சங்க காலத் தமிழ்நடையும், இக்காலத் தமிழ்நடையும் - 4

சங்கத் தமிழ்நடை என்பது ஏதோ அந்தரத்திற் குதித்ததல்ல. அப்படியொரு மொழிநடை 2000/2500 ஆண்டுகளுக்கு முன் உருவாக வேண்டுமெனில், நெடுங்காலம் முன்னரே மொழி தோன்றியிருக்க வேண்டும்; இனக்குழு இடையாடலுக்கு ஏந்தாய்ப் புழங்கியிருக்க வேண்டும்; இனக்குழுக்கள் திரண்டு ஓரினமாகுஞ் சூழல் ஏற்பட்டிருக்க வேண்டும்; தனிமாந்த முனைப்பு தொடர்ந்திருக்க வேண்டும்; திணைவளப் பண்ட உருவாக்கம் பெருகியிருக்க வேண்டும்; (மாழை, மணிகள், முத்து, பவளம் போன்ற) பரிமாற்றப் பண்டங்கள் மல்கியிருக்க வேண்டும்; அண்டை அயலோடும், கடல்வழியும், கொடுக்கல் - வாங்கல் கூடியிருக்க வேண்டும்; உவரி மதிப்பு (surplus value) உயர்ந்திருக்க வேண்டும்; பொருளியல் செறிந்திருக்க வேண்டும்.

ஒரு மொழியின் தோற்றத்தை அறிவது மிகவுங் கடினமானது. 60000 ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்தியாவின் தெற்கே, தமிழகப் பரப்பில் (M130) என்னும் தொடக்க கால மாந்தன் இருந்ததாக Y குருமிகள் (Y chromosome) பற்றிய ஆண்கள் ஈனியல் (male genetics) ஆய்வின் வழி (பேரா. பிச்சப்பன், சுபென்சர் வெல்சு போன்றோரின் ஆய்வு) அறிகிறோம். [பெண்கள் ஈனியல் (female genetics) வழியும் இதை அணுகமுடியும். ஆனால் இன்னும் முன்னாற் காலங் காட்டும்.] இதே M130 கூட்டத்தாரின் நகர்ச்சியில் ஒரு பகுதியினராய் ஆத்திரேலியப் பழங்குடியினர் இருந்ததும் இப்பொழுது ஈனியல் ஆய்விற் தெரிகிறது. ஆத்திரேலியப் பழங்குடியினரின் பல சொற்கள் தமிழை ஒத்திருப்பதாயும், பண்பாட்டு நடைமுறைகள் கூடச் சிலவகையில் ஒத்ததாயும் இனவியல் ஆய்வுகள் எழுந்துள்ளன. [ஆத்திரேலியப் பழங்குடி மொழிகளுக்கும், தமிழுக்குமான ஒப்பீட்டாய்வு இன்னும் விரிவாகச் செய்யப்படவில்லை. தமிழக மொழியியற் துறைகள் இதைத் தொடங்கினால் நல்லது.] 30000 ஆண்டுகளுக்கு முன் M20 எனும் இன்னுமொரு கூட்டத்தார் இந்தியாவில் நுழைந்திருக்கிறார். இத்தகைய பழ மாந்தர் நகர்ச்சியில் தமிழ்த்தோற்றம் எப்பொழுதென்பது இன்னும் உறுதி செய்யப்படவில்லை.

இது தவிர, 60000 ஆண்டுகளிற் கீழைக்கடல்/தென்கடல் பல்வேறு காலகட்டங்களில் இந்திய நிலத்துள் ஊடுறுவியிருக்கிறது; பின் விலகியுஞ் சென்றிருக்கிறது. (கடலாய்வு, பழஞ்சூழலியல் ஆகியவற்றின்படி அணுகினால், சங்க இலக்கியம் நினைவுறுத்தும் கடற்கோள்கள் வெறுங் கற்பனையில்லை. இங்கு நடந்திருக்கக் கூடியவைதான். ”அவை மூன்றா? அதிகமா? எப்பொழுது நடந்தன?” என்ற வினாக்களுக்கு இறுதிவிடை இன்னுந் தெரியாது. அக் கடற்கோட் குறிப்புகளைக் கேலி செய்வதையும், ’வரலாற்றுக் காலத்தில் எங்கோ நடுக்கடல் நாடுகளிலிருந்து தமிழர் இங்கு நுழைந்தார்’ என்று கற்பனைக் கதைகள் பேசுவதையும் ஒதுக்கிக் கொஞ்சம் அறிவியலைக் கைக்கொண்டால் நல்லது.

இந்திய முகனை நிலத்திலிருந்து ஈழம்/இலங்கைப் பகுதி இத்தகைய கடற்கோளாலே பிரிந்தது. (இல்லுதல்>ஈல்தல் = பிரிதல். முகனை நிலத்திலிருந்து ஈல்ந்தது ஈழம். இலங்கை என்பதற்கும் இல்லுதல் வினை தான் அடிப்படை. ஈல்தல் ஈர்தல் என்றுந் திரியும். மேலை மொழிகளில் island, isles என்றெழுதி ஈலன், ஈல் என்றே பலுக்குவர். இற்றைக் காலத்தில் இவற்றை ஐலன், ஐல் என்று சொல்வதுமுண்டு. ஈழம் எனும் விதப்புப்பெயர் இப்படி மேலைநாடுகளிற் பொதுமையாய் விரிந்தது போலும்.)

இற்றைத் தமிழகம், கேரளம், தக்கணம் என்பதோடு ஈழம்/இலங்கையும் M130. M20 என்ற பழமாந்தர் வாழ்விடமாய் இருந்திருக்கிறது. 30000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய எலும்புக்கூடு இலங்கையிற் கிடைத்திருக்கிறது. இந்தப் பெரிய நிலத்திற்றான் பழைய கற்காலம், புதிய கற்காலம், செம்புக்காலம், பெருங்கற் காலம், இரும்புக் காலம் போன்ற பருவங்களைப் பழந்தமிழர் கழித்திருக்கிறார். சென்னைக்குப் பக்கத்தில் பூண்டி நீர்த்தேக்கத்தின் அருகில், அத்திரப்பாக்கத்தில் பழங்கற்காலச் சின்னங்கள் கிடைத்திருக்கின்றன. [இந்தத் தொடர்ச்சியை ஒழுங்காகப் புரிந்து தமிழர் வரலாறு எழுதுவதிற்றான் ஏராளங் குழறுபடிகள் நடக்கின்றன. “தமிழரா> இருக்காது” என்ற அவநம்பிக்கைகள் பல இடத்தும் இழைகின்றன. சங்க காலத்தைக் கி.பி. 9 ஆம் நூற்றாண்டிற்குத் தள்ளும் மேலையாய்வாளர் இருக்கிறாரே?]

வரலாற்றுக் காலத்திற்கு வந்தால், இதுவரை கிடைத்த தொல்லியற் சான்றுகளின் படி (குறிப்பாகப் பொருந்தல்),இந்த மொழி கி.மு.490 அளவில் எழுத்திலும் புழங்கியது இப்பொழுது உறுதி செய்யப்பட்டிருக்கிறது. அதற்கு முந்தையச் சான்றுகள் எதிர்காலத்திற் கிடைக்கலாம். [தமிழ்நாட்டிற் செய்யவேண்டிய தொல்லியல் ஆய்வுகள் ஏராளமிருக்கின்றன. நடந்த ஆய்வுகளிலும் கரிமம் 14 யையோ, அதற்கொத்த வேறொரு முறையையோ, பயன்படுத்தி அகழ்பொருள் அகவை காணும் நுட்பம் அரிதே பயில்கிறது. எல்லாம் “அவர் சொன்னார், இவர் சொன்னார்” என்று பரியும் முகம் காட்டி பரிதவிக்கும் “ப்ரமாணத்திலேயே” வண்டிகள் ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன. இதிற் சங்கத முன்மைக்கு முயலும் அத்துவானக் கட்டுகள் வேறு. ”தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டா? கி.மு.200க்கு முன்னால் எந்தக் காலமும் சொல்லாதே” என்று ஓரிரு பெரியவரைக் காட்டி எழுதப்படா, மீறப்படா, விதி கல்வெட்டாளர் நடுவே உலவுகிறதோ, என்னவோ? பொருந்தல் ஆய்வு முடிவு கேட்டு அதிர்ந்தவரே மிகுதி.]

தமிழகத் தொல்லாய்வில் கிடைத்த வரலாற்றுப் பழஞ்செய்தி கொற்கைக்குக் அருகில் ஆதிச்சநல்லூர் பற்றியது தான். அதன் காலமே இன்னும் முடிவு செய்யப்படாதிருக்கிறது. ”கி.மு.1850, கி.மு. 3000, சிந்து சமவெளி நாகரிகத்திற்கு முந்தியது” என்றெல்லாம் விதம் விதமாய்ச் சொல்கிறார். புதுக் கற்காலத் தடையங்களும் தருமபுரி மாவட்டத்தில் அண்மையிற் கிடைத்தன. பூம்புகார் கடலாய்வில் 11000 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த மாந்தக் கட்டுமானம் தெரியவந்திருக்கிறது. இந்தியக் கடலாய்வு நிறுவனம் மூச்சு விடாது மோனம் காட்டுகிறது. தமிழரும் பேசாதிருந்து, இப்பொழுது தான் தமிழக அரசு ”என்னவோ? ஏதோ?”வென்று விழித்துக் கொண்டு 90 கோடி உருபாக்களை பூம்புகார் ஆய்விற்கென ஒதுக்குகிறது. [இதுபோல ஆதிச்ச நல்லூர் ஆய்வை ஒழுங்காகச் செய்ய தமிழக அரசு ஒரு திட்டம் வகுத்துச் செலவிற்குப் பணம் ஒதுக்குமானால் நல்லது.]

மேலேயுள்ள செய்திகளைச் சொன்னது ஒரு காரணத்தோடு தான். சங்ககால நாகரிகம் எழுவதற்கு அணியமாய், இங்கு தொல்மாந்தனின் இருப்பு இருந்திருக்கிறது. எதுவும் அந்தரத்தில் நடந்துவிடவில்லை. முன்னோனை முட்டாளாக மதித்து நாம் தான் மாற்றோருக்கு அடிமையாக வெற்றிலைபாக்கு வைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.

முதலிரு மாந்தர் நுழைவிற்குப் பின் மூன்றாம் வகை மாந்தர் (M17) இற்றைக்கு 9000 ஆண்டுகள் முன்னும், 3500 ஆண்டுகள் முன்னும் இந்தியத் துணைக்கண்டத்துள் உள்நுழைந்த போது, தமிழ் மொழியுள் மேலும் பல்வகைக் கலப்புக்கள் நடந்திருக்கலாம். [மூன்றாமவர் கலப்பு இந்தியாவில் இன்றளவும் 10/12 விழுக்காடே காட்டுகிறது.] பொதுவாகத் தமிழை உயர்த்துவோர் சொல்வது போல், ”அண்டையரசு மொழிகளின் தாக்கம் தமிழ் மேல் சங்ககாலத்திலும் அதற்கு முன்னுமில்லை, அது கொடுத்தே பழகியது” என்பதும், அன்றிச் சங்கதத்தை உயர்த்துவோர் சொல்வது போல் ”தமிழ் கடன்வாங்கியே பிழைத்தது” என்பதும் ஒன்றிற்கொன்று முரணான, அறிவியல் பொருந்தா நிலைப்பாடுகளாகும். மாந்தர் இனக்குழுக் கலப்பு, தொல்லியல், வரலாறு, பொருளாதாரப் பங்களிப்பு போன்றவற்றைப் பார்த்தால், தமிழும், பாகதமும் கி.மு.520-கி.பி.500 என்ற காலப் பெருவெளியில் ஒன்றிற்கொன்று உறவாடிய மொழிகளாகவே தோற்றுகின்றன. தக்கணப் பாதையின் உறவாடல் மொழிகள் இவையிரண்டுமேயாகும். அதே பொழுது உத்தரப் பாதையின் உறவாடல் மொழிகள் பாகதமும், சங்கதமுமாகும். இந்த 1000 ஆண்டுகளிற் தமிழின் மேல் சங்கதத் தாக்கம் சுற்றி வளைத்தேயிருந்தது.

இனிக் கொஞ்சம் வரலாற்றுக் காலம் பற்றிப் பேசுவோம். நூற்றுவர் கன்னரின் கடைக்காலத்தில் அவரின் தக்காண அரசு சுக்கு நூறாகியது. மேற்கு சத்ரபர், நூற்றுவர் கன்னரின் வடமேற்குப் பகுதியையும், ஆபிரர் என்போர் படித்தானம் சேர்ந்த கன்னரின் மேற்குப் பகுதியையும், வானவாசிச் சூதர் (அவருக்குப் பின் கடம்பர்) வட கருநாடகப் பகுதியையும், ஆந்திர இக்குவாகர் (கி.பி.220-320) கிருட்டிணா - குண்டூர் பகுதியையும், இராயல சீமையைச் சேர்ந்த பல்லவர் (கி.பி.275-600) கன்னரின் தெற்குப் பகுதியையும் பிடித்துக் கொண்டனர். கடம்பருக்குப் பின் கருநாடகத்தில் சளுக்கியர் தலை தூக்கினர்.

இச்சிதறலுக்கு நூறாண்டு கழித்து கி.பி.320 தொடங்கி கி.பி.550 வரை மகதத்தில் குத்தர் (=குப்தர்) அரசாண்டனர். சத்ரப அரசரைப் போல் குத்தரும் சங்கதத்திற்கே முதன்மை அளித்தார். குத்தர் அரசில் வேதநெறி தழைத்தோங்கியது. அரச கருமங்களில் பாகதம் அழிந்து, சங்கதம் குடியேறியது. குத்தர் அரசு விரியச் சங்கதத்தின் எல்லையும் விரிந்தது. குத்தர் கால கட்டமே சங்கதத்தின் உச்ச காலமாகும். [இந்திய வரலாற்றில் ஆர்வங் கொண்டோர் இதை உணரவேண்டும்.] சங்கதம் தூக்கிப் பிடித்த வேத நெறியாளர் சமண நெறிகளுக்கு அணைவான பாகதத்தைத் தூக்கி மிதித்து தம் ஆட்சியை நிலை நிறுத்தினர்.

காளிதாசர், ஆர்யபட்டர், வராக மிகிரர், விட்டுணு சர்மா, வாத்சாயனர் போன்றோர் இலக்கியம், கலை, அறிவியல் என்று பல்வேறு துறைகளைச் சங்கதங் கொண்டு மேம்படுத்தினர். இன்னொரு காப்பியமான வியாச பாரதம் முன்னரே எழுந்திருந்தாலும் குத்தர் அரசின் தொடக்கத்தில் இறுதிவடிவம் பெற்றது. பாரதத்திற்கு முந்தைய காப்பியமான வான்மீகி இராமயணமும் குத்த அரசின் ஆதரவு பெற்று மக்களிடையே பெரிதும் பரவியது. இந்தக் காலத்திற்றான் புகழ்பெற்ற சீனப்பயணியான வாகியான் (Fa hien) இந்தியாவிற்கு வந்தார். மருத்துவம், பண்டுவம் (Surgery) சார்ந்த சுசுருதர் (Susrutha) இக்காலத்திருந்தார். அசந்தா, எல்லோரச் சிற்பங்களிலும், ஓவியங்களிலும் பெரும்பாலானவை இக்காலத்தைச் சேர்ந்தவையே.

இதே காலகட்டத்திற்குச் சற்று முன்னர் தான், கன்னருக்குப் பின் தக்கணம் படித்தானத்தில் மிஞ்சிய கள்+ ஆபிரர் = களாபிரர்>களப்பிரர் (கருப்பு ஆபிரர்) என்னும் குடியரசர் கருநாடக வழியே தமிழகம் நுழைந்து மூவேந்தரை வீழ்த்தி முடிசூடினர். கி.பி.220 இல் இருந்து கிட்டத்தட்ட கி.பி.550 வரை இவரே தமிழகத்தை ஆண்டார். ”களப்பிரர் யார்?” என்ற கேள்வியில் தமிழக வரலாற்றாய்வர் இன்னுந் தடுமாறிக் கொண்டிருக்கின்றனர். நூற்றுவர் கன்னருக்கு அப்புறம் தக்கணத்தில் நடந்த சிதறல்களை ஆய்ந்தால் மட்டுமே நமக்கு உண்மை கிடைக்கும்.

இந்தக் களப்பிரர் தமிழரை வெறுமே கொள்ளையடித்த கூட்டமல்ல. இவர் காலத்தை இருண்ட காலம் என்று சொல்லிக் கொண்டிருப்பதும் ஆய்வில்லாக் குற்றமேயாகும். தமிழகம் பற்றி நன்கு அறிந்த அரச குடியினராகவே இவர் இருந்திருக்க வேண்டும். பல்லவர், சாளுக்கியர், விசயநகரர் போலவே தமிழ்நாட்டை ஆளவந்த குடியினர் இவராகும். இவர் தோற்றம் கருநாடக / மாராட்டப் பகுதிகளில் எழுந்ததுதான். [தமிழக, கருநாடகம், மாராட்டம் மூன்றிற்குள்ளும் நடந்த கொள்வினை, கொடுப்பினையை நம்மவர் நன்கு ஆயமாட்டேம் என்கிறோம்.]

களப்பிரர் புத்தம், செயினம் போன்ற சமண நெறிகளையே தம் அரசில் முன்னிறுத்தினர். தமக்கு முன்னிருந்த நூற்றுவர் கன்னரின் தாக்கத்தால் பாகதத்தையே ஆட்சிமொழியாகத் தூக்கிப் பிடித்திருக்கக் கூடும். தமிழும் புழங்கியிருக்கலாம். ஆய்வு துலங்காததாற் தெளிவாகச் சொல்லமுடியவில்லை. களப்பிரர் பாண்டிநாட்டைப் பிடிக்காத காலத்தில் மாணிக்கவாசகர் புத்தரோடு வாதம் புரிந்தார். அவருக்குப் பின், மதுரையிலும் களப்பிரர் ஆட்சிக்கு வந்தார்.

