மணத்திற்கு முன் புணர்ச்சி

பாலுறவு பற்றிய ஒரு கருத்துக் கணிப்பை நாடு தழுவ நடத்தி, அதனோடு ஒரு சில குமுகாய ஒளிவட்டங்களிடம் முன்னிகையை (comment) "இந்தியா டுடே" தாளிகை கேட்டது; அப்பொழுது, பேர்பெற்ற ஒரு தமிழ் நடிகை "பால்வினை நோய்கள் தாக்காமலும், தேவையில்லாக் கருப்பம் உண்டாகாமலும், பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளைச் செய்து கொண்டால், திருமணத்திற்கு முன் ஒரு பெண் பாலுறவு வைத்துக் கொள்ளலாம்; இந்தக் காலத்தில் படித்த ஆண்மகன் ஒருவரும் தன் எதிர்காலத் துணைவி கன்னியாக இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்க மாட்டார்" என்று கருத்துத் தெரிவித்திருந்தார். அப்படிக் கருத்துத் தெரிவித்ததோடு அவர் அமைந்திருந்தால் அந்த இட்டி (issue) பெரிதாகவே ஆகியிருக்காது. அப்படிச் சொன்னது, 'கற்பு, திருமணத்திற்கு முன் உடலுறவு' என்ற வகையில், குமுகத்தில் ஒரு சாரார் கருத்து என்றும், "அந்த கருத்துக் கணிப்பு ஏற்கக் கூடியதா?" என்ற கேள்வியோடு அடங்கிப் போயிருக்கும்.

ஆனால், கருத்துக் கணிப்பிற்கு அப்புறம், ஒரு நாளிதழ் செய்தியாளர் போட்ட தூண்டிலில், அதே நடிகை "திருமணத்துக்கு முன்பு செக்ஸ் வைத்துக்கொள்ளாதவர்கள் தமிழ்நாட்டில் இருக்கிறார்களா? (DINAMANI 27/09/2005)" என்று வாய்தவறிச் சொல்லப் போக, அந்தக் கேள்வியின் பரிமானங்களில் ஒரு சிலர் கோவம் கொண்டு கொதித்துக் கேள்வி கேட்டதாய் ஆனது. விளைவாக, "உணர்ச்சி பொங்கும் நேரத்தில் அமைதி காப்பது நல்லது" என்று ஒரு சிலருக்குப் புரியாத நிலையில், ஒரே கூச்சலும் குழப்பமுமாய் மாநிலம் முழுதும் எழுந்துவிட்டது. இந்த விளைவுகளைக் கண்டு பதறிப் போன அந்த நடிகை, "அய்யய்யோ, நான் ஒன்றும் தவறான பொருளில் தமிழ்ப்பெண்களைப் பற்றிச் சொல்லவில்லை" என்று மன்னிப்புக் கேட்க, ஒருவாறு சமதானம் (எதிர் எதிரான இருவர் சமமான தானம் - same stand - எடுப்பது சமதானம்; அதைச் சமாதானம் என்று வடமொழிப் பலுக்கில் சொல்ல வேண்டாம்.) ஏற்பட்டது. அதை அப்படியே விட்டுப் போகாமல், ஒரிரு மாதங்கள் கழித்து, சும்மா கிடந்த சங்கை ஊதிக் கெடுத்த கதையாய், முதல் நடிகைக்கு ஆதரவாய், இன்னொரு நடிகை, "தமிழர் என்றால் கொம்பு முளைத்திருக்கிறதோ?" என்று எடுத்தெறிந்து பேசியவுடன், மீண்டும் பெரிய விவாதமே தோன்றி விட்டது. வலைப்பதிவு உலகத்திலும் இந்த விவாதத்தின் எதிரொலி இருந்தது.

சொன்னவர்கள் இருவரும் தமிழரா, தமிழரில்லையா, அவர்கள் கைபர் கணவாய் வழியாக வந்தவரா, மாராட்டியமா என்ற பேச்செல்லாம் நம்மைப் போன்றவர்களுக்குத் தேவையில்லாத ஒன்று. ஆனால் அந்த நடிகைகள் இருவரும், முறையே நாளிதழ் செய்தியாளரிடமும், திரைப்படம் சார்ந்த ஒரு கூட்டத்திலும், "தமிழர்கள் பற்றித்தான் பேசினார்கள்" என்பது உண்மை. அப்படிப் பேசிய பின்னால், தமிழர்கள் என்போர் மறுவினையாய் எழுந்தது இயற்கையே. [முதல் நடிகை பொதுவாகச் சொன்னது இந்தியா டுடேயில் உள்ள முன்னிகையில் மட்டும் தான். நாளிதழ்ச் செய்தியாளரிடம் அளித்த முன்னிகை, தமிழரைப் பற்றிய விதப்பான முன்னிகை தான்.]

