தனித் தமிழ் - 5

இந்தத் தொடர்வரிசைக் கட்டுரைகளில் இப்போதைக்கு இதுதான் கடைசிக் கட்டுரை.

"தனித் தமிழ் என்ற பெயரில் இடையில் வழங்கிய சலிப்பூட்டும் போலி நடையில் எழுதிய காழ்ப்புணர்ச்சி உமிழும் சமாசாரங்களைக் காலமே கபளீகரம் செய்துவிட்டது. அதிலிருந்து எழும் தூசியைத் தட்டிக் கொண்டிருக்கும் ஒருவரது எழுத்து நடை பற்றி "காலத்துக்கு ஒவ்வாதது" என்று நான் செய்த சாதாரண விமரிசனம் பற்றி "ஐயகோ, ஐயாவை அவமதித்து விட்டார்கள்" என்று தமிழ்த் தாலிபான்கள் கூட்டம் ஒன்று கூப்பாடு போட்டுக் கத்திக் கொண்டிருக்கிறது என்பதாகக் கேள்வி. Come on, get a life, guys!" என்று மேலும் சொல்லுகிறார் திரு.ஜடாயு.

திரு.ஜடாயுவுக்குத் தன்னுடைய நடையே, ”எப்படி எழுந்தது? எந்த இயக்கத்தின் தாக்கம்?” என்று அறியாமலேயே அவருள்ளே இருந்திருக்கிறது என்றுகூடத் தெரியவில்லை. 19ம் நூற்றாண்டு, அல்லது 20ம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத்தில் இருந்த தமிழ்நடையைக் கொஞ்சம் அவர் ஆய்ந்து பார்த்திருந்தால், ”எது சலிப்பூட்டும் நடை? எது கபளீகரம் செய்யப்பட்டது?” என்று அவருக்குப் புரிந்திருக்கும். பட்டகைகளைப் (facts) பார்க்காமலேயே வெறும் கருத்தியலில் கற்பனை வாதத்தை அள்ளித் தெளிப்பவருக்கு, தமிழ் நடை காலகாலமாய் எப்படியெல்லாம் மாறியது, எங்கு போனது, எப்படித் திரும்பி வந்தது, எத்தனைமுறை சீரழிந்து பின் உருப்பட்டது என்ற வரலாறெல்லாம் தெரிய வாய்ப்பில்லை. பூனை தன் கண்னை மூடிக் கொண்டால் உலகமே இருண்டுவிட்டதென்று எண்ணுமாம். அதுபோல் கருத்து முதல் வாதமாய் எதையோ நினைத்துக் கொண்டு காவிக் கண்ணாடி போட்டுப் பார்த்தால், உலகமே காவியாய்த் தான் தெரியும். அதனால் தான் தாலிபான்கள், மிசனரிகள் என்ற பார்வை அவருக்கு வந்துசேருகிறது. இவர் நினைத்ததெல்லாம் நடந்திருந்தால், அப்புறம் வரலாற்று உண்மைகள் என்பவை என்ன ஆவது?

கீழே 97 ஆண்டுகளுக்கு முந்திய ஒருவரின் நடையைக் குறித்திருக்கிறேன்.
-------------------
தமிழ்நாட்டில் தேசியக் கல்வி நடைபெற வேண்டுமாயின் அதற்கு அகரமுதல் னகரப் புள்ளி இறுதியாக எல்லா வ்யவஹாரங்களும் தமிழ்பாஷையில் நடத்த வேண்டும் என்பது பொருள்.

ஆரம்ப விளம்பரம் தமிழில் ப்ரசுரம் செய்ய வேண்டும். பாடசாலைகள் ஸ்தாபிக்கப் பட்டால் அங்கு நூல்களெல்லாம் தமிழ்மொழி வாயிலாகக் கற்பிக்கப்படுவதுமன்றிப் பலகைக் குச்சி எல்லாவற்றுக்கும் தமிழிலே பெயர் சொல்லவேண்டும். 'ஸ்லேட்', 'பென்ஸில்' என்று சொல்லக் கூடாது
..............
மெம்பர் என்பதற்குச் சரியான தமிழ்ச்சொல் எனக்கு அகப்படவில்லை, இது ஆச்சரியத்திலும் ஆச்சரியம். 'அவயவி' சரியான வார்த்தை இல்லை, 'அங்கத்தான்' கட்டி வராது, 'சபிகன்' சரியான பதந்தான். ஆனால் பொதுமக்களுக்குத் தெரியாது. யாரேனும் பண்டிதர்கள் நல்ல பதங்கள் கண்டுபிடித்துக் கொடுத்தால் புண்ணியமுண்டு. அரைமணி நேரம் யோசித்துப் பார்த்தேன். 'உறுப்பாளி' ஏதெல்லாமோ நினைத்தேன். ஒன்றும் மனத்திற்குப் பொருந்தவில்லை, என்ன செய்வேன், கடைசியாக 'மெம்பர்' என்று எழுதிவிட்டேன். இன்னும் ஆர அமர யோசித்துப் பார்த்துச் சரியான பதங்கள் கண்டுபிடித்து மற்றொரு முறை சொல்லுகிறேன்.
..............
தமிழ்நாட்டில் முழுதும் தமிழ்நடையை விட்டு இங்கிலீஷ் நடையில் தமிழை எழுதும் விநோதமான பழக்கம் நம் பத்திராதிபர்களிடம் காணப்படுகிறது.
-------------------------------