பின்வந்த பலரிலும் (களப்பிரர் காலந் தொட்டே) பிறநாட்டு அரசுகள் நம்மூரில் ஆட்சி செய்தபோது, பிறமொழிகள் வலிந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தத் தொடங்கின. கிட்டத்தட்ட 1800 ஆண்டு கால பிற மொழித்தாக்கம் என்பது குறைத்து மதிக்கக் கூடியதல்ல. இக்காலத்தில் ஆட்சி மொழி தமிழ் மட்டுமாய் இருந்ததில்லை. அரசு ஆவணங்கள், பண்பாட்டுத் தாக்கம், இலக்கியம், பரிசளிப்பு, கொடை, என்று வேற்று மொழிகள் தமிழகத்திலே பெருமை பெற்றிருக்கின்றன. ஆனாலும் 13/14 ஆம் நூற்றாண்டுவரை பிறமொழி எழுத்துக்களைக் கலந்து எழுதும் நடை இலக்கியத்திற் சிறக்கவில்லை; வடவெழுத்துக்களை ஒருவி எழுதியே இவை தாக்குப் பிடித்திருக்கின்றன. ஆனாற் கல்வெட்டுக்களில் பல்லவர் காலத்திலிருந்து பிறமொழி எழுத்துக்கள் சிறிது சிறிதாக உயர்ந்து வந்திருக்கின்றன.

களப்பிரருக்குப் பின் வந்த பரத்துவாச கூட்டத்தைச் (கோத்திரத்தைச்) சேர்ந்த பல்லவர் தொடக்க காலங்களில் முன்னவரான நூற்றுவர் கன்னரைப் போலப் பாகதத்தைப் போற்றிப் பின் குத்தரை பெருமளவிற் பின்பற்றியதால் சங்கதத்தைத் தூக்கித் தலைமேற் பிடித்தனர். குத்தரின் தாக்கம் பல்லவர் மேற் பெரிதும் இருந்தது. பிற்காலப் பல்லவர் தம் கல்வெட்டுக்களில் மெய்கீர்த்தி பேசப்பட்ட தொடக்கப் பகுதிகளைச் சங்கதத்தில் எழுதி, பொதுமக்களுக்குப் புரியவேண்டிய பத்திகளைத் தமிழிலுமாக எழுதினர். சங்கதம் எழுதுவதற்காகவே கிரந்தம் என்ற எழுத்து முறையைத் தமிழெழுத்திலிருந்து தொடங்கினர். (கிரந்தத் தோற்றம் பற்றிய வரலாற்றாய்வு இன்னுஞ் செய்யப்படாதிருக்கிறது. ’தாத்தன் பெயரனைப் பெற்றான்’ என்பதற்கு மாறாய் ’பெயரனிலிருந்து தாத்தன் எழுந்தான்’ என்ற தலை கீழ்ப் பாடமும் வேதநெறியினராற் பரப்பப்படுகிறது.) தமிழெழுத்தில் கிரந்த எழுத்துக் கலப்பும் சொற்கலப்புஞ் செய்து மணிப்பவள நடைக்குக் கால்கோலினர்.

களப்பிரர் இராயலசீமையைத் தாக்கியதால் பல்லவர் இடம்பெயர்ந்து, தெற்கே நகர்ந்து அங்கிருந்த சோழரைத் துரத்தித் தொண்டை நாட்டிற்கு வந்து தங்கிப் போனார். மகேந்திர பல்லவன் காலம் வரை செயினமே பல்லவர் அரசில் ஓங்கியிருந்தது. அதனால் பாகதம் காஞ்சியிலிருந்தும் கோலோச்சியது. திருநாவுக்கரசர் முயற்சியால் பல்லவன் சிவநெறியிற் சேர்ந்த போது சிவநெறியும், வேதநெறியும் ஒன்றிற்கொன்று உறுதுணையாகி சங்கதத்தைத் தமிழுக்கு ஊன்றுகோலாக்கின. பின்னால் விண்ணவமும் இந்தக் கூட்டணிக்குள் சேர்ந்தது. சிவமும், விண்ணவமும் முன்னால் நிற்க, வேதநெறி பின்னால் உயரத்தில் நிற்க, சமண நெறிகள் கட்டகத் தீர்வாக (systematic solution) தமிழ்நாட்டிற் குத்திக் குலைக்கப்பட்டன.

இதன் விளைவால், தீர்த்தங்கரர் சிலைகளும், புத்தர் சிலைகளும் வயல்வெளிகளில் மண்ணுக்குள்ளும், குளங்களில் நீருக்குள்ளும் அடையத் தொடங்கின. அறப்பெயர்ச் சாத்தன் திருமேனி (முருக்கழிக் குசலர் = மற்கலிக் கோசாலர்) ஐயனாராகிக் தென்னாட்டின் குலக் கோயில்களுக்குள் குடிகொள்ளத் தொடங்கியது. [ஆசீவகம் அடியோடு அமிழ்ந்து உருமாற்றம் பெற்றது. ஐயனார் கோயில்களுக்கும் ஆசீவகத்திற்கும் இருக்கும் உறவை வேறொரு தொடரிற் பார்ப்போம். ஒரேயொரு செய்தி மட்டும் இங்கு சொல்கிறேன். பாண்டி நாட்டில் ஐயனாருக்கும் சிவனுக்கும் உறவு ஏற்றிச் சொல்லப்பட்டது. ஆண்டு தோறும் சிவராத்திரியில் ஐயனார் கோயில்கள் பெரும் விழவு கொள்கின்றன. சிவநெறியோடு ஒட்டுறவு கொண்டிருக்காவிட்டால் ஐயனார் சிலகளும் கூட மகாவீரர், புத்தர் சிலைகள் போல மண்ணுக்குள்ளும், நீருக்குள்ளும் அடைக்கலம் ஆகியிருக்கலாம்.]

தேவதானங்களும் (சிவன் கோயிலுக்குக் கொடுத்த நிலங்கள்), திருவிடையாட்டங்களும் (விண்ணவன் கோயிலுக்குக் கொடுத்தவை), பிரம்மதேயங்களும் (பார்ப்பனருக்குக் கொடுத்தவை) பெருகிப் பள்ளிச் சந்தங்கள் (மூன்று சமண நெறிகளுக்கும் கொடுத்தவை) அருகிப் போயின. இதே காலம் சற்று தள்ளி சம்பந்தர் முயற்சியில் கூன்பாண்டியன், நின்றசீர் நெடுமாறனாய் மாற்றம் பெற்று அரிகேசரி மாறவர்மனானான். “தமிழ் ஞானசம்பந்தர்” தமிழை உயர்த்தியதோடு, சங்கதத்தையும் அருகில் வைப்பதை ஏற்றுக் கொண்டுள்ளார். சமண மதங்கள் அழிய அழியப் பாகதம் தூக்கிக் கடாசப் பட்டது. வடமொழி என்ற பெயரின் பொருள் சிறிது சிறிதாய் தமிழகத்திற் மாறத் தொடங்கிச் சங்கதத்தையே அது குறிக்கத் தொடங்கிற்று. சங்கதத் தாக்கம் உறுதியாகப் பல்லவர் காலத்தின் நடுவிலேயே தமிழிற் தொடங்கியது.

கி.பி.400 வரையாண்ட களப்பிரர் காலத்தில் பாகதத் தாக்கம் சற்று கூடியது. கி.பி.400 இல் இருந்து கி.பி.800 வரையாண்ட பல்லவர் பாகதம், சங்கதம் போன்றவற்றிற்கு முன்னுரிமை கொடுத்து தமிழை அடுத்த மொழியாகவே வைத்திருந்தனர். பல்லவர் காலத்திற்றான் சங்கதம் தமிழகத்தில் வலுத்த நிலை அடைந்தது. அவருக்குப் பின் வந்த பல அரசுகளும் சங்கதம் அந்த 400 ஆண்டுகளிற் பெற்ற முன்னுரிமையைப் பின்னால் மாற்றவேயில்லை.

பல்லவர் காலத்தில் ஒருங்கெழுந்த, தமிழை உயர்த்துவதாய்க் கொடிபிடித்து அரசு கட்டிய கடுங்கோன் வழிப் பாண்டியரும் பல்லவரோடு போட்டியாற் சங்கதத்திற்கு ஓரளவு முன்னுரிமை கொடுத்தேயிருந்தார். பல்லவருக்குப் பின்வந்த பேரரசுச் சோழர் தம் அரச நடவடிக்கைகளிற் தமிழைப் பெரிதும் பயன்படுத்தியும், வேதநெறி பிணைந்த சிவநெறி கடைப்பிடித்ததாற் சங்கதத்திற்குக் கொடுத்த முதன்மையைக் குறைக்கவேயிவில்லை. இதே பழக்கம் பேரரசுச் சோழர் குடியை முற்றிலும் குலைத்த பேரரசுப் பாண்டியர் காலத்திலும் தொடர்ந்தது.

இதன் பின் பங்காளிச் சண்டையால் பேரரசுப் பாண்டியர் அரசு சீரழிய, அதற்கு வாகாய் வடக்கேயிருந்து வந்த முசுலீம் படையெடுப்புக்களால் தமிழகம் தத்தளித்த காலத்தில் பாரசீகம், துருக்கி மொழிகளின் ஊடாட்டம் அங்குமிங்குமாய் எழுந்தது.

மூவேந்தர், களப்பிரர், பல்லவர் என்ற வரிசையில் தமிழ், பாகதம், சங்கத மொழிகளின் பங்களிப்பைப் பார்க்கும் போது, சங்க இலக்கியங்களுக்குள் விழுந்து சங்கத எச்சங்களைத் தேடாது, பாகத எச்சங்களைத் தேடுவது ஒருவேளை பலன் கொடுக்கலாம். சங்க இலக்கியங்களைப் படித்தாலே, (சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகள், ஈழம், மொழிபெயர் தேயம் போன்ற) வெவ்வேறு வட்டாரப் பேச்சுக்கள் எழுத்துத் தமிழோடு விரவி அதனுள் ஓரோ வழி ஊடுறுவிப் பதிவு செய்யப்பட்டதும், சிலவற்றில் பாகதச் சொற்கள் ஊடுறுவிய நடையும், பலவற்றில் பாகதமில்லாத் தனித்த நடையுமாய் தெற்றெனக் காண்பது புலப்படும். சிலம்பில் மிகக் குறுகிய இடங்களும், மணிமேகலையிற் பெருகிய இடங்களும், பாகதம் ஊடுறுவிய நடைக்குச் சான்றுகளாகும்.

பல்லவர் வலிகுன்றிய காலத்தில் அவருக்குத் துணைசெய்வதாய் உள்நுழைந்த பேரரசுச் சோழர், பின்னாற் பாண்டியரோடு போர்புரிந்து சோழர் அரசை மீள உருவாக்கினர். முடிவில் பல்லவரையும் தமக்குக் கீழ் கொண்டு வந்தனர். உறையூர், புகார் போன்றவை சீரழிந்த காரணத்தால் முத்தரையர் நகரான தஞ்சை சோழரின் புதுத் தலைநகராயிற்று; [முத்தரையருக்கும் களப்பிரருக்கும் இருந்த உறவுகள் ஆய்வு செய்யப்பட வேண்டும்.] பழையாறை தங்குமிடம் ஆயிற்று. பல்லவரையே போல்மமாக்கி, ”சங்கத மெய்கீர்த்தி, தமிழ் உள்ளடக்கம்” என்ற கல்வெட்டுப் பழக்கம் சோழர் அரசிலும் தொடர்ந்தது. தமிழரான சோழர், பல்லவரைப் போன்று சங்கத முன்மைக்கு ஏன் இடங் கொடுத்தார்? - என்பது விளங்காத புதிர். கணக்கற்ற கல்வெட்டுக்கள் சங்கதப் பெருமையை முன்னிறுத்தியே எழுந்துள்ளன. வேதநேறி கலந்த சிவநெறி அவர்களை அப்படியாக்கியது போலும்.

சோழனுக்கும் மீறித் தமிழை உயர்த்தி வைத்து எழுதப்பட்டது கம்பன் காவியமாகும். அது அரசவையில் எழுந்த காவியமல்ல. ஒரு குறுநில மன்னன் கூட அல்லாத பெருநிதிக் கிழவனான சடையப்ப வள்ளல் புரந்த காவியம். சோழன் அதன் ஆக்கத்தில் நுழைந்திருந்தால் மெய்கீர்த்தி ஏதேனும் அங்கு தேவைப்பட்டிருக்கும். சோழரின் ஆட்சி முடிவில் குலோத்துங்கன் காலத்தில் பெரியபுராணம் எழுந்தது.

சோழன் மூன்றாம் குலோத்துங்கனுக்குப் பின் கி.பி.1216-1238 இல் முதலாம் மாறவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் முடிசூடினான். பேரரசுச் சோழர் மொழிநடையிற் செய்ததையே பேரரசுப் பாண்டியனுஞ் செய்தான். கல்வெட்டுக்களில் பல்லவர் தொடங்கிய பழக்கம் இடைவிடாது தொடர்ந்தது. சங்கதத்தின் உச்சம் பேரரசுப் பாண்டியர் காலத்தும் குறையவேயில்லை. வேத நெறியும், சிவ நெறியும் பாண்டியரிடத்தும் கைகோத்து அரசோச்சின.

1310 இல் முதலாம் மாறவர்மன் குலசேகரனுக்கு அப்புறம் பாண்டியரின் இரண்டு இளவரசரான வீர பாண்டியனுக்கும், சுந்தர பாண்டியனுக்கும் மோதல் முற்றியது. பங்காளிச் சண்டையில் பாண்டியர் முற்றிலும் அழிந்து, தென்காசிப் பக்கம் ஒடுங்கிப் போயினர். மதுரை நகரம் கம்பண உடையாருக்கும், பின் மாலிக்காபூருக்கும், அதன் தொடர்ச்சியாய் முசுலீம் படையாளருக்கும் இரையாகியது. அதன் முடிவில் விசய நகரத்து அரசியல் மேலாண்மையும், நாயக்கர் ஆட்சியும் ஏற்பட்டன. பாண்டியர் முற்றிலும் அழிந்து போனார்.

இதுநாள் வரை பாகதத்திற்கும், சங்கதத்திற்கும் இடங் கொடுத்து தடுமாறிக் கொண்டிருந்த தமிழகத்தில் அரபி, தெலுங்கு, சங்கதம் என்று வேற்றுமொழிகள் பேரரசுப் பாண்டியருக்குப்புறம் ஆட்சி கொண்டன. தமிழ் முற்றிலும் சீரழிந்தது. இந்தக் காலகட்டத்திற்றான் மணிப்பவள நடை விரவிய நாலாயிரப்பனுவல் விளக்கங்களும், சங்கதம் சிதறிய அருணகிரிநாதரின் திருப்புகழும் எழுந்தன.

இந்தக் காலத்தைத் தொடர்ந்து மேலையரின் குடியேற்றக் காலம் தொடங்கியது. போர்த்துக்கேசியம், டேனிசு, டச்சு, பிரஞ்சு என்று போய், முடிவில் ஆங்கிலேயரின் அதிகாரம் ஆட்சிகொள்ளத் தொடங்கிற்று. மேலை மொழிகளும் அரங்கேறத் தொடங்கின.

அன்புடன்,
இராம.கி.

சங்க காலத் தமிழ்நடையும், இக்காலத் தமிழ்நடையும் - 3

சங்ககாலத்தும் இக்காலத்தும் இடையே வேறுபடும் தொடர்ச்செறிவு, சொற்செறிவு, காட்சிச்செறிவு, உரைத்தொடர்ச்சி பற்றிப் பேசினோம். இவைதவிர, ஆட்சிமொழி அதிகாரம், பொருளியற் தேவை, சாதித் தாழ்ச்சி/உயர்ச்சி, குமுக ஒப்புதல், படிய நோக்கு (fashionable view), சமய மாற்றம், மெய்யியற் சிந்தனை, மாற்றாரோடு போர் போன்ற காரணங்களால் வேற்று மொழி கலந்து, தமிழ்நடை வேறுபடலாம். சொந்த மரபுகளை எந்த அளவு பேணுகிறோம் என்பதைப் பொறுத்தே வரலாற்றில் இவ்வேறுபாடுகள் நிலைக்கும் அன்றேல் மறையும்.

[”சொந்தமொழி இனிப் பயன்படாது” என்று இனப் பெருமிதம் குலைத்த பின்னால், கால காலத்திற்கும் இன்னொருவருக்கு அடிமையாக என்ன தடை? பெரும்பாலான அடிமைகளை மேற்கு ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து ஒன்றித்த அமெரிக்க நாடுகளின் (United States of America) தெற்கு மாநிலங்களுக்குக் கொண்டு சென்ற போது அவர்களின் ”ஒலோவ் (wolof)” மொழியைக் கலப்பாலும் தண்டனையாலும் ஒழித்தே, வெள்ளையர் அடிமைக் குமுகத்தை ஏற்படுத்தினர். 4,5 தலைமுறையில், முசுலீம்களாயும், நாட்டு வழிபாட்டாளருமாயிருந்த கருப்பர் எல்லோரும் ஆங்கிலம் பேசத் தெரிந்த கிறித்துவராயினர். தோட்டக்கூலிகளாய் கரிபியன் தீவுகளுக்கும், மொரிசியசிற்கும், பியூஜிக்கும், தென்னாப்பிரிக்காவிற்கும் போன மக்கள் தமிழைக் காப்பற்ற முடிந்ததா, என்ன? உலகெங்கும் ஆளும் இனம் ஆளப்படும் இனத்தை இப்படித்தான் ஒடுக்குகிறது. ஈழத் தமிழர் சிங்களம் பேசும் புத்தராய் மாற எத்தனை காலமோ ????]

சங்ககாலத் தமிழ்நிலை அறியச் சற்று வரலாற்றுள் போகவேண்டும். வரலாற்றுத் தொடக்கம் பெருமிதம் வாய்த்தது தான். [வரலாற்றுப் பார்வை ஒரு வறட்டுத்தனமாய், ”எழுத்துத் தமிழ், பேச்சுத் தமிழ்” சொல்லிக் கொடுப்பதிற் தொடர்பற்றதாய்ப் பலருக்குத் தெரியலாம். ”பொறுமையோடு படியுங்கள்” என்றே சொல்லமுடியும். மொழியரசியல் புரிய வேண்டுமெனில், வரலாறு தெரியாமல் முடியாது.] இற்றைத் தமிழாய்வின் படி, சங்க காலத்தை ”கி.மு.520 தொடங்கி கி.பி.220 வரை” இருந்ததாகவே கொள்ள வேண்டும். [”கி.மு.300 தொடங்கி கி.பி.300 வரை” யென்று வழமையாய்ச் சங்ககாலப் பருவஞ் சொல்வது ”பொருந்தல்” தொல்லாய்விற்குப் பின் முடியாது. சிந்துப் படவெழுத்தைத் தவிர்ப்பின், தமிழகம், ஈழத்திலிருந்து தமிழியாய் வெளிக் கிளம்பியதே முதலிலெழுந்த இந்திய எழுத்தாகும். இந்தத் தொல்லியற் கண்டுபிடிப்பை மரபார்ந்த இந்திய இலக்கியரும், வரலாற்று ஆசிரியரும், மொழியியல் வல்லுநரும் இன்னும் உள்வாங்கத் தயங்குகிறார். தம் தெரிவுகளில் வலிந்து தொங்கி, ஆய்வுகளைத் தடம்மாற்ற மறுக்கிறார். “ஈயடிச்சான் படியாய்” அசோகன் பிராமி ”ததாஸ்து” என்றே சொல்லுகிறார்.]