இந்த விதப்பான முன்னிகைக்குப் பின் "அதெப்படி செருப்பு, விளக்குமாறு, அழுகியமுட்டை, தக்காளி ஆகியவற்றைத் தூக்கிக் கொண்டு நடிகைக்கு எதிராக வரலாம்?" என்ற ஒருசிலரின் கேள்வி சற்று விந்தையானது. கையில் கொடிக்கம்பு, பதாகைகள் ஆகியவற்றை வைத்துக் கொண்டு போராட்டத்திற்குப் போவதும், கத்தியும், சூலமும், கம்பு எடுத்துக் கொண்டு அரைக்கால் சட்டை போட்டுக் கொண்டு பேரணிக்குப் போவதும், உருவப் பொம்மைகளுக்குச் செருப்பு மாலை அணிவிப்பதும், ஊரில் உள்ள கெட்டவார்த்தைகளை எல்லாம் எடுத்து வந்து ஊர்வலங்களில், மாநாடுகளில் அருச்சிப்பதும், மாநாட்டில் அரிவாள், கத்தி, கவாடங்களை எடுத்துச் சுழற்றிக் காண்பிப்பதும், கண்டனத்திற்கு உரியவர் உயிரோடு இருக்கும் போதே கொடும்பாவி எரிக்கும் கூட்டங்களுமாய் இருக்கும் இந்தத் துணைக் கண்டத்தில், நடிகைக்கு முன்னால் காட்டிய எதிர்ப்பு இன்னொரு வகை; அவ்வளவு தான். இது வன்முறையா, வன்முறையில்லையா என்பதும் கூட அவரவர் அளவுகோலைப் பொறுத்தது. இதையும் "தன்னைச் சார்ந்தோர் பயன்படுத்தினால் அது வன்முறை இல்லை, மறுசாரார் பயன்படுத்தினால் அது வன்முறை" என்று சொல்லுவது தேர்ந்தெடுத்த மறு அருத்தம் (selective re-interpretation) கொடுக்கக் கூடிய செயல்கள். வன்முறைக்கும், வன்முறையற்றதற்கும் இடையே உள்ள கோடு மிக மிக மெல்லியது. அதைப் பொதுவாழ்வில் இருக்கும் ஒவ்வொருவரும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் நெகிழ்த்தி, நெகிழ்த்தி, நகர்த்திக் கொண்டே தான் இருக்கிறார்கள். ஒருகாலத்தில் மென்முறையாய்த் தெரிந்தது இன்றைக்கு வன்முறையாகவும், வன்முறை மென்முறையாகவும் உருமாறிக் காட்சியளிப்பது மாந்த வரலாற்றில் பலமுறை நடந்திருக்கிறது. "வல், வன்மை, வன்முறை" என்ற சொற்களை இந்தக் கால நடைமுறையில் எல்லாவற்றிற்கும் பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆனால் அதனுடைய வரையறை என்ன என்பதில் பலரும் வேறுபடுகிறோம். "எது மென்முறை? எது வன்முறை?" என்பதே வேறொரு விதயம். வன்முறையின் வரையறை பற்றியதல்ல இந்தப் பதிவு.

பொதுவாக நம்முடைய தமிழ்ப் பேச்சுக்களில் தொனி என்பது முகமையானது. பேசப்படும் தொனியைப் பொறுத்து, எதிராளிகளின் மறுவினைகள் அமையும். அந்த நடிகைகள் எந்தத் தொனியில் தங்கள் கருத்துக்களைச் சொன்னார்கள் என்பது நமக்குத் தெரியாது. நாளிதழ், தாளிகை போன்றவற்றில் இந்தத் தொனியைச் சரியானபடி விவரிப்பது செய்தியாளர் தன் கட்டுரையில் பயன்படுத்தும் சொற்களைப் பொறுத்தே அமையும். இதில் செய்தியாளர் கொஞ்சம் விலகினாலும், விரும்பாத பலன் ஏற்பட்டுவிடும். கரணம் தப்பினால் மரணம். ஒரு துளி விலகினாலும் குமுகத்தில் கலகம் தான் மிஞ்சும். இங்கே தவறு செய்தியாளர் பயனாக்கிய சொற்களினாலா, அல்லது அந்த நடிகைகளின் உள்ளார்ந்த கருத்தாலா, என்பது நமக்குத் தெரியாது. ஆனாலும் ஊரெல்லாம் ஒரே கூச்சலும். விவாதமும் எழுகத் தான் செய்தன.

இந்த விவாதத்தில், தமிழ் உணர்வுகளை நிகராளும் ஒருசாரார் தாளிகையில் வந்த கருத்துச் செய்தியையும், நாளிதழ் செய்தியாளரிடம் சொன்ன நேர்காணற் பேச்சையும் ஒன்றாகப் பொருத்தி அந்த நடிகை தமிழரை மையப்படுத்திப் பேசியதாகவே எண்ணிக் கொண்டு "அது எப்படிச் சொல்லப் போயிற்று? தமிழருக்குச் சொல்லும் தவறான அறிவுரை அல்லவா இது?" என்று கேட்டும், எழுதியும் வந்தார்கள். (தாளிகையில் நடிகை கொடுத்த பொதுவான முன்னிகையை பெரும்பாலானவர்கள் சரியான படி பொறுப்போடு விளங்கிக் கொண்டார்கள் என்று தான் எண்ணுகிறேன். பெரும்பாலானவர்களுக்கு அவர் நாளிதழ்காரருக்குக் கொடுத்த நேர்காணல் வாசகத்தில் தான் கொஞ்சம் இடறல்.)

'தாங்கள் முற்போக்காளர்கள், இற்றைச் சிந்தனை கொண்டவர்கள், அறிவுய்திகள் (புத்திஜீவிகள்- intelligentia)' என்று சொல்லிப் பெருமை கொள்ளும் இன்னொரு சாரார் "இந்தப் பெண்கள் சொன்னது கருத்துச் சுதந்திரத்தின் பாற்பட்டதே; பெண்ணியம் தன் குரலை இப்படி எழுப்புகிறது; இந்தக் குரல்களை ஒடுக்கும் பண்பாட்டு வல்லாண்மை என்பது தமிழருக்குள் எழக் கூடாது" என்று நடிகைகளுக்கு ஆதரவாக பேசியும், எழுதியும் வந்தார்கள். கூடவே இதுநாள் வரை இல்லாத வழக்கமாய், மற்ற எல்லாவற்றிற்கும் பெரியாரைத் திட்டும் முதற் சாரார், இந்த இட்டியில் மட்டும் பெரியாரைத் தங்கள் அணிக்கு ஆதரவாய் இழுத்து வந்தார்கள். [இந்தச் சாரார் நாளிதழ் செய்தியாளரிடம் அந்த நடிகை கூறியதைச் "சொல்லவே இல்லை"யென்று மறுத்து, வெறுமே இந்தியா டுடேயில் பேசியதை மட்டுமே, வைத்துக் கொண்டு மிகவும் சதுரப்பாட்டோ டு வாதம் செய்தார்கள். இப்படி ஒன்றை வைத்துக் கொண்டு இன்னொன்றைத் தவிர்த்துப் பேசுவது தேர்ந்தெடுத்துத் தூரத் தள்ளும் நினைமறதி நோயாக (selective amnesia) த்தான் நமக்குத் தோற்றுகிறது.]

