ஒப்பந்த மானுறுத்தலாய்க் காட்சிதரும் கல்வி வாணிகம் - 3

எத்தனை பேருக்கு நினைவிருக்கிறது என்று தெரியவில்லை; 70களில் இருந்தே தமிழ்த் திரைப்படங்களில் நாயகனோ, நாயகியோ "கான்வெண்ட்" படித்தவராகவும், அவனை/அவளை முதலில் காட்டும் போது நுனிநாக்கு ஆங்கிலம் பேசுவது போலவும் காட்டுவார்கள்; இதைப் பார்த்த நாட்டுப்புற மக்கள் முற்றிலும் மயங்கிப் போய், ஒரு இருபது ஆண்டுகளில் ஆங்கிலப் பள்ளிகளின் பக்கம் முற்றிலும் சாய்ந்தது ஒன்றும் வியப்பு இல்லை; நம்மூரில் திரைப்படத் தாக்கம் அறிந்தது தானே? தமிழைத் தூக்கி எறிவது திரைப்படங்களிலேயே வெகு நாட்களாய் நடந்தது. கண்ணெதிரில் பார்த்துக் கொண்டு பலரும், அரசியற் கட்சியினர் முதற்கொண்டு, பேசாமற் தான் இருந்தார்கள். [இதில் பேராயமும் (congress), கழகத்தாரும் (D.K, DMK, ADMK.....), பொதுவுடைமையரும் (CPI, CPM) என எவருமே விலக்கில்லை.] பிள்ளையின் எதிர்காலமே "மம்மி, டாடி" என்று தங்களை அழைப்பதிலும், தஃசு புஃசு என்று ஆங்கில வாசகங்களை அள்ளி விடுவதிலும் தான் இருக்கிறது என்று முடிவு கட்டிய பிறகு, அது திரைப்படத்தின் மூலம் அழுந்தச் சொல்லப்பட்ட பிறகு, எந்தக் குதிரையிலும் பந்தயம் கட்ட நம் மக்கள் அணியமாகி விடுகிறார்கள். அதன் பின்னால், தனியார் பள்ளிகள் புற்றீசலாய்ப் பெருகாமல் வேறு என்ன செய்யும்? ஆங்கிலத்தில் சொல்லுவது போல் "we get what we deserve". நாம் இன்னொருவரை ஈயடிச்சான் படியெடுக்க முனைந்த பிறகு, நம் வரலாற்றையே மறுதலிக்க முன் வந்த பிறகு, கல்வி வணிகர்கள் என்பவர்கள் சோதியக்காரர்கள், குருக்கள்மார், சாமியார்கள் போல நாம் 'கடைத்தேற வழிகாட்டும்' பெரியவர்கள் ஆகிவிட்டார்கள். ஏழை, பணக்காரன் என எல்லோருமே இந்தப் பள்ளிகளில் தங்கள் பிள்ளைகள் சேர்ந்தால் எதிர்காலம் சோதிமயம் என்ற கனவுகள் விரியக் காண்கிறார்கள். (கனவுகள் பின்னால் கலைந்து போவதை யாரும் உணர்ந்ததாய்த் தெரியவில்லை.)

இந்தத் தனியார் கல்வி எப்படித்தான் இருக்கிறது? கனவுகள் விரியக் காத்திருக்கும் பெற்றோர்கள் மதிப்பெண்களின் கவர்ச்சியில் எதை வேண்டுமானாலும் மறக்க முற்படுகிறார்கள். இந்த ஆண்டு இந்தப் பள்ளியில் பத்தாம் வகுப்பில், பன்னிரண்டாம் வகுப்பில் நூற்றுக்கு நூறுபேர் தேர்ச்சி என்றவுடன் "நாம் நல்ல இடத்திற்குத்தான் வந்திருக்கிறோம்" என்று எண்ணி விடுகிறார்கள். "பிள்ளையின் மற்ற தேவைகள் என்ன? ஏந்துகள் (facilities) என்ன? வாய்ப்புகள் (opportunities) என்ன? நம் பிள்ளை முழு வளர்ச்சியுள்ள பிள்ளையாய் வெளிவருவானா? அவள் அறிவு மேம்படுமா? இல்லை வெறும் மனப்பாடத் தேர்ச்சி மட்டுமே கிட்டுமா?" என்ற கேள்விகள் எல்லாம் பெற்றோர் மனத்தில் ஏற்படுவதில்லை. அப்படிச் சில கேள்விகளைக் கொண்டுவரும் பெற்றோர்களும், மற்றவர்களால் பித்தர்களாகவே அறியப் படுகிறார்கள்.