சங்க காலத்தில் மூவேந்தர் நாட்டுத் தொகுதியும், நூற்றுவர் கன்னரின் தக்கணமும், கங்கைப்புறத்து மகதமும் சம கால அரசுகளாகும். மூவேந்தர் நாடுகள் தமிழகத்துட் போட்டியிட்டாலும், காரவேலன் கல்வெட்டின் படி “திராமிர சங்காத்தம்” ஒன்றைத் தம்முள் ஏற்படுத்தி, சேரநாடு, சோழநாட்டிற்கு வடக்கே மொழிபெயர் தேயத்தில் நிலைப்படை நிறுத்தி, தம் பொதுநலனைக் காப்பாற்றின. கிமு.230 தொடங்கி கி.பி. 220 வரை, மொழிபெயர் தேயத்தில் நூற்றுவர் கன்னரே (சாதவா கன்னரே) ”படித்தானத்தை”த் தலைநகராக்கி அரசாண்டனர்.(படித்தானம்> படித்தான்> Paithan; படித்துறை என்று பொருள். இற்றை ஔரங்காபாத், அசந்தா, எல்லோரா அருகிலிருந்த கோதாவரிக் கரை நகரம்; தமிழர் வரலாற்றோடு தொடர்புள்ளது). சங்கப் பாடல்களிற் பாதிக்கு மேல் பாலைத்திணையே ஆதலால், பிழைப்பு நாடித் தக்கணம் போனது உண்மைதான். (இராயலசீமையும் அதன் வடக்குமான நூற்றுவர் கன்னர் பகுதி வழியாகத் தான் செல்வந் தேடிப் போயிருக்கிறார்.) இன்றைக்கும் வடக்கே போகிறோமே? தக்கண அரசின் இற்றை எச்சங்கள் தாம் தெலுங்கு, கன்னட, மராட்டிய மொழிகளாகும்.

இதே கால நிலையிலும், சற்று முன்னும், மகதத்தில் வரலாற்றரசர் ஆட்சி கி.மு.522க்கு அருகில் பிம்பிசாரனிற் தொடங்கி, அசாதசத்து, உதயபத்ரன் என்றாகி, அவருக்குப் பின் குழம்பியது. கி.மு.413 தொடங்கி கி.மு.345 வரை சிசுநாகரும், கி.மு.345 தொடங்கி கி.மு.321 வரை நந்தரும், கி.மு.321 தொடங்கி கி.மு.185 வரை மோரியரும், கி.மு.185 தொடங்கி கி.மு. 75 வரை சுங்கரும், கி.மு. 75 தொடங்கி கி.மு. 30 வரை கனகரும் (கண்வர் என்னும் வடமொழிப் பெயர் தமிழர் வாயில் கணவர்> கனவர்> கனகர் ஆயிற்று.) மகதத்தை ஆண்டனர். கி.மு.30 இல் நூற்றுவர் கன்னர் கனகரை வீழ்த்தி, கி.பி.220 வரை மகதம் ஆண்டனர். மகதம் என்பது அக்காலத்தில் "மத்திய தேசம்” என்றுஞ் சொல்லப்பட்டது.

எப்படிப் பார்த்தாலும், ”தமிழகம், தக்கணம், மகதம்” மூன்றும் சங்க காலத்தில் அரச கருமங்களில் ஒன்றையொன்று ஊடுறுவிய அரசுகளாகும். இவ்வூடுகை புரிந்தாற்றான் அக்கால இந்திய வரலாறு விளங்கும். இதில் எவ்வரசைக் குறைத்து மதித்தாலும் வரலாறு புரியாது. தமிழ் மூவேந்தரைப் பின் தள்ளி மற்றவரை மட்டும் பேசுவது துணைக்கண்ட வரலாற்றாசிரியருக்கு வாடிக்கையாகும். தமிழ் நாட்டு வரலாற்றாசிரியரும் இதற்கு ஊதுகுழலானார். எந்தப் பழம் இந்திய வரலாற்று நூலிலும் ”சங்ககாலத் தமிழரசர் அந்தரத்திற் தொங்கியதாகவே குறிப்பார்”. சங்க காலச் சம அரசுகள் எவையென்றும் சொல்லார். இந்திய வரலாற்றிற் தமிழர் நாடு தனித்துங் கிடையாது. தமிழரின்றி தக்காணமும், மகதமும் அரசியல் பொருளியலில் நகரவுமில்லை.

தமிழகத்து அதியர் தலைநகரமாம் தகடூரில் (இற்றைத் தருமபுரி) இருந்து கருநாடக ஐம்பொழில் வழியாகப் படித்தானம் போய், அசந்தா, எல்லோரா வழியாக வடக்கே நகர்ந்து, தபதி, நர்மதை ஆறுகளைக் கடந்து, நர்மதைக் கரையில் மகேசர் வந்து, பின் கிழக்கே திரும்பி, குன்றுப் (Gond country) பகுதியில் கோனாதா வந்து, உஞ்சைக்குப் (Ujjain) போய், பில்சா (Bhilsa) வந்து, நேர்வடக்கே திரும்பி, தொழுனை (=யமுனை) ஆற்றின் கரையில் கோசாம்பி (Kosam) வந்து, அயோத்தி என்னும் சாகேதம் (Fyzaabaad) வந்து, முடிவில் சாவத்தியிற் சேர்வதே தக்கணப் பாதையாகும். இது தான் தமிழகத்திற்கும், மகதத்திற்கும் இடை தக்கண வழியிருந்த ஊடாட்டப் பாதையாகும். தக்கணப் பாதை போல் உத்தரப் பாதை ஒன்றும் இருந்தது அது “உத்தர தேசம்” என்னும் வடநாட்டையும் மத்திய தேசம் என்னும் நடுநாட்டையும் இணைத்தது.

தக்கணப் பாதை மூலமே தமிழர் வணிகச் சாத்துக்களும், சரக்குப் பரிமாற்றங்களும், செல்வ நகர்ச்சிகளும், மொழி ஊடாட்டங்களும் நடந்தன. குவலாள புரத்துப் (Kolar) பொன்னையும், கொங்கு அருமணிகளையும், சோழத் துவர்களையும் (பவழங்கள்), பாண்டிய நித்திலங்களையும் (நெத்தில்>நெதி>நிதி என்னும் முத்து) மறுத்துத் தக்கணப்பாதையைப் புரிய முடியாது. மதிப்புக் கூடிப் பருமன் சிறுத்த பரிமாற்றப் பண்டங்கள் (exchange goods) இவைதானே? பொருளாதாரங் கட்டும் அரசுகள் இவற்றைத் தவிர்த்துத் தம் கட்டுமானங்களை எழுப்புமா? தமிழ் வணிகமின்றி மகதமும், தக்கணமும் எழுமா? அதே போல செம்பு வடக்கிருந்து தெற்கே நகர்ந்திருக்கிறது. கங்கையாற்றுப் பண்டங்களும், கோதாவரி, கன்னை (கிருட்டிணை) யாறுகளின் விளைப்பும் தமிழகத்திற்கு வந்திருக்கின்றன. குடிலரின் அருத்த சாற்றம் படித்தால், மகதம், தக்கணம், தமிழகம் ஆகியவற்றிற்கு இடைநடந்த பொருளியற் பரிமாற்றங்கள் விளங்கும். சங்க காலத்தின் உவரி மதிப்பு (surplus value) எப்படி எழுந்தது? - என்று வரலாற்றாசிரியர் ஆழ ஆய்ந்தால் ஊடாட்டம் இன்னும் புலப்படும். [சங்க கால வேந்துகளை நிலவுடைமையின் தொடக்க கட்டமாய்ப் பாராது, பர்ட்டன் சுடெய்ன் (Burton Stein) பார்த்தது போலவே இனக்குழு சார்ந்த துண்டக அரசுகளாய் (segmentary state) பார்த்தால் எப்படி விளங்கும்?]

இற்றைத் தூத்துக்குடிக்கருகிற் கொற்கையிற் சங்கு அந்தக்காலம் கிடைத்தது; சங்கு விளையா வங்கத்தில் சங்கறுக்கும் வளைத்தொழில் இன்றும் மீந்து நிற்கிறது. அதே காலத்தில் கொற்கையில் முத்துக் கிடைத்தது; தக்கணம் சார்ந்த ஐதராபாதில் முத்து மாலைகள் இன்றும் நுணுகிச் சிறந்து செய்யப்படுகின்றன. ஆப்கன் lapis lazuli சேரர் நாட்டுக் கொடுமணத்தில் பட்டை தீட்டப்பட்டது. உப்பு விளைப்பு தமிழகத்திலும், கூர்ச்சரத்திலும் இருந்து மகதம் போனதை அர்த்த சாற்றமும், சங்க இலக்கியங்களும் பதிவு செய்கின்றன. தமிழகம், தக்கணம், மகதம் என்ற மூன்றிற்கும் இடையே நடந்த பொருளியல் ஊடாட்டம் இன்னும் சரியாகப் படிக்கப் படவில்லை. மூன்று அரசுகளிலும் பனை விளைந்து, பனையோலைகள் எழுதப் பயன்பட்டன. எழுத்தாவண நுட்பியல் மூவரசுகளிலும் ஒன்றேபோல் இருந்தது.

நம் வேந்தர் வடக்கே படையெடுத்துப் போயினர். ”பகைப்புறத்து மகதர்” வடக்கிருந்து படையெடுத்து வந்தார். தக்கண அரசு தொடக்கத்தில் நம்பக்கம் சாய்ந்து, பின் மகதத்தை முற்றிலுஞ் சூறையாடியது. பல்வேறு சமய நெறிகள் மூன்று அரசுகளுக்கும் நடுவே ஊடாடின. சமயச் சிந்தனையாளர்கள் மூன்று அரசுகளிலும் விரிந்து பரவியிருக்கிறார்கள். ”நாவலோ நாவல்” என்ற அறைகூவல் தக்கணப்பாதையெங்கும் ஒலித்திருக்கிறது. [உலகாய்தம் கற்கப் பள்ளிகளை நாடி அறிவுய்திகள் தெற்கே வந்திருக்கிறார். வேதநெறி இந்திய வடமேற்கிருந்து இங்கு நுழைந்தது. வேத மறுப்பு நெறியான ”அற்றுவிகம்” என்னும் ஆசீவகம் தெற்கே எழுந்ததோ என்று அண்மையாய்வால் ஐயுறுகிறோம். வேத மறுப்புச் சமணங்களான செயினமும், புத்தமும் மகதத்தில் இருந்து இங்கு நுழைந்தன. சாங்கியம், விதப்பியம் (விசேஷியம்), ஓகம், ஞாயம் (நியாயம்) என்ற பல்வேறு இந்திய மெய்யியல்களின் ஊடாட்டம் தெற்கிலும் வடக்கிலும் ஆழ இருந்தது. வெளிநாட்டிருந்து உள்நுழைந்த யவனர், சோனகர் ஊடாட்டமும் தமிழரிடம் இருந்தது.

சங்ககால ஆட்சிமொழியாய் தமிழகத்திற் தென்மொழியே இருந்தது. 2500 ஆண்டு காலத் தமிழர் வரலாற்றைப் பார்த்தால், முதல் 740/750 ஆண்டுகளில் சங்க கால மூவேந்தரும், குறுநில மன்னரும் தமிழையே போற்றியேயிருந்தார். அதற்காக மாற்று மொழிகளை ஒடுக்கினார் என்ற பொருளில்லை. நம்மூர் வணிகரும், வெளிநாட்டு வணிகரும் நில வழியிலும், கடல் வழியிலும் செய்த ”பண்டமாற்றுக்கள், வணிகம், கொடுக்கல் வாங்கலால்” விளிம்பு நிலையிற் பாகதம் அங்குமிங்கும் ஊடுறுவித்தான் இருந்தது. தமிழர் பாகதம் அறிந்ததும், மகதர் தமிழ் அறிந்து ஊடுறுவியதும் இயல்பான செயல்களே.

இதேபோது, மகதத்தில் பாகதமே ஆட்சிமொழியானது. (மகதத்தில் மோரியருக்கு அடுத்தாண்ட பார்ப்பனச் சுங்கரும், கனகரும் கூட பாகதமே போற்றி வந்தனர்.) அந்தக் காலத்தில் வடமொழி எனிற் பாகதமாகவே புரியப்பட்டது. இப்போது இந்தியவியலார் (Indologists) விடாது ஓதும் சங்கதமல்ல. பாகத முன்மையைக் குறைத்துச் சங்கதம் உயர்த்தும் வேதநெறியாளர் இந்திய வரலாற்றை வேண்டுமெனக் குழப்புகிறார். பாகதமும், தமிழும் ஒன்றையொன்று ஊடியே கி.மு.500 களிலிருந்து கி.பி.500 வரை இந்திய நாகரிகத்தை உருவாக்கின. இக்காலத்திற் பின்னெழுந்த சங்கதத் தாக்கத்தால் இது புரிய விடாது செய்யப்படுகின்றது. ”அகண்ட பாரதம்” பேசும் அறிவாளிகள் பாகத முன்மையைக் குறைத்தே சொல்கிறார்.

கி.மு.500 களிற் சங்கத இருப்பை நாம் குறைத்து மதிப்பிடவில்லை. அதேபொழுது அது இந்தியாவின் வடமேற்கில் தக்கசீலத்திற்குச் சிறிது கிழக்குவரை பரவிய வட்டார மொழியாகும். இன்று பரப்பப் படுவது போல், படித்தோர் எல்லோரும் இந்தியாவெங்கணும் புழங்கிய அறிவார்ந்த மொழியல்ல. சங்ககாலத்தில் தமிழிற் பாகதம் சற்று தெரியக் காணவும், சங்கதம் நுணுகி மறைந்தும் ஊடுறுவியிருக்கின்றன. இதே போலத் பாகதம், சங்கதத்தில் தமிழும் ஊடுறுவியிருக்கிறது. இவ்வூடுறுவல்களின் ஆய்வு இன்னும் முடியவில்லை. ”கடன்கொடுத்தே பழகியது சங்கதம்” என்று சிலர் புகல்வது சமக்காளத்தில் வடிகட்டிய பொய். சங்கதம் என்றாற் சான்றே தராது முன்னுரைப்பதும், பாகதம் என்றால் மூடி மறைப்பதும், தமிழ் என்றால் சரமாரிக்குக் கேள்வி கேட்பதுமாய் இந்தியவியலார் எத்தனை நாட்களுக்கு ஆய்வு நடத்துவாரோ, தெரியாது.

சங்கத இலக்கணமான பாணினியின் எட்டதிகாரம் (Ashtadyaayi) சிசுநாகர் காலத்திலோ, நந்தர் காலத்திலோ, மகதத்திற்கு வெளியே இற்றை இலாகூருக்கு அருகில் வடதேசத்தில் எழுதப் பட்டது. எட்டதிகாரத்திற் ”சங்கதம்” என்ற பெயர் கூட அந்த மொழிக்குக் கிடையாது. தன்னைச் சுற்றிய மொழியைச் ”சந்தசு” என்றே பாணினி அழைத்திருக்கிறார். ”சங்கதம்” என்ற பெயர் எப்பொழுது அதற்கெழுந்தது?” என்று சரியாய்ச் சொல்ல முடியவில்லை. [பிம்பிசாரன் காலத்திற்குச் சற்று முன்னம் சங்கத மெய்யியற் சிந்தனைகள் ஒரு சில “உபநிடதங்களாய்” எழுந்திருக்கின்றன. மற்ற உபநிடதங்களில் பெரும்பாலனவை ஆசீவகம், செயினம், புத்தம் போன்ற வேதமறுப்பு நெறிகளின் சமகாலத்திலேயே எழுந்திருக்கின்றன.]

பாணினிக்கு விரிவுரை (மகாபாஷ்யம்) எழுதிய உச்செயினியைச் சேர்ந்த பதஞ்சலியின் காலம் சுங்கர் காலமாகும். (செல்டன் போலாக் - Sheldon Pollack - எழுதிய நூலைப் படித்தால் ”சங்கதத்தில் எழுந்த முதற்காப்பியமான வான்மீகி இராமாயணம் சுங்கர் காலத்திற்றான் எழுந்தது போற் தோற்றுகிறது”. ஆனாலும் அக்கால அரசவைகளில் இராமாயணம் சலசலப்பை ஏற்படுத்தியதாய்த் தெரியவில்லை.) கி.பி.150 இல் சத்ரப அரசரில் ஒருவரான உருத்திரதாமன் ஆட்சியிற்றான், உச்செயினிக்கு அருகில் ”மத்திய தேசத்தில்” சங்கதம் ஆட்சி மொழியானது. வெகுநாட்கள் கழித்து இந்தியாவிலெழுந்த சங்கதத் தாக்கம் உயர்ந்தது உச்செயினிக்கு அருகில் என்பதை நினைவிற் கொள்ளவேண்டும்.

தமிழுக்கு இலக்கணம் வகுத்த தொல்காப்பியர் பாணினிக்கு முந்தியவர் என்றே பல தமிழறிஞர் சொல்கிறார்; ஆனால் இந்தியவியலார் பலருஞ் சட்டை செய்யவில்லை. இப்புலனத்தில் இரு வேறு கருத்தாளர் அவரவர் தொனியிலே பேசுகிறார். இப்பொழுது மேலையரும் இந்தியவியலாரும் சேர்ந்து இன்னொரு புரளி கிளப்புகிறார். தொல்காப்பியம் ஒருவர் செய்ததில்லையாம். ”எழுத்து, சொல், பொருள்” மூன்றும் வெவ்வேறு ஆசிரியரால் வெவ்வேறு காலங்களிற் செய்யப்பட்டதாம். இதற்கு மறுப்பாகத் தமிழறிஞர் யாரும் நூலெழுதியதாகத் தெரியவில்லை. இன்னொரு குழப்பமும் நடக்கிறது. நூற்றுக்குத் தொண்ணூற்றைந்து தமிழறிஞர் தொல்காப்பியம் சங்க இலக்கியத்திற்கு முந்தியது என்பார். மாற்றுக் கருத்தார் சங்க இலக்கியத்திற்குப் பிந்தியதென்பார். வெளிநாட்டு அறிஞர் 5% தமிழறிஞரையே எடுத்துக் காட்டிப் பேசுவார். மொத்தத்தில் இந்தக் கேள்வியில் அடிப்படை முரண்பாட்டைத் தக்கவைத்துக் கொண்டே, அரசியற் குசும்பர் பல்வேறு முனைகளில் வேலை செய்கிறார்.