மேலே வருவது 1920ல் "தேசியக் கல்வி" என்ற கட்டுரையின் நிறைவில் பாட்டுக்கொரு புலவன் என்று நாமெல்லாம் பெருமைகொள்ளும் பாரதி எழுதிய பகுதி. அன்றைய உரைநடை அப்படித்தான் இருந்தது. நல்ல தமிழில் பாவெழுதிய பாரதி தன் உரைநடையை அன்றைய மணிப்பவள நடையில் தான் எழுதினான். (பலருக்கும் இம்முரண்பாடு வியப்பாய்த்தான் இருக்கிறது.) இம் மணிப்பவள நடையையா இப்பொழுது திரு.ஜடாயு எழுதுகிறார்? குறைந்தது வ்யவஹாரங்கள், தமிழ்பாஷை, ப்ரசுரம், ஸ்தாபிதம், மெம்பர், ஆச்சர்யம், அவயவி, அங்கத்தான், சபிகன், பதம், பண்டிதர், புண்ணியம், இங்கிலீஷ், விநோதம், பத்திராதிபர் போன்றவற்றை மாற்றியிருக்க மாட்டாரா, என்ன? மேலே இருப்பதைக் காட்டிலும் திரு. ஜடாயுவின் நடையில் வடமொழிச் சொற்கள் குறைந்து வரவில்லையா? அவ்வப்போது கவனக் குறைவால் ஜடாயு தமிங்கிலம் பழகினாலும், அவருடைய நடை உறுதியாக 20 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தைக் காட்டிலும் தமிழ் கூடியதாகத் தான் இருக்கிறது. காலவோட்டத்தில் திரு. ஜடாயுவும் கூட நீந்தியிருக்கிறார். அப்புறம் என்ன தனித்தமிழ் பற்றிய முட்டாள் தனமான சில்லடிப்பு?

இன்னும் ஓர் எடுத்துக்காட்டைப் பாரதியிலிருந்தே கீழே தருகிறேன். 'தமிழில் சாஸ்த்ர பரிபாஷை' என்ற தலைப்பில் அவர் எழுதுகிறார்.

------------------------------
ஐரோப்பாவில் வழங்கும் லௌகிக சாஸ்திரங்களைத் தமிழில் எழுத வேண்டும் என்று மிகவும் ஆவலோடிருக்கிறார்கள். முன்னதாகவே பாண்டிதர்கள் செய்துவைக்க வேண்டிய அடிப்படைக் காரியம் ஒன்றுண்டு. கூடியவரை சாஸ்த்ர பரிபாஷையை நிச்சயப்படுத்தி வைத்தால் பிறகு மொழிபெயர்ப்புத் தொடங்குவோர்க்கு அதிக சிரமம் இராது. ஸங்கடமிராது. பரிபாஷை, ஸங்கேதம், குழூவுக்குறி என்ற மூன்று சொல்லும் ஒரே பொருளைப் பல வகையிலே குறிப்பன. அதாவது ஒரு கூட்டத்தார் அல்லது ஒரு சாஸ்த்ரக்காரர், விசேஷார்த்தம் தோன்றும்படி உடன்பட்டு வழங்கும் பொதுவழக்கமில்லாத சொல். இங்ஙனம் பரிபாஷையை நிச்சயப்படுத்த வேண்டும் என்ற நோக்கத்துடன் சேலத்தில் வக்கீல் ஸ்ரீ சக்கரவர்த்தி ராஜகோபாலசார்யரும் ஸ்ரீ வெங்கட சுப்பையரும் சேர்ந்து ஒரு மாதப் பத்திரிக்கையைத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். இந்தப் பத்திரிக்கையின் பெயர் 'தமிழ் சாஸ்த்ர-பரிபாஷைச் சங்கத்தாரின் பத்திரிக்கை'.

