சுடர்வழியே செய்தி

ஆர்வமுடன் எழுதும் பலரிடம் சுற்றிக் கொண்டிருந்த இந்தச் சுடர் என்னிடம் வந்து சேரும் என்று என் கனவில் கூட நினைக்கவில்லை.

விடுதலை வீரன் வீரபாண்டியக் கட்டமொம்மனுக்கு ஒரு வழக்கம் உண்டாம். செந்தூரில் முருகனுக்குப் பூசை நடந்தபின் தான், பாளையக்காரர் காலையில் உண்பாராம். அதற்குத் தோதாக, திருச்செந்தூரில் இருந்து பாஞ்சாலங் குறிச்சி வரை அடுத்தடுத்து, குறைந்த தொலைவில் மேடைகள் கட்டி, முரசு வைத்திருப்பாராம். வரிசையாக முரசு அடித்துப் பூசை முடிந்த செய்தியை, ஒரு சில நுணுத்தங்களிலேயே (minutes), பாஞ்சாலங் குறிச்சிக்குத் தெரியப்படுத்துவாராம். ஒலிவழி செய்தி அறிவித்தலைப் போல இங்கு ஒருவர் மாற்றி ஒருவர் சுடரேற்றி மற்றவருக்குத் தெரியப் படுத்துகிறார். யாருக்குச் செய்தி போகிறது? தமிழர் எனும் கூட்டத்திற்குத் தானே? எனவே, அப் பணியில் எல்லோரும் தாராளமாய்க் கலந்து கொள்ளலாம்.

நண்பர் சாகரனுக்கு என் நினைவு அஞ்சலிகள். (அவரின் மறைவுக்கு முன்னால் ஒரு தடவை, அவர் சென்னையில் இருந்து தொலைபேசியில் பேசியது இன்னும் நினைவில் நிற்கிறது. அடுத்தமுறை உறுதியாய்ச் சந்திப்போம் என்று அவர் சொன்னதும் நினைவிற்கு வருகிறது. துடிப்பான இளைஞர்; எவ்வளவோ சாதித்தவர்; தமிழுக்கு இன்னும் பணி செய்திருப்பார்; பெரிய இழப்பு.)

இனி அருள்செல்வன் கொடுத்த கேள்விகளுக்கு என் மறுமொழிகள்:

1. நீங்கள் சென்ற கோவில்களிலேயே தமிழரின் வரலாற்றில் ஒரு பெரும் தாக்கத்தத்தை ஏற்படுத்தியது என நீங்கள் கருதுவது எது? ஏன்?

கோயில் என்று தமிழில் வெறுமே சொன்னால் அது தில்லையையும், திருவரங்கத்தையும் தான் குறிக்கும். அவற்றை விடுத்து, சிவகங்கைக்கு அருகிலுள்ள காளையார் கோயிலைத் தான், வரலாற்றுத் தாக்கம் ஏற்படுத்தியதாய் நான் சொல்வேன். (எங்கள் பக்கத்துக் கோயில் என்பதற்காக அப்படிச் சொல்லவில்லை.)

காளையார் கோயில் என்பது, இன்று கோயிலுக்கும் ஊருக்குமான பெயர். சங்க காலத்தில், கானப் பேரெயில் என்றுதான் ஊருக்குப் பெயர் இருந்தது. (கானத்தில் இருக்கும் பெருங்கோட்டை கானப் பேர் எயில்.)

சோழ நாட்டிலிருந்து, ஈழம் செல்ல ஒரு பக்கம் ஆதி சேது எனும் கோடியக் கரை; இன்னொரு பக்கம் மதுரை வழியாய் இராமேச்சுரம். இரண்டாவது வழியில், கடலாழம் அன்றைக்கு மிகவும் குறைவு; கிட்டத்தட்ட ஓராள், இரண்டாள் உயரம் தான் பல இடங்களில் இருக்கும்; வெகு எளிதில் ஈழம் போய்விடலாம். மதுரையில் இருந்து இராமேச்சுரம் போக, காளையார் கோவில் கானத்தைக் கடக்க வேண்டும்.

கானப்பேரை ஆண்டுவந்த கோதை மார்பனை வீழ்த்தி கானப் பேரெயிலைப் பாண்டியன் உக்கிரப்பெருவழுதி கடந்ததாக சங்க இலக்கியம் பேசும். (அப்படிக் கடந்து, குறுநில மன்னனை தோற்கடித்தால் தானே நெல்லையும், நாஞ்சிலும், குமரியும் பாண்டியனின் கட்டுக்குள் தொடர்ந்து இருக்கும்?) இன்றைக்கு நாம் காணும் சங்க இலக்கியங்களைத் தொகுத்தது, இந்தப் பாண்டியனின் பேரவையில் தான்.

கானப்பேரெயிலைச் சுற்றியிருக்கும் காட்டின் அடர்த்தி தமிழக வரலாற்றில் பெரிதும் பேசப்பட்டிருக்கிறது. பேரரசுச் சோழர் (imperial chozas) காலத்தில், இந்தக் காடு இற்றைப் பரப்பை விடப் பரந்து பட்டு, புதுக்கோட்டை மாவட்டம் திருமெய்யம் வரை இருந்திருக்க வேண்டும். (அதே போல திண்டுக்கல், அழகர்கோயில் வரை இன்னொரு காடு தொட்டுக் கொண்டிருக்கும்.) கானத்தின் வடகிழக்கு எல்லையாய் கான் நாடு காத்தான் என்னும் பெயர் கொண்ட எங்கள் பக்கத்து ஊர் தென்படுகிறது. "இராசராசனும், இராசேந்திரனும், இன்ன பலரும், தங்களின் பெரும்படையை கானபேரெயிலின் வழி நகர்த்தி ஈழம் போயிருக்க வேண்டும்" என்று ஆய்வாளர் ஊகிக்கிறார். இலங்கையில் இருந்து படையெடுத்து வந்த இலங்காபுரத் தண்டநாதன் கூட, எதிர்வரவாய், மதுரை நோக்கிக் காளையார் கோயில் வழி படையெடுத்துப் போயிருக்கிறான். [சிங்களத்தாருக்கும், நமக்கும் இடையுற்ற உறவாடல்கள், சண்டைகள், பெண் கொடுப்பு, பண்பாட்டுப் பரிமாறல்கள் போன்றவற்றை நம் வரலாறுகள் சொல்லித் தருவதில்லை. வடபுலத்தாரைக் காட்டிலும் சிங்களத்தாரும், கன்னடத்தாரும் நமக்கு முகன்மையானவர் என்பதே வரலாற்று உண்மை.]

