõ, §¸¡íÌ ¦¾Ã¢Ôõ, §¾ìÌ ¦¾Ã¢Ôõ. ¬É¡ø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ðô ¦À¡Õû ¾¡É¡¸î ÍÂõÒÅ¡¸ Åà ÓÊ¡Р«øÄÅ¡? «ôÀÊ¡ɡø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ð¨Á¡ø ӾĢø ±ó¾ Å¢¾ôÒô ¦À¡Õ¨Çì ÌÈ¢ò¾Ð? þó¾ ¬öÅ¢ý Å¢¨ÇÅ¡¸ (¸¼õ¨Àì ÌÈ¢ìÌõ) Áá ±ýÈ Å¢¾ôÀ¡É ¦º¡ø ÁÃõ ±ýÈ ¦À¡Ð¨Áì ¸Õò¨¾ ¯Õš츢ÂÐ ±ýÚ ¯½÷ó§¾ý. ¸¼õÀÅÉõ ÀüÈ¢ò ¾Á¢Æâý ¦¾¡ýÁõ ¿ÁìÌî ¦º¡øÖ¸¢ÈÐ «øÄÅ¡? þ¨¾ þý¦É¡Õ ºÁÂõ Å¢Çì̧Åý.
þôÀÊî º¢ó¾¨É¢ø ÅÃìÜÊ ÀÕô ¦À¡Õû¸û ±øÄ¡õ «ó¾ì ¸¡ÄòÐ ÁÉ¢¾¨É ¯½Ãì Üʨš¸ þÕì¸ §ÅñÎõ. â ±ýÈ §Å÷î ¦º¡øÄ¢ø þÕóÐ, â ±ýÛõ Å¢¾ôÒô ¦À¡Õ¨Çì ÌȢ측Ð, becoming, growing ±ýÈ ¦À¡Ð¨Áô ¦À¡Õ¨Ç ¿¢¨Ä ¿¡ðÊ, «¾¢Ä¢ÕóÐ â¾õ ±ýÈ ¦º¡ø ±Æ¡Ð ±ýÚ ¿¡ý ¦º¡øÖžüÌ ¯Ã¢Â ¸¡Ã½í¸¨Ç þÉ¢ Å¢Çì̧Åý. â ±ýÈ ÁÄ÷ âì¸Ä¡õ; «ôÀÊî ¦º¡øÖÅÐ þÂü¨¸Â¡É ÅÇ÷; ²¦ÉýÈ¡ø, â ±ýÈ ÀÕô ¦À¡Õ¨Ç ¿¡õ ¯½Ã ÓÊÔõ. ¡Äõ ±ýÀÐ »¡Äõ ±É ¬¸Ä¡õ; ²¦ÉýÈ¡ø ¡Äõ ±ýÈ ÀÕô¦À¡Õ¨Ç ¿¡õ ¯½Ã ÓÊÔõ. ¬É¡ø âÅ¢ø þÕóÐ, ±ó¾ ´Õ Å¢¾ôÀ¡É ¦À¡Õ¨Çì ÌȢ측Ð, ¦ÅÚ§Á becoming, growing ±ýÈ §¾¡ýÚ¾ø ¦À¡ÕÇ¢ø, âÐ>â¾õ ±ýÈ ±ýÈ ´Õ ¦À¡Ð¨Áì ¸Õò¾£ð¨¼ (generic concept) ¦¸¡ñÎ ÅÕÅÐ Á¢¸ì ¸ÊÉõ «ö¡, Á¢¸ì ¸ÊÉõ !