இந்த இருசாராரும் வழக்காடுவது இன்று நேற்று என்றில்லை; பல காலம் பல்வேறு புலனங்களில் எப்பொழுதுமே முரண்பட்டுத் தான் நிற்கிறார்கள். இது இன்னொரு களம், அவ்வளவுதான். இரண்டு பக்கமும் பங்கு பெறும் ஆட்கள் கிட்டத் தட்டக் கால காலமாய், தங்கள் கொள்கைகளில் உறுதியாய் இருக்கும் அதே ஆட்கள் தான். அதே பொழுது, அங்கும் இங்கும் கொஞ்சம் பேர் சற்று அணி மாறி, அந்தந்த இட்டிக்கு (issue) ஏற்ப மாறுவதும் உண்டு. ஆனால் அடியில் இருக்கும் நிகழ்ப்புகள் (agenda) எப்பொழுதுமே ஒன்று தான். இவர் அவரை எதிர்ப்பார்; அவர் இவரை எதிர்ப்பார்.

"எங்கெல்லாம் தமிழ் என்ற உணர்வு எழும்புகிறதோ அதை அடி, விடாதே, கொச்சைப் படுத்து" என்று ஒரு கூட்டம்; அதை எதிர்த்து இன்னொரு கூட்டம்; முதற்கூட்டம் இரண்டாமவரை பொதுக்கையர் (facists) என்று எளிதாகச் சொல்லும்; இரண்டாம் வகைக் கூட்டம் முதற்கூட்டத்தை "வாயளவில் எழுவரல் (liberal) பேசும் போலி முற்போக்காளர்கள் (pseudo-progressives)" என்று சொல்லும். இந்த இரண்டிலும் கலக்காது, மூன்றாவதாய் இடைநின்று, ஒர் இடது சாரிக் கூட்டம் குட்டி முதலாளியத் தன்மையொடு அவ்வப்பொழுது கருத்துச் சொல்வதும் உண்டு. அப்படிச் சொல்லும் போது, இடதுசாரிகள் குமுகாயப் புரட்சி, வர்க்கம், முரண்பாடு என்ற பல்வேறு தேற்றுக்களை(theory)யும், கொள்கைகளையும் பற்றி உரக்க விதந்து பேசுவார்கள்; ஆனால் நடைமுறை என்று வரும் போது "தமிழகக் குமுகாயத்தின் வெளிப்பாடுகளை, தமிழக வரலாற்றை, இவர்கள் என்றாவது ஆழ்ந்து புரிந்து கொண்டார்களா?" என்ற அய்யம் எழும்; இந்த அய்யம் தெலிங்கானாப் புரட்சிக்குப் பின் இடதுசாரிகள் நடந்து கொண்ட முறையில் இருந்தே தமிழ்நாட்டில் பலருக்கும் உண்டு. இடது சாரிகளின் நிலைப்பாடு பல நேரம் நீரின் மேல் கிடக்கும் எண்ணெய் போல தமிழ்க் குமுகாயத்தை ஓட்டியும் ஒட்டாமலும் இருக்கிறது.

குழூஉக் குறி வாசகங்கள், கண்மூடி முழக்கங்கள் (jargons) என்பவை தமிழ்நாட்டு அரசியலில் எப்பொழுதுமே மிகுதி. முதற் கூட்டம் (ஆங்கிலம், ஓரளவு தமிழ் என்று விரியும்) மிடையத் (media) துறையில் பெரும் வல்லாண்மை பெற்று இருப்பதால், (எப்படி தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளைப் 'போல்போடிஸ்ட்' என்று பொத்தாம் பொதுவாகச் சொல்லுகிறார்களோ அது போல) "பொதுக்கையர்" என்ற பட்டத்தை வெகு எளிதில் இரண்டாமவருக்குக் கொடுத்து விடுவார்கள். இரண்டாமவரும் தங்களுடைய குழூஉக் குறிகளை முன்வைத்து "ஊரெங்கும் கேடு கெட்ட, போலி முற்போக்குத்தனம் பேசி எங்கள் குமுகாயத்தைச் சீரழிக்காதீர்கள்" என்று முதலாமவர்களைப் பற்றிச் சொல்லுவார்கள்; உடனே முதலாமவர் "இரண்டாமவர் பேசுவது பெண்ணியத்திற்கே எதிரானது; தமிழ்நாடு தான் இந்தியாவில் முனைக்குறை நோயில் (Acquired Immuno Deficiency Syndrome - AIDS; immune = எதிர்கொள்ளுதல்; முனைகொள்ளுதல் = முன்னிருந்து எதிர் கொள்ளுதல்; immuno deficiency = முனைகொள்ளும் திறன் குறைவாக இருத்தல்) முதலிடத்தில் இருக்கிறது; இது பற்றிய குமுகாயப் புரிதல் நமக்கு வேண்டாமா? இன்னும் கற்பு, அது, இது என்று பிற்போக்குத்தனம் பேசிக் கொண்டு முட்டாள் தனத்தில் இருக்கலாமா" என்று திருப்பி விட்டு, முதலாமவர்கள் மட்டும் தான் ஏதோ பெண்ணியத்தைக் காப்பாற்றுவது போலவும், "ஆணுறை, பால்வினைநோய் பரவுதல்" போன்ற புலனங்களில் அவர்கள் தான் குமுகாய நலத்தில் அக்கறை கொண்டவர்கள் போலவும், மற்றவர்கள் எல்லாம் கால காலத்திற்கும் பெண்களை அடிமைப் படுத்தி வைத்திருப்பது போலவும், இரண்டாமவர் தமிழகத்தைக் கற்காலத்திற்கே இட்டுச் செல்கிறவர்கள் என்பது போலவும் சொல்லுவார்கள்.