காளையார் கோயிலின் மூலவரைக் காளீசர் என்றும், அம்மனைச் சொன்னவல்லி (சொர்ணவல்லி) என்றும் அழைக்கிறார். காளியப்பன், சொர்ணவல்லி என்ற பெயர்கள் சிவகங்கை வட்டாரத்தில் மிகுதியும் உண்டு. கோயிலின் உள்ளே, அருகருகே, மூன்று கருவறைகள் உண்டு. காளீசருக்கு ஒருபக்கம் சோமேசரும், இன்னொரு பக்கம் மதுரையை நினைவுறுத்துமாப் போல சுந்தரேசரும் இருக்கிறார். இவர்களுக்கு நாயகியாய்ச் சுந்தர நாயகியும், அங்கயற்கண்ணியும், உண்டு. ஆக மூன்று கோயில்கள் சேர்ந்து ஒரு பெருங்கோயிலாய் மாறியுள்ளது. சம்பந்தர், சுந்தரரும், அருணகிரிநாதரும் இங்கு பாடியிருக்கிறார். பதினோறாம் திருமுறையும் பாடுகிறது. திருவருட்பாவிலும் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது. சிற்பக் கலை சிறந்து விளங்கும் இக்கோயில் பெருமாண்டமானது. பலரும் பார்க்க வேண்டிய கோயில். [அண்மையில் வலைப்பதிவில் திரு. இராமநாதன் இக் கோயில் பார்த்ததை ஒளிப்படங்களோடு பதிவு செய்திருந்தார்.] வரகுண பாண்டியன் (1251-1261) காளீசருக்குத் திருப்பணி செய்து ஒரு சிறு கோபுரத்தை இங்கு எழுப்பியுள்ளான்.

பாண்டியருக்குப் பின்னால், நாயக்கர் ஆட்சியும், நவாபு ஆட்சியும் வந்து, முடிவில் சிவகங்கைச் சீமை முழுதும், 1604 ல் சேதுபதிகளுக்குக் கீழ் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. சேதுபதிகள் மதுரை நாயக்கர்களுக்கும், பின்னால் ஆற்காடு நவாபுக்களுக்கும் கீழ், தொட்டும் தொடாமலும், அவ்வப்போது கப்பம் கட்டி, அடங்கி இருந்திருக்கிறார். கிழவன் சேதுபதி (1674-1710)க்கு அப்புறம் வந்த அவர் மகன் விசயரகுநாத சேதுபதி, தன் மகள் அகிலாண்டேசுவரியை நாலுகோட்டை பெரிய உடையாத் தேவரின் மகனான சசிவர்ணத் தேவருக்கு மணம் முடித்ததில் இருந்து, சிவகங்கைச் சீமை ஒரு தனித்த நிலை பெறுகிறது. திருமணத்திற்குப் பின்னால், சேதுநாட்டில் இருந்து மூன்றில் ஒரு பங்கைப் பிரித்துச் சிவகங்கைச் சீமையில் சேர்க்கப் பட்டது. சேதுநாட்டிற்கும் சிவகங்கைச் சீமைக்கும் எப்பொழுதும் வெதுப்பும், கனிவுமாய் அடுத்தடுத்து உண்டு. கொள்வினை - கொடுப்பிணை இருக்கும் சீமைகள் அல்லவா?

சசிவர்ணரின் மைந்தர் முத்துவடுக நாதருக்கு (இவர் பூதக்க நாச்சியார் என்ற இன்னொரு அரசிக்குப் பிறந்தவர்; சேதுபதியின் மகள் அகிலாண்டேசுவரிக்கு பிள்ளைகள் கிடையாது). மெய்க்காப்பாளராய் வந்து சேர்ந்தவர் மருதிருவர். [இவர் பிறந்த ஊர் அருப்புக் கோட்டைப் பக்கம். இவர்களின் தாயார் ஊர் சிவகங்கைப் பக்கம்.] முத்துவடுகரை ஆங்கிலேயரும், ஆற்காடு நவாபும் சூழ்ச்சி செய்து தொலைத்த பின்னால், அவர் மனைவி வேலுநாச்சியார் ஆட்சிக்கு வந்தார். முத்துவடுகர் ஆட்சியிலும், வேலுநாச்சியார் ஆட்சியிலும் மருதிருவர் பெரும்பொறுப்பு வகித்தார். பெரிய மருது தலைமை அமைச்சராயும், சின்ன மருது தளபதியாயும் சேவை செய்தார். முடிவில், தாயாதிச் சண்டையில் இருந்து மீள்வதற்கு இடையில், வேலுநாச்சியார் பெரிய மருது சேர்வையையே மணஞ்செய்தார். அதற்குப்பின் நடந்த எல்லாப் புரிசையிலும் (practice) பெரிய மருது மன்னராகவே கருதப் பட்டார்.

மேலும் இங்கு நுணுகி விவரிக்காமல், மருதிருவர் காலத்தில் காளையார் கோயிலுக்கும் தமிழக வரலாற்றிற்கும், நாவலந்தீவின் விடுதலைப் பெருங்கடனத்திற்கும் (ப்ரகடனம்) உள்ள தாக்கத்தை உணர்த்தும் முக்கிய நிகழ்வுகளைக் கூற விரும்புகிறேன்.

காளீசர் கோயிலை இன்றிருக்கும் அளவிற்கு பெரிதாக்கிக் கட்டியவர் மருதிருவரே. மருதிருவரின் கோயில் திருப்பணிகள் பரந்து பட்டவை; அவற்றில் காளையார் கோவில் பணியே மிக உயர்ந்தது. பெரிய மருதுவின் முயற்சியால், 157 அடியில், கோயிலின் 9 நிலைப் பெரிய கோபுரம், சோமேசர் திருமுன்னிலைக்கு (சந்நிதிக்கு) முன்னால் கட்டப்பட்டது. மதுரைக் கோயிலின் தெற்குக் கோபுரம் தவிர்த்து, மற்ற கோபுரங்கள் எல்லாம் காளீசர் கோபுரத்திலும் உயரம் குறைந்தவை தான். மதுரை தெற்குக் கோபுரம் மட்டுமே 160 3/4 அடி உயரம் ஆகும். காளீசர் கோபுர உச்சியில் இருந்து கூர்ந்து பார்த்தால் (அல்லது தொலை நோக்காடி - telescope - கொண்டு பார்த்தால்), தெளிவான நாளில் மதுரைத் தெற்குக் கோபுரம் தெரியுமாம். பழைய பாண்டியர் கால வழக்கப் படி, மதுரையைப் போலவே பெருங்கோபுரம் எடுத்து கோயிலைக் கட்டியதால் தான், மருதிருவர் பாண்டியர் என்றே மக்களால் அழைக்கப் பட்டார். நாட்டுப் பாடல் ஒன்று,

கருமலையிலே கல்லெடுத்து
காளையார் கோவில் உண்டுபண்ணி
மதுரைக் கோபுரம் தெரியக் கட்டிய
மருது வாரதைப் பாருங்கடி

என்று அவர்களின் பெருமை சொல்லும். (இந்தப் பாட்டு "சிவகங்கைச் சீமை" திரைப்படத்திலும் வரும். பார்க்க வேண்டிய படம். கண்ணதாசன் எடுத்த படம். வீரபாண்டியக் கட்டபொம்மனைக் காட்டிலும் நல்ல வரலாற்றுப் படம்.)