ż¦Á¡Æ¢Â¡Ç÷, ¸ÕòÐì¸û ´ýÈ¢ø þÕóÐ ´ýÈ¡¸ ±ôÀÊì ¸¢¨ÇìÌõ ±ýÚ «Îò¾ÎòÐ ³õÒÄý ¦º¡ü¸Ç¡¸ô À¡÷측Áø, þÄ츽¢ À¡½¢É¢Â¢ý ¾¡ì¸ò¾¡ø 200, 300 ºó¾ «Ê §Å÷¸¨Ç ¨ÅòÐì ¦¸¡ñÎ, ¸ÕòÐÓ¾ø Å¡¾Á¡¸, ´Õ generic concept - ¨Â ӾĢø ¨ÅòÐ À¢ý «§¾¡Î ÀÄ ´ðÎ츨Çî §º÷òÐ ÅÆ¢¦ÂØ (deduction) ¬¸ì ¸¡ðÎÅ¡÷¸û. þÅ÷¸Ç¢ý Å¡¾ò¨¾ô À¡÷òÐ ¿¡ý ÀÄ ¿¡ð¸û ¦ÀâÐõ ÌÆõÀ¢ô §À¡Â¢Õ츢§Èý. Can a primitive man configure first a generic concept out of nowhere without any physically meaningful specific experience? It appears to me completely non-intuitive to start with a generic concept in the primitive days. §ÅñÎÁ¡É¡ø, ¦ÅÚõ ÅÆ¢¦ÂØ¡¸ (deductive), ż¦Á¡Æ¢ §À¡ýÈ ´Õ ¦ºÂü¨¸ ¦Á¡Æ¢Â¢ø, ²ý ±ÍÀá󧾡Ţø (Esperanto) §ÅñÎÁ¡É¡ø ¯ÕÅ¡ì¸ ÓÊÔõ. ¬É¡ø ¾Á¢ú §À¡ýÈ þÂü¨¸ ¦Á¡Æ¢Â¢ø «Ð ÓÊ¡Ð. þíÌ ¾¡ý þó¾¡Äº¢ì¸¡Ã÷¸Ù¼ý ¿¡ý ¦ÀâÐõ ÓÃñÀθ¢§Èý.
4 comments:
பொறுமையாகப் படித்தேன். அருமை. இப்படி உங்கள் பழைய மடற்குழுப் பதிவுகளையும் மீட்டுப் பதிவது என் போன்றவர்களுக்கு மிகவும் உதவும்.
நீங்கள் எடுத்துவைக்கிற சொற்திரிவு முறைகளைக் குறிப்பிட்ட சிலவாக வகைப்படுத்த முடியுமா? இல்லை அது ஒரு வரம்பிலியா?
யூனிகோடுப் பகுதியை முகன்மைப்படுத்தியதில் தமிழ்மணத்தில் தெரிவதில் இருந்த சிக்கல் விலகிவிட்டது போலிருக்கிறது.
இரண்டு பதிவுகளையும் படித்தேன். மிக்க நன்றி. மிகத் தெளிவாக இருந்தது. எனக்கு ஏற்புடையதாக இருந்தது. ஏனெனில் எனக்கு சில கருத்துகள் பற்றிய விளக்கங்கள் வேண்டியிருந்தன. அவைகளை உங்கள் பதிவுகள் அணுகுகின்றன.
குறிப்பாக சமணமும் பெளத்தமும் தமிழகத்தில் வேரூண்றித் தளைப்பதற்கு ஏற்ற மண்ணாக இது ஏற்கனவே இருந்திருக்கவேண்டும்; அதனால் இங்கு உலோகாய்தம் இங்கு செல்வாக்கு பெற்றிருந்திருக்கவேண்டும் என்று பல முறை எண்ணி இருந்திருக்கிறேன். என்னுடைய குறைந்த அளவிலான சங்கப் பாடல் பரிட்சயமும் அதை உறுதிசெய்தே வந்தது. மேலும் இயல்பாகவே தமிழகத்தில் துறவுநெறியானது இளந்துறவை (மணம் முடித்தலுக்கு முன்) ஆதரிப்பதாக இருக்கவில்லை என்பதும், வீடு என்ற கருத்தாக்கத்தை தமிழில் அதிகம் படிக்கமுடியாமல் இருத்தலும், வேத முறை கருத்துமுதல் வாதத்தை எதிர்க்கும் விதமாக ஐம்பூதங்களை உலகின் அடிப்படை பொருட்களாகக் கூறும் சித்தாந்தமும், இயல்பான சித்தர்களின் தத்துவ பின்புலத்தில் இருக்கும் உலோகாய்தமும் பழந்தமிழகத்தில் இறைநம்பிக்கை மதங்கள் செல்வாக்கு பெறும் முன் இங்கு உலோகாய்தமே பரவியிருந்த சிந்தனை முறை என்று கருத என்னைப் பல காலம் தூண்டிவந்தன. ஆனாலும் எனது குறைவான தமிழறிவின் காரணமாக அதை அறுதியிட்டு கூற வழியின்றி ஒரு ஊகமாக எண்ணி வந்தேன். இன்று உங்கள் பதிவுகள் அதை தெளிவாக்குகின்றன. மேலும் இசைக்கலை, மருத்துவம், நாடகம், நாட்டியம், சிற்பம் முதலான கலைகள் செழிக்கவும் உலோகாய்த சிந்தனைகள் முதன்மை பெற்றிருத்தல் அவசியம் இல்லையா?
