மரபும் வீச்சும்

யாராவது நாடகக் கலைஞரின் ஆக்கங்களையும், திரைப்படக் கலைஞரின் ஆக்கங்களையும் ஒன்று சேர வைத்து மெய்ப்பாட்டுக் கலையென்று மதிப்பிடுவார்களோ? இன்றையத் தமிழ்த் திரைப்படம், நாடகத்தில் இருந்து பிறந்து வந்திருந்தாலும், நாடகக் கூறுகள் எல்லாம் மறைந்து திரைப்படம் தனி நிலை பெற்றுவிட்டது. அது போலத்தான் புதுக் கவிதை என்று கிளம்பி மக்கள் மனத்தைக் கவர்ந்து புழங்கிவரும் உரைவீச்சும்; என்னதான் இதைச் செய்பவர்கள் இலக்கணம் இல்லையென்றாலும், அதற்கென ஓர் இலக்கணத்தை ஒருசிலர் தேடிக் கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள்.

இதையும் மரபுப் பாவையும் சேர்ந்து மதிப்பிடச் சொன்னால் எப்படி?

பாவிற்கும், உரைவீச்சிற்கும் களம் ஒன்றுதான். பொருள் ஆழம் தேவை.; அதுதான் உள்ளடக்கம்; ஆனால் சொல்லும் முறைகள் வெவ்வேறானவை.

பா என்பது உள்ளடக்கம் பொருந்திய ஒரு கோலம். அது மாக் கோலமாக இருக்கலாம். அல்லது வண்ணம் கலந்த நிறங்கோலியாகக் (ரங்கோலி)கூட இருக்கலாம். அங்கே ஓசை உண்டு; முன்வந்து நிற்கிற மோனை உண்டு; எதிர்கொண்ட எதுகை உண்டு; ஒவ்வொரு சொல்லும், அசையும், தளைப்படுகிற கட்டும் உண்டு. அது ஒரு தேர்ந்த பின்னல் வேலையைப் போன்றது; அழகுணர்ச்சியின் உந்துதலால், மேலும் மேலும், முனைந்து நாம் சோடிக்கின்ற முத்தாய்ப்பு, மரபுப் பா.

பா வடிப்பவர்கள், இசைக்கத் தெரியா விட்டாலும், கேட்கும் பழக்கம் கொண்டவர்களாக இருக்க வேண்டும்; நாட்டுப்புறத் தெம்மாங்கில் ஈடுபாடு இருக்க வேண்டும்; ஓசையில் கொஞ்சம் ஆழ்ந்து தோய வேண்டும். தந்தனாத் தாளத்தில் இழைந்திருக்கத் தெரிய வேண்டும் (இழைதலைத் தான் வட மொழியில் லயம் என்று பெயர்க்கிறார்கள். இழையம்>லயம்) மொழியின் நெளிவு, சுழிவுகள், மற்றும் சொல்வளம் தெரிந்திருக்க வேண்டும். இவையெல்லாம் கூடும் போது, தானாகவே மோனை, எதுகை, தொடை, தளை எல்லாம் வந்து விடும். அப்புறம் யாக்கத் தெரிந்தவனுக்கு யாப்பு எதற்கு? எழுதிய பாவை, தனித்திருந்து, குரலை எடுத்து, உயர்த்தி, உரைத்துச் சொல்லிப் பாருங்கள்; ஓசை தட்டுமிடத்தில், தளை தட்டும்; நீங்கள் திருத்தி விடலாம். ஒருமுறைக்கு மும்முறை உங்கள் பாவைப் படியுங்கள்; உங்களுக்கே திருத்தங்கள் தெரியும். அதே பொழுது, ஆனைக்கும் அடி சறுக்கலாம். ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்யுங்கள்; உங்கள் பா வளம் சிறக்கும்.

பாவின் வளம் சொன்னதால், உரைவீச்சு குறையுள்ளது என்று நான் சொல்ல மாட்டேன். யாராவது ஆப்பிளையும் நாரங்கைப் (orange) பழத்தையும் ஒப்பிடுவார்களோ? அது ஒரு விதம்; இது இன்னொரு விதம்; உங்களைச் சட்டென்று களத்துக்குள் கொண்டு வரும் ஓர் உலுக்கல், உரை வீச்சிற்கு உண்டு. இங்கே அழகு என்பது ஒரு பொருட்டல்ல; ஆனால் துடிப்பு என்பது முகன்மையானது. அதனால் தான் இதை வீச்சு என்கிறோம். இதன் ஈர்ப்பில் நாம் கவரப் படுகிறோம். அதே பொழுது, உரைவீச்சு என்ற என் சொல்லைக் கண்டே வெகுண்டு எழுகிறவர்களும் உண்டு. முன்பு எப்பொழுதோ ஒருமுறை உரைவீச்சு / மரபுப் பா பற்றி நான் தமிழ் இணையத்தில் எழுதப் போக, ஈழக் கவிஞர் இரமணிதரன் வெகுண்டு எழுந்தார். ஒரு பத்து மடல்களில் வீச்சும் மரபுமாக வெவ்வேறு புனைப் பெயர்களில் மழை பொழிந்தார்; மனம் மகிழ்ந்தேன் நான்; எப்பேர்ப் பட்ட கவிஞன் இவன் என்று வியந்து போனேன். சிறந்த கவிஞர்கள் அரிதாக இருக்கிறார்கள்.