கோயிலுக்கு வேண்டிய செங்கல்களை மானாமதுரைக்கு அருகிலுள்ள செங்கோட்டைச் சூளையில் உருவாக்கி, மக்களின் முயற்சியால், பல்லாயிரக் கணக்கானவர் வரிசையாய் நின்று, அஞ்சல் முறையில், செங்கோட்டை - மானாமதுரை - முடிக்கரை - காளையார் கோவில் என்ற (13 மைல்) வழியில் கொண்டுவரப் பட்டது. இதுபோன்ற கட்டுமான உத்தி (நாட்டு மக்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து கட்டும் உத்தி) அதுவரையில் யாராலும் செய்யப் பட்டதில்லை. இக்கட்டுமானம் பற்றியே சிவகங்கையில் பல் வேறு கதைகள் உண்டு. (காளீசர் கோயிலில் பெரிய மருது தேரமைத்த கதையும், அதன் ஆசாரி பெரிய மருதுவிடம் இருந்து முடிவாங்கி ஒருநாள் மன்னரான கதையும், பின்னால் தேரோட்டம் முடியும் போது ஈகம் - தியாகம் - செய்து ஆசாரி உயிர்கொடுத்த கதையும் நம் மனத்தை ஈர்க்கும்; இன்னொரு முறை பார்க்கலாம்.) 1789 திசம்பரில் தொடங்கி 1794 ஆண்டிற்குள் இந்த ஆலயத் திருப்பணி முடிந்தது. கோயிலுக்குத் தெற்கே உள்ள ஆனைமடு ஊருணி மிகவும் பெரியது. மதுரை வண்டியூர் தெப்பக்குளம் அளவிற்கு அது இருக்கும்.

மருதிருவருக்கு கிட்டத்தட்ட 2 ஆம் தலைநகராகவே காளையார் கோவில் இருந்தது. அவரின் படைகள் குவிக்கப் பட்டு, படைத் தளமும் அங்கு தான் இருந்தது. படைத்தளபதி சின்ன மருது, சிறுவயலில் அரண்மனையில் தங்கியது போக, பெரும்பாலான நேரம் காளையார் கோயிலிலேயே இருந்து, படைநடவடிக்கைகளை கவனித்திருக்கிறார். அத்தனை படைத் தளவாடங்களும் கானப்பேர்க் கோட்டைக்குள் தான் இருந்தன. படையும் சிறப்பான திறமைகள் பெற்று ஆங்கிலேயர் படைக்குச் சரிநிகர் சமானமாய்த்தான் இருந்தது. இந்தக் காட்டினுள் மருதிருவரும் அலையாத இடம் கிடையாது.

பின்னால், மருது பாண்டியருக்கும் ஆங்கிலேயருக்கும் (கூடவே ஆற்காடு நவாபுக்கும்) இடையே, வரிவிதிப்பு மீறல், தன்னாளுமை போன்றவற்றால் பெருத்த சண்டைகள் ஏற்பட்டன. அக் காலத்தில் சின்ன மருது ஒரு பெரிய தடவழி (strategy)க்காரர். படையுத்திகளில் வல்லவர். தன் நாட்டு விடுதலையை மட்டும் பாராமல், நாவலந்தீவின் விடுதலைக்கே முதன்மையாய், வெள்ளைக் காரரை வெளியேற்ற வேண்டி, ஓர் எதிர்ப்புப் போராளி முன்னணியையே, அவர் உருவாக்கினார். அதில் திப்பு சுல்தான், வட கேரளக் குறுநிலக் காரர்கள், கன்னட அரசர், மராட்டியத் தலைவர், பாஞ்சாலங் குறிச்சி முதற்கொண்டு பல்வேறு தமிழகப் பாளையக் காரர், போராளிக் கழகங்கள் என்று பல்வேறு உறுப்பினர் இருந்திருக்கிறார். தென்னிந்திய அளவில் இந்த முன்னணி விரிந்து பரந்திருந்தது. இவர்களின் கூட்டங்கள் பலகாலம் திண்டுக்கல், திருப்பாச்சிப் பகுதிகளில் நடந்திருக்கின்றன. கூட்டணியின் தலைவரான சின்னமருதுவின் தடவழிக்கு இணங்கவே யாவரும் பணியாற்றியிருக்கிறார். சின்னப் பாண்டியரின் "ஜம்புத்வீபப் பிரகடனம்" - படிக்க வேண்டிய ஒன்று - 1801 ஜூன் 16 க்கு முன்னால் திருவரங்கம் கோயிலின் வெளிமதிலில் முதன்முதலாய் இது ஒட்டப் பெற்றது. (வேடிக்கையைப் பார்த்தீர்களா? இந்திய விடுதலையின் முதல் எழுச்சி வெளியீடு சீரங்கம் அரங்கன் கோயிற்சுவரில் ஒட்டப் பட்டுள்ளது. ) பின்னால், திருச்சிக்கோட்டையின் வெளிச்சுவரிலும் ஒட்டப் பட்டது.

இச் சீரங்க வெளியீட்டை அறிந்த ஆங்கிலேய அரசு, (அப்பொழுது சென்னையில் ஆங்கிலேய ஆட்சியாளர் இராபர்ட் கிளைவின் மகனான எட்வர்ட் கிளைவ்.)  6.7.1801 ல் எதிர்ப்பு முன்னணியை முளையிலேயே கிள்ள வேண்டும் என்ற நோக்கில், அரசாணை பிறப்பித்தது. ஆங்கிலேயர் படையினர், பாஞ்சாலங்குறிச்சியில் தொடங்கி, ஒவ்வொருவராய் அழித்து, இடையில் மைசூரையும் 2 மாதங்களில் தொலைத்து, முடிவில் சிவகங்கைக்கு வந்தார். கிட்டத் தட்ட 1801 மார்ச்சில் இருந்து அக்டோ பர் வரை 8 மாதங்கள் சிவகங்கைச் சீமையை முற்றுகையிட்டனர். ஆங்காங்கே சிறுசிறு வெற்றிகள் பெற்றாலும் முழு வெற்றியை ஆங்கிலேயரால் பெறவே முடியவில்லை. இத்தனைக்கும், அதுவரை இந்தியாவில் நடந்த எந்தப் போரிலும், இவ்வளவு ஐரோப்பியர் இறந்ததில்லையாம்; சிவகங்கைப் போரில் தான் அதிகம் பேர் இறந்திருக்கின்றனர். இந்தியாவில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சி தீர்மானமாய் நிலைத்ததில் இந்தப் போர் முகன்மையானது. (This war was decisive in firmly establishing English rule in India).

"காளையார் கோவிலைக் கைப்பற்றினால் தான், சிவகங்கை கவிழும்; முன்னணி உடையும்; மற்ற போரளிகள் தொய்ந்து போவார்; சென்னைக் கோட்டை உறுதிபெறும், ஆங்கில அரசு நாவலந்தீவில் நிலைக்கும்" என்ற கருத்தில், கர்னல் அக்னியூ காட்டைச் சுற்றி வளைத்தான். 40 மைல் சுற்றளவும், குறுக்கே 11-12 மைல் நீளமும் கொண்ட காட்டின் இடையே அப்பொழுது வயல்களோ, ஊர்களோ இல்லை. காட்டை ஒரு பக்கம் வெட்டத் தொடங்கினால், நிழல் குறைந்து ஆங்கிலேயர் அணி (அதனுள் இந்தியர் மட்டுமில்லை, மலாய்க்காரரும் இருந்தனர்.) வெய்யிலில் நகர முடியாமல் தடைப் பட்டது. காட்டிற்குள் செல்லும் முயற்சி எதுவும் பலிக்கவில்லை. முடிவில், காட்டிக் கொடுத்தவர்களின் உதவியோடு, மருதுப்படை பயன்படுத்திய கமுக்க (secret) வழியை அறிந்து, அதன் வழியே படைநடத்தி, 30/9/1801 இரவு கழிந்து மறுநாள் புலரும் நேரத்தில், காளையார்கோவில் ஊர்வாயிலுக்கு அக்னியூ வந்து சேர்ந்தான்.