பொதுவாக இரண்டாம் வகைக் குழுவினரைப் பற்றி "அறிவற்ற மண்ணாங்கட்டிகள், ஆட்டு மந்தைக் கூட்டம், கோமாளிகள்" என்ற பம்மாத்தை உருவாக்கி, நக்கல், ஏளனம் மூலம் ஓர் உள்ளார்ந்த அரசியலை முதலாமவர்கள் காட்டுவார்கள். வெளியில் இந்திய அளவிலும், உலக அளவிலும் இந்தப் பம்மாத்து நன்றாகவே செயற்படும்; செயற்படுகிறது. இந்தப் பம்மாத்து எந்த அளவிற்கு விரவியிருக்கிறது என்றால், "தமிழ், திராவிடம் என்று சொல்லும் எந்தக் கட்டுரையையும் ஒதுக்கு; வடமொழி, ஆரியம் என்றால் கூர்ந்து படி" என்று சொல்லும் அளவிற்கு மேலை பல்கலைக்கழகங்களில் இருக்கும் இந்தியவியல் (Indology) அறிஞர்களில் பெரும்பான்மையோர் தவறான வழியில் திருப்பப் பட்டுக் கிடக்கிறார்கள். "தமிழ் என்ற அடையாளம் தள்ளத் தக்கது" என்ற கருத்து நிலையை ஆணித்தரமாகச் சொல்லி, இரண்டாமவரைப் பண்பாட்டுத் தீவிரவாதிகளாகக் காட்டுவது முதலாமவர்களுக்கு என்றுமே உகப்பானது. "இந்தியா என்பது ஒரு தேசம்; அது பல்தேச நாடு அல்ல; தமிழ்தேசம் என்ற ஒன்று கிடையவே கிடையாது" என்ற நிலைபாடு முதலாமவர்களுக்கே உரியது. இதைச் சாதிப்பதற்காக, எதை வேண்டுமானாலும் வளைப்பது அவர்களுக்கு வாடிக்கையாகப் போய்விட்டது.

மற்றவனை முட்டாள் என்பதும், அதனால் "ஒரு சாராரே ஆளப் பிறந்தவர்கள்" என்பதும் இன்று நேற்றா நடக்கிறது? கால காலத்திற்கும் களப்பாளர் காலந்தொட்டு தமிழ்கூறும் நல்லுகத்தில் நடந்து தான் வருகிறது. இந்தத் தொடர் மேலாண்மை தான், தமிழகமெங்கும் கோயில் கோயிலாகக் கல்வெட்டைப் படித்தால் தெரிகிறதே? இந்த அரசியல் நிரம்ப நாளாக நடந்திருக்கிறது என்பது வரலாற்றை ஒழுங்காகப் படித்தவருக்குப் புரியும். "யாருக்கு மங்கலம் மங்கலமாய் ஊர்கள் கிடைத்தன? யார் நிலக்கிழார்களாக, அரையர்களாக மாறினார்கள்? யார் தேவரடியார்களைப் பேணினார்கள்? யார் பெரும்பாலான கல்வெட்டு வாசகங்களின் முடிவில் இழிவு செய்யப் பட்டார்கள்?" என்பதெல்லாம் கல்லின் மேல் எழுத்தாய்ப் புரிந்துகொள்ளலாம். வரலாறு படிக்க முற்படாதவர்களுக்கு வேண்டுமானால், இது விளங்காமல் இருக்கலாம்.

நான் ஒன்றும் நொதுமலாளன் (neutral person) அல்லன். என் சார்பு ஒருவகையில் இரண்டாமவர் பக்கம் தான்; அதே பொழுது கண்ணை மூடிக் கொண்டு வறட்டுத் தமிழ்ப்பெருமையையும் நான் பேசவில்லை. தமிழரின் ஒருசில குறைகள் என மற்றவர்கள் சொல்லுவது எனக்குத் தெரிந்துதான் இருக்கிறது. நான் அந்தக் குறைகளுக்குச் சப்பைக் கட்டு சொல்ல வரவில்லை. இந்தப் பதிவு 'கற்பு, திருமணத்திற்கு முன் உடலுறவு' என்ற புலனம் பற்றியது. நான் இந்தப் புலனத்திற்குள் வந்து எழுத வேண்டும் என்று முதலில் எண்ணவில்லை. ஏனென்றால், இந்த வாதங்கள் எழுந்த சில நாட்களுக்குள், ஊரெங்கும் வெள்ளம்; பரிதவிப்பு; உயிர்ச்சேதம்; பயிர்நாசம்; அக்டோ பரில் இருந்து திசம்பர் வரை, ஆறேழு முறை அடை மழை வந்து மாநிலத்தைப் புரட்டிப் போட்டுவிட்டது. அப்பொழுது பெய்த மழை, மாநிலத்துள் கரந்து கிடந்த உள்கட்டுமானச் சிக்கல்களை எல்லாம் பூதகரமாக (பூதாகரம் அல்ல; தமிழ்ப்பலுக்கின் படி இது பூதகரமே.) வெளிக் காட்டியது. இவை யெல்லாம் சரிசெய்யப் பட வேண்டும். நாட்டில் கிடக்கும் பணிகள் ஏராளமானவை. இந்த மழை அடங்கும் வரையில், கூடவே பொங்கியெழும் உணர்வுகள் கொஞ்சம் அடங்கும் வரை, "கற்பு, திருமணத்திற்கு முன் உடலுறவு" என்ற விதயத்திற்குள் போகக் கூடாது என்று பொறுத்திருந்தேன்.

ஆனாலும் "தமிழர்கள் வல்லாண்மை உணர்வுக்காரர்கள், கருத்துச் சுதந்திரம் பாராதவர்கள், நன்னெறிக் காவல் (moral police) வேலையைப் பார்க்கிறார்கள்" என்றெல்லாம் ஒரு சிலர் பொரிம்பு வேலை (branding) பார்க்கத் தொடங்கியதையும், நக்கல், வெடிச் சிரிப்பு, பட்டங்கள் கொடுப்பது, மாற்றானை முட்டாளாக்கும் சதுரப்பாடு (சாமர்த்தியம்) என ஒரு சாரார் தோற்றம் காட்டத் தொடங்கியதையும் பார்த்த பின்னால், இந்தப் பதிவை இனியும் தாழ்த்த வேண்டாம் என்ற எண்ணம் கொண்டேன். "கற்பு, பழந்தமிழர் வாழ்வு, அந்த நடிகைகள் கூறியவற்றில் எது தமிழுணர்வாளர்களுக்குக் கோவத்தை எழுப்பியது?" என்ற புலனங்களில் இருக்கும் ஒருசில தவறான புரிதல்களை மட்டுமே இந்த இடுகையில் எடுத்துக் கூற முற்படுகிறேன்.