மேற்கண்ட பெயருடன் ஒரு சங்கம் சேலத்தில் ஏற்பட்டிருக்கிறது. அந்தச் சங்கத்தின் கார்யஸ்தர் அந்த ஊர்க் காலேஜின் ப்ரகிருதி சாஸ்த்ர பண்டிதராகிய ஸ்ரீராமநாதய்யர்.

'தமிழில் சாஸ்த்ர பரிபாஷை மாஸப்பத்திரிக்கை' என்ற சேலத்துப் பத்திரிக்கையின் முதலாவது சஞ்சிகை இங்கிலீஷில் வெளிப்பட்டிருக்கிறது. ஆரம்பத்திலே தமிழில் எழுதாமல் தமிழுக்கு வேண்டிய இக்காரியத்தை இங்கிலீஷ் பாஷையிலே தொடங்கும்படி நேரிட்டதகு ஸ்ரீ ராஜகோபாலாசார்யர் சொல்லும் முகாந்தரங்கள் எனக்கு முழு நியாயமாகத் தோன்றவில்லை. ஆனால் கூடிய சீக்கிரத்தில் தமிழ்ப்பகுதியொன்று அந்தப் பத்திரிக்கையில் சேருமென்று தெரிகிறது. அனேகமாக இரண்டாம் ஸஞ்சிகையிலேயே தமிழ்ப்பகுதி சேருமென்று கேள்விப்படுகிறேன். அங்ஙனம் தமிழ் சேர்ந்து நடக்கும் சாஸ்த்ரப் பத்திரிக்கையினால் தமிழ்நாட்டாருக்கு மிகப்பெரிய பயன் விளையும் என்பதில் சந்தேகமில்லை

ஸ்ரீகாசியிலே, 'நாகரி ப்ரசாரிணி சபையார்' ஐரோப்பிய ஸங்கேதங்களையெல்லாம் எளிய ஸமஸ்க்ருத பதங்களில் போட்டு மிகப்பெரியதோர் அகராதி உண்டாக்கி வருகிறார்கள். அந்தச் சொற்களை வேண்டியவரை, இயன்றவரை, தேச பாஷைகள் எல்லாவற்றிலும் ஏக காலத்தில் கைக்கொண்டு வழங்கலாம். ஐரோப்பாவில் எல்லா பாஷைகளும் இவ்விதமாகவே லத்தீன், யவன பரிபாஷைகளைக் கைக்கொண்டிருக்கின்றன. இவ்வாறு செய்வதால் நமது தேசபாஷைகளில் ஸங்கேத ஒற்றுமை யேற்படும். அதனால் சாஸ்த்ரப் பயிர் தேசமுழுவதிலும் வளர்ந்தோங்கி வருதல் எளிதாகும்.
---------------------------------------

இது போன்ற நடையிலா திரு ஜடாயு இப்பொழுது எழுதிவருகிறார்? ப்ரகிருதி சாஸ்த்ரம் என்றால் என்னவென்று சொல்ல முடியுமா? சொன்னால் அசந்து விடுவீர்கள். [பாரதியாரின் கருத்திற்குள் இங்கு நான் போகவில்லை. அது வேறிடத்தில் பேசவேண்டியது, அலச வேண்டியது.] 97 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த இதுபோன்ற நடையைப் பெரிதும் மாற்றி நல்ல தமிழ்நடைக்குக் கொண்டு வந்து சேர்த்தது மறைமலை அடிகளின் முயற்சியால் தான். இந்த உண்மையைப் பதிவு செய்யாத தமிழறிஞர்களே தமிழ்நாட்டில் இல்லை; அடிகளாரின் கருத்தியலில் உடன்படாதவர்கள் கூட அவருடைய ஆக்கத்தையும், தனித்தமிழ் இயக்கத்தின் தாக்கத்தையும் பதிவுசெய்தே இருக்கிறார். யாரும் மறுத்தவரில்லை. தனித்தமிழ் இயக்கம் மட்டும் இருந்திராவிட்டால், இருபதாம் நூற்றாண்டில் இன்னுமொரு மலையாளம் இங்கு கட்டாயம் பிறந்திருக்கும். "மெல்லத் தமிழினிச் சாகும்" என்ற வாக்குக் கூட ஒருவேளை உண்மையாகியிருக்கலாம்.