அதற்கிடையில் ஒற்றர் மூலம் "கோயில் கோபுரத்தைப் பீரங்கி கொண்டு தகர்க்க" அக்னியூ திட்டமிட்டிருப்பதை அறிந்த மருது பாண்டியர் யாரும் நினைக்க முடியாத ஒரு செயலைச் செய்தார். (பீரங்கி வைத்து பிளப்பது என்னும் அச்சுறுத்துக் கருத்தீட்டைக் குமுகத்தில் பலரும் ஆங்கிலேயர் காலத்தில் அறிந்த காரணத்தால், பின்னொரு காலத்தில் பாரதிதாசன் வேடிக்கையாகச் சொல்வார்: (இது பாரதிதாசன் சொன்னதில்லை. வேறொருவர் சொன்னார் என்று வழக்கு உண்டு). "சீரங்க நாதனையும், தில்லை நடராசனையும் பீரங்கி வைத்துப் பிளப்பதுவும் எக்காலம்?" ஒரு சிலர் கோவப் படாதீர்!! இங்கே கோபுரம் பிளக்கும் கதை தான் குறியிடப் படுகிறது ;-))

கில்ஜிகளின் காலத்தில், திருவரங்கக் கோயில் உலாத் திருமேனிகளுக்கு ஆபத்து வந்த போது, காளையார் கோயிலில் தான் அவை பாதுகாக்கப் பட்டன. (இது திருக்கோட்டியூர் வழியான தொடர்பு. இராமனுசர் காலத்தையும் அவருக்குப் பின் ஏற்பட்ட உறவுகளையும் இங்கு எண்ணிக் கொள்ளுங்கள். இன்றைக்கும் திருக்கோட்டியூர் சிவகங்கைச் சமத்தானக் கோயில் தான்.) இப்பொழுது காளையார் கோவிலுக்கே பாதகம் என்றால், என்ன செய்வது? 1783 - ல், திருவில்லிபுத்தூர் கோபுரத்தைத் தகர்ப்பதாய் அறிவித்து, நெல்லைப் பாளையக்காரர்கள் கப்பம் கட்ட ஒப்பிய பின்னரே, ஆங்கிலேயர் கோபுரத் தகர்ப்பைக் கைவிட்டனர். [இன்றைக்குத் தமிழ்நாடு அரசின் சின்னமாகப் போற்றுகிறோமே அந்தக் கோபுரம் தான் இது.] இதே போல சங்கரன் கோயில் கோபுரத்தையும் (பார்க்க வேண்டிய கோயில்) இடிப்பதாக அறிவித்த பின்னால், நெல்கட்டும் செவல் பூலித்தேவர், கோயில், கோபுரம் காப்பாற்றுவதற்காகச் சண்டையிடாமல் சரணடைந்தார். கோபுரத்திற்காக எதிரியிடம் சரண் அடைந்தோர் தமிழக வரலாற்றில் பலர். கோபுரங்கள் சொல்லும் வரலாற்றுக் கதைகள் தமிழகத்தில் மிகுதி.

அத்தனையையும் சீர்தூக்கிப் பார்த்த மருதிருவர், இரவோடு இரவாய் 78000 பேர் கொண்ட தங்கள் படையை, தளவாடங்களுடன், நகரை விட்டு நகர்த்தியிருக்கிறார். 1801 அக்டோபர் முதல் தேதி அக்னியூ ஊரில் நுழைந்தான்; ஓர் எதிர்ப்பும் இல்லை. முடிவில் ஒரு வெடி வெடிக்காமல், ஒரு துமுக்கு (rifle) வேட்டு இல்லாமல், ஒரு குண்டு இல்லாமல், ஆங்கிலேயர் கொடி காளிசர் கோபுரத்தின் உச்ச கலசத்தின் மேல் ஏறிப் பறக்க விடப்பட்டது; கவனம் கொள்ளுங்கள், கொடி பறந்தது கோட்டை வாசலில் அல்ல; கோபுர உயரத்தில். ஆக, காளீசர் கோபுரத்தையே ஆங்கிலேயர் பிடித்தார். அதில் தான் அவரின் முழுக்கவனமும் இருந்தது. [பின்னால் அக்னியூவின் கோபுரத் தகர்ப்பு ஆணை ஆங்கிலேய அரசிதழிலேயே வெளிவந்தது.]

ஆக ஒரு கோபுரத்திற்காக, அதைக் காப்பாற்றுவதற்காக, தமிழக விடுதலை, ஏன் இந்திய விடுதலை, 146 ஆண்டுகள் தள்ளிப் போனது. போரே இலாது போனதால், போராளிகளின் போராட்டமும் பின்னால் பிசுபிசுத்தது. இத்தனைக்கும் மருதுபாண்டியர் பெருத்த வலிமையுடன் இருந்தார் என்றுதான் வரலாறு சொல்லுகிறது. மதுரைக் கோபுரம் தெரியக் கட்டிய பெரிய மருது, காளீசர் கோபுரத்தைக் காக்காமல் வேறென்ன செய்வார்? "இப்படி நடந்திருக்குமானால் - what if" என்ற கேள்வி வரலாற்றில் சிக்கலானது. ஆனாலும், சின்ன மருதுவின் "ஜம்புத்வீபப் பிரகடனம்" படித்தவருக்கும், அந்தக் காலப் போர்க் கூட்டணியைப் புரிந்து கொண்டவருக்கும், கிழக்கிந்தியக் கும்பனியின் பெரிய போர் முயற்சியை ஆழ்ந்து ஆய்ந்தவருக்கும் நான் சொல்வது புரியும். It is perplexing that we lost an opportunity of throwing out the English rule just for the sake of a Temple Tower.

இன்றையத் தமிழ் இளையர் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். நான் சொன்னது கதையல்ல, உண்மை. காளையார்கோயில் போர், இந்திய விடுதலையின் ஒரு முகன்மைக் குறியீடு. (வேலூர்க் கோட்டைச் சிப்பாய்ப் புரட்சியெல்லாம் அதற்கு அப்புறம் வந்தது, 1857 ல் வடக்கே நடந்த சிப்பாய்ப் புரட்சியும் இன்னும் பல ஆண்டு கழித்து வந்தது.) இந்திய வரலாற்றில் மருது பாண்டியரின் பங்களிப்பு சரியான முறையில் மக்களுக்குத் தெரிவிக்கப் படவில்லை.