தமிழிலக்கியத்தின் (குறிப்பாகச் சங்க இலக்கியத்தின்) புரிதலின் படி, கற்பு என்பது பெண்ணின் இரு தொடைகளுக்கு இடையில் இருப்பதாக எங்குமே சொல்லப் படவில்லை. "தமிழர் பெண்தொடைகளுக்கு நடுவே கற்பைக் காண்பதாக," திரும்பத் திரும்ப இல்லாததை இருப்பதாக, முதலாமவர்கள் ஏன் சொல்லுகிறார்கள் என்று நமக்குப் புரிவதில்லை. (பெண் தொடைகளுக்கு இடையில் கற்பைத் தேடும் புரிதல் மனு சாத்திரத்தில் எண்வகை மணத்தில் "கன்னிகா தான" முறையை ஒட்டி எழுந்த பிழைபட்ட புரிதல். பெண்தொடைக்கு நடுவில் கற்பைத் தேடுவது மனு சாத்திரத்தின் வழிவந்த புரிதலே ஒழிய, அது தமிழரின் புரிதல் அல்ல. இன்னும் சொல்லப் போனால், அது இருக்கு வேதத்தின் வழிவந்த புரிதல் கூட அல்ல. தமிழர் மணம் என்பது வேறு வகை. அது பாணர் என்னும் காந்தருவர் வழிப்பட்டது என்றுதான் வடமொழிச் சாத்திரங்களும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களும் குறிக்கும்.)

கற்பு என்பது பழைய தமிழ் இலக்கியங்களில் 'சொல்லித் தருவது, கற்பிப்பது' என்ற பொருளிலேயே ஆளப் படுகிறது. கரணத்திற்கு (திருமணத்திற்கு) அப்புறம், "இரு முது குரவோரும் (இரண்டு வீட்டுப் பெரியவர்களும் - அதாவது பெற்றோர்களும்), கணவனும் சொல்லித் தந்த ஒழுக்கத்தின் படி வாழ்க" என்ற வகையில் கற்பிக்கப் படுவது கற்பு. (இதற்கு உரிய தொல்காப்பிய நூற்பாக்களையும், உரையாசிரியர்களின் விளக்கங்களையும் எடுத்து இங்கே விரிவாக ஓதலாம்; ஆனால் கருத்து இதுதான்.)

இந்தக் கற்பித்தலில் "முது குரவோர் என்பது சரி; கணவன் எங்கே வந்தான்?" என்று கேட்டால், பொதுவாக கணவன் என்பவன் மனைவியை விட அகவையில் மூத்தவனாகவே அந்தக் கால குமுகாய வழக்கத்தில் இருந்ததால் வந்தான். சிலம்பில் தலைவன் அவன் மணத்தின் போது ஈரெட்டு ஆண்டு அகவையானாகவும், சிலம்பின் தலைவி அவள் மணத்தின் போது ஈராறு ஆண்டு அகவையானவளாகவும் இருந்ததை இங்கே ஓர்ந்து பார்க்கவும். (சிலம்பின் தலைவன் அந்தக் கதையில் சீரழிந்தது வேறு புலனம்.) ஓரிரு விழுக்காடு புறனடையாய் இருந்தாலும் வழமையில் கணவன் என்பவன் தமிழர் வழக்கில் மனைவியைக் காட்டிலும் மூத்தவனே.

களப்பாளர் காலத்திற்கு முன் "கன்னிகா தானம்" என்ற கருத்து, குறிப்பாக இள அகவையில் திருமணம் என்பது தமிழ் இலக்கியத்தில் எங்குமே சுட்டப் படவில்லை. அகவைக்கு வந்த, பூப்படைந்த பெண்ணிற்குத் தான் தமிழர் திருமணம் செய்து வந்தனர். பூப்பு விழா என்பது தமிழர் குமுகாயத்தில் இன்றுவரை விதப்பாகச் சொல்லப்படும் விழா; தாய் வழிக் குமுகாயமாய்த் தமிழர் நெடுநாள் இருந்திருக்க வேண்டும் என்ற முடிவின் வெவ்வேறு சான்றுகளில் இந்த விழாவும் ஒன்று. (எப்படி வரலாற்று மொழியியல் வளருதற்கு சங்கத மொழியாய்வு தூண்டுகோலாய் இருந்ததோ, அதே போல தமிழரின் சில பண்பாட்டுக் கூறுகள் மாந்தவியல் வளருதற்கு தூண்டுகோலாய் இருந்தன என்று ஆய்வாளர்கள் கூறுகிறார்கள். பூப்பு விழா அந்தப் பண்பாட்டுக் கூறுகளில் ஒன்று.)

ஒழுங்காகப் புரிந்து கொண்டால் "தமிழ் வழக்கப் படி", சொல்லித் தந்த கற்பு என்பது இரு பாலருக்கும் பொது தான். பெண்ணுக்கு கணவனையும் சேர்த்து மூவர் சொல்லித் தந்தார்கள்; ஆணுக்கு இருவர் சொல்லித் தந்தார்கள். ஏனென்றால், சங்க காலக் குமுகாயம் என்பது ஓரளவு ஆணாதிக்கக் குமுகாயமே. (இந்த ஆணாதிக்கம் பற்றிப் பேசுவது தனிப் பதிவாகத்தான் இருக்க முடியும்.) அதற்காகப் "பெண்கள் எல்லாம் அடிமைகளாக இருந்தார்கள், அவர்களுடைய கருத்துக்கள் சங்க காலத்தில் ஏற்கப் படவே இல்லை" என்பதெல்லாம் உண்மைக்குப் புறம்பானது.

அடுத்தது மணத்திற்கு முன் புணர்ச்சி என்பது தமிழர் வாழ்வில் ஏற்கப் பட்டிருந்ததா என்றால் "ஓரிரு கட்டியங்களில் (conditions) ஏற்கப் பட்டிருந்தது" என்றே சொல்ல வேண்டும். களவியற் புணர்ச்சி என்பது பெரிதும் நம் இலக்கியங்களில் சொல்லப் பட்டதுதான். களவு என்பது தலைவனும் தலைவியும் வெளியோர் அறியா வகையில் பழகுவது என்றே அறியப் பட்டது. அந்தப் பழக்கத்தில் புணர்ச்சி நடந்திருக்கலாம்; நடக்காமலும் இருந்திருக்கலாம். அந்தக் களவு வெளிப்பட்ட நிலையில் (அப்படி வெளிப்படுவதை அலர், அம்பல் என்றெல்லாம் அந்த இலக்கியத்தில் சொல்லுவார்கள்), அவர்களுடைய ஈடுபாட்டைப் பெற்றோர் ஒப்புக் கொள்ள மறுக்கும் நிலையில், தலைவனும் தலைவியும் உடன்போக்காக வேறு இடம் சென்று தாங்களாகவே அங்கு மணம் செய்து கொள்ளுவது உண்டு. பின்னால் அதைப் பெற்றோர் ஏற்றுக் கொள்ளுவதும், ஏற்றுக் கொள்ளாததும் உண்டு.