தன்நடை ஏதென்று தனக்கே தெரியாமல் ஜடாயு சொல்லிக் கொண்டிருந்தால் எப்படி? தனித்தமிழ் என்பது ஒருவர் போய்ச் சேர முற்படும் ஒரு குறியீடு, அடையாளம், இலக்கு. அதைப் பலராலும் அடைய முடியாமற் போகலாம். ஆனாலும் வடக்கிற்கு ஒரு துருவம் இருப்பது போல, தெற்கிற்கு ஒரு துருவம் இருப்பது போல, திசைகளை அடையாளம் காட்டிக் கொண்டிருக்கும் குறியீடு தனித்தமிழ். இன்றைக்கு 50 விழுக்காடு பிறமொழிச் சொல் பயின்று, மறுபாதி 50க்கு தமிழை வைத்துக் கொண்டிருப்பவர், நாளைக்கு அதை 51 தமிழ், 49 பிறமொழிச்சொல் என்று ஆக்கிக்கொண்டு, தொடர்ச்சியாய் தன் தமிழ்த் தொகுதியைக் கூட்டிவந்தால் தான், தமிழ் நிலைக்கும், தமிழினம் நிலைக்கும் என்று சொல்லலாம். அதைவிடுத்து 50:50 -யையே எந்நாளும் வைத்துக் கொள்வேன்; இல்லெனில் தமிழில் இன்னும் சுருங்குவேனெனில் அது என்ன முட்டாள் தனம்?

நீரில் உப்பைச் சேர்க்கச் சேர்க்க வாயில் வைக்கவா முடியும்? மண்ணூறல் எடுவித்த (demineralized) நீரை அல்லவா நாம் குடிக்கத் தேடுகிறோம்? அப்புறம் மொழியில் மட்டும் என்ன முட்டாள் தனமாய் உப்பு நீரைத் தேடிக் குடிப்பது? யார் அழிவை நோக்கிச் செத்துப் போய்க் கொண்டிருக்கிறார்? "come on guys, get some life" என்று யாரைப் பார்த்து யார் சொல்ல வேண்டும்?  பரத்தில் (மேடையில்) ஆடத் தெரியாதவள் தெருக்கோணல் என்றாளாம்.

"நேனோ டெக்னாலஜியில் உள்ள nano எங்கிருந்து வருகிறது தெரியுமா?  [நுண் என்பதில் வருகிறது. இராம.கி) monolithic rocks என்ற பாறை வகையின் பொருள் தெரியுமா? (ஒரே கல் பாறைகள் - இராம.கி.) அந்தச் சொற்கள் எங்கிருந்து வந்தன தெரியுமா? அணு (தமிழே - இராம.கி), அண்டம் (தமிழே. இராம.கி), பிரபஞ்சம் (பெருவயந்தம்>பெருவஞ்சம்>prabanjam - இராம.கி) , கந்தகம் (தமிழே - இராம.கி) என்ற சொற்களெல்லாம் எம்மொழியைச் சேர்ந்தவை? தமிழ்நாட்டை விட்டு வெளியே இந்தியாவின் பல மாநிலங்களிலும் போய்ப் பார்த்ததுண்டா? அந்த மொழிகளில் உள்ள கலைச்சொற்கள் பற்றி கொஞ்சம் சிந்தித்தது உண்டா? அவற்றில் 95% சொற்கள் சம்ஸ்கிருத மொழிச் சொற்கள் தான். " என்றெல்லாம் கேள்வி கேட்டு அடுக்குகிறார் திரு. ஜடாயு. அதற்கு எல்லாம் விடை சொல்லலாம் தான். (அவர் சங்கதம் என்று சொல்வதில் 60/70 விழுக்காட்டிற்கு மேல் தமிழ்வேர்கள் தாம் உள்ளன.) ஆனால் அந்த விடையிறுப்பு அவ்வளவு முகன்மையானது இல்லை.

"இந்த 95% சங்கதச் சொற்கலப்பு எல்லாம் தமிழில் கிடையவே கிடையாது; கூடிய மட்டும் கலைச்சொற்களைத் தமிழ்வேரில் இருந்தே நாங்கள் உருவாக்கிக் கொள்கிறோம்" என்றுமட்டுமே சொல்லி இப்போது அமைய விரும்புகிறேன். தமிழர் தமிழிலேயே சொற்களை உருவாக்கிப் புழங்கிக் கொள்வதுதான் திரு.ஜடாயு போன்றவர்களைக் குதிக்க வைக்கிறது. "அது எப்படி சங்கதத்தின் தேவையில்லாமல் ஒரு மொழி இயங்கலாம்? அதை எப்படி விட்டுவைப்பது?" என்ற எதிருணர்ச்சி தான் இவர்களைப் பேச வைக்கிறது; வேறொன்றுமில்லை.