காளையார் கோயிலை வசப்படுத்திய அக்னியு, பத்தே நாட்களில், அக்டோபர் 11 அன்று, அக்காட்டைக் கொளுத்தினான்; சிவகங்கை, திண்டுக்கல் காடுகளைக் கொளுத்தும் படி கும்பினியின் மேலிடமே உத்தரவிட்டது. அன்று அழிந்தது தான் அந்தச் சீமை; காடு போயிற்று; அந்தப் பக்கமே வறண்டு, செங்காட்டு பூமியானது. உடனிருந்த மெய்க்காப்பாளன் கருத்தான் காட்டிக் கொடுக்க, தொடையில் குண்டடி பட்டு, சின்னப் பாண்டியர் 4/10/1801 லேயே கைதானார். அடுத்த நாளில் கருத்தானின் கைகாட்டலில், அவருக்கு இருந்த பக்கவாதக் குறைவை சூழ்ச்சியால் ஏற்பட வைத்து, பெரிய பாண்டியரைக் கைது செய்தனர். (2 பாண்டியரும், நாட்டின்மேல் இருந்த காதலால், காளையார் கோவில் காட்டை விட்டு, அகலவே இல்லை; நினைத்திருந்தால் வட கேரளத்திற்கும், கன்னட தேசத்திற்கும் தப்பி, பின்னால் மீண்டு வந்து, அணி சேர்த்து, ஆங்கிலேயருக்கு எதிராய்த் திரும்பவும் படையெடுத்திருக்கலாம்; ஆனால் செய்யவில்லை. மக்களின் மேல் இருந்த பற்று, நாட்டை விட்டு நகர வைக்காமல், அவர் கண்ணை மறைத்தது.) இருவரும் திருப்புத்தூரில் அக்டோ பர் 24-ல் தூக்கில் இடப்பட்டனர். சிவகங்கை அரசகுலம் அந்த மூன்றே வாரத்தில் ஒருவரில்லாமல் முற்றிலுமாய்க் கருவறுக்கப் பட்டது.

மருதிருவர், சிவகங்கை பற்றிய நிறையச் செய்திகளை, வரலாற்றின் இந்தப் பகுதியை அறிய விரும்புவோர், பெரியவர் செயபாரதியின் அகத்தியர் மடலாடற் குழுவிற்குப் போனால், ஏராளமாய்ப் படிக்க முடியும். கூடவே மீ.மனோகரனின் "மருது பாண்டிய மன்னர்கள் 1780-1801" என்ற பொத்தகத்தையும் (அன்னம் வெளியீடு, 2, சிவன்கோயில் தெற்குத் தெரும் சிவகங்கை 623 560) படிப்பதற்கு நான் பரிந்துரை செய்வேன்.

2. திராவிட இயக்கத்தின் தமிழ்ப் பங்களிப்பை வரலாற்று நோக்கில் எப்படி கணிப்பீர்கள். ஒரு தமிழறிஞரின் பார்வையில் கேட்கிறேன். சிறுபத்திரிக்கை இயக்கத்தினரின் 'இலக்கிய' மதிப்பீடுகளைப் பற்றி இதில் கணக்கில் கொள்ளாமல் கணிக்கவும். (அல்லது) தமிழருக்குத் தம் மொழியின் மீது ஏன் இத்தனை வெறுப்பு? விளையாட்டாகக் கேட்க வில்லை. காண்பதைத் தான் கேட்கிறேன்.

நீங்கள் கேட்டிருக்கும் அடுத்த கேள்வியும் இக்கேள்வியும் தொடர்பு கொண்டவை. முற்றிலும் வெறுப்பு, பகைமை என்று பொதுப்படச் சொல்வதைக் காட்டிலும் அலட்சியம், வேண்டாவெறுப்பு, ஒருவித கீழ்நோக்குப் பார்வை, என்றே நான் சொல்வேன்.

கருப்பாய் இருக்கும் பெரும்பாலான தமிழ் ஆண்கள், கொஞ்சம் வெளிறிய நிறம் கொண்ட சிவப்புப் பெண்களையே மணம் செய்யத் தேடிக் கொண்டிருப்பதைப் போல் இதை உணரவேண்டும். பெருமிதம் குறைந்து போய், அடிமைத்தனம் ஊறிக் கிடக்கிற காரணத்தால், "ஆங்கிலம் உசத்தி. தமிழ் தாழ்த்தி" என்ற முட்டாள்ப் புரிதலால் இது அமைகிறது. இங்கு நான் சொல்லும் எடுத்துக் காட்டிற்கு மன்னியுங்கள். "எப்படி அமெரிக்க வெள்ளைக்காரரின் மேலாட்சியால், அமெரிக்கக் கருப்பர் தம் பெருமிதத்தை 400 ஆண்டுகளில் தொலைத்தாரோ அதுபோல, நாமும் பெருமிதம் தொலைத்தோம்." (எவ்வளவு வறுமையிலும், ஒரு கிழக்கு ஆப்பிரிக்கனின் பெருமிதம் குலையாது இருப்பான். கூர்ந்து கவனியுங்கள்.) இப்படி ஓர் அடிமைத்தனத்தை எளிதில் ஏற்படுத்த முடியும் என்று ஓர்ந்து தான், 1835ல் மக்காலே ஆங்கிலவழி படிப்பை இந்தியாவில் கொண்டு வந்தான். இதில் என்ன வியப்பென்றால், 1971 வரையிலும் மனத்தால் அடிமையாகும் புத்தி, அவ்வளவு காட்டுத்தீயாய், நம்மிடை பரவவில்லை. அதற்குப் பின், தமிழ், தமிழ் என்று வாய் ஓயாமல் பேசிய நம் அரசுத் தலைவரே, நமக்குக் கொள்ளி வைத்தார். அதைப் பேசுமுன், மக்காலேயின் பேச்சை அறிந்து கொள்வோம்.

Lord McCauley - A British writer, historian and Parliamentarian, responsible for making the choice of Modern English Education for Indians stated in his speech of Feb 2, 1835 at British Parliament.

"I have traveled across the length and breadth of India and I have not seen one person who is a beggar, who is a thief. Such wealth I have seen in this country, such high moral values, people of such caliber, that I do not think we would ever conquer this country, unless we break the very backbone of this nation, which is her spiritual and cultural heritage, and, therefore, I propose that we replace her old and ancient education system, her culture, for if the Indians think that all that is foreign and English is good and greater than their own, they will lose their self-esteem, their native self-culture and they will become what we want them, a truly dominated nation".

மக்காலேயின் சீடரான கழக ஆட்சியினரே, தமிழைப் பாடமொழியாகக் கொள்ளும் போக்கை வெகு எளிதில் கொன்றார். அதைப் பேராயம் (congress) செய்யவில்லை. கழக ஆட்சியினர் மேலுள்ள என் கோவம் இதில் தான் தொடங்குகிறது.