நம்முடைய எதிர்ப்பார்ப்பு குறுகத் தொடங்கியவுடன், பள்ளி/கல்லூரியின் பொறுப்பாளர்கள் அந்தக் குறுகு எதிர்பார்ப்பைப் பிடித்துக் கொண்டு விடுகிறார்கள். "உங்களுக்கு உங்கள் பிள்ளை 95 க்கு மேல் மதிப்பெண் எடுக்க வேண்டும் தானே? கவலைப்படாதீர்கள், எங்கள் ஆசிரியர்கள் உங்கள் பிள்ளைகளை பயிற்சி கொடுத்து வளைத்து நிமிர்த்திவிடுவார்கள்; பள்ளிக்குள்ளேயே ஏழெட்டுத் தேர்வுகள் எடுத்து பிள்ளைகளை வடிகட்டிவிடுவோம்" என்று சகட்டு மேனிக்கு வாக்குறுதிகள் கொடுப்பார்கள். தமிழ்நாட்டுப் பெற்றோர்கள் சனநாயகம், நாகரிகமாய்ப் பிள்ளைகளை நடத்துதல் என்பதை எல்லாம் பேசிக்கொள்வதோடும், அதைப் பற்றிப் படிப்பதோடும் சரி; ஆசிரியர் "அடி உதவுவது போல் அண்ணன் தம்பி உதவமாட்டான்" என்ற கொள்கை வைத்திருந்தால் அதை எதிர்க்கும் பெற்றோரை தமிழ்நாட்டில் விரல் விட்டு எண்ணிவிடலாம். எத்தகைய அடக்கு முறைக்கும் நம் மக்கள் முணுமுணுக்கக் கூட மாட்டார்கள்; "படிக்கப் போன இடத்தில் வேறு என்னடா உனக்கு வேலை?" என்று தங்கள் பிள்ளைகளைக் கோவிக்கக் கூடச் செய்வார்கள், அடிப்படையில் இன்னும் குருகுல மனப்பான்மை என்பது தமிழ்நாட்டுப் பெற்றோரை விட்டுப் போகவே இல்லை.

கிட்டத்தட்ட இன்றையக் கல்வி என்பது ஒப்பந்த மானுறுத்தல் (contract manufacturing) போலத்தான் என்று ஏன் சொல்லுகிறேன்?