மகதத்திற்கும், தமிழகத்திற்கும் இடையிற் தக்கண அரசில் தமிழ், பாகதம் இரண்டுமே ஆட்சி மொழிகளாய் இருந்தன. அவர் நாணயங்களின் இருபுறமும் தமிழ், பாகத முத்திரைகளே இருந்தன. தக்கண அரசன் ஆலனின் காலத்திலே சங்க நூலைப் போலவே கட்டுமானங் கொண்ட “காதா சத்தசதி (எழுநூற்றுப் பாட்டு)” என்ற அகத்திணைத் தொகுப்புநூல் எழுந்தது. குணாதரின் பெருங்கதையும் (Gunadhya's Brihat Katha) கன்னர் அரசிலேயே எழுந்தது. [எத்தனை பாகத நூல்கள் பிற்காலத்திற் சங்கதத்திற்கு மொழிமாற்றம் பெற்று, மூலந் தொலைக்கப் பட்டன என்று தெரியாது.] “மொழி பெயர் தேயம்” பற்றிக் குறிக்கும் மாமுலனாரின் சங்கப் பாட்டுகள் அற்றைத் தக்கண அரசியல் நிலையை நமக்கு நன்கு உணர்த்தும்.

தமிழை வைத்து கோதாவரிக் கரை, விந்தியமலை வரைக்கும் கூட எளிதில் நகர முடிந்தது போலும். அதற்கப்பால் மகதம் போக பாகதம் (அல்லது பாகதக் கிளைமொழிகளான சூரசேனி, அர்த்த மாகதி, பாலி என ஏதோவொன்று) தெரிவது எளிதாக இருந்திருக்கும். (அர்த்த மாகதி என்ற கிளைமொழி செயினருக்கும், பாலி என்ற கிளைமொழி புத்தருக்கும் நெருக்கமானது. பின்னால் திகம்பரர், சுவேதாம்பரர் என்று வடநாட்டிற் செயினர் பிரிந்த போது சூரசேனி திகம்பரருக்கும், மகாராட்டிரி சுவேதாம்பரருக்கும் உகப்பானது. புத்தர், செயினர் எல்லோருக்கும் பொது வழக்கான பாகதம் சங்கதத் தாக்கத்தால் கொஞ்சங் கொஞ்சமாய்க் குன்றியது. இன்றைக்குப் பாகதம் முற்றுங் குலைந்து கிளைமொழிகளே நிலைத்தன. ”அதே நிலையைத் தமிழ் அடையவேண்டும்” என்பதே அரசியற் குசும்பரின் விழைவாகும். ”எழுத்துத் தமிழும் பேச்சுத் தமிழும் வெவ்வேறு மொழிகள்” என்று அரற்றுவது அதற்குத்தான்.)

மூவேந்தரின் நிலைப்படையும் மொழிபெயர் தேயத்தில் இருந்து தமிழ் வணிகரைக் காத்து வந்தது புத்தரும், மகாவீரரும் தமிழைக் கற்றது புத்த நூல்களிலும், செயின நூல்களிலும் பதிவு ஆகிருக்கிறது. பாகதத் தாக்கம் சங்க நூல்களிலும் இருந்திருக்கிறது. [இறைவனைக் குறிக்கும் ”பகவன்” என்ற பாகதச்சொல் நம் குறளிற் பதிவாகியிருக்கிறது.] தமிழுக்கும், பாகதத்திற்கும் பொதுவான சொற்கள் பலவும் இருந்திருக்கின்றன. அவற்றின் வேர் தமிழா, பாகதமா என்பதில் இன்னும் ஆய்வு தேவை. இளைய தமிழறிஞரிற் குறிப்பிட்ட சிலராவது பாகதம், சங்கதம் படிப்பது தேவையானவொன்று. ஆனால் செய்யமாட்டேம் என்கிறார். [இது ஏதோ சங்கதம், பாகதத்தைத் தூக்கிப் பிடிப்பது என்ற பொருளல்ல. தமிழைப் பற்றி ஆய இந்தப் பிறமொழி அறிவு தேவை.] வெறுமே ஆங்கிலம் வைத்து எல்லாவற்றையும் செய்துவிட இளையோர் முயல்கிறார். அது கடினம். [ஆய்வுலகக் குழறுபடிகள் தமிழைப் பெரிதும் பாதிக்கின்றன.]

இது தான் சங்க காலத்தில் இந்தியத் துணைக்கண்டத்திற் தமிழின் நிலை. தமிழர் நாட்டில் ஆட்சிமொழியாக, தமிழர் தமக்குள் பண்பாட்டு மொழியாக, உயிர்ப்புள்ள மொழியாக, மாற்றோர் படிக்க முன்வந்த மொழியாக, நாவலந்தீவு வணிகத்திற் பெரிதும் பயன்பட்ட மொழியாக, கல்வி மொழியாக, அறிவர் சிந்தனை நிறைந்த மொழியாக அது இருந்தது. அதே பொழுது தமிழுள் பிறமொழிக் கலப்பு அங்குமிங்கும் நுணுகியது. அந்த நுணுகிலும் பாகதம் சற்று தூக்கி இருந்திருக்கலாம். (தமிழ் - பாகத ஊடாட்டம் பற்றி வேறொரு பொழுதிற் விரிவாய்ப் பேசுவேன்.)

அன்புடன்,
இராம.கி

சங்க காலத் தமிழ்நடையும், இக்காலத் தமிழ்நடையும் - 2

அக்கால எழுத்தை அடையாளங் காண ஓலைச்சுவடிகளும், கல்வெட்டுக்களும் நமக்குக் கிடைத்தன / கிடைக்கின்றன. 200 ஆண்டுகளுக்கு முந்திய அச்சுநூல்கள் கூட உலகப் பரண்களிற் சல்லடை போட்டாற் கிடைக்கின்றன. இக்கால எழுத்துக்களோடு சுவடியெழுத்துக்களை ஒப்பிட்டறியத் தன்மயப் புரிதல்கள் போக, புறமயக் கணக்கீடுகளும், அளவீடுகளும் வந்துவிட்டன. நண்பர் நாக.இளங்கோவன் போன்றோர் அறிதியியல் (informatics) உத்திகளைப் பயன்படுத்தி பழம் இலக்கிய ஆவணங்களின் நடை, கைச்சாத்து போன்றவற்றை அலசியெடுக்க விதப்பு நிரலிகளை விளங்க எழுதுகிறார். ஒழுங்கின்மையைக் குறிக்கும் சாணன் உட்திரிப்பு (Shannon's entropy) போன்ற மடை அளவீடுகளால் (bits measurements) தமிழ் நடையைத் துல்லியமாய் அளக்க முடியும். [சாணன் உட்திரிப்பைப் பயன்படுத்தி ஒரு அளவீட்டு எண்ணுதிக் (quantitative numerical) கட்டுரை தமிழில் வந்திருக்கிறதா? :-)))))]

எதிர்காலத்தில் ”சங்க இலக்கியச் சொல்லாடலில் நிரவலாய் எத்துணை விழுக்காடு வடசொல் இருந்தது? வள்ளுவர் நடையிருந்து எந்தளவு நம் நடை விலகியது? சிலப்பதிகாரத்தில் ஏதெல்லாம் இடைச் செருகல்? மாணிக்கவாசகர் நடைக் கைச்சாத்து (style signature) என்ன? கம்பன் வான்மீகிக்கு எத்துணை கடன் பட்டிருந்தான்? பாரதி மறுமலர்ச்சிப் பாவலன் என்று ஏன் சொல்லுகிறோம்? தனித்தமிழ் இயக்கக் காலத்தில் நடைக் கலப்பு எத்தனை? அதற்கப்புறம் நடை எப்படி மாறியது?” - இத்தனை கேள்விகளுக்கும் எண்ணுதியாய் (numerical) விடை காண ஒருவேளை முடியலாம். மொத்தத்தில் எதிர்காலம் ஒளிமிகுந்தேயுள்ளது. ஆனால் எந்த நடைமாற்றமும், தானே நடந்திருக்குமோ? குமுக மாற்றங்கள், அரசியற் பொருளியற் செயற்பாடுகள், சமயப் பொருதல்கள், வேற்று மொழித் தொடர்புகள், ஆட்சிமொழி ஆணைகள், ஆணத்தி நடவடிக்கைகள் என ஏதோ காரணம் பின் இருக்க வேண்டுமே?

முதலிற் சங்க எழுத்தைப் பார்ப்போம். [“வெவ்வேறு மொழிகள்” என்போர் அதையே எடுத்துக்காட்டாக்குகிறார்கள்.] பலராலும் சங்கத் தமிழைப் படிக்க இயலாதாம். அது வேறு தமிழாம்; பழந்தமிழுக்குப் பாடைகட்டிச் சங்கூதி வெகு நாட்களாயிற்றாம். இவர் கணக்கில் இற்றை மொழியின் அகவை 100 கூட ஆகாததாம்; இக்கருத்தைக் கண்டு வியந்து போகிறோம்.

”நாடா கொன்றோ, காடா கொன்றோ,
அவலா கொன்றோ, மிசையா கொன்றோ,
எவ்வழி நல்லவர் ஆடவர்,
அவ்வழி நல்லை வாழிய நிலனே”

என்ற ஔவையார் கூற்றில் (புறம் 187), ”அவல், ஆடவர்” விளங்கின், இன்றும் இப்பாடல் புரிவது தானே? - என்றாலும் ஏற்கும் பாங்கில் ”வேற்றுமொழி” என வாதிப்போர் இல்லை.

வெறும் 17 ஆண்டுகளுக்கு முந்திய பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனாரின் கீழ்வரும் நூறாசிரியப் பாட்டுக் (30) கூடத் தான் புறநானூற்றைப் போல் இருக்கிறது.

ஆயுங் காலை நாண் மிகவுடைத்தே!
ஈனாக் கன்றைக் காட்டுநர் கொள்ளும்
ஆ மடிச் சிறுபயன் போல
நாம் அவர்க்கு இளமை நலம் அழிப்பதுவே!

ஆனாலும் படித்துப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறதே? விளாம்பழம் விண்டு தின்ன விருப்பமா? சற்று வலிந்து ஓட்டை உடைக்கத்தான் வேண்டும். பூப்போலப் பிட்டால் பிய்ந்து வருமா, என்ன?

எழுத்து நடை வைத்துக் காலத்தை முடிவுசெய்வது எனக்கு என்றுமே சரவுகிறது. இக்கால எழுத்தில் ஒருவர் தனித்தமிழ் நடை கொள்வார்; மற்றொருவர் சங்கதச் சொற்களை அங்குமிங்கும். பெய்வார்; மூன்றாமவர் மணிப்பவள நடை பயில்வார்; நாலாமவர் முழுதும் தமிங்கிலம் இசைப்பார். இவற்றை வைத்து இருபத்தோறாம் நூற்றாண்டு நடை இது என்று ஆணித்தரமாய்க் கூற இயலுமோ? [நிரவலாய்ப் பார்த்து ஓரளவு சொல்லலாம். ஆனால் பத்தாண்டு இருபதாண்டுக் கணக்காய் ஆய்வில் நெருக்கிச் சொல்வது கடினமானது.] அலசலைத் தொடருவோம்.

சங்ககால எழுத்து என்பது பனையோலைச் சுவடிகளாற் கிட்டியது. இக்கால நுட்பியல் உதவியின்றி, நிரவலாக, மரபுசார் மருந்து, மூலிகைச் சரக்குகளால் 125/130 ஆண்டுகளே சுவடிகளைப் பாதுகாக்க முடியும். இந்த இடைவெளிக்கு அப்புறம் மீண்டும் மீண்டும் படியெடுத்தே சுவடிகளை முன்னோர் காப்பாற்றியிருக்கிறார். அப்படியெழுந்த ஒவ்வொரு படியையும் புது எடுப்புப் (edition) போன்றே கொள்ள முடியும். எடுப்பிற்கான மாற்றங்கள் அதனுள் என்றுமிருக்கும். 19 ஆம் நூற்றாண்டு முடிவில் அல்லது 20 நூற்றாண்டு தொடக்கத்தில் சங்கப் பழஞ்சுவடிகள் உ.வே.சா.விற்குக் கிட்டும்போது கிட்டத்தட்ட 14/15 ஆவது எடுப்பு வரை நடந்திருக்கலாம். மற்ற இலக்கியங்களுக்கு இன்னும் குறைவாய் ஆகியிருக்கும்.

ஒவ்வொரு படியெடுப்பிலும் எழுத்துப் பிழைகள் (’ஏடுசொல்லி’ உரக்கச் சொல்ல, படியெடுக்கும் ’எழுத்தர்’ ஒன்றாகவா எழுதுவர்? ஊரளவு பிழை உள்ளே இருக்காதா?), எழுத்துரு மாற்றம் (2500 ஆண்டுகளில் தமிழி எழுத்தில் எவ்வளவு மாற்றம்?), நடை மாற்றம் (யாப்பு, சொல்லாட்சி, வாக்கிய மாற்றம், தொடர் மாற்றம், இடைச்சொற் பயன்பாடு, உரிச்சொற் புழக்கம் எனப் பெரிய புலனம்), பொருட்பாடு மாற்றம் (நாற்றம் இன்று நல்ல மணமா?), [கல், மாழை (metal), ஓடு, ஓலை, தாள், அச்சு என] எழுதுபொருள் மாற்றம் (நுட்பியற் தாக்கங்களை இன்னும் ஆய்ந்தோமில்லை) என எல்லாம் நடந்துதான், தமிழிலக்கியங்கள் கிடைத்தன. எழுத்துத் தமிழைப் பேசுவோர், இம்மாற்றங்களை உள்வாங்கித் தான் பேசமுடியும். மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது.

கி.மு.500 இன் எழுத்தும், கி.பி.2013 இன் எழுத்தும் அப்படியே ஒன்றல்ல; தொல்காப்பியர் நடையும், சங்க இலக்கிய பாணர்/புலவர் நடைகளும், குறள்/சிலம்பு நடைகளும், தேவாரம், கம்ப ராமாயண நடைகளும், அருணகிரி நடையும், பாரதி/பாரதிதாசன், மறைமலை அடிகளார் நடைகளும், பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார் நடையும் வெவ்வேறு பட்டவை. ஒன்று இன்னொன்றைப் போல இருக்காது. அதில் இலக்கண மாற்றங்கள், அவ்வக்காலக் கொச்சை வழக்குகள், வேற்று மொழி ஊடுறுவல்கள், தற்சம/தற்பவ திரிபுகள், தனித்தமிழ் மீட்டெடுப்புக்கள் என எழுதுவோருக்குத் தக்க விரவிக் கிடக்கும். எல்லாம் கலந்தே தமிழ்மொழி இருந்தது; இருக்கிறது; இருக்கும்.

ஆனாலும், சுவடிகளைப் புரிந்து, தேவையான இடங்களில் முன்னோர் உரையைத் துணையாக்கி, 1920 களில் உ.வே.சா. குறிப்புரையும், 1940 களில் ஔவை.சு.துரைசாமி, வேங்கடசாமி நாட்டார் போன்றோர் விரிவுரையும் எழுதியிருக்கிறார் இவற்றைத் துணையாக் கொண்டு, இக்கால ஆய்வாளர் மேலுஞ் செய்திகளைச் சொல்லுகிறார். இதற்கு என்ன பொருள்? இந்த நடை வேறுபாடு எல்லோரும் அறிந்ததே. அதுவொன்றுங் கடக்க முடியாததல்ல. பொருள் புரியாததல்ல. ”முன்னது வேறு; பின்னது வேறு” என்று எக்கிய நிலையாய் (extreme position) இவற்றைக் கொள்ளக் கூடாது.

[அப்படிப் பார்த்தால் என்னடையும், உங்கள் நடையும் வேறல்லவா? கொஞ்சம் பழகினால் ஒருவருக்கொருவர் புரியாமலா போய்விடும்?] இத்தகை நடை மாற்றம், மொழியாளும் பாங்கு போன்றவற்றால் பெரிய உடைப்பொன்றும் உண்டாகவில்லை. [மாறாக, மொழி நெகிழ்ந்து கொடுத்திருக்கிறது. அவ்வளவு தான். அதேபொழுது, மொழிபயில் மாந்தரும் மொழியியற்கை, சூழலியல், மீறி ”அதைக் கலப்பேன், இதைக் கலப்பேன்” என்று ஆட்டம் போடுவது தவறு. அப்படி ஆட்டம் போட்டால் ”உள்ளதும் போச்சுடா, தொள்ளைக் காதா” என்றாகி விடும்.]

மலையிற் புறப்பட்டு கடலுக்கோடும் நீரோட்டமாய் இம்மாற்றங்களைக் கொள்ளவேண்டும். மலையில் எழுகும் ஓடையும், விழுகும் அருவியும், சிதறும் சிற்றாறும், பெருகும் பேராறும், ஒட்டிக் கிடக்கும் ஏரிகளும், கட்டித் திரண்ட கண்மாய்களும், குத்திக் குழித்த குளங்களும், பிய்த்துப் பாயும் வாய்க்கால்களும், அடையும் ஆற்றுமுகங்களும், கடையுங் கழிகளும், கடலிற் புகுதரும் சங்குமுகங்களும் வெவ்வேறு நீரையா கொள்கின்றன? எல்லாம் தொடராய்ச் செல்லும் நீரோட்டந் தானே?. நீரின் சுவை மாறலாம் என்பதே இவற்றின் மாறுபாடாகும். சுனையாக எழும்பும் தலைக்காவிரியும், கருநாடகப் பாக மண்டலத்தில் அமையும் ஆடு தாண்டும் காவிரியும், புகையினக் கல்லில் விழும் அருவிக் காவிரியும், உறையூருக்கு அருகில் அகண்டோடும் பேராற்றுக் காவிரியும், புகாருக்கு அருகில் கடலை அடையும் காவிரியும் ஒன்றா, வேறா?