20ம் ஆண்டு தொடக்கத்தில் தமிழ் என்பது மணிப்பவளமாய் விரைந்து கரைவதை நிறுத்த மறைமலை அடிகள் தலைமையில் ஓர் இயக்கமே தேவைப் பட்டது. தமிழ்நடையும், தமிழுணர்வும், பண்பாட்டுப் பெருமிதங்களும் ஒருவழியாய் மீண்டு வந்தன. அந்த உணர்வுகளின் கனிகளைத் திராவிட இயக்கங்கள் நன்றாகவே கைக்கொண்டு சுவைத்தன. 1967ல் இந்த இயக்கத்தின் குறிக்கோள்களை இவர் அரசதிகாரம் கொண்டு ஓரளவாவது நிறைவேற்றுவார் என்று எண்ணியது, 2,3 ஆண்டுகளில் நீர்த்துப் போனது, காய்ந்த மாடு கழனியில் பாய்ந்த கதையாய், பணம், பதவி, சொத்து, சுற்றம் என்று இவர் சோரமாகிப் போனார்; ஊழலும், கையூட்டுமாய், பணம், பணம் என்று இவர் அலைந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டு பலர் மனம் பெரிதும் வாடுகிறது. இவரில் இருந்து 72-75 களில் பிரிந்து போன தாயாதிக்காரரும் இவருக்குச் சளைத்தவர் இல்லை. அண்ணன், தம்பி என இரண்டு பேருமே ஒரே குட்டையில் ஊறிய மட்டைகள் தான். இதில் ஐயாவென்ன, அம்மாவென்ன? எல்லோரும் ஒன்று தான்.

திராவிடத்தின் மூலம் தமிழியம் என்றாலும், தமிழியத்திற்கு எதிராகவே, இவரின் செயல்கள் ஆகிப் போயின. "படிப்பது இராமாயணம், இடிப்பது பெருமாள் கோயில்" என்ற சொலவடை இவரைப் பொறுத்தவரை, முழு உண்மையானது; பகுத்தறிவு என்றார், மூடநம்பிக்கையை வளர்த்தார்; தமிழென்றார், தமிங்கிலம் வளர இவரே துணை நின்றார்; குமுகாயத்தின் அடிநிலை மக்கள் வளருவார் என்றார், ஒருசிலர் மட்டுமே உயருவதற்கு வழிவகுத்தார். தெற்கு தேயாது என்றார், அது தேய்ந்து தான் போனது. முடிவில் 35 ஆண்டுகளில் "மாநிலமாவது, ஒன்றாவது" என்று ஆக்கி வைத்தார். இப்பொழுது வெறுமே வாய் இதழ்கள் மட்டுமே இவரிடம் அசைந்து கொண்டிருக்கின்றன. இவரின் பங்காளிச் சண்டையில் மாநிலம் சீரழிந்தது தான் மிச்சம். திராவிடம் என்ற கருத்தீட்டை உள்ளார்ந்து இவர் மறந்து, அநேக நாட்களாயிற்று. இப்பொழுது, அனைத்திந்திய சோதியில் இரண்டறக் கலந்து, ஒன்றிக் கொண்டு, மெய்ம்மறந்து இருக்கிறார். இவர்களைப் பற்றிப் பேசினாலே நம் மனம் கசப்பது தான் மிச்சம். 1965 - 67 களில் இவருக்காக வேலைசெய்த என்னைப் போன்ற அகவையினர் பலரும் மனம் சலித்துப் போய் விட்டார். "இவரைக் கொண்டுவரவா இவ்வளவு பாடுபட்டோம்?" என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.)

எங்கு பார்த்தாலும் இன்று ஆங்கிலமே கோலோச்சுகிறது. மக்காலே பெரிதும் மகிழ்ச்சிப் பட்டுப் போயிருப்பான். அவன் செய்யாததை, இவர் செய்து விட்டார் அல்லவா? "தமிழ் சோறு போடுமா?" என்ற கேள்வியைப் பலரும் இன்று கேட்கிறார், "சோறு போடாத மொழி எனக்கு எதற்கு?" என்ற எண்ணமும் மக்களிடையே கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் ஊடுறுவுகிறது. ("தமிழெனும் கேள்வி" என்ற என் பழைய கட்டுரையைத் திரும்பப் படிக்குமாறு கேட்டுக் கொள்ளுகிறேன்.) தமிழ் இல்லாத தமிழனுக்கு, முகவரி உண்டோ? அவன் இந்திக் கூடத்தில், ஆங்கிலத்தில், கரைந்தல்லவா விடுவான்? அதுதானே கயானாவில் நடந்தது? பிஜியில் நடந்தது? மொரிசியசில் நடந்தது? முடிவில் சோகத்தோடு சொல்ல வேண்டியிருக்கிறது, இந்தியாவிலும் அது நடக்கலாம். தமிழராகிய நாம் விழித்துக் கொண்டால் ஒழிய இது மாறாது. இல்லையெனில் எல்லாம் போயே போயிந்தி.

"தமிழ் வெறும் பழமைபேசும் மொழியல்ல, வீட்டில் வேலைக்காரரோடும், வெளியே விளிம்புநிலை மாந்தரோடும் வேண்டாவெறுப்பாய், அலட்சியத்தோடு, கீழ்நிலை நோக்காய்ப் பார்த்துப் பேசும் மொழியல்ல" என்று நடுத்தர வருக்கத் தமிழர் என்று உணருவாரோ? இம் மனப்பான்மை மாறினால் தான் மேலே கூறிய அலட்சியம், வேண்டாவெறுப்பு, கீழ்த்தரப் பார்வை போன்றவை போகும். "காதலிக்க நேரமில்லை" படம் பார்த்திருக்கிறீர்களா? அதில் செல்லப்பாவின் (நாகேசு) உடன்பிறந்தார் சொல்வார்: "We don't see Tamil Pictures; we only see English Pictures" அது போல "We don't speak Tamil here; We speak only English" என்பதுதான் நகரங்களில் இன்றையப் பரவலான நிலை. சென்னையின் பல அலுவங்களில் (offices), அது அரசோ, தனியார் அலுவமோ என ஏதாய் இருந்தாலும், ஆங்கிலத்தில் பேசினால்தான் இன்று உங்களுக்கு மரியாதை; தமிழில் பேசினால் "தள்ளி நில்லு, அப்புறம் வருகிறேன்" என்றுதான் சொல்கிறார். வெள்ளைக்காரன் காலத்தில் Gymkhana Club -ல் Indians and dogs are not allowed என்று எழுதிப் போட்டிருக்குமாம். இன்றைக்கு சென்னையில் St.Michaels பள்ளியிலும், மதுரையில் ஏதோ ஒரு பள்ளியிலும், தமிழில் பேசினால் வெளியே நில் தான். தமிழ் நாட்டில், தருமமிகு சென்னையில், தமிழ் பேசப் பலரும் வெட்கப்படுகிறார்.

ஓரொ பொழுது, நான் எண்ணுவது உண்டு. "தமிங்கிலர் என்று புதிய இனத்தார் (இதற்கு முந்திப் பிரிந்தவர் மலையாளத்தார்) தமிழரில் இருந்து பிரிந்து விட்டாரோ? அவர்கள் வேறு, தமிழர் வேறு என்று ஆகி விட்டதோ?" என்று எண்ணுவேன். ஆனாலும், முயன்று பாடுபட்டால், தமிங்கிலத்தை ஒழிக்கலாம் என்ற எண்ணமும் உள்மனத்துள் ஓடிக்கொண்டு தான் இருக்கிறது.