அதே பொழுது களவியற் பழக்கம் என்பது வெறும் பதின்ம அகவை ஈர்ப்பாக இருந்து விடாது ஒரு பொறுப்பும் சேர்ந்ததாகக் கருதப்பட்டது. வெறுமே புணர்ச்சிக்கு ஆளாகி பின் இருவரும் ஒருவரை விட்டு ஒருவர் விலகியதாக சங்க இலக்கியத்தில் ஒரு பாட்டுக் கூடக் கிடையாது. புணரத் துணிந்தால் பின் அதன் விளைவைச் சந்திக்கும் உறுதி தலைவன் - தலைவி ஆகிய இருவருக்கும் இருக்க வேண்டும் என்றே அந்தக் குமுகம் எதிர்பார்த்தது. சங்க இலக்கியத்தில் ஓரிடத்தில் கூட வரைமுறை இல்லாத புணர்ச்சி (promiscous intercourse) தலைவனுக்கும் தலைவிக்குமாய் சொல்லப் பட்டதே கிடையாது. (நடிகை குறிப்பால் உணர்த்தியது வரைமுறை இல்லாத புணர்ச்சி மற்றும் அதன் விளைவைத் தடுக்குமாப் போல ஆணுறை போட்டுக் கொள்ளச் சொல்லும் புணர்ச்சி. இரண்டாமவர் சினந்து எழுந்தது, இந்தப் புரிதலை ஒரு பொறுப்புள்ளவர் சொல்லுகிறாரே என்பதால் தான்.)

அந்தக் காலக் குமுகாயத்தில் வரைவில் மகளிர் (வரைவு இல்லாத மகளிர் - திருமணம் என ஒன்று இல்லாத மகளிர்) இருந்தார்கள்; அந்த வரைவில் மகளிருள், விலை மகளிர் என்பாரும் இருந்தார்கள், இன்னொரு வகையாய் இற்பரத்தைகளும் இருந்தார்கள். பரத்தை என்ற சொல் இந்தக் காலத்தில் தவறாகப் பலரால் புரிந்து கொள்ளப் படுகிறது. "பரந்து பட்டுப் பலரையும் சாருகின்ற பெண் பரத்தை" என்ற விளக்கம் விலை மகளிருக்கு மட்டுமே சரியாக இருக்கும். வரைவிற்கு வெளியே (பரந்து = வெளியே), திருமணத்திற்கு வெளியே, ஆனால் ஒருவனின் இல்லைச் (family) சார்ந்து இருக்கும் பெண் இற்பரத்தை எனப்படுவாள். (இற்பரத்தை என்பவள் திருமணத்திற்கு வெளியே இருப்பவள்; ஆங்கிலத்தில் இவளைக் concubine என்றும், வழக்குத் தமிழில் வைப்பாட்டி என்றும் சொல்லுவார்கள்; இல்லத்தியைப் போல இவளும் ஒரு இல்லை சார்ந்தவள் தான். பெரிய வீடு, சின்ன வீடு என்று கேலி பேசுகிறார்களே அது இது தான்.) மாதவி என்பவள் இற்பரத்தை; விலைமகள் (prostitute) அல்லள். அந்த இற்பரத்தைக்கும் ஒரு சில ஒழுக்கங்கள் உண்டு. சங்க இலக்கியப் பாடல்களில் பரத்தை பற்றிப் பேசும் இடங்களில் மிகப் பலவும் இற்பரத்தை பற்றிப் பேசுகின்றனவே ஒழிய, விலைமகளைப் பற்றி அல்ல. அதே பொழுது போகின்ற போக்கில் விலைமகளிர் அந்தக் குமுகாயத்தில் இருந்தார்கள் என்பதையும் அந்த இலக்கியங்கள் பதிவு செய்திருக்கின்றன. விலைமகளிர் பொதுவாகச் சங்க இலக்கியங்களில் விதந்தோதப் படவில்லை. சங்க காலக் குமுகாயம் என்பது தன்னுடைய உரியல் நிலை (reality) உணர்ந்ததாய்த் தான் இருந்திருக்கிறது.

அந்தக் குமுகத்தில் மக்கள் பலதிறப் பட்டவராய் இருந்திருக்கிறார்கள். நல்லதும் நடந்திருக்கிறது; கெட்டதும் நடந்திருக்கிறது. ஆனால், "ஒழுக்கம் என்பது குமுகாயம் கட்டுவதற்கு அடிப்படை" என்றே அவர்கள் உணர்ந்திருக்கிறார்கள். அதன் விளைவாய், "விலைமகளிர் ஒழுக்கமும் அதற்கு அடிப்படையான ஒரு சில ஆண்களின் தீயொழுக்கமும்" அடக்கியே வாசிக்கப் பட்டிருக்கிறது. ஒழுக்கம் என்பதின் வரையறையில் நாம் வேறுபடலாம்; ஆனால் ஒழுக்கம் தவறிய நடைமுறையை நம் இளையருக்குக் கற்றுக் கொடுக்கக் கூடாது என்றே அவர்கள் நினைத்திருக்கிறார்கள். வரைமுறை இல்லாத புணர்ச்சி என்பது ஒழுக்கம் தவறிய நடைமுறை என்பதே பழம் இலக்கியங்களில் பெறப்படும் தெளிவு.