அடுத்து "சம்ஸ்கிருதம் தேசிய ஒற்றுமையை வலுப்படுத்தும் சாதனம். பாரதியும், காந்தியும், விவேகானந்தரும், அரவிந்தரும் கூட இப்படித் தான் பேசினார்கள். இந்திய தேசியத்தின் சிற்பிகள் இவர்கள்" என்று பேசுகிறார். மறுபடியும் பூசனியைச் சோற்றிற்குள் முழுக்கும் வேலை செய்ய முற்படுகிறார். எல்லாவற்றிற்கும் விடை சொல்லி எனக்குச் சலித்துப் போகிறது. காந்தியார் சங்கதத்தை நாட்டின் பொதுமொழியாக்கச் சொல்லவே இல்லை; அவர் இந்துசுத்தானியையே தேச ஒற்றுமைக்காக வலியுறுத்தினார்.

முடிவில் "உலகம் முழுவதும் பல அறிஞர்கள் இந்த மொழியைத் தேடிப் பிடித்துப் பயின்று வருகையில், இப்படி உங்களை சம்ஸ்கிருதம் பற்றி ஏளனம் செய்ய வைப்பது தமிழ் நாட்டு திராவிட அரசியல் தாக்கம் தான். இல்லை இந்த வெறிபிடித்த மொழிச் சூழலில் நான் சம்ஸ்கிருத எதிர்ப்பாளர் தான் என்ற பிம்பத்தை நிலை நிறுத்த வேண்டிய அவசியமா?" என்று நண்பர் பத்ரியைப் பார்த்துக் கேட்கிறார். திரு. பத்ரி இன்னும் இதற்கு விடை சொல்லவில்லை. நாம் சொல்லும் விடை இதுதான்:

விவரம் தெரிந்த யாருமே சங்கதம் என்ற மொழியை ஏளனம் செய்யவில்லை. குமுகாயக் காரணங்களால் சங்கதத்தின் மேலாண்மையை மறுக்கிறார்; அவ்வளவு தான். சங்கதத்தின் நூல்களையும் அவற்றுள் பொதிந்துள்ள பட்டறிவுகளையும் தேடிப் படிக்கிறவர் இன்றும் இருக்கிறார். ஒருபக்கம் பார்த்தால் அது தேவையானதும் கூட. அதேபொழுது, சங்கதப் பதாகையைத் தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டே, வாழைப்பழத்தில் ஊசி ஏற்றுவதுபோல் தமிழுக்குள் நஞ்சு ஏற்றிக் கொண்டிருக்கிற திருகு வேலையைக் கண்டிக்கிறார்.

வெறி பிடித்த மொழிச்சூழல் என்ற சொல்லாடலைக் கேட்டு எங்களுக்குச் சலித்துப் போயிற்று. "இன்னாபா, இப்ப, என்னா பண்ணோனுன்றே?" என்று சென்னைத் தமிழில் எதிர்த்துக் கேட்கத் தோன்றுகிறது. உங்களுக்குத் தெரிந்ததைச் செய்து கொள்ளுங்கள்.

----------------------------
இதுவரை இட்ட இத் தொடர் இடுகைகளில் உள்நின்று இருப்பது புலவர் இரா. இளங்குமரனின் கருத்துக்கள். அவருக்கு நான் கடன்பட்டவன்.

இதுவரை இத் தனித்தமிழ்க் கட்டுரை வரிசையில் ஓர் எக்கில் வலதுசாரிக் கருத்துக்களை எதிர்கொண்டாலும், இன்னோர் எக்கில் இடதுசாரிக் காரர் ஒருவரின் பதிவையும் பின்னாளில் மறுமொழி சொல்லவேண்டும். செய்வேன்.

தமிழை மறுப்பதில் இடது சாரியினர் கொஞ்சமும் சளைத்தவரில்லை. அவருக்கு மார்க்சு முகன்மை. அதேபொழுது, ”தமிழ் என்பது” அவரிட்ட சட்டத்துள் மட்டுமே இயங்கவேண்டும் என்பார். சங்க நூல்களையே தூக்கிக் கடாசுவார். அல்லது அவற்றின் காலத்தைக் குறைத்துப் பேசுவார். ”பூர்சுவா” தான் சரியென்பார், “பூரியர்” எனில் மறுப்பார். ”அறிவுய்தியை” மறுத்து, “அறிவுஜீவி” என்பார். அவருக்கும் தனித்தமிழை ஏற்பதில் தடங்கல்கள் உண்டு. ஆனாலும் இடதுசாரிகள் நெடுங்காலம் நம் தோழராய் இருந்தவர். எனவே கொஞ்சம் அணைத்துக் கொள்கிறேன்.  உடனே பேசிவிடவில்லை.

அன்புடன்,
இராம.கி.