பாருங்களேன், அண்மையில் ஒருவர் எழுதப் போக, தமிழ்மணத் திரட்டி யெங்கும் weird என்ற ஆங்கிலச்சொல் தான் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறது. விந்தை என்ற சொல் இவர்களைப் பொறுத்து அழிந்தே போய்விட்டது இல்லையா? இப்படித் தான் ஒவ்வொரு சொல்லாய் தமிழர் மறந்து தொலைப்பார். (விந்தையின் விளக்கம், அது weird-ஓடு பொருந்துவது பற்றியெல்லாம் இங்கு எழுதுவது வீண் என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது. தமிழின் மேல் இவருக்கு ஆர்வமே இல்லையென்றால், அப்புறம் என்ன விளக்கம் சொல்லுவது, போங்கள்.) பயன்படுத்தாத ஏதொன்றும் மறந்து தான் போகும் அல்லவா?

அதே பொழுது, நெற்றியில் இப்படி அடித்துக் கொள்வதோடு நிற்காமல், இது மாற ஒரு வழி செய்ய வேண்டும் என்றும் நான் உணர்கிறேன். நான் அறிந்த வரை, மடிக்குழைப்பள்ளிகளின் (matriculation schools) அதிகாரத்தைக் குறைப்பதில் தான் தமிழின் எதிர்காலமே இருக்கிறது. இதற்குத் தோதாய் தமிழக அரசின் கல்வித்துறையில் ஒரு புரட்சியே நடைபெற வேண்டும். அதற்கு வலுவான அரசியல் தலைமை வேண்டும்.

3. அறிவியல் தமிழ் என்று நிறையப் பேசுகிறோம். அரசு ஏன் எதுவுமே இப்போதெல்லாம் இதற்காக ச்செய்வதில்லை. ஒரு கலைக்களஞ்சியத்தை இற்றைப்படுத்த முயற்சியாவது இருக்கிறதா? இணையம் இதில் பங்களிப்பது என்பது எந்த அளவு நடைமுறையில் சாத்தியம்?

அறிவியல் தமிழ் என்பது இன்றைக்கு வெறுமே ஏட்டளவில் தான் இருக்கிறது. இப்பொழுது, நாம் சறுக்கிய நிலையில் உள்ளோம். முன்னே சொன்னது போல் மடிக்குழைப் பள்ளிகள் (matriculation schools) பெருகிப் போய், பள்ளியில் தமிழில் படிப்பதே அருகிய நிலையில், தமிழில் அறிவியல் பெருகும் என்றா நினைக்கிறீர்கள்? நம்மூரில் ஆங்கிலத்தில் பேச்சுத் திறமை வளர்த்துக் கொள்வதற்கும், ஆங்கிலத்தின் மூலமாய் எல்லாவற்றையும் பள்ளியில் படிப்பதற்கும் உள்ள வேறுபாட்டைக் கூடப் பலரும் புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறார்; சண்டித்தனம் செய்கிறார். நாங்கள் (1964க்கு முன்னால்) பள்ளியில் படிக்கும் போது, மாநிலம் எங்கும், ஒரு பத்துப் பள்ளிகள் மடிக்குழைப் பள்ளிகளாய் இருந்தாலே வியப்பு. இன்றைக்கோ, இரண்டாயிரத்து ஐந்நூற்றிற்கும் மேல் இருக்கின்றன. மாநிலத்தில் தமிழில் படிப்பவன் இன்று முட்டாளாய்த் தெரிகிறான். அவனுக்கு வேலை கிடைப்பது குதிரைக் கொம்பாய் இருக்கிறது. "Tamil medium, get out; no job." முதலில் நம் பள்ளிகளில் தமிழ் நிலைத்தால் ஒழிய, அறிவியல் தமிழ் என்பது வளரவே வளராது. முதலில் பள்ளிகளில் நிலைத்து, பின் கல்லூரிக்குப் பரவிப் முடிவில் ஆய்வுக்குப் பழக வேண்டும். இதுவெல்லாம் நடக்கும் என்று 1971 வரை நாங்கள் நினைத்த முயற்சி, கழகத்தாரின் திருகுவேலையால் பின்னடைந்து, உருப் படாது போயிற்று. இப்பொழுது ஆங்கிலவழிப் படிப்பையே இரு கட்சியினரும் போட்டி போட்டு வளர்க்கிறார். தமிழுக்கு அதிகாரம் கொண்டு தர, இன்னொரு இயக்கம் தான் இனிமேல் வரவேண்டும்.

கலைக் களஞ்சியங்களைப் புதுப்பிக்கும் வேலை அங்கொன்றும், இங்கொன்றுமாய் நடைபெறுகிறது. அகரமுதலிகளிலும், தஞ்சைப் பல்கலைக் கழகத்தின் பெருஞ் சொல்லகராதி (4 தொகுதிகளோடு நின்று போயிற்று, மேற்கொண்டு காணோம்.), ப,அருளியின் முயற்சியால் வெளிவந்த அருங்கலைச்சொல் அகரமுதலி போன்றவை நல்ல முயற்சிகள். மணவை முஸ்தாபா தனித்து அறிவியல் அகரமுதலிகள் வெளியிட்டு வருகிறார். சென்னைப் பல்கலைக் கழக அகரமுதலி இன்னும் திருத்தி வெளியிடப் படாமல் இருக்கிறது. தமிழ்வளர்ச்சித் துறை வெளியிடும் செந்தமிழ் சொற்பிறப்பியல் அகரமுதலியில் நான்காம் மடலம் - மூன்றாம் பாகத்துடன் (தௌ வரை) 2004- ஆம் ஆண்டோடு நின்று போனது. அதற்கு அப்புறம் ஒன்றும் காணோம். எப்போது புது எழுச்சி வரும் என்று தெரியவில்லை. அந்த அகரமுதலியின் விரிவும் ஆழமும் கூடச் சிறுகச் சிறுகக் குறைந்து வருகிறது. பாவாணருக்குப் பின் கொஞ்சகாலம் இரா.மதிவாணன் பார்த்தார்; இப்பொழுது இருப்பவரால், கவனிப்பு குறைந்து போனது என்றே எனக்குத் தோற்றுகிறது.

இணையத்தால் முடியுமா, என்று கேட்டால் முடியும்; ஆனால் வெகு நாட்களாகும். இணையத்தில் செய்வதற்குக் கூட, அரசின் உதவியில்லாமல், பெருத்த முதலீடு இல்லாமல், ஒரு நிறுவன முயற்சியில்லாமல், வழியில்லை. என்னைக் கேட்டால், இதைச் செய்வதற்குச் சரியான மானகை நெறியாளர் (managing director) வேண்டும். வல்லுநர் பலரும் நம் நாட்டில் இருக்கிறார். ஆனால் நெறியாள்கை தான் சரியில்லை. நம்மூர்த் திட்டங்களின் பெருங்குறையே மானகைக் குறை தான்.

4. உங்களுக்குப் பிடித்த எம்ஜீஆர் படம் எது, ஏன்? . உங்களுக்குப் பிடித்த ஹாலிவுட் படம் எது, ஏன்?