வரைமுறை இல்லாப் புணர்ச்சி என்பது தமிழ்க் குமுகாயம் சீரழிவதற்குச் சொல்லப் படும் யோசனை. அப்படிச் சொல்லுபவர்களின் குறிக்கோள் பெண்ணியத் தன்னாளுமை அல்ல; வரைமுறை அற்ற முறையில் கலவியைப் பெருக வைத்து தமிழர் என்ற இனத்தை நோயுள்ள இனமாக மாற்றுதற்கு ஆன கருத்து அடித்தளம் போட்டுக் கொடுப்பதே. "பிள்ளையையும் கிள்ளிவிட்டுத் தொட்டிலையும் ஆட்டு" என்ற சொலவடை போல, ஒருபக்கம் வரைமுறை இல்லாப் புணர்ச்சியைச் சரி என்று சொல்லிவிட்டு, இன்னொரு பக்கம் ஆணுறை அணிந்து கொள்ளுங்கள் என்பது சரியான அறிவுரையாகத் தெரியவில்லை. தேர்ந்தெடுத்த பித்தலாட்டமாகத் தெரிகிறது. நம் வீட்டுப் பையன் நிக்கோட்டின் நிறைந்த சுருட்டைப் பிடித்துக் கொண்டு நெஞ்செல்லாம் நீர்க் கோர்த்து இருமிக் கொண்டு இருக்கிறான்; அவனிடம் "தம்பி, சுருட்டுப் பிடிப்பதை நிறுத்து என்போமா? நிக்கோட்டின் இல்லாத சுருட்டைப் பிடி என்போமா? ஆணுறை அணிந்து திருமணத்திற்கு முன் கலவியில் ஈடுபடுங்கள்" என்று சொல்லுவது கிட்டத்தட்ட இது போலத்தான். என்னைக் கேட்டால், அது தவறான நெறிமுறை. அதைச் சொல்லுபவர்கள் குமுகாயத்தைச் சீரழிக்கிறார்கள்.

கருத்துச் சுதந்திரம் பற்றிப் பேசுகிற இவர்கள், "திருமணத்திற்கு முன் உடலுறவு: தமிழர் மரபுக்கு எதிரானதா? சங்க இலக்கியங்களில் பேசாத களவியல் காதலா? பெரியார் சொல்லாத கருத்தா?" என்று அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாய் வெட்டி ஒட்டும் வேலையைச் செய்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இதில் மாலன், கனிமொழி என்று ஒருசிலர் சங்க காலக் குமுகாயத்தையும் கூடத் தவறாக எடுத்துக் காட்ட முனைகிறார்கள். சங்க காலத் தமிழர் குமுகாயம் என்பது "யாரும் யாரையும் கூடும் ஒரு கட்டற்ற ஆதிகாலப் பொதுவுடைமைக் குமுகாயமாக (primitive communistic society) இருக்கவில்லை. அது இனக்குழுக்கள் நிறைந்த அய்ந்திணை வாழ்க்கையாகவே இருந்தது." அதில் வாழ்வோருக்குக் ஒரு சில கட்டுகள் உறுதியாக இருந்தன.

பண்பாடு என்பது கூட்டத்திற்குக் கூட்டம் வேறுபட்டது. இதில் முற்போக்கு, பிற்போக்கு என்பதும் அவரவர் பார்வையைப் பொறுத்தது. நம்மூரில் அத்தை மகள், மாமன் மகளை மணப்பது என்பது அண்மைக் காலம் வரை விலக்கப் படாதது. அதே பொழுது சித்தப்பா மகளை, சித்தி மகளை மணப்பது என்பது மிக மிகக் குறைந்தவரைத் தவிர்த்து மற்றவர்களால் ஏற்றுக் கொள்ளப் படாதது. இன்னொரு குமுகத்தில் இது மாறி இருக்கலாம். அதற்காக இது சரி, அது சரியல்ல என்பது பொருளில்லை. இது நம்மூரில் ஏற்கப் படும், அது ஏற்கப் படாது என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.

ஓரளவு பழகிய நிலையில் ஓர் ஆணும், ஒரு பெண்ணும், ஏன் ஒரு பெண்ணும், இன்னொரு பெண்ணும், அல்லது ஓர் ஆணும் இன்னோர் ஆணும் கன்னத்தோடு கன்னம் தொட்டு போய் வருவதாகச் சொல்லிக் கொள்ளுவது, மேலைநாட்டில் உள்ள பழக்கம்; வெறுமே கைக்கூப்பி, ("போறேங்க" என்று கூடச் சொல்லாமல்) "அப்ப, போயிட்டு வாரேங்க" என்று சொல்லுவது நம்மூர் வழக்கம்.

நம்மில் ஒருசிலர் நெருங்கிய பெண்ணுறவை (அவர் அம்மா, அக்கா, தங்கை என எவராகவும் இருக்கலாம்.) உரிமையோடு "அடி" என்று அழைப்பார்கள். நம்மில் இன்னும் சிலர் அதே நெருங்கிய பெண்ணுறவை "அம்மணி, அம்மா" என்று கொஞ்சம் விலகினாற் போல் அழைப்பார்கள். இதில் இது சரி, அது சரியில்லை என்று சொல்ல முடியுமோ? ஆனால் "அம்மணி" என்று அழைக்கக் கூடிய வீட்டில் "அடி" என்று சொன்னால் அது சரியில்லை என்று தானே சொல்லுவோம்? எந்தப் பழக்கம் எங்கு ஏற்கப் படும் என்று அறியாமல் அறிவுரை சொன்னால் எப்படி?

ஒரு சில வீடுகளில் அகவைக்கு வந்த பெண்ணை அவர் தங்கை, அக்கா என்றாலும் கூடத் தொட்டுப் பேசுவது தவறென்று பெரியோர்கள் சொல்லுவார்கள். இன்னொரு வீட்டில் இந்தக் கட்டுப்பாடு எல்லாம் இருக்காது. தொட்டுப் பேசும் வீட்டினர் முற்போக்கு என்றும், கட்டுப்பாடு இருக்கும் வீட்டினர் பிற்போக்கு என்றும் கூறமுடியுமா?

