ஒண்ணா, ஒன்னா?

தமிழில் எண்ணுப் பெயர்கள் பற்றி புதிய நோக்கில் கண்டறிந்த சில விளக்கங்களை எழுத வேண்டும் என்று நான் எண்ணியிருந்தேன். ஆனால் இன்னும் எனக்கே அந்த விளக்கங்கள் முற்றிலும் நிறைவு கொள்ளாத காரணத்தால் அப்படி எழுதவொட்டாமல் தள்ளிக் கொண்டே போனது. ஆனால் அலை எங்கே ஓய்வது? கடலுக்குள் எப்போது போவது?

முன்பு ஒருமுறை மடற்குழுவில் நண்பர் சடையன் சாபு இலக்கமும் கோடியும் பற்றி எழுதக் கேட்டபோது, இனியும் தள்ளிக் கொண்டே போவது சரியல்ல என்று உணர்ந்தேன். ஆனாலும் எழுத இயலாமல் தள்ளிக் கொண்டே போனது. பின்னால் அந்தக் கட்டுரை பாதியில் நின்று போனது. இப்பொழுது அலெக்ஸ் பாண்டியன் ஒன்னு அல்லது ஒண்ணு என்பதில் எது சரி என்று கேட்டிருந்தார். பாதி நின்று போன என் கட்டுரையில் இருந்து "ஒன்று" பற்றிய பத்திகளைத் தனியே எடுத்து இங்கு ஒரு பதிவாகத் தருகிறேன். திரு. அலெக்ஸ் பாண்டியனுக்கு நேரடியாக மறுமொழி சொல்ல முடியாவிட்டாலும், ஓரளவு இந்தப் பதிவில் சொல்லியிருக்கிறேன் என்றே எண்ணுகிறேன்.

தமிழ் எண்களைக் குறிக்கும் சொற்கள் எழுந்த விதம் பற்றி இக்கட்டுரையில் சொல்ல முற்படுகிறேன். இதைப் பற்றிச் சிலகாலம் ஓர்ந்து பார்த்த பொழுது, தமிழிய மொழிகள், மேலை மொழிகள், வட இந்திய மொழிகள் என எல்லாவற்றிலும், எண்கள் பற்றிய சொற்களில் ஓர் அடிப்படை ஓரிமை இருப்பதை உணர்ந்திருக்கிறேன்.

முதலில் ஒன்று என்ற சொல்லை பார்ப்போம். இதைத் தமிழகப் பேச்சு வழக்கிலும், மலையாளத்திலும் ஒண்ணு என்றும் ஈழத்துப் பேச்சு வழக்கில் ஒண்டு என்றும், கன்னடத்தில் ஒந்து என்றும் சொல்லப் படுகிறது. தமிழில் றகரமும், னகரமும் முந்து ஒலிகள் அல்ல. எழுத்து வரிசை ஏற்பட்டு வெகுநாட்கள் கழித்தே எழுத்து வரிசையின் இறுதியில் றகர, னகரங்கள் சேர்க்கப் பட்டன. விலங்காண்டி காலத்தில் தோன்றிய இயல் மொழி தமிழ் என்றால், றகரமும், னகரமும் சேர்ந்து வரும் அடிப்படைச்சொற்கள் முதலில் வேறு இணை எழுத்துக்களைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்றே தோன்றுகிறது. எழுத்துத் தமிழில் ன்று என்று முடியும் ஈறு பெரும்பாலும், பேச்சுத் தமிழின் மீ திருத்தமாகவே காட்சியளிக்கிறது. இந்தக் கோணத்தில் பார்த்தால், ஒன்று என்ற சொல்லின் முந்து வடிவம் ஒண்டு/ஒந்து என்பதாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும். ஒண்ணு என்பதும் ஒண்டு என்பதின் மெல்லினத் திரிபே. தமிழில் இருக்கும் வலிவுச் சொற்கள், மலையாளத்தில் திரிந்து மெலிவுச் சொற்களாக மாறுவது போன்றே இதைக் கொள்ள வேண்டும். (வந்து>வந்நு).

ஒண்டு என்பது ஒந்து என்று ஆனதும் இயற்கையே. டகர ஒலிகள் வடக்கே போகப் போக தகர ஒலிகளாய் மாறும். ஒண்டு என்ற தமிழ்ச் சொல் தெலுங்கில் ஒகட்டி, கன்னடத்தில் ஒந்து, மலையாளத்தில் ஒண்ணு எனத் தமிழிய மொழிகளில் திரிந்து வரும்.

இனி ஒண்டின் முந்தைய வடிவம் பார்ப்போம். உகரம் ஒகரமாகத் திரிவது பேச்சுத் தமிழில் மிக இயற்கை; பல சொற்களை இதற்குக் காட்டாகச் சொல்லலாம். (உன் ஊர்>ஒன் ஊர்; உடன் வருவது>ஒடன் வருவது) அந்த முறையிலேயே உண்டு>ஒண்டு>ஒன்று என்று இந்தச் சொல் திரிந்தாகக் கருதத் தோன்றுகிறது. இனி உண்டு என்பதின் பொருளை இனங் காண முயலுவோம்.