முதலிரு வகையினர் “வேறு வேறு” என்கிறார். மாற்று வகையினர் “எல்லாம் ஒன்றே” என்கிறார்.

அன்புடன்,
இராம.கி.

சங்க காலத் தமிழ்நடையும், இக்காலத் தமிழ்நடையும் - 1

”எழுத்துத் தமிழும், பேச்சுத் தமிழும் ஒன்றல்ல, அவை வெவ்வேறு மொழிகள்” என்று சிலர் அரற்றுவதும், மற்றோர் அதை மறுப்பதுமாய் ctamil@services.cnrs.fr மடற்குழுவில் ஆங்கில உரையாடல் ஒன்று நடந்தது. மறுப்போர் கூற்றுக்கள் தமிழ்மன்றம் மடற்குழுவிலும் தமிழில் வந்தன.

“வெவ்வேறு மொழிகள்” என்போர் இருவகையினராவர். முதல்வகையினர் தமிழ் விழையும் மாணவர்க்கு மொழி கற்பிக்கும் பேராசிரியர். இன்னொருவர் எழுத்துத் தமிழுக்கும் (LT), பேச்சுத் தமிழுக்கும் (ST) இடையே ஒட்டுறவை உடைத்து, ’அகண்ட பாரதக் கருத்தோட்டத்துள்’ தமிழை அடக்கிச் ”சங்கதத்தாக்கு சரிந்ததால், ஆங்கிலத்தாக்கை அணைக்கும்” அரசியல் குசும்பராவர். இரண்டாமவரின் அரசியற் புரியாது, ”தம் பேச்சு எங்கு பயனுறும்?” என்றும் விளங்காது, முதல்வகைப் பேராசிரியர் தடுமாறுகிறார். ”இரு தமிழுக்கும் தோற்ற வேறுபாடிருப்பினும், அவை அடிப்படையில் உறவுள்ளவையே, சீரான நிரலிகளால் இவ்வுறவை நிறுவலாம்” என்போர் முன்சொன்ன இருவரோடு சேரா, மூன்றாங் கருத்தராவர். முதல்வகைப் பேராசிரியரோடு கனிவும், பொறுமை உரையாடலும் தேவை. உள்ளொன்று வைத்துப் புறம்பேசுங் குசும்பரோடு உரையாடுவது வெட்டிவேலை. அதிற் கொஞ்சமும் பொருளில்லை.

இதற்கான ஆங்கிலப் பங்களிப்பை ctamil மடற்குழுவிற் செய்ய வேண்டும். அது ஒரு புறமாக, நொதுமருக்கும் (neutral persons) இவ்வுரையாடல் தெரிய வேண்டி, ஆர்வலர் தமிழ்க் களங்களில் எழுதவேண்டும். தமிழாயும் அறிஞர் இதனால் உந்துற்று தமிழாய்வுக் களங்களில் உரையாட முன்வந்தால் பலருக்கும் நல்லது. (ஆங்கிலம் புழங்கும் களங்களில் ஈழச்சிக்கலை எடுத்துரைத்து இனக்கொலை, இராச பக்சேவை நயமன்றம் இழுத்தல், நாடு விழைத் தேர்தல், தமிழீழம் என்று ஆழ்ந்து பேசினாற் பற்றாது, 10 கோடித் தமிழரைக் கிளர வைப்பதும் நம் போன்றோர் கடமைதான். அதுபோலத் தமிழாய்வுச் செய்திகளை ஆங்கிலக் களங்களில் அடுக்கினால் மட்டும் பற்றாது. தமிழ்க் களங்களிலும் அறிவுறுத்த வேண்டும்.)

பட்டிமன்றம், பாட்டரங்கம், பேச்சரங்கம் என வந்தாலும் வந்தது, தமிழ்ப்பேச்சு நம்மூரிற் களியாட்டாய் ஆனது. உருப்படியான பரிமாற்றம் தமிழில் அரிதே நடக்கிறது. தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார் சீராட்டிய பட்டி மன்ற மரபு, பேரா. சாலமன் பாப்பையா, திண்டுக்கல் லியோனி ஆகியோர் கூத்துக்களால் சிரிப்புத் தோரணங்கள், துணுக்குகள், கேளிக்கைகள் என்றாயிற்று. ஆழமான சான்று தரும் கட்டுரைகள் தமிழிற் அருகி, ”தரமான கட்டுரைகளா? ஆங்கிலம் தாவு” என்ற அவலத்திற்குத் தமிழர் தள்ளப் பட்டிருக்கிறார். வேலைக்காரரோடு பேச மட்டுமே தமிழை வைத்து, அலுவல், தனியார் உரைகளில் தமிழர் ஆங்கில ஒயிலாட்டமே ஆடுகிறார்; தமிழ்க் களங்கள் சவலையாகித் தமிங்கிலமே கோலோச்சுகிறது. கருத்தாடும் தமிழ்க் களங்கள் சிச்சிறிதாய் உருமாறுகின்றன. தமிழ் மடற்குழுக்களிற் பங்களிப்புக் குறைந்து, முகநூலே பெரிதாகிறது. புதிய வேடந்தாங்கல்களுக்குத் தமிழ்ப்பறவைகள் சிறகடிக்கின்றன.

அறிவுய்திகள் (intelligensia) தமிழ்த் தாளிகைகளில் எழுதாது, ஆங்கிலத் தாளிகைகளிலேயே அகல வரைகிறார். தமிழின் இயலுமையை ஆங்கிலத்தில் வாதாடுவது வழமையாகி இணையம் எங்கும் கூடுகிறது. ”இது செய்யத்தான் வேண்டுமோ?” என்ற அடாவடித் தோற்றமுங் காட்டுகிறது. தமிழைக் காட்டிலும் ஆங்கிலப் பொத்தகங்களே தமிழ்நாட்டு விற்பனையிற் ”சக்கை” போடுகின்றன. திரைப்படம், கவிதை, களியாட்டம், அரட்டை, கிசுகிசு என மடற்குழுக்களிலும், வலைப்பதிவுகளிலும், முகநூலிலும், கீச்சுக்களிலும் (twitter) தமிழ் / தமிங்கிலம் பேசுவோர், ”அறிவியல், நுட்பியல், குமுகாயவியல், பொருளியல், மெய்யியல்...” என்று அறிவுப் புலங்களில் ஆங்கிலமே விழைகிறார்.

இது ஒருபக்கம் என்றால் இன்னொரு பக்கம், களியாட்டங்களுக்குத் தமிழெழுத்துக்களைப் பயன்படுத்துவது கூட தமிழிளைஞரிடம் குறைந்து கொண்டிருக்கிறது. உரோமன் எழுத்தில் தமிங்கிலம் எழுதுவது கூடிக்கொண்டிருக்கிறது. பலரும் “அது சரி” என்று கூட வாதாடுகிறார். “மொழியும், எழுத்தும் வெவ்வேறாம்”- சொல்கிறார். 42 ஆண்டுகாலத் திராவிட ஆட்சியிற் கல்வித்துறையெங்கும் ஊழலைப் பெருக்கி 5000க்கும் மேற்பட்ட ஆங்கில வழி மடிக்குழைப் பள்ளிகளைக் (matriculation schools) கயமையோடு தோற்றுவித்துவிட்டு, அதன் விளைவை, விதியை நாம் சந்திக்க வேண்டுமல்லவா? நட்டது நஞ்செனில், தொட்டது துலங்குமா, என்ன? தமிழரிலிருந்து தமிங்கிலர் என்போர் புற்றீசலாய்ப் புறப்படுகிறார். தமிழ்பேச வெட்கப்படும் தமிழர் ஊரெங்கும் பெருத்துப் போனார்.

இதைக் குறுஞ்செய்தி விற்பன்னரும், மிடையங்களும் (media) ஊக்குவித்துக் கொண்டிருக்கிறார். நோக்கியா, சாம்சங், ஏர்டெல், ஏர்செல், வோடபோன் போன்ற நகர்பேசி (mobile phones) விற்பனையாளர் தீவிர வாடிக்கையாக்குகின்றனர். [இப்படி நடப்பதை வாகாக மறைத்துவிட்டு, ”தமிழெழுத்தைச் சீர்திருத்தினால் இளைஞர் தமிழைப் புழங்கத் தொடங்கி விடுவர்” என்று போலித் திராவிட வாதம் பேசி, நாசகார எழுத்துச் சீர்திருத்தர் உள்நாட்டிலும், வெளிநாட்டிலும் குறுக்குச் சால் போடுகிறார்.] நம்மைச் சுற்றித் தமிழ்ப் புழக்கம் பெரிதுங் குறைவதை ஆழ உணர்ந்தோமில்லை. மீண்டும் ஒரு மறைமலை அடிகளார் 21 ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழகத்திற் புதிதாய் எழவேண்டிய வரலாற்றுக் கட்டாயம் ஏற்பட்டிருக்கிறது.

ஆங்கிலமே பழகும் போக்கில் நானும் அடியனாகக் கூடாதென்று எண்ணுகிறேன். “ஆங்கிலப் பங்களிப்பைக் குறைக்காதீர்” என்றே நண்பர் சொல்லுகிறார். இருந்தாலும் ”தமிழரிடைத் தமிழில் எழுதுவதை ஊக்குவிக்க வேண்டும்” என்ற எண்ணத்தில் ஆங்கில உரையாட்டை/எழுத்தை அண்மைக் காலமாய் பெரிதுங் குறைத்து வருகிறேன்.

-----------------------------------------------

எழுத்து நடைக்கும், பேச்சு நடைக்கும் நடுவே எவ்வளவென்று சொல்ல முடியா இடைவெளி தமிழில் என்றுமேயுண்டு; அவ்வளவு ஏன்? அக்கால, இக்கால எழுத்து நடைகளுக்கிடையும் வேறுபாடுண்டு. எடுத்துக் காட்டாய் மூன்று முகன்மை வேறுபாடுகளைப் பார்ப்போம்.

முதல் வேறுபாடு வாக்கிய/தொடர்ச் செறிவு பற்றியதாகும். சங்கப் பாட்டில் இது நிறைந்திருக்கும். தேர்ந்த திரைப்பட எடுவிப்பாளர் (movie editor) போல 4,5 காட்சிகளை அடுத்தடுத்து வெட்டி ஒட்டிக் குறும்படமாய்ச் சொற்சிக்கனம் சேரத் தொகுத்திருக்கும். பாட்டின் ஆசிரியர் காட்சிக்குத் தேவையான பெயர்ச் சொற்களோடு, வினைச் சொற்களைப் பொருத்தி விவரிப்பாரே ஒழிய (”கண்டு கேட்டு உண்டு உயிர்த்து உற்று அறியும் ஐம்புலனும் ஒண்டொடி.கண்ணே உள” என்ற குறளைச் சொல்லிப் பாருங்கள்.), பெயர்ச் சொல்லையோ, வினைச் சொல்லையோ முதலிற் தொடுத்து, உப்பிற்குச் சப்பாணியாய் உம்மென்று அதற்குப் பின்னிழுத்து, ”ஆகு, இடு, இரு, ஏற்று, கிட்டு, கொள், செல், பண்ணு, மாட்டு, விடு” போன்ற பல்வேறு துணை வினைகளை (auxilllary verbs) அளவு கடந்த சரமாய் ஒட்டி, கட்டியத் தொடர்களை (conditional phrases) வெற்றுப் பேச்சாய் அடுக்கார். [எத்தனை துணை வினைகள் இக்காலம் பயில்கிறோம்? - என்ற கணக்கை யாரேனும் எடுத்தால் நலம் பயக்கும்.]

இக்கால மேடைப் பேச்சுக்களை, குறிப்பாக வீதிமுனைகள், ஊர்ப்பொட்டல்கள், அரங்க மேடைகளில் நடைபெறும் திராவிடக் கட்சிகளின் அரசியல் மேடைப் பேச்சுக்களை, நினைவு கூருங்கள். எத்தனை துணைவினைகள் அவற்றில் விடாது இழைகின்றன? ”துணைவினைகள் இல்லாது தமிழிற் பேசமுடியாதோ?” எனும் அளவிற்கு நோயாய்த் தொடர்கின்றன. ”நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்த வேளையிலே, பொழுது சாய்ந்து விட்டிருந்த போது, அவன் என்னைக் கடந்து சென்றான்” என்பது இற்றைத்தமிழில் படிக்கக் கூடிய ஒரு வாக்கியமாகும். வேற்றுமொழி நடைகளைப் படித்து, அப்படியே தமிழிற் சொல்ல முற்பட்ட விளைவு இதனுள் தெரிகிறதா? ”கொண்டிருந்த வேளையிலே, சாய்ந்து விட்டிருந்த போது” போன்றவை இங்கு தேவையா? ”பொழுது சாய்ந்தது; பார்த்தேன்; கடந்தான்” என்ற செறிவோடு இதே கருத்தைச் சங்கத்தமிழ் சுருக்கும். ”நான், அவன்” - என்ற சுட்டுப் பெயர்கள், ”வேளை, போது”- என்னும் காலக் குறிப்புக்கள், “கொண்டிருந்த, விட்டிருந்த” - போன்ற துணைவினைகள் எல்லாம் அதில் அரியப்பட்டே காட்சியளிக்கும்.

நசை பெரிதுடையர் நல்கலும் நல்குவர்
பிடிபசி களைஇய பெருங்கை வேழம்
மென்சினை யாஅம் பொளிக்கும்
அன்பின தோழி! அவர் சென்ற ஆறே!

என்ற குறுந்தொகை 37 ஆம் பாட்டையும்,

வழுத்தினாள் தும்மினேன் ஆக அழித்தழுதாள்
யாருள்ளித் தும்மினீர் என்று.

என்ற 1317 ஆம் குறளையும் (இதில் ஆகு - துணைவினை) படித்தால் நான் சொல்லுவது விளங்கும். பொதுவாகச் சங்கத்தமிழ் என்பது சொற்சித்திரமாயும், இற்றைத்தமிழ் என்பது ஒரு காண்டிகை விரிவுரையாயும் இருக்கின்றன. சந்தையிற் கிடைக்கும் எந்த உரையைப் படித்தாலும் இது விளங்கும். 12/13/14 ஆம் நூற்றாண்டு உரையில் ஓரளவும், அண்மைக் காலத்தில் இன்னும் பெரிதாயும் இருக்கும். சாறிலாச் சக்கையாய்ச் சொற்களை விரித்துக் கொட்டுவதே இற்றை நடை போலும். இது நம் பிழையேயொழிய மொழிக் குற்றமல்ல. சுருங்கச் சொல்லும் பாங்கு பெருக வேண்டும்.) [ஒரு செய்தித்தாளில் ஏதேனும் ஒரு பத்தியை எடுத்து, அது எந்தப் புலனமானாலும் சரி, துணை வினைகளை வெட்டிச் சுருக்கிப் பார்த்திருக்கிறீர்களா?]

அளவிற்கு மீறிப் பயனாகும் துணை வினைகள் இற்றைத் தமிழைச் சுற்றி வளைத்த மொழியாக்கிச் செயற்கைத் தன்மையாற் கெடுக்கின்றன. பெரும்பாடு பட்டு இப்பழக்கத்தைக் குறைக்க வேண்டும். சங்கத் தமிழுக்கும், இற்றைத் தமிழுக்கும் நான் கண்ட பெருத்த வேறுபாடு அளவுக்கதிகத் துணை வினைப் பழக்கமேயாகும். தமிழ் சொல்லிக் கொடுப்போர் இதனைக் கணக்கிற் கொண்டால் நலமாயிருக்கும். வாக்கியச் செறிவை மாணவருக்கு ஆசிரியர் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும். (என்ன ஆகூழோ, தெரியாது, நன்னடை பயில்விப்பதைத் தமிழாசிரியர் நிறுத்தி மாமாங்கங்கள் ஆகிவிட்டன. சிக்கல் தமிழாசிரியரிடமிருக்கிறது. மொழியிலில்லை. தமிழ்நடையை ஆங்கிலநடையாக்குவதும் அதையே சொல்லிக் கொடுப்பதும் சரியா?)

இரண்டாம் வேறுபாடு சொற்செறிவுக் குறைவாகும். இக்காலத்தில் ஓரசை, ஈரசை, மீறி எப்போதாவது மூவசையிற் புதுச்சொற்களைப் படைத்தால் ஏற்கலாம். தமிழ்ச் சிந்தனையைப் சுற்றி வளைத்த பலக்கிய (complex) வழியாக்கி, வரையறை போல நீள நீளச் சொற்களைப் படைத்தால் எப்படி? [கணி என்றாலே வினையாயும், பெயராயும் அமையமுடியும். கணிப்பொறி என்ற சொல்லிற் பொறி தேவையா, என்ன?] இதனாலும் மொழியின் செயற்கைத் தன்மை கூடுகிறதே? ”ஒரு தமிழ்ப் பேச்சிற் சொல்லாட்சியில் நிரவலாய் எத்தனை அசைகள் உள்ளன?” என்று கணக்கிட்டால், சங்கத் தமிழில் ”2, 2 1/4” என்றாகும். இற்றைத் தமிழில் ”3,4”க்கு வந்து விடும். ஒருபொருட் சொற்களான ”அருவி”யையும் ”நீர்வீழ்ச்சி”யையும் ஒப்பிட்டால், செறிவெங்கே வற்றுகிறது? ”தண்மலரையும்”, ”குளிர்ச்சியான மலர்” எனும் விளக்கத்தையும் ஒப்பிடுங்கள். ”ஆனது” என்ற துணைவினை போட்டு நம்மவர் நீட்டி முழக்குவது தெரிகிறதா? அளவுக்கு மீறி அசைகளைக் கொட்டுவதேன்? (தண்ணீரன்றி வேறெதற்கும் ”தண்” பயன்படுத்துகிறோமா?)

சிலநாட்கள் முன்னர் வெனிசுவேலா அதிபர் இறந்தபோது திண்ணை இணைய இதழில் அவர் சொன்னதாக “நான் மரணிக்க விரும்பவில்லை” என்ற வாசகம் வந்தது. ”மரித்தல்” வினையிற் பெற்ற பெயர்ச்சொல் ”மரணம்” ஆகும். மீண்டும் “மரணி” எனத் தமிழில் அதை வினையாக்குவது வியப்பு நடைமுறை. இதேபோல் வழக்காற்றை 10 ஆண்டுகள் முன் பார்த்தேன். ”கற்பித்தல்” வினை. ”கற்பனை” - பெயர்ச்சொல். மீண்டும் அதைக் “கற்பனி” என்றால் எப்படி? இணையத் தமிழறிஞர் ஒருவர் இதை எழுதினார். சொற்செறிவு எங்கே குறைகிறது?
இற்றைத் தமிழிலா? சங்கத் தமிழிலா?