"இந்திந்த வாய்ப்புக்கள் இருக்கின்றன, இன்னின்ன ஏந்துகள் இருக்கின்றன. எங்களால் உங்கள் மாணவனை இப்படி எல்லாம் மேம்படுத்த முடியும்" என்று இந்தப் பள்ளிகூடக்காரர்கள் ஒப்பந்த மானுறுத்தலுக்கான செலவை அதிகமாகச் சொல்லிப் பெற்றோரிடம் வாங்கக் கூடிய பணத்தை முன்னுரைத்துக் கேட்பார்கள்; பெற்றோரும் அதற்கு ஒப்புக் கொண்டு அவர்கள் பிள்ளைகளை உள்ளே அனுப்புகிறார்கள்; ஆனால் வரவாக வந்து சேர்ந்த பணத்தை வைத்துக் கொண்டு, ஏற்கனவே பெற்றோரிடம் முன்னுரைத்த செலவைச் (quoted expenditure) செய்யாமல், குறைந்த செலவே செய்து, இந்த பள்ளிப் பொறுப்பாளர்கள் இடையில் பொலுவெடுக்கப் பார்ப்பார்கள். இந்தப் போக்கு ஒப்பந்த மானுறுத்தல்காரர் செய்வதுதானே? "இத்தனை பெரிய விளையாட்டு வெளி, அகலமான கட்டடங்கள், வகுப்புகளின் நீள-அகலம், மாணவர் - ஆசிரியர் வகுப்பு வீதங்கள், உழையக ஏந்துகள் (laboratory facilities), நூலகம் என்றெல்லாம் சொல்லுகிறார்களே, இவையெல்லாம் முடிவில் இருக்கின்றனவா? அல்லது வெறும் மொம்மலாட்டமா?" என்று பெற்றோர்கள் எங்கே கவனிக்கிறார்கள்? கல்வியாண்டு தொடங்கினால், அடுத்தடுத்து வகுப்புத் தேர்வுகள், வடிகட்டல்கள், மனப்பாடம், வாந்தியெடுப்பு, காலாண்டு, அரையாண்டு, முடிவுத் தேர்வு எனக் கல்வியாண்டு ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறது. பெற்றோர்கள் பிள்ளைகள் வாங்கும் மதிப்பெண்களை மட்டுமே பார்ப்பவர்களாய் ஆகிப் போகிறார்கள்; இது போக விதப்பு வகுப்புகள் (special classes), கூட்டுப் பயிற்சி வகுப்புக்கள் (coaching classes), இன்னும் ஏதேதோ, என்று பிள்ளைகளை வறுத்தெடுப்பதில் குறியாகிப் போனதை இந்த ஒப்பந்த மானுறுத்தல்காரர்கள் தங்களுக்கு வாய்ப்பாய் ஆக்கிக் கொள்ளுகிறார்கள்; எங்கெல்லாம் பணம் காய்க்குமோ, அங்கெல்லாம் பழுக்க வைத்துவிடுகிறார்கள்.

இந்தக் காலத்தில் பிள்ளைகளைப் படிக்க வைப்பது என்பது பணம், பணம் என்று ஒரே பாடாய்ப் போகிறது. எல்லா வருக்கத்தாரும், தங்களின் வரவு நிலைக்கும் மேலேயே பணம் கொட்ட வேண்டியிருக்கிறது. முன்னால் சொன்னது போல், ஒவ்வொருவரையும் பார்த்து இன்னொருவர் ஈயடிச்சான் படியெடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பணக்காரனைப் பார்த்து நடுத்தர வருக்கம்; அவனைப் பார்த்து தொழிலாளி வருக்கம்; அவனைப்பார்த்துச் சிலும்பைப் பாட்டாளி (lumpen proletariet) வருக்கம். இப்படி ஒரு குமுகாயத்தையே பைத்தியக்காரர்கள் ஆக்கிக் கொண்டு கல்வி வணிகர்கள் திரிகிறார்கள்; யாரும் ஒன்றும் சொல்லக் காணோம். ஆங்கிலக் கல்வி என்னும் கானல் நீரை நோக்கித் தமிழ்க் குமுகாயமே தேடி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. முடிவில் தமிழும் தெரியாமல், ஆங்கிலமும் தெரியாமல், அறிவியலும் தெரியாமல், கணக்கும் போட வராமல், எதையெடுத்தாலும் ஒப்புவிக்கத் தெரிந்த பிள்ளைகளை, கிட்டத் தட்ட சொந்த புத்தியில்லாத சோணங்கி "இயந்திரன்"களை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்.

இந்த நிலையில் ஒப்பந்த மானுறுத்தல்காரரிடம் தரம் என்பதை எப்படிக் கொண்டுவருவது?

அன்புடன்,
இராம.கி.