ம.கோ.இரா. படங்கள் பலவும் பார்த்திருக்கிறேன். அது என்னமோ தெரிய வில்லை, சிவாசியின் படங்களைக் காட்டிலும், இவர் படங்களை இன்றும் கூட அலுக்காமல் பார்க்கலாம். ஏனென்றால், கதைப் போக்கில் பலக்கிய தன்மை (complexity) இராமல், நீரோட்டமாக, பழைய கால சங்கரதாசு சுவாமிகள் நாடகப் போக்கோடு, இருக்கும். கிட்டத்தட்ட கூத்துப் பார்க்கும் உணர்வு தான். இன்றைக்கும் கோவலன் - கண்ணகி, கீசக வதம், பவளக்கொடி, ஆகியவற்றை நாட்டுப் புறத்தில் பார்க்கிறாரே, அதுபோலத் தான் இவர் படமும். ம.கோ.இரா. படத்திற்குள், மாறுவேடம் போட்டுச் சிறு சிறு காட்சிகள் வரும் பாருங்கள் அதில் ஒரு நளினமும், குறும்புத் தனமும் நிறைந்து இருக்கும். ம.கோ. இரா, மிளிர்வது அதுபோன்ற காட்சிகளில் தான். (காட்டு படகோட்டி படத்தில் ஒரு வளையல்காரராய்ச் சிறிதுநேரம் வருவார், நினைவிருக்கிறதா?) அவர் படங்கள் பார்த்ததில் பெரிதும் பிடித்தது, குலேபகாவலி, நாடோடி மன்னன், தாய் சொல்லைத் தட்டாதே, அரசிளங்குமரி, எங்க வீட்டுப் பிள்ளை, படகோட்டி, அன்பே வா - இன்னும் நிறையச் சொல்லலாம்.

ஹாலிவுட் படங்கள், அண்மையில் சில ஆண்டுகளாய்ப் பார்ப்பது பெரிதும் குறைந்துவிட்டது. ஒருகாலத்தில் பைத்தியமாய்க் கிடந்து, கிட்டத்தட்ட எல்லாவகைப் படங்களும் பார்த்தேன். (Alien போன்ற அருவருப்பு எழுப்பும் ஒரு சில படங்களைத் தவிர்த்திருக்கிறேன்.) பல தடவை பார்த்த படம் Sound of Music. ஏன் என்றால் அதில் வரும் பாட்டுக்கள்; படம் எடுத்த விதம், பேச்சு நடை இன்னும் பல. Star trek series தொலைக்காட்சியிலும், திரைப்படத்திலுமாய் விடாது பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். (star wars -ஐக் காட்டிலும் star trek - ஏ எனக்குப் பிடித்தது.) என் star trek பித்தைப் பார்த்து என் மனையாள் சொல்ல முடியாமல் தவிப்பாள். அதுவும் Spock - யைக் கண்டால் அவளுக்கு ஆகவே ஆகாது. "என்ன இருக்கிறது என்று இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?" என்பாள். Steven Spielberg படங்களையும் பெரும்பாலும் பார்த்துவிடுவேன். Eddy Murphy, Robin Williams படங்களும் பார்க்க விழைவேன் தான். Come September, Guess who is coming to the dinner?, My fair lady, Towering Inferno, Mrs.Doubtfire, Brave Heart, Titanic என்று வெவ்வேறு காலப் படங்கள் இப்போது சட்டென்று நினைவுக்கு வருகின்றன. Shogun TV series என்னைக் கவர்ந்த ஒரு தொகுதி. அண்மையில் பெரும்பாலும் தொலைக்காட்சியிலேயே ஆங்கிலப் படங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

5. உங்கள் சிறுவயது, நடுவயது, தற்போதைய பொழுதுபோக்குகளைப் பற்றிக் கொஞ்சம் கூறவும்.

சிறுவயதுப் பொழுதுபோக்கு: பல்வேறு வினைப் பொருட்களைச் செய்வது, கரிக்குச்சி (pencil) வரைபடங்கள், அஞ்சல் தலை சேகரிப்பு.

நடுவயதுப் பொழுதுபோக்கு: வரைகலை, ஓவியம் (பெருஞ்சுவர்களில் வரைவது), கவிதை, நாட்டுப்புறப் பாடல் சேகரிப்பு, பேச்சு, நாடகம் (கதை, உரையாடல், நெறியாக்கம்), மலையேறல், வளைதடியாட்டம் (hockey), தமிழிசை (கூடவே தமிழில் வரும் கருநாடக இசைப் பாடல்கள்), ஊர்சுற்றல்,

தற்போதையப் பொழுதுபோக்கு: இணையத் துழாவல், பொத்தகப் படிப்பு (தமிழ், ஆங்கிலம், அவ்வப்போது நேரம் கிடைக்கும் போது வேற்றுமொழி அகரமுதலிகளை அருகில் வைத்துக்கொண்டு புரட்டிக் கொண்டே இருப்பது), எழுதுகை (கவிதை, கட்டுரை மட்டுமே. கதை எழுதுவதை முற்றிலும் நிறுத்திவிட்டேன்.), ஊர்சுற்றல் (108 பெருமாள் கோயில்களை நேரம் கிடைக்கும் போது பார்த்துவிட வேண்டும் என்று முயன்று, கிட்டத் தட்ட 70க்கு அருகில் வந்துவிட்டேன்.), காலை நடை

அடுத்து சுடரை ஏற்றி வைக்க நான் அழைப்பது நாக. இளங்கோவன்.

ஐந்து கேள்விகள்:

1. நண்பர் சாகரனை அருகில் இருந்து பார்த்தவர்களில் நீங்கள் ஒருவர். அவருடன் நடந்த சுவையான நிகழ்வை நினைவு கூருங்களேன்.
2. திராவிட அரசியல் நீர்த்துப் போய்விட்டது என்று நான் சொல்லுவதை முற்றிலும் மறுக்காமல், அதே பொழுது ஏற்றுக் கொள்ளாமலும் நீங்கள் இருப்பீர்கள். இனிமேலும், திராவிடக் கட்சிகளின் அரசியல் நம்மூரில் எடுபடும் என்று எண்ணுகிறீர்களா?
3. இயற்கை பற்றிய பாக்கள் உங்களிடம் இருந்து சிறப்பாக வந்திருக்கின்றன. மரபில் ஒன்றும், புதுசில் ஒன்றுமாய் காட்சி வரையுங்களேன்.
4. "உள்ளுரும நுட்பியற் குமிழி (information technology bubble) வெடிக்கப் போகிறது, மிகுந்த நாட்கள் இந்தியா இதில் தாக்குப் பிடிக்க முடியாது" என்று பலரும் சொல்லுகிறார்கள். இந்தத் துறையில் மிகுந்த பட்டறிவு கொண்ட உங்களின் கணிப்பு என்ன?
5. சிலம்பு மடல் எழுதிய போது, கண்ணகி கோயிலைத் தேடி ஒரு தடவை போனீர்கள். அது போல, வேறு ஒரு வரலாற்றுத் தேடலை, தமிழ்த் தேடலை, எங்களுக்குச் சொல்லுங்களேன்.

அன்புடன்,
இராம.கி.