இருவேறு நடைகளுக்கிடையே மூன்றாம் வகை வேறுபாடுஞ் சொல்லமுடியும். இது காட்சிச் செறிவுக் குறைதலாகும். சங்கத்தமிழ் உவமைகள் நிறைந்தது. ("அணங்கு கொல் ஆய்மயில் கொல்லோ கனங்குழை மாதர் கொல் மாலும் என் நெஞ்சு" என்ற குறளை எண்ணிப் பாருங்கள்.) பொருளைக் காட்சிப்புலனாக்கப் பயன்படும் வகையில், ”போல்மங்கள், படிமங்கள், ஒப்பீடுகள்” அதனுள் விரவிக் கிடக்கும். நேரடி உலர் பேச்சில் இத்தனை செறிவைக் கொண்டுவர இயலாது. இற்றைத் தமிழில் நாட்டுப்புறத்தில் மட்டுமே ”உவமைகள், போல்மங்கள், படிமங்கள், ஒப்பீடுகள்” தொடருகின்றன. நகர்ப்புற நடையிற் செந்தரப் பயன்பாடுகள் தவிர்த்து இவை குறைந்தே கிடக்கின்றன.

நம் மரங்களையும், விலங்குகளையும், பறவைகளையும் நம்மிளையோர் எங்கே படிக்கிறார்? பைன், தேவதாரு, பனிக்கரடி, பண்டா, அமெரிக்கக் கழுகு என்று வெளிநாட்டையே பாடம் படித்தால் தமிழ்நாட்டு இயற்கை இவருக்கு எப்படிப் புலப்படும்? ”உலகமயமாக்கல்” என்ற பலிபீடத்திற் நம் பிள்ளைகளைக் காவு கொடுத்து, சுற்றிலக்குப் பார்வையைத் (localisation)
அடியோடு தொலைக்கிறோமே? பொதுவாக சூழியல் இயற்கையையும், சுற்றுக் காட்சிகளையும் ஆற அவதானிக்கும் பழக்கம் நம் நகர்ப்புறத்திற் பலருக்குங் குறைந்து போனது.

(ஏராளங் காட்டுகளை நான் தரமுடியும். ஆனைச் சாத்தான் என்பது எத்தனை பேருக்கு விளங்கும்? அந்தக் காலக் கோதை நாச்சியாருக்கு விளங்கும். புங்க மரம் ஏதென்று தெரியுமா? குலவையெழுப்பத் தெரியுமா? ”முதுமக்கள் தாழி, பதுக்கை” என்றால் என்ன? கல்லணையைக் கரிகாலன் எப்படியெழுப்பினான்? சளி பிடித்தால் என்ன சாப்பிடலாம்? வேப்பம்பூப் பச்சடி என்றைக்கு வீட்டில் வைக்கவேண்டும்? கீழாநெல்லிச் செடி எதற்குப் பயன்படும்? பாழாய்ப் போன ”அலோப்பதிக்கே” பணத்தைக் கொடுத்து நம்முடைய பழம் மருத்துவங்களைத் தொலைக்கிறோமே?) எல்லாமே ஒரு வேகம். ”தன் கருமங்கள், தன் முனைப்பு, தன் சாதனை” என்றே நம் வாழ்க்கை ஆகிப் போனது. காட்சிச் செறிவு குறைந்து சூழலை அவதானிக்காது போனதை எல்லோரும் அறிந்த குறுந்தொகைப் பாட்டை வைத்தே சொல்லமுடியும்.

யாயும் ஞாயும் யார் ஆகியரோ
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறைக் கேளிர்
யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்
செம்புலப் பெயல்நீர் போல
அன்புடை நெஞ்சம் தாங் கலந்தனவே

என்ற பாட்டில் செம்புலம் என்பது செம்மண் நிலமா? அன்றிச் செம்மையான சமதள நிலமா? சற்று ஓர்ந்து பார்க்கோமா? அவதானிப்புக் குறைந்து போனதாற்றானே தவறான உரை கால காலத்திற்கும் பல்வேறு உரையாசிரியரால் மீண்டும் மீண்டும் எழுதப் படுகிறது. [செம்மண் புலத்திற் சிரட்டித் திரிந்தவன் நான். இருந்தாலுங் கேட்கிறேன் :-))))] கரிசல் மண்ணிற் பெய்த நீர் கலக்காதோ? அல்லது சுண்ணச் சம தளத்தில் நீர் ஒன்றுசேர்ந்து ஓடாதா? இங்கு எப்படிச் செம்மண் உயர்ந்தது?

ஆக தொடர்ச் செறிவு, சொற் செறிவு, காட்சிச் செறிவு என மூன்று வகையாலும் இற்றைத் தமிழ் வேறுபடுகிறது. இன்னுங் கூர்த்த வேறுபாடுகளை எடுத்துக் காட்டலாம். நீங்களே தாமாக உணர முடியும். ”அது வேறு தமிழ், இது வேறு தமிழா?” என்றால் ”இன்னும் இல்லை; ஒன்றை மாற்றிச் செய்யும் இன்னொரு வேறுபாடு” என்றே சொல்லுவேன். ”பழையதை விடாது படிக்க வைத்தால், புதியது உடையாது நிற்கும்” என்று உறுதி சொல்வேன். வரலாறு புரிந்தோருக்கு நான் சொல்வது புரியும். முன்னோர் ஆக்கங்களைப் படித்தே நம் நடையை ஒழுங்கு செய்கிறோம். முன்னோர் இலக்கியங்கள் தம் நடையைத் தெரிவிப்பதோடு, நம் எதிர்கால நடை விலகாதிருப்பதற்கு வழித்துணையும் ஆகின்றன. [They remain descriptive of styles in earlier centuries and also prescriptive for our future style.] இதனாற்றான் பழையதை மீளப் படித்து, நம் நடையைப் புதுப்பிக்கச் சொல்கிறோம். மரபை நாம் என்றுந் தொலைக்கக் கூடாது.

என்றைக்குச் சங்க இலக்கியங்களுக்குப் படிப்பாளர் தடை போடுகிறோமோ, அன்றே தமிழ் நடையில் உடைப்பு ஏற்படும். அரசியற் குசும்பர் அதற்கே முயல்கிறார். ”2500 ஆண்டுகள் ஆகியும், தமிழர் மரபைத் தொலைக்காதிருந்தால் இவர் தொடர்ச்சி நிலைத்து விடுமே? அப்படித் தொடர விடக்கூடாதே?”.என்ற கொடிய எண்ணத்திற்றான், ”இரண்டும் வெவ்வேறு மொழிகள்” என்று குசும்பர் கூக்குரலிடுகிறார். மொத்தத்தில் தமிழின் அடிநாடி எதோ, அதைக் குலைக்க விரும்புகிறார். ”இருவேறு மொழிகள்” எனில் அவர் நினைப்பது நடந்துவிடும். அரசியற் புரியாத முதல்வகைப் பேராசிரியர் ஆட்டம் புரியாது, தப்புத் தாளம் போடுகிறார்.

அன்புடன்,
இராம.கி.

சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும் - 3

அண்மையில் ”ஒப்பியல் நோக்கில் செவ்விலக்கியக் கோட்பாடுகள்” என்ற தலைப்பில் செம்மொழித் தமிழாய்வு நடுவண் நிறுவனமும், உலகத் தமிழ்மொழி மெய்யியல் பண்பாட்டு ஆய்வு நிறுவனமும் 28/1/2013 - 06/2/2013 இல் இணைந்து நடத்திய தமிழாசிரியர்களுக்கான 10 நாள் பயிலரங்கில் 5/2/2013 அன்று பிற்பகல், “சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும்” என்ற தலைப்பில் நான் ஓர் உரையாற்றினேன். அதன் எழுத்து வடிவக் கட்டுரை அவர்கள் வெளியிடும் பொத்தகத்திற் பங்கு பெறுகிறது. கட்டுரை மூன்று பகுதிகளாகி ”www.valavu.blogspot.com” என்னும் என் வலைப்பதிவிலும், ஒரு சில மடற்குழுக்களிலும் இடுகைகளாக இப்பொழுது வெளிவருகிறது. இது இறுதியாய் வரும் மூன்றாம் பகுதி. உங்கள் வாசிப்பிற்கு,

அன்புடன்,
இராம.கி.

”கீரிப் பிள்ளையும் பார்ப்பனியும்” :

ஐந்தாம் தந்திர மூலக்கதையில் சமணத் துறவிகளை (சமணம் எனும்போது, இது புத்தமா, செயினமா, ஆசீவகமா, என்று உறுதியாய்த் தெரியாது.) அடித்துக்கொன்ற மணிபத்ரன் கதை சொல்லப் படும். அதைக் கண்டு துணுக்குறாது (சமணத்துறவி என்று பலராலும் ஐயப்படும்) இளங்கோ அத் தந்திரத்தின் முதற் துணைக்கதையைத் (கீரிப் பிள்ளையும் பார்ப்பனியும்) தன்னுடைய காப்பியத்தில் ஓர் எடுகோளாய்க் கொண்டார் என்பது பெரும் வியப்பையே தருகிறது. (இளங்கோ உண்மையில் சமணர் தானா? அவருடைய சமயத்தில் அவருக்கு அக்கறையில்லையா?) அம்மூலக் கதையின் முடிவில் கீழுள்ளது போல் வரும்.

------------------------------------

ஆராயாது, துறவிகளை அடித்துக் கொன்ற நாவிதனைக் கழுவிலேற்ற உத்தரவிட்டனர் நீதிபதிகள். “எதையும் நன்றாக ஆராயாமல், நன்றாகத் தெரிந்து கொள்ளாமல், நன்றாக விசாரிக்காமல், நாவிதன் செய்தது போல யாரும் செய்ய முற்படக் கூடாது. அது ஆபத்தை உண்டாக்கும் என்பதற்கு இந்த நிகழ்ச்சியே தக்க உதாரணமாகும். ஆகையால், நன்கு ஆராயாமல் கீரிப் பிள்ளையைக் கொன்ற பிராமணனின் மனைவியைப் போல் பிறகு வருந்த நேரிடும்” என்று கூறினர் நீதிபதிகள். ”அது எப்படி” என்று கேட்டான் மணிபத்ரன்

--------------------------------------

இதற்கப்புறம் தாண்டவராயர் பதிப்பில் கீரிப்பிள்ளை கதை உச்செயினியில் நடந்ததாய் வரும். வானவிற்பதிப்போ அப்படி ஒன்றும் விதந்து குறிப்பிடாது, “ஒருவூர்” என்று பொதுவாகவே சொல்லும். நன்றாய் நினைவு கொள்ளுங்கள் படித்தானத்திற்குத் தெற்கே எந்தப் பஞ்ச தந்திரக் கதையும் நடக்கவே யில்லை. எல்லாம் மகதப் பார்வையில் மத்திய தேசம், பழந் தக்கணத்தைக் களங் கொண்டவை. பின், புகாரென்று சிலம்பில் ஏன் மாறி வருகிறது? புரியவில்லை. இப்படிச் சிலம்பில் வருவது உண்மையில் இளங்கோ எழுதியது தானா? அன்றி யாரோவொருவர் நுழைத்த இடைச்செருகலா? - என்ற கேள்வி நம் மனத்தில் உடனே எழுகிறது. இனி வானவிற் பதிப்பின்படி, ஐந்தாந் தந்திர முதற் துணைக்கதைக்கு வருவோம்.

-------------------------------------------------

”அவசரத்தில் நேர்ந்த கொடுமை”

கதைக்குள் கதை

ஓர் ஊரில், தேவ சர்மா என்னும் ஏழைப் பிராமணனும், அவன் மனைவியும் வாழ்ந்து வந்தனர். பல ஆண்டுகளுக்குப் பின் பிராமணி ஒரு ஆண் குழந்தையையும், ஒரு கீரிப் பிள்ளையையும் பெற்றாள். அதனால் பிராமணனுக்கு அளவற்ற மகிழ்ச்சி உண்டாயிற்று. கணவனும் மனைவியும் குழந்தையைக் கருத்தோடு வளர்த்தனர். கீரிப் பிள்ளையையும் பாசத்தோடு வளர்த்தார்கள் என்றாலும், கொடிய விலங்கு என்பதால், அதனிடம் பிராமணனின் மனைவிக்கு அவ்வளவு நம்பிக்கை உண்டாகவில்லை.

தங்களுடைய பிள்ளை முட்டாளாய் இருந்தாலும், போக்கிரியாய் இருந்தாலும், அழகற்று இருந்தாலும், கெட்ட நடத்தை உடையவனாய் இருந்தாலும் அதனால் பெற்றவர்களுக்கு மகிழ்ச்சி குறைவது இல்லை.

ஒரு நாள் பிராமணனின் மனைவி, “நாதா, நான் ஆற்றுக்குச் சென்று நீராடி, நீர் கொண்டு வருகிறேன். குழந்தையைக் கீரி ஒன்றும் செய்துவிடாத படி பார்த்துக் கொள்ளும்” என்று கூறி, குழந்தையைப் பத்திரமாகத் தொட்டிலில் போட்டுவிட்டுச் சென்றாள். மனைவி சென்ற சிறிது நேரத்தில் பிராமணனும் பிச்சை எடுக்க ஆசைப்பட்டு வெளியே போய்விட்டான்

குழந்தைக்குக் கீரி காவலாக இருந்தது. அப்போது கருநாகம் ஒன்று ஒரு துவாரத்திலிருந்து வெளிவந்து, குழந்தையின் தொட்டிலுக்கு அடியில் ஊர்ந்து சென்றது. தன்னுடைய இயற்கைச் சத்துருவான பாம்பைக் கண்ணுற்ற கீரி, குழந்தைக்கு ஏதாவது தீங்கு நேர்ந்துவிடக் கூடாதே என்று கருதி, பாம்பைக் கடித்துத் துண்டு துண்டாக்கியது. தன்னுடைய வீரச்செயலால் மகிழ்ச்சி அடைந்த கீரிப்பிள்ளை இரத்தம் வழியும் வாயோடு தாயின் வரவை எதிர்நோக்கி வாசலில் காத்திருந்தது.

கீரியின் கோலங் கண்ட பிராமணி தன் அருமைக் குழந்தையைக் கீரி கடித்துக் கொன்றுவிட்டதாகக் கருதி, அவசரப்பட்டு, தண்ணீர்க் குடத்தை அப்படியே கீரியின் மீது போட்டுக் கொன்றுவிட்டாள். பிறகு, வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். குழந்தை அமைதியாகத் தொட்டிலில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. தொட்டிலுக்கு அடியில் பாம்பு கொல்லப்பட்டு, துண்டு துண்டாகக் கிடந்தது. அதைக்கண்டதும் பிராமணனின் மனைவி கதறி அழுதாள். “குழந்தையின் உயிரைக் காப்பாற்றிய கீரியை அநியாயமாக அவசரப்பட்டுக் கொன்றுவிட்டேனே” என்று அழுது புலம்பிக் கொண்டிருந்தாள். அப்பொழுது பிராமணன் வீட்டுக்கு வந்தான். மனைவியின் அழுகையையும் புலம்பலையும் கண்டு என்னவென்று விசாரித்தான்.

“பேராசைக்கார பிராமணா, உன்னாற்றான் இப்படி நேர்ந்தது. என் சொற்படி கேட்காமல் நீயேன் வீட்டை விட்டு அகன்றாய்? ஆசை வேண்டியது தான். ஆனாற் பேராசை கூடாது. பேராசைக்காரன் தலையில் சக்கரம் சுற்றுகிறது” என்றாள் மனைவி. “எப்படி?” என்றான் பிராமணன். பிராமணி சொல்லத் தொடங்கினாள்

-----------------------------------------------------

”கீரிப்பிள்ளையும் பார்ப்பனியும்” கதைக்குச் சிலப்பதிகாரம் தரும் திருப்பம்:

தேவ சர்மனை எள்ளிய பார்ப்பனி, சக்ரதாரி கதையைத் தொடங்குவாள். சிலம்பிலோ இது வேறு திருகிற் (twist) தடம்மாறிச் செல்லும். இத்திருப்பத்தில், பார்ப்பனி, கணவனோடு இணைந்து செல்லப் பார்க்கிறாளாம். (அரும்பத உரையார் / அடியார்க்கு நல்லார் தரும் விளக்கமும் அப்படித்தான் உள்ளது)

“கீரியைக் கொன்ற கரிசு உன் மேலேறியது; பெரும்பிச்சைக்கு ஆசைப் பட்டதாய் எள்ளினாய்; உன் கையால் வாங்கியுண்ணும் வாழ்வு இனிக் கடவாது. உன்னை விட்டுப் போகிறேன். வடமொழி வாசகம் எழுதிய இந் நல்லேட்டை கடனறி மாந்தர் கையில் கொடுப்பாயாக” என்று சொல்லி மாமறையாளன் (சிலப்பதிகாரக் கூற்றின் படி) வட திசைக்கு ஏகிறான்.

"அபரீக்ஷய ந கர்த்தவ்யம், கர்த்தவ்யம் ஸுபரீக்ஷிதம் பச்சாத்பவதி ஸந்தாபம் ப்ராஹ்மணீ நகுலம் யதா”

என்பது அரும்பதவுரைகாரர் எடுத்துரைத்த சங்கதச் சொலவமாகும். [34]. அது பஞ்சதந்திர சொலவமென்பது திரு.இரா.நாகசாமியின் ஊகம் மட்டுமே. அதன் பட்டகை (fact) இன்று யாருக்கும் தெரியாது. இன்றைக்கு எடுகோளாய்ச் சொல்லும் விஷ்ணு சர்மனின் பஞ்சதந்திரம் 12 ஆம் நூற்றாண்டு நூலாகும். அரும்பதவுரைகாரரின் காலம் 10/11ஆம் நூற்றாண்டென்று மற்ற ஆய்வாளர் சொல்வர். எப்படிப் பார்த்தாலும் அரும்பத உரைகாரர் 12 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முந்தியவர் என்றே கொள்ளமுடியும். குறிப்பிட்ட சொலவம் இருந்த மூல நூலை இன்று வரை யாரும் பார்த்ததில்லை. உண்மை எதுவென்று சிலம்பைப் படித்துத் தெரிவதுமில்லை.