ஆ என்ற வாயொலி அங்காத்தலையும், அவ்>அவ்வு எனும் ஓசையின் திரிவான ஊ என்னும் வாயொலி அங்காத்த வாய் மூடுவதையும் குறிக்கின்றன. இந்த வாயொலியின் வளர்ச்சியாய் வாயின் உள்ளே உணவு போகும் வினையைக் குறிக்க ஊ>*ஊள்>உள் என்ற ஓரசைச் சொல் எழுந்தது. இந்தச் சொல் இன்னும் வளர்ந்து *ஊள்>ஊண் என்பது வாயின் உள்ளே போகும் உணவைக் குறிக்கிறது. இந்தச் சொல்லே இன்னும் வளர்ச்சி பெற்று ஊண்>உண்>உணவு என்றும் திரியும். உண்ணுவது என்ற வினைச்சொல் உண்டுவது என்றும் ஆகும். (நான் உண்டேன்.) உண்டு என்ற சொல் சற்றே திரிந்து உண்டி என்ற பெயர்ச் சொல்லையும் கிளைவிக்கும். இந்த உண்டு என்ற சொல் முதலில் விலங்குகளின் வழி கிடைக்கும் ஊனையே குறித்திருக்க வேண்டும். விலங்காண்டி காலத்து மாந்த உணவெல்லாம் பெரும்பாலும் ஊனே ஒழிய மரக்கறி அல்லவே? நெடுநாட்கள் கழித்து, "இதை விலக்கு, அதை விலக்கு" என்று ஊனைத் தவிர்க்கும் மனத் தடைகளுக்குப் பிறகே, மாந்தன் ஊனைக் குறைத்து மரக்கறியைச் சாப்பிடத் தொடங்கினான். வெவ்வேறு கால மாந்தர்களின் கவாலக் (கபாலம்) கொண்மையை அளந்து, அதன் வளர்ச்சியையும் உன்னித்துப் பார்த்த மாந்தவியல் அறிஞர்கள் ஊனைச் சாப்பிட்டதாலேயே மாந்தனின் மூளை அளவு பெருகியது என்று கூறுகிறார்கள்.

ஆக ஒண்ணு/ஒண்டு என்பதின் உட்பொருள் உணவு/ஊன் என்றே பொதுவாகவும், விலங்கு இறைச்சி என்பதை விதப்பாகவும் குறித்திருக்க வேண்டும். ஊனின் திரிபாக ஒன்/ஓன் என்ற சொல் இலத்தீன் வழி மொழிகளில் புழங்குகிறது.

இனி, *ஊள்+து>ஊட்டு என்று ஆகும்; ஊணை உள்ளே தள்ளுவதை, இன்னொருவருக்கு உட்செலுத்துவதை ஊட்டுவது என்று நாம் சொல்லுகிறோம். ஊட்டு என்ற சொல் பெயராகவும் வினையாகவும் இருக்கிறது. அதே போல உண்டு என்பதையும் பெயராகக் கொள்ள முடியும். ஏனெனில் உண்டு+இ>உண்டி என்ற சொல்லாட்சி ஏற்பட்டிருக்கிறது. இது போல ஊட்டு+இ>ஊட்டி என்பதும் உண்ணப் படுகிற உணவையே குறிக்கும். ஊட்டி>உகட்டி என்று திரிந்து, பின் ஒகட்டியாகி தெலுங்கில் ஒன்றைக் குறிக்கும். மெய்யும் நெடில் உயிரும் சேர்ந்த ஒரு நேரசை (CV) அதே மெய்யோடு குறில் உயிர் சேர்ந்த அருகே ஒரு ககரமும் சேர்ந்து (Cvக) ஆகத் திரிவது தமிழில் மிகமிக இயற்கை. இந்த முறையில் திரிந்து வந்த ஒகட்டி மேலும் திரிந்து ஒகத்தியாகி பின் எகத்தி>ஏக்தி என்று பாகதத்தில் பிறழ்ந்து ஏக் என்று அவப் பிரம்சம்களில் சிதையும். வட இந்திய மொழிகளில் ஏக் என்று பிறழ்ந்த விதம் இப்படித்தானோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது அல்லவா? சங்கதத்தில் ஏக் என்பது ஏகம் என்று நீளும். சங்கதம் என்பது வட இந்திய வட்டார வடமொழிகளின் கலவையில் இருந்தி திருத்திப் புலவோரால் ஒழுங்கு செய்யப் பட்ட மொழி. இந்திய மொழியில் இதைத் தலை கீழாகப் புரிந்து சங்கதத்தில் இருந்து அவப் பிரம்சங்கள் பிறந்தன என்று சொல்லுவது போகாத ஊருக்கு வழி தேடும் கதை. வட்டார வழக்குகளில் இருந்து செந்தமிழ் பிறந்தது என்று கொள்ளாமல் செந்தமிழில் இருந்து வட்டார மொழிகள் பிறந்தன என்று சொல்லுவது எத்துணை தவறோ அத்துணை தவறு இப்படித் தலை கீழாகப் புரிந்து கொள்ளுவது ஆகும். இதைச் சொன்னால் பலருக்கும் கோவம் வருகிறது. அதற்கு என்ன பண்ண முடியும்?

ஊனில்லாமல், உள்ளிடாமல், ஒன்று இல்லை என்று உறுதியாகச் சொல்ல முடியும்.

ஒண்ணு சரியா, ஒன்னு சரியா என்றால் ஒண்ணு என்பது முதலில் வந்திருக்க வேண்டும். ஒன்னு என்பது பின்னால் வந்திருக்க வேண்டும். இந்த இரண்டு விதமான பலுக்கல்களும் இனியும் தொடரும் என்றே எண்ணுகிறேன். ஒருவேளை ஒண்ணு என்பதற்கு அழுத்தம் கொடுக்கலாமோ என்று தோன்றுகிறது. அதே பொழுது தமிழில் எது நிலைக்கும் என்பது 7 கோடிப் பேரின் மொத்தப் புழக்கத்தில் அல்லவா இருக்கிறது?

அன்புடன்,
இராம.கி.