செல்வராஜ் கூறியது போல உங்கள் பழைய மடற்குழுப் பதிவுகளையும் மீட்டுப் பதிவது என் போன்றவர்களுக்கு மிகவும் உதவும்.
மிக்க நன்றி!
வணக்கத்திற்குரிய ஐயா,
தங்கட் சொந்த மின் அஞ்சல் முகவரி வேண்டும்.
தருவீர்களா?
அன்புடன்
நாகி.
Na.Krishna@wanadoo.fr
அன்பிற்குரிய செல்வராஜ், தங்கமணி மற்றும் நா.கி.
உங்கள் பின்னூட்டுகளுக்கு நன்றி.
செல்வராஜ்:
முடிந்தவரை பயனுள்ளவற்றை இங்கு வலைப்பதிவில் போடுகிறேன். சிலநேரம், இந்தப் பழமும் புளிக்கும் என்று ஆகிவிடக் கூடும். பொறுத்துக்கொள்ளுங்கள்.
சொற்திரிவு முறைகளைத் தொகுத்து வெளியிடலாம். அப்படி ஒரு பொத்தகம் போட இன்னும் சில காலம் ஆகும். அரைகுறையாக எழுதுவதில் எனக்கு உடன்பாடு கிடையாது. ஒரு பொதுமை நூல் எழுதுமுன், விதப்பான வகைகளில் கொஞ்சம் ஆழ்ந்துவிட்டுப் பின் பொதுமையைத் தேடவேண்டும். கொஞ்ச நாள் பொறுத்திருக்க வேண்டும் என்றே நான் உணர்கிறேன்.
ஒருங்குறிப் பதிவை முன்னே இடுவதால் தமிழ்மணம் திரட்டிச் சிக்கல் தீர்ந்ததா என்பதை இன்னும் நாலைந்து பதிவுகளை வைத்து அவதானிக்கவேண்டும்.
தங்கமணி:
தமிழ் இலக்கியங்களில் உலகாய்தம் பற்றிய ஆய்வு இன்னும் ஆழம் போகவில்லை என்றே எண்ணுகிறேன். ஓரளவு பேராசிரிய நெடுஞ்செழியனின் ஆய்வுகள் போயிருக்கின்றன. அவர் இப்பொழுது கர்நாடகக் காவற் சிறையில் உள்ளார். (அண்மையில் வைகோ கூட கர்நாடக முதலமைச்சரைப் பார்த்து பேராசிரியரை விடுவிப்பது பற்றிப் பேசிவந்திருக்கிறார்.) வேறு யாரும் இப்பொழுது ஆய்வு செய்வதாகத் தெரியவில்லை.
நம்மிடையே தமிழில் அறிவியல் பரவ வேண்டுமானால், நம்முடைய உலகாயச் சிந்தனை பற்றிய ஒரு பெருமிதம் வேண்டும். அதை வீண்பெருமையாக நான் உணரவில்லை. அதில் எனக்கு ஒப்புதலும் இல்லை. ஆனால் அந்தச் சிந்தனையை மீட்டெடுத்தால் தான் அறிவியல் பற்றிய வேர்கள் நம்மிடம் இருந்தன என்பதும் அவற்றைத் தூண்டி இப்பொழுது அந்தச் செடிகள் வளர உறுதுணையாக முடியும் என்பதும் புலப்படும். நான் இறையுணர்வு உள்ளவன் தான். இருந்தாலும் பழைய உலகாய்த அடிப்படையை நான் ஆய்வது எதிர்காலத் தமிழர் வளர்ச்சிக்கு உகந்தது என்றே உணர்கிறேன்.
இசைக்கலை, மருத்துவம், நாடகம், நாட்டியம், சிற்பம் போன்றவை வளர மாந்த நேயம் மிகத் தேவை. உலகாய்தச் சிந்தனை அதற்குக் கைகொடுக்கும்.
பூதியல் பற்றிய நான்கு பகுதிகளையும் முடித்துவிட்டேன். கட்டுரை நீளமானது. அதனாலேயே அது பலரையும் தயங்க வைத்திருக்கும். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் 10 பதிவுகளாய்ப் போட்டிருந்தால் ஒருவேளை சரியாய் இருந்திருக்குமோ, என்னவோ?
நா.கி.
உங்களுக்கு என் மின்னஞ்சலைத் தனியே அனுப்பியுள்ளேன்.
அன்புடன்,
இராம.கி.
Post a Comment