வெறுமே அரும்பத உரைகாரரின் கூற்றை வைத்து, ச.வையாபுரிப் பிள்ளை, ”பஞ்ச தந்திரத்திற்குப் பின்னாற் தோன்றியது சிலப்பதிகாரம்” என்று எப்படிச் சொன்னார்?[35] நமக்குக் கொஞ்சமும் புரியவில்லை. இப்படிப் பொ.உ.மு. 1 நூற்றாண்டின் மூலபாடத்தை யாருமே பார்க்காது, வெறும் 12 ஆம் நூற்றாண்டு சங்கத வழிநூலை மட்டுமே பார்த்து, ”வடமொழிப் பஞ்சதந்திரம் முந்தை, தென்மொழிச் சிலம்பு பிந்தை” என்று ச.வையாபுரிப்பிள்ளை முன்னுரிமை தருவது நமக்கு முற்றிலும் வியப்பாகிறது. மேற்கூறிய பாணினி, ஜைமினி, பிங்கல, சுங்க, கன்னர் – வாதத்தைப் பார்த்தால், சிலம்பிற்கு 35-40 ஆண்டுகள் கழித்தே பஞ்ச தந்திர மூல ஆவணம் எழுந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. அதேபொழுது, முன்சொன்னது போல், சில தனிக் கதைகள் இந்தியாவெங்கணும் ஏற்கனவே வாய்மொழியிற் பரவி யிருக்கலாம். அது நூற்றுவர் கன்னர் தேசத்திற்கு அருகிருந்த சேர நாட்டு இளங்கோவுக்கும் (அல்லது அடைக்கலக் காதையின் குறிப்பிட்ட வரிகளுக்குச் சொந்தக்காரருக்கும்) தெரிந்திருக்கலாம்.

அடுத்து, பீடிகைத் தெருவில் (market street), பெருங்குடி வாணிகர் மாட வீதிகளில், மனைதோறும் மறுகி, ஏட்டைத் தூக்கிக் காட்டி ”கருமம் கழியும் பலன்கொள்வார் உண்டோ?“வென அருமறையாட்டி விற்கக் கூவுகிறாள். [அவ்வேட்டைப் படித்துப் பொருளறிந்தால் படிப்பவரின் வினைக்கருமம் ஒழியுமாம்.] கோவலன் ஏட்டை வாங்கித் துயர்துடைத்தான் என்று இளங்கோ எழுதியதும் வியப்பாகிறது.

செயினத்தின்படி வினைப்பயன் என்பது ஒரு ”விற்கும் பண்ட”மல்ல. ஆசீவகத்தின்படி, ஒருவர் நியதியை இன்னொருவருக்கு விற்கமுடியாது. புத்த நெறிப் படியும் ஒருவர் செய்கையின் விளைவு அவரையே சாரும். வேதநெறிப் படி மட்டுமே, வேள்வி நடத்தி, ”பாவ, புண்ணியங்களை” இன்னொருவருக்கு நகர்த்த முடியும். எனவே எழுதிக்கொடுப்பது பார்ப்பனனுக்கும், கூவி விற்பது மனைவிக்கும் சரி. ஆனால், கோவலன் போன்ற ஒரு சமணன் அதை வாங்கியதாய் (இளங்கோ போன்ற) வேறொரு சமணன் (!) எழுத முடியுமோ? எழுதியவன் உண்மையிலேயே சமணன் தானா? படிக்கும் போது வேடிக்கை ஆகிறது. இளங்கோ என்பவன் ஏமாற்றுக்காரச் சமணனாய்த் தெரிகிறதே?

கூவலைக் கேட்ட கோவலன் “நீ உற்ற இடர் யாது? இவ்வோலையென்ன?” என்று கேட்க, ”என் கணவன் என்னைக் கைவிட்டான், பொருட்பாடுள்ள இந்த ஓலையைக் கைப்பொருள் கொடுத்து நீவிர் வாங்கி, என் துயர் களைவீர்” என்கிறாள் பார்ப்பனி. “அஞ்சாதே! உன் துயர் களைவேன்; நெஞ்சு படு துயரத்தில் இருந்து நீங்குவாயாக” எனக் கோவலன் சொல்கிறான். வேத அந்தணர் உரைகளின் வழிகாட்டற் படி, அழனியோம்பும் பார்ப்பனியின் துயர்நீங்கத் தானஞ்செய்து, காடேகிய கணவனைக் கூட்டிவந்து, குறையாச் செல்வமும் உறுபொருளும் கொடுத்து நல்வழிப் படுத்திய செல்லாச் செல்வனே” எனக் கோவலனைப் பாராட்டுகிறான் மாடல மறையோன்.

இந்தப் பொருளில் வரும் சிலம்பு வரிகளைக் கீழே கொடுத்துள்ளேன்.

“பிள்ளை நகுலம் பெரும்பிறி தாக
எள்ளிய மனையோள் இனைந்துபின் செல்ல
வடதிசைப் பெயரும் மாமறை யாளன்
கடவ தன்றுநின் கைத்தூண் வாழ்க்கை
வடமொழி வாசகஞ் செய்தநல் லேடு
கடனறி மாந்தர் கைந்நீ கொடுக்கெனப்
பீடிகைத் தெருவிற் பெருங்குடி வாணிகர்
மாட மறுகின் மனைதொறு மறுகிக்
கருமக் கழிபலங் கொண்மி னோவெனும்
அருமறை யாட்டியை அணுகக் கூஉய்
யாதுநீ யுற்ற இடர்ஈ தென்னென
மாதர்தா னுற்ற வான்துயர் செப்பி
இப்பொரு ளெழுதிய இதழிது வாங்கிக்
கைப்பொருள் தந்தென் கடுந்துயர் களைகென
அஞ்சல் உன்றன் அருந்துயர் களைகேன்
நெஞ்சுறு துயரம் நீங்குக என்றாங்கு
ஓத்துடை அந்தணர் உரைநூற் கிடக்கையில்
தீத்திறம் புரிந்தோள் செய்துயர் நீங்கத்
தானஞ் செய்தவள் தன்றுயர் நீக்கிக்
கானம் போன கணவனைக் கூட்டி
ஒல்காச் செல்வத் துறுபொருள் கொடுத்து
நல்வழிப் படுத்த செல்லாச் செல்வ”

சிலம்புத் திருகலின் மேலே நமக்கு எழும் கேள்விகள்:

மேலுள்ளதில், வெறும் ஒன்றரை வரிக் கீரிப்பிள்ளை கதைக்கு அடுத்து, ஏனென்று தெரியாது இருபத்து அரை வரிகள் முற்றிலும் வேறு திருகிற் செல்கின்றனவே? ஏன்? ஒன்றரை வரிக்கு இருபத்து அரை வரிகள் ஒப்புக்குச் சப்பானியா? இனிக் கேள்விகளையும், முன்னிகைகளையும் பார்ப்போம்.

1. முன்சொன்னது போல், பஞ்சதந்திர நூலின்படி, பார்ப்பனி, கணவனை எள்ளியதோடு உச்செயினியில் கதை முடிந்து, அடுத்த கதைக்குப் போகும். அதை அப்படியே ”அலேக்காய்”த் தூக்கி இடம் மாற்றிக் கொண்டு வந்து பூம்புகாரிற் கோவலனோடு இங்கு ஏன் ”இளங்கோ” பொருத்த வேண்டும்? இவ்வரிகள் உண்மையில் இளங்கோ எழுதியவை தானா? அன்றி யாரோ ஒரு வேதநெறி விழைவோர் இடையிற் கொண்டுவந்து செருகியதா?

2. ஓலை வாங்கியோர் தமக்கு இரக்கமிருந்தால் பார்ப்பனிக்குப் பொருளுதவி செய்யத்தான் போகின்றார். பின் “ஏன் கருமக் கழிபலங் கொள்மினோ?” என்று பார்ப்பனி கூவவேண்டும்? வேத நெறி இங்கு அழுத்தியுரைக்கப் படுகிறதா? அதன் தேவையென்ன? இது இடைச்செருகல் அல்லாது வேறென்ன? எப்படி எண்ணிப்பார்த்தாலும் எனக்கு அப்படித்தான் தெரிகிறது.

3. கீரிப் பிள்ளை பற்றிய சிலம்புக் குறிப்பு இளங்கோ எழுதியதெனில், ”வெவ்வேறு வாய்மொழிக் கதைகளின் புலமைத் தொகுப்பான” பஞ்சதந்திரம் எழு முன்னர், நாவலந்தீவில் அது நாட்டுப்புறக் கதையாகப் பரவியிருக்கக் கூடாதா? – என்ற கேள்வியெழுகிறது. அரும்பதவுரைகாரர் கொடுத்த வடமொழி வாசகம் எப்பொழுது யாரால் எழுதப் பட்டது?

4. சிலம்பின் படி, பார்ப்பனி கணவனோடு ஒத்துப் போக முயல்கிறாள்; அதே பொழுது, கோவம் அடங்காத பார்ப்பான், தன்னை எள்ளிய மனைவியை விலக்கி, ”புண்ணிய திசைக்குப்” பயணம் விழைகிறான். கோவக்காரப் பார்ப்பனன் வெறுமே வாயாற் சொல்லிப் போவது தானே? ஏன் ஒரு வடமொழி ஓலையை மனைவிக்கு எழுதிக் கொடுத்தான்? வடமொழி வாசகத்தால் மனைவி பிழைத்துக் கொள்ளட்டும் என்னுங் கரிசனையா? அதைப் படித்துத் தான் யாரும் புகாரிற் பார்ப்பனிக்குத் தானஞ் செய்வரா? படிக்காது துயரங் கேட்ட அளவில் உதவாரா? அவ்வளவு இரக்கங் கெட்ட ஊரா அது?

5. கோவலன் புகாரில் இருந்தபோது ”எந்தக் கால கட்டத்தில் கீரிப்பிள்ளை கதை நடந்ததெ”ன்று சிலம்பு சொல்லவில்லை. மாதவியோடு இருந்த காலம் எனில், ”சிலம்பு விற்க மதுரை போவோம்” என்றோ, ”பாண்டிய மன்னன் ஆராயாது தன்னைக் கொல்வான்” என்றோ, அப்பொழுது கோவலனுக்குத் தெரியாது. பார்ப்பனன் கொடுத்த ஓலைச்செய்தியையும், கோவலன் பார்ப்பனியைப் புரந்ததையும், மதுரைப் புறஞ்சேரியில் மாடல மறையோன் நினைவுறுத்தத் தேவையென்ன? வருமுன் செய்தியை ஆசிரியன் ஓதுகிறானா? யாருக்கு? படிப்பவருக்கா?

6. இன்னொரு உரைகாரராய்த் தன்னை இரா. நாகசாமி எண்ணிக்கொண்டு, ”கோவலன், பாண்டியனென இருவரும் யோசிக்காமற் செய்த செயல்களின் விளைவுகளால்” என்றும் கோவலனைப் பற்றி “he did not act with diligence and acted senselessly”” என்றுந் தன் சொந்த மதிப்பீட்டைத் திணிப்பது வேடிக்கையாகிறது.

7. ”பாண்டியன் தேராது செயப்போகுஞ் செயலை உணர்த்துவது” என்பது வேண்டுமென்றே திரு. நாகசாமி வரிப்பிளந்து சொல்லும் வலிந்த பொருள் ஆகும். தேரா மன்னன் பற்றி மாடலனுக்கு எதுவுமே முன்னாற் தெரியாது.

8. செல்வ ஆணவத்தாலும், அற்றை நிலவுடைமை வழக்கங்களாலும், மாதவி மேல் மையலாலும் புகார்க் காண்டத்திற் தவறிழைக்கும் கோவலன் மதுரையில் எதையுமே ஓராது செய்யான். முன்னால் இழைத்தது முழுதும் நன்றாக ஓர்ந்தே கண்ணகியிடம் பேசி, பீடிகைத் தெருவிற் சிலம்பு விற்கக் கோவலன் வருகிறான். ஊழின் வலிமையால் பொற்கொல்லனால், ஏமாற்றப் பட்டான். அவ்வளவு தான்.

9. ”கணவன் விட்டுப் போனான்; நானுய்யப் பொருளுதவி செய்வீர்” என்று துயரப்பட்ட பார்ப்பனி வெறுமே கேட்க, செல்லாச் செல்வனான கோவலன் உதவலாமே? “கீரிப் பிள்ளை” கதை இங்கு ஏன் வந்தது? அதன் மெய்ப்பொருள் என்ன? ”ஆராயாச் செய்கை” எனில், மாடலன் சொல்லைப் புரிந்து அதனாற் கோவலன் தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொண்டானா? தான் கண்ட தீக்கனாவை முன்னால் சொல்பவன், அதற்கு மேலும் சிலம்பு விற்கப் பீடிகைத் தெருவிற்குப் போகத் தானே செய்கிறான்?

10.தானம் பெற்று, மனம் மாறி மனைவியோடு வாழப் பார்ப்பனன் எப்படி ஒப்புகிறான்? அப்படி மனம் மாறி வருவான் எனில், அதன் பொருளென்ன? பார்ப்பனன் கொண்டது பொய்க் கோவமா? அன்றிக் கருமக் கழிபலம் என்பது ஓர் ஏமாற்றுத் தனமா?

11.புகாருக்கு அடுத்துள்ள தலைச் செங்கானத்து மாடலன், தனக்குத் தெரிந்த செய்திகளைச் சொல்லிக் கோவலனை முகமன் கொள்கிறான். [இங்கே ஒரு கதை மட்டுமே இக்கட்டுரையிற் பேசுகிறேன். மாடலன் சொல்லும் மொத்த 3 கதைகளும் காப்பியத்தோடு கொஞ்சமும் பொருந்தாமலே அமைகின்றன. ”விருத்த கோபாலன்” எனக் கோவலனை அழைப்பது குறித்தும் என் நூலில் முன்னித்திருக்கிறேன் (commented). அங்கும் வேறொரு திறக்கில் இது இடைச்செருகல் என்று ஐயப்பட்டிருப்பேன்.]

12.ஆழ்ந்து ஓர்ந்தால், “Panca Tantra has played a crucial role in Silappatikāram“ என்று .திரு.இரா.நாகசாமி சொல்வதுபோல், சிலப்பதிகாரத்தில் பஞ்ச தந்திரம் எந்தக் கருவான பங்கையும் வகிக்கவேயில்லை. செயினரின் வினைப் பயனையோ, ஆசீவகரின் ஊழ் பற்றியோ கொஞ்சமும் அடிப்படைப் புரிதல் இன்றி பஞ்ச தந்திரம் படித்த யாரோ ஒருவர் வேதநெறியின் கருமக் கழி பலனைக் கதையோடு பொருத்தித் தன் சொந்தத் திருகலை சிலம்பினுள் இடைச்செருக முயன்றிருக்கிறார். அவ்வளவு தான். ஒரு சமணருக்கு இது கொஞ்சமும் ஏற்க முடியாத திருப்பமாகும்.

அண்மையில் கலிபோர்னியாப் பல்கலைக் கழகப் பேரா.சியார்ச்சு ஆர்ட், “ctamil” மடற்குழுவில் திரு.இரா.நாகசாமியின் கருத்தை மறுத்துத் தன் கருத்தைத் தெரிவித்திருந்தார்

”I think this is based on a misconception. Written texts in pre-modern South Asia are like the top of an iceberg, with the vast bulk invisible and comprised of oral stories and the like. Well, this is not really a good analogy, as the written texts in India are often (as with the Cilappatikaram, the Ramayana and the Mahabharata) based on oral material. It is possible that Ilanko actually knew a written "text" called the Pancatantra, but it seems to me much more probable that some of the stories that comprise that "text" were circulating in many forms in oral form all over South Asia and that Ilanko is referring to a story that was commonly told at the time by illiterate storytellers. I don't see how it is warranted to conclude that the written Pancatantra is older than the composition of the Cilappatikaram. Unfortunately, all the literature we have from pre-modern India is what was written down -- we are missing 99% of the material, which was in unwritten form. The interplay between written and unwritten literature was dynamic and ongoing, each borrowing from the other, but I don't think we can assume direct borrowing from a literary text unless the actual words are quoted. George”

இனி முதற்தந்திரம் 11 ஆம் துணைக்கதைக்கு (”நன்றி மறந்த தட்டான்”) வருவோம். முழுதும் இங்கு உரைக்காது சுருங்கத் தருகிறேன்.

--------------------------------------------------------------

”நன்றி மறந்த தட்டான்”:

பிருகுகச்சத்திற்கு அருகிலிருந்த ஊரில் யக்ஞ தத்தன் என்ற பார்ப்பனன் இருந்தான். (கவனங் கொள்ளுங்கள். இது நூற்றுவர் கன்னர் ஆளுகைக்குள் இருந்த, மகதத்திற்கு மேலைக் கடற்கரையிற் பயன்பட்ட, நருமதை யாற்றின் சங்கு முகத்திலிருந்த துறைமுகம். இக்காலத்தில் இது பரூச் எனப் படுகிறது.) ஒவ்வொரு நாளும் மனைவியின் ஏச்சுக்கும், பேச்சுக்கும் ஆளான யக்ஞ தத்தன் பொருள் உதவி தேடிச் சின்னாட்கள் பயணித்து ஒரு காட்டுக்குள் நுழைந்தான். அவன் தண்ணீரைத் தேடி அலைந்த போது, ஒரு பெரிய கிணற்றைக் கண்டான். கிணற்றுள் புலி, குரங்கு, பாம்பு, ஒரு மனிதன் ஆகியோர் இருந்தனர்.

புலி தன்னைக் கிணற்றிலிருந்து தூக்கிவிடச் சொல்லிக் கேட்கிறது. முதலிற் தயங்கிய யக்ஞதத்தன், “உயிரிகளைக் காப்பாற்றுவதில் தன்னேர்ச்சி நேரிடுமானால் அதுவும் நன்மைக்கே” என்றெண்ணிப் புலி தீங்கு செய்ய மாட்டேன் என உறுதி கொடுத்ததால், தூக்கி வெளியே விட்டான். அடுத்தடுத்து குரங்கு, பாம்பு ஆகியவற்றையும் இதுபோல் உறுதி வாங்கிக் கொண்டு வெளியே தூக்கி விட்டான். அதன் பின்னர், புலி, குரங்கு, பாம்பு மூன்றுஞ் சேர்ந்து, “கிணற்றுள்ளிருக்கும் மனிதன் சகல பாவங்களையும் செய்யத் துணிந்தவன்; அவன் பேச்சை நம்பி மோசம் நம்பாதே!” என எச்சரித்தன.