இத்தனையும் ஏன் சொல்லுகிறேன் என்றால், குமுகப் பழக்கம் என்பது இடத்திற்கு இடம் மாறுபடும்; அது காலத்திற்குக் காலம் கூட மாறுபடும். ஒரு காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் எந்த அரங்கில் உட்கார்ந்தாலும் பெண்கள் தனியாகவும் ஆண்கள் தனியாகவும் உட்காருவார்கள். இந்தக் காலத்தில் அது கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மாறிக் கொண்டு வருகிறது. இருபாலரும் பொது அரங்குகளில் பெரும்பாலும் கலந்தே உட்காருகிறார்கள். இப்படிப் பழக்கங்கள் மாறுவதும் உண்டு. ஆனால் இது போன்ற பழக்கங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய்த் தான் மாறுகின்றன. இங்குமே இது சரி, அது சரி என்ற பொருளில்லை. இது பழக்கம்; அது பழக்கமில்லை; அவ்வளவு தான். அதற்கு மேல் அங்கே ஆழமாய் அருத்தப் படுத்திக் கொண்டு இருக்க முடியாது.

"சொத்துரிமை என்பது வாரிசு உரிமையாக ஆனபோது திருமணம் என்பது வற்புறுத்தப் பட்டிருக்க வேண்டும்; (பெண்ணின் இருதொடைகளுக்கு நடுவே) கற்பைத் தேடுவது அப்பொழுதுதான் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும்" என்ற பொருள்பட திரு. மாலன் தன் வலைப்பதிவில் சொல்லுகிறார். (பிறைக்கோட்டிற்குள் கொடுத்தது என் விதப்பு என்று எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.) இடதுசாரிப் புரிதலில் இந்தக் கருத்து பொதுவாகச் சொல்லப்படும். நானும் இதை ஒப்புக் கொள்பவன் தான். ஆனால் ஒவ்வொரு கட்டுப்பாட்டையும், "வச்சாக் குடுமி, சிரைச்சா மொட்டை" என்றபடி இரண்டு எகிறிய நிலையிலே (extreme position) பார்க்க வேண்டுமா, என்ன? ஒரு பக்கம் கற்பு என்பது பெண்ணின் இரு தொடைகளுக்கு நடுவில் இருக்கிறது என்ற புரிதல்; இன்னொரு பக்கம் அதற்கு முற்றிலும் மாறாக, வரைமுறை அற்ற புணர்ச்சி. இடைப்பட்ட நிலையில், ஓரளவு கட்டுப்பாட்டோ டு, தமிழ்க் குமுகாயத்தை உருவாக்க வேண்டுமானால், இளையருக்கு என்ன அறிவுரை சொல்ல வேண்டும் என்று பார்க்க வேண்டாமா? இத்தனைக்கும் நெறிமுறை தவறிச் செல்வதற்குப் பல வாய்ப்புக்கள் கூடி இருக்கும் இந்தக் காலத்தில் ஒரு பெற்றோர், பொதுவாழ்வில் இருப்பவர், என்ன அறிவுரை சொல்லவேண்டும்? "தம்பி, தங்கைகளா, வரையற்ற புணர்ச்சிக்கு ஆளாகாதீர்கள்; அப்படி புணர்ச்சி ஆகிவிட்டாலும், ஒருவரை ஒருவர் ஆதரவு கொடுங்கள்; இல்லாவிட்டால் அதில் ஏற்படும் விளைவுகளை எதிர் கொள்ளுங்கள்; விலகி ஓட நினைக்காதீர்கள்; பொறுப்பு உள்ளவர்களாக இருங்கள்" என்று சொல்ல வேண்டாமா?

திரு. மாலன் தன்னுடைய வலைப்பதிவில் கூறும் ஒருசில கருத்துக்களை என்னால் ஏற்க முடியாது. அவற்றிற்கான என் முன்னிகைகளை மட்டும் இங்கு குறிப்பிட விழைகிறேன்.

1. களவு வழிக்கு எதிராக "கற்பு" வழி வலியுறுத்தப் பட்டது சமணமதத்தால் என்பது கோடுகளுக்கு நடுவில் வாசிக்கும் நிலையைப் போன்றது. சமணம் என்ற நெறி தன் போதனைகளில் இதைச் சொன்னதாக எங்கும் இல்லை.
2. மணிமேகலையில் (அது புத்த காப்பியம், சமண காப்பியம் அல்ல) வரும் உட்கதையை, இது போல மதம் சொன்னதாக மாற்றிப் புரிந்து கொள்ளுவது கற்பனையே ஒழிய, உண்மை அல்ல. தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரம் எங்கும் தொலைந்து போகவில்லை. இன்றும் இருக்கிறது. அதில் வரும் ஒருசில நூற்பாக்கள் இடைச்செருகலாய் இருக்கலாம் என்று மட்டுமே ஆய்வாளர்கள் ஊகிக்கிறார்கள்.
3. தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரம் காணாமற் போனதால், இறையனார் அகப்பொருளுரை, வைதீக சமயம் எழுந்த போது உருவானது என்பது ஒரு கருதுகோளே. சான்றுகள் எதுவும் கிடையாது. இறையனார் அகப்பொருள் எழுந்தது பற்றிய தொன்மத்தை வைத்துக் கொண்டு ஒரு வரலாற்றை உருவாக்கக் கூடாது.
4. "திருமணத்திற்கு முன் புணர்ச்சி என்பது சங்க காலத்தில் ஏற்றுக் கொள்ளப் பட்டதே" என்று சொல்லுவது ஒருவகையான அரைப் புரிதல். அப்படிப் புணர்ச்சி கொண்டவர்களின் ஒழுகலாறும் சங்க இலக்கியங்களில் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது. அந்த ஒழுகலாற்றில் வரைமுறை அற்ற புணர்ச்சியில் ஈடுபடச் சொல்லி எங்கும் உரைக்கவில்லை.

குமுகாயத்தில் பொறுப்புள்ளவர்கள் திருமணத்திற்கு முன் புணர்ச்சி என்பதில் தான்தோன்றித் தனமாக ஏதேனும் சொல்லி இளையரைத் தவறான வழிக்கு இட்டுச் செல்லக் கூடாது.

இது ஒரு தமிழ்ப் பொதுக்கையனின் கூற்றென்று பலரும் சொல்லுவார்கள் என்று அறிந்தே இந்தப் பதிவை இங்கு இடுகிறேன்.

அன்புடன்,
இராம.கி.