உரைவீச்சை உணரவேண்டியவர்கள் மரபு ஓவியத்திற்கும், கலவைப் பகுந்தத்திற்கும் (collage painting) உள்ள வேறுபாட்டை உணராதவர்கள்.

வீழும் இருவர்க்கு இனிதே வளியிடை
போழப் படாஅ முயக்கு.

என்ற குறளில் சொல்லப்படும் "விழைகின்ற இருவருக்கு இடையே காற்றால் கூடப் பிரிக்க முடியாத தழுவல்" என்ற கருத்தை, ஒரு பகுந்தத்தால் (painting) உணர்த்த வேண்டும் என்றால், அங்கே மரபு ஓவியம் சற்றும் பயன்படாது; ஆனால் கலவை (collage) என்பது மிகச் சிறப்பாக மிளிர்ந்து நிற்கும். ஏனென்றால் சொல்லப் படுவது அதிகப் பட்ட கற்பனை (காற்றால் கூடப் பிரிக்க முடியாத தழுவல்); அதை அதிகப் பட்ட உருவகம் கொண்ட இற்றைக்காலப் பகுந்தத்தால் (modern painting) தான் வரைய இயலும். இங்கே இயற்கைக்கு மீறிய அளவாய், உடலின் வரைவுகள் இருந்தால் தான், சொல்ல வந்ததைக் காண்போருக்கு உணர்த்த முடியும்.

அதைப் போலத்தான் சில உருவகங்களை, எவ்வளவு முயன்றாலும் நாடகத்தில் கொண்டு வர இயலாது; ஆனால், திரைப்படத்தில் கொண்டுவர இயலும். இதே போல, மரபுப் பாக்களைக் காட்டிலும், உரைவீச்சில் சில உருவகங்கள் மிக எளிதாக வெளி வந்து சேரும்.

அதே பொழுது உரைவீச்சு செய்பவர், அந்த "வீச்சு" என்ற கருத்தின் பொருளை உணர வேண்டும். துணுக்கு, துணுக்காகவாவது அங்கங்கே வீச்சு (ஓசையால் அவ்வப்போது வருவது) வரவேண்டும். (முரண் என்பது ஒரு வீச்சு; முரண் மட்டுமே வீச்சு அல்ல; உரையோடை - rhetoric - என்பது ஒரு வீச்சு; ஆனால் அடுத்தடுத்த உரைவீச்சில் அதே விரவி நின்றால் அப்புறம் வீச்சு தெறிக்காது; நமக்கு வெறுத்துப் போய்விடும்.) படிக்கும் போது, உள்ளே ஊடி நிற்கும் வீச்சுத் தான் மனதில் நிறைந்து, முழு ஆக்கத்தையும், மீண்டும் நம் ஞாவகத்திற்குக் கொண்டு வரச் செய்யும். இல்லையென்றால் வெறும் வரிகளை மடித்துப் போட்ட நிலையில், முடிந்துவிடும். (ஒரு காலத்தில் இப்படி மடித்துப் போட்டவற்றைக் கம்பாசிட்டர் கவிதை என்று கேலி செய்வார்கள்.) உரைவீச்சில் தளை இருக்க வேண்டியதில்லை; ஆனால் ஆங்காங்கே மோனையும், சிறிதளவாவது எதுகையும், தொட்டுக் கொள்கிறாற் போல் தொடையும் இருந்தால், அது இன்னும் சிறப்பு.

உரைவீச்சாளர்கள் மொழியில் ஆழ்ந்த கவனம் கொள்ளவேண்டும். "ஜுவாலை, ஸ்வதந்திரம், ஜகம், பிரகாஸம், சூட்சுமம், இப்படியாக ஆங்காங்கே நாலைந்து வட மொழிச் சொல்லாட்சிகளை உள்ளே கொண்டு வந்து விட்டால், உங்கள் வீச்சின் வளம் கூடும் என்று நினைக்காதீர்கள். அது உங்களை, ஏதோ ஓர் இனம் புரியாத சிந்தனையாளனாக வேண்டுமானால் காட்டும்; வீச்சின் வளம் கொண்டவராய்க் காட்டாது. நல்ல தமிழில், உரை வீச்சை எழுத முடியும்; செய்யுங்கள்! உரை வீச்சு என்ற புதிய வடிவம் தமிழுக்கு வந்தது நல்லது தான்.

மரபுப் பா எழுதுவோர்க்கும், உரைவீச்சாளருக்கும் ஒரு பொதுவான வேண்டுகோள்; உங்கள் ஆக்கத்தை படித்து, அது நினைவில் நின்று, ஆறு மாதம் கழித்து படித்தவனால் அதை மேற்கோள் காட்ட முடியுமானால், நீங்கள் வென்றீர்கள் என்று பொருள்; அதை நினைவு கொள்ளுங்கள். உங்கள் உழைப்பு இதற்கு மிகத் தேவை.

அன்புடன்,
இராம.கி.