புலி, யக்ஞ தத்தனை மலைக்குப் பக்கத்திற் காட்டிலுள்ள தன் குகைக்கு ஒரு முறை வரச் சொல்லித் தன்னால் இயன்ற உதவி செய்வதாகச் சொல்லியது. இதேபோல புலிக்குகைக்குப் பக்கத்திலிருந்த குரங்கும் வேண்டிச் சென்றது. “அவசியம் ஏற்படும் போது எனை நீ நினைத்தால் ஓடிவருவேன்” என்று சொல்லிப் பாம்பும் புறப்பட்டது. கிணற்றிலிருந்த மனிதனும் காப்பாற்றச் சொல்லிக் கத்துகிறான். இரக்கம் மேலிட்டு யக்ஞ தத்தன் அவனை வெளியே விடுகிறான். “நான் ஒரு தட்டான்; பிருகுகச்சத்தில் வசிக்கிறேன். தங்க ஆபரணம் செய்ய வேண்டின், என்னிடம் வா” என்றுகூறி அவனும் புறப்பட்டான்.

பிறகு, எங்கெங்கோ சுற்றிவிட்டு, உணவு கிடைக்காது பிராமணன் வீட்டுக்குத் திரும்புகையில் குரங்கு கூறியது நினைவிற்கு வர, அது வசிக்குமிடத்திற்குப் போனான். சுவை மிகுந்த பழங்களைக் கொடுத்து சாப்பிடச் செய்த குரங்கு, பசி தீர்ந்தவனிடம், “பழங்கள் வேண்டுமெனில் விரும்பியபோது இங்கே வந்து போ” என்று கூறியது. “நண்பன் செய்யவேண்டியதை எனக்குச் செய்தாய்; நன்றி! இப்போது புலியின் இடத்தைக் காட்டு” என்று கேட்டான் பிராமணன். குரங்கு புலிக் குகையைக் காட்டியது. புலி உபசரித்து, தங்க மாலைகளைப் பரிசாகக் கொடுத்து, ”ஓர் அரசகுமாரன் இவையணிந்து குதிரை மீதேறிக் காவலர் சூழ வந்தான். வழி தவறி வந்தவனைக் கொன்று இவற்றை வைத்திருந்தேன். நீ எடுத்து விரும்பிய திசையிற் செல்” லெனக் கூறியது.

மகிழ்ச்சியோடு பெற்று பிராமணன் திரும்பும் பொழுது பிருகு கச்சத் தட்டான் நினைவு வந்தது. அவனிடம் சென்றால், மாலைகளை நல்ல விலைக்கு விற்றுத் தருவான் என நம்பிப் போனான். தட்டான் வரவேற்று உபசரித்து,. “என்ன காரியம் ஆக வேண்டும்?” என்றான். “விற்றுத் தரவேண்டும்” என்றான் பிராமணன். நகைகளைக் கண்ட தட்டான், “இவற்றை அரசகுமாரனுக்கு நானே செய்து கொடுத்தேன். அரச குமாரனை பிராமணன் கொன்று அபகரித்தான் போலும்? அரசனிடம் பிராமணனைக் காட்டிக் கொடுத்தால், வெகுமதி கிடைக்குமே?” என்று கருதினான். “யாரிடமாவது காட்டி, விலை தெரிந்து வரும் வரை இங்கேயிரு” என்று பிராமணனிடம் சொல்லிச் சென்றான்.

நேராகச் சென்று காட்டிய போது, “உன்னிடம் எப்படி வந்தன?” என்று அரசன் கேட்கத் தட்டான் தன் வீட்டிற்குப் பிராமணன் கொணர்ந்ததைக் கூறினான். அது கேட்டு அரசன், “நிச்சயமாக, அரச குமாரனைக் கொன்று, பிராமணன் மாலையை அபகரித்திருக்கிறான்.. அவனைக் கைது செய்து சிறையில் அடைத்து, காலையிற் கழுவில் ஏற்றுங்கள்” எனக் கட்டளையிட்டான். சிறைக்குட் சிக்கிய பிராமணன் தன்னிலை நொந்து, பாம்பை நினைக்க, அது வந்தது. “என்னை விடுவி” என, “அந்தப் புரத்தில் இராணியைக் கடித்து விடுகிறேன். மந்திரம் ஓதினும், விடமுறி தடவினும், விடம் இறங்காது. நீ போய்த் தொட்டால், இராணி உயிர் பெறுவாள். உனக்கு விடுதலையும் வெகுமதியும் கிடைக்கும்.” என்று பாம்பு கூறிப் போயிற்று.

சற்று நேரத்தில் இராணியைப் பாம்பு கடித்தது. பலரும் என்னவோ செய்தும் விடம் இறங்க வில்லை. “விடத்தை இறக்கிக் குணப்படுத்துவோருக்கு வெகுமதி வழங்குவதாய்” அரசன் அறிவிக்க, அது கேட்ட பிராமணன் குணப் படுத்துவதாகச் சொல்ல, காவலர் கட்டுக்களை அவிழ்த்து அரண்மனைக்குக் கூட்டிச் சென்று, அரசனிடம் விதயத்தைத் தெரிவித்தனர். பிராமணன் இராணியைத் தொட, விடமிறங்கியது. இராணி மலர் முகத்தோடு எழ, அரசன் பரிசுகள் வழங்கினான். “இவ் ஆபரணங்கள் உனக்கு எப்படிக் கிடைத்தன?” என்று அரசன் கேட்கப் பிராமணன் நடந்ததைச் சொன்னான். உண்மை அறிந்த அரசன் தட்டானைச் சிறையிலடைக்க உத்தரவிட்டான். பிராமணனுக்குப் பலவூர்கள் வழங்கி, அமைச்சனாக ஆக்கிக் கொண்டான். பிராமணன் தன்னூருக்குச் சென்று குடும்பத்தாரையும், உற்றாரையும் அழைத்து வந்து, பல யாகங்களைச் செய்து, அரச அலுவல்களைச் சீராகப் பார்த்துச் சுகமாகக் காலம் கழித்தான்.

---------------------------------------------------------

இதோடு முதல் தந்திரத் தொடர் நீளும். நம் கேள்விகள், முன்னிகைகளுக்கு வருவோம்.

1. நன்றி மறந்த தட்டானில்” நிகழ்வுகள் சுகமாக முடிகின்றன. சிலம்பிலோ ஒரே சோகம். ஆனாலும் தட்டான் பங்கு ஒரே மாதிரியாகவா இருக்கிறது? சிலம்பிற் பொற்கொல்லன் களவுக் குற்றம் மறைக்க கோவலனைக் காட்டிக் கொடுக்கிறான். பஞ்ச தந்திரத்திலோ, தவறு செய்யாத் தட்டான், வெகுமதி விரும்பித் தன் பேராசையால், யக்ஞ தத்தனை மாட்டி விடுகிறான். இரண்டும் நுணுகிய, ஆனால் உறுதியான வேறுபாடுடையவை. பஞ்ச தந்திரத்தில் பேராசை தலையெடுத்ததால் தட்டான் நன்றி மறக்கிறான்; சிலம்பிற் தப்புச் செய்யும் பொற்கொல்லன் அரச தண்டனையிலிருந்து தப்பிக்க, கோவலனை மாட்டிவிடுகிறான்.

2. சிலம்பில் அரச நியதி வழுவுகிறது. பஞ்ச தந்திரத்தில் அது வழுவ வில்லை. பஞ்ச தந்திரத்தில் யக்ஞ தத்தனிடம் அரச குமாரனின் மாலைகளே  உள்ளன. கோவலனிடமிருந்து காவலர் கொணர்ந்த சிலம்பு அரசியுடையது அல்ல; அது கண்ணகியுடையது. பஞ்சதந்திரத்தில் பின்னால் “என்ன நடந்தது?” என்று கேட்டறிந்து, அரசன் தட்டான் செயலைத் தண்டிக்கிறான். சிலம்பில், ஊழால் எல்லாம் தடுமாறிப் போகின்றன. இரு நூல்களின் குறிக்கோள்களும், அழுத்தங்களும் வெவ்வேறானவை. பஞ்சதந்திரத்தில் தட்டான் நன்றி மறக்கிறான். சிலம்பில் அப்படியொரு தேவையே பொற்கொல்லனுக்கு இல்லை. அவன் தன் களவுக் குற்றம் மறைக்க முயல்கிறான். ஆதாரமின்றி, “நன்றி மறந்த தட்டானைப் படித்தே சிலம்புப் பொற்கொல்லன் படைக்கப் பட்டான்” என்பது, ஞாயமின்றித் திரு இரா. நாகசாமி இளங்கோவை ஒரு கதைத் திருடராய்ப் பழிப்பதாகும். இப்படியொரு பழி இளங்கோவிற்குத் தேவையா?

3. சிலப்பதிகாரம் எழுந்தது பொ.உ.மு.75-80 என்று என்னூலில் நிறுவினேன். பஞ்சதந்திர மூலமெழுந்தது பெரும்பாலும் பொ.உ.மு.40-30 ஆகும். இரா.நாகசாமி செருமனிக் கட்டுரைப் படியும் பஞ்ச தந்திரத்தின் மூலக் காலம் பொ.உ.மு. முதல் நூற்றாண்டே. (தினமலர் பொ.உ. முதல் நூற்றாண்டென்று தவறாகக் குறித்தது.) இந்நிலையில் யார் கதைத் திருடர்? கதையை முன்னே சொன்னவர் யார்? அல்லது காக்கை உட்காரப் பனம்பழம் விழுந்ததா?

”பாழ்கிணற்றில் வீழ்ந்த பொற்கொல்லன் ஒருவன், தன்னைக் காப்பாற்றியவனை அரசனிடத்தில் கள்வனெனப் பொய் கூறி தண்டனை பெற்றுத் தந்த கதையை, இளங்கோவடிகள் அறிந்திருக்க வேண்டும் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆகவே, அக்காலத்து வழக்கிலிருந்த நீதிகளையெடுத்து, தனது காப்பியத்தில் வைத்து, இளங்கோவடிகள் தந்தார்.” என்று திரு.இரா.நாகசாமி சொல்வதைக் கொஞ்சமும் ஏற்கவியலாது. ”இளங்கோ ஒரு கதைத்திருடர்” என்று இரா.நாகசாமி இங்கே நேரடியாய்ச் சொல்லாமற் பூசி மெழுகிச் சொல்கிறார். நாம் அதிர்ந்து போகிறோம். இக்கால நய மன்றங்களில் ”கதைத் திருட்டு” பற்றிய எத்தனையோ வழக்குகள் நடைபெறுகின்றன. ”நன்றி மறந்த தட்டானு”க்கும், சிலம்பின் பொற்கொல்லன் கதைக்கும் இடையே உறவு என்பது ஏணி போட்டாலும் காணாது. பொறுமையாய், ஆழமாய்ப் படித்த எவரும் அப்படிச் சொல்லார்.

ஈற்றுவாய்:

சிலம்பிற்குப் பஞ்ச தந்திரம் அடிப்படை என்பது முறையிலாக் கூற்றாகிக் காலக் கணிப்பை ஒதுக்கித் தன்மயக் கருத்தை வலிந்து திணிப்பதாகும். பார்ப்பதற்கு ஒன்று போல் சில காட்சிகள் (தட்டான், பொற்கொல்லன் கதையில்) தோற்றமளித்தாலும், 2 நூல்களின் உள்ளார்ந்த குறிக்கோள்கள் வேறானவை. வடபுலப் பஞ்சதந்திரம் பார்த்து தென்புலச் சிலம்பின் அடிக்கோள்களைத் தேடாது, சிலப்பதிகாரத்துளேயே திரு.இரா.நாகசாமி ஏன் தேடக் கூடாது? காப்பிய முழுமைக்கும் அடியொலியாய் 3 குறிக்கோள்களைப் பால்வகை தெரிந்த பதிகம் தெளிவாய் உணர்த்துகிறதே? [பெரும்பாலும் பின்னாற் சேர்க்கப்பட்ட பதிகம் இளங்கோ எழுதியதில்லை என்றாலும், கற்றுணர்ந்தோர் கொள்ளும் பாயிரமாய் இதை ஏற்கலாம் தானே?]

“அரைசியற் பிழைத்தோர்க் கறங்கூற் றாவதூஉம்
உரைசால் பத்தினிக் குயர்ந்தோ ரேத்தலும்
ஊழ்வினை யுருத்துவந் தூட்டு மென்பதூஉம்
சூழ்வினைச் சிலம்பு காரண மாகச்
சிலப்பதி கார மென்னும் பெயரால்
நாட்டுது மியாமோர் பாட்டுடைச் செய்யுளென”

என்ற வரிகள் நூற்பொருளைப் பிழிந்து தருபவை.

”ஊழ்வினை உருத்துவந்து ஊட்டு”மென்பது கோவலன் மேற் பொதியும் குமுகப் பார்வையாகும்.

”அரைசியற் பிழைத்தோர்க்கு அறங் கூற்றாவது” நெடுஞ்செழியனின் அழிவின் மேற்கொள்ளும் நயதிப் பார்வையாகும்.

”உரைசால் பத்தினிக்கு உயர்ந்தோர் ஏத்தலென்பது” குமுக நயதிக்குப் போராடி, பாண்டியனைப் பழி கொண்டு, மதுரை தீக்கிரையானது சொல்லி, குமுகத்தார் பரசும் பத்தினிப் பார்வை.

 [பத்தினியென்பாள் தொழத் தக்கவள் என்பதே முதற் பொருளாகும், கற்புக்கு அரசி என்ற இக்கால விதப்பெல்லாம் இரண்டாம் நிலைப் பொருளாகும்.]

கூடவே, ”முடிகெழு வேந்தர் மூவர்க்கும் உரியது, அடிகளே நீரே அருளுக” என்ற அழுத்தத்தால், காப்பியத்தின் 3 குறிக்கோள்களுக்கு அடுத்து, இன்னோர் அடிக்கோளாய், மூவேந்தர் நாடுகளை தமிழகக் கூறுகளாக்கி, தமிழர் ஓரிமையை இளங்கோ வலியுறுத்துவது புலப்படும்.

அந்தத் தூண்டலை தமிழுக்குள் பாராது, வடமொழி நூல்களுக்குள் விழுந்து விழுந்து திரு இரா. நாகசாமி போன்றோர் தேடுவது வேண்டா வேலையாகும். ஆழ்ந்து ஓர்ந்து பார்த்தால், சிலப்பதிகாரம் என்பது உண்மையிலேயே ஒரு தமிழர் காப்பியம் தான்.

எடுகோள்கள்:

34. “சிலப்பதிகார மூலமும் அரும்பதவுரையும், அடியார்க்குநல்லாருரையும்”, டாக்டர். உ.வே.சா. நூல்நிலையம், பத்தாம் பதிப்பு, 2001. பக்.402-403.
35. http://viruba.com/final.aspx?id=VB0003195

சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும் - 2

அண்மையில் ”ஒப்பியல் நோக்கில் செவ்விலக்கியக் கோட்பாடுகள்” என்ற தலைப்பில் செம்மொழித் தமிழாய்வு நடுவண் நிறுவனமும், உலகத் தமிழ்மொழி மெய்யியல் பண்பாட்டு ஆய்வு நிறுவனமும் 28/1/2013 - 06/2/2013 இல் இணைந்து நடத்திய தமிழாசிரியர்களுக்கான 10 நாள் பயிலரங்கில் 5/2/2013 அன்று பிற்பகல், “சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும்” என்ற தலைப்பில் நான் ஓர் உரையாற்றினேன். அதன் எழுத்து வடிவக் கட்டுரை அவர்கள் வெளியிடும் பொத்தகத்திற் பங்கு பெறுகிறது. கட்டுரை மூன்று பகுதிகளாகி ”www.valavu.blogspot.com” என்னும் என் வலைப்பதிவிலும், ஒரு சில மடற்குழுக்களிலும் இடுகைகளாக இப்பொழுது வெளிவருகிறது. இது இரண்டாம் பகுதி. உங்கள் வாசிப்பிற்கு,

அன்புடன்,
இராம.கி.

மேலேயுள்ள தினமலர்ச் செய்திக்குப் பின், 2012 செபுதம்பர் 27-29 இல், செருமனி லெய்ப்சிக்கில் “Global Impact of Panchatantra” என்ற கருத்தரங்கில், “Panchtantra stories in Cilappatikaaram” என்ற கட்டுரையை திரு.இரா.நாகசாமி வாசித்தார் [14]. அண்மையில் சந்தவசந்தம் மடற்குழுவில் ஊசுடன் நா.கணேசன் முன்வரித்து இக்கட்டுரையைப் படித்து வியந்தேன்.[15] திரு.இரா.நாகசாமி கூற்றுக்கு மறுப்பாய் என்னுடைய இக்கட்டுரை எழுகிறது.

மூவகைப் பங்காளர்:

நம்மிற் பலரும் புகழ் பெற்ற கல்கியின் ”பொன்னியின் செல்வன்” வரலாற்றுப் புதினத்தைப் படித்திருப்போம். அதில், அருண்மொழி வருமன் (இராசராசன்), அவன் அண்ணன் ஆதித்த கரிகாலன், தமக்கை குந்தவை, தந்தை இரண்டாம் பராந்தகனெனும் சுந்தரசோழன், வல்லவரையன் வந்தியத்தேவன் போன்றோர் வரலாற்றுப் பின்புலங் கொண்டிருக்க, வானதி, நந்தினி, பூங்குழலி, சேந்தன் அமுதன், ஆழ்வார்க்கடியான், கந்தமாறன் போன்றோர் முற்றிலும் புனைவாளர் ஆவர். வரலாற்றில் இருந்திருக்கக் கூடிய ஆனால் இயற்பெயர் விவரம் தெரியாச் செம்பியன் மாதேவி, பூதி விக்கிரம கேசரி, பழுவேட்டரையர், பார்த்திபேந்திர பல்லவன், அநிருத்த பிரம்மராயர் ஆகியோர் மூன்றாம் பக்கலைச் சேர்ந்தவராவர்.

பொதுவாக, ஒரு வரலாற்றுப் புதினம்/காப்பியம், தன் குறிக்கோளை நிலை நாட்ட, விதப்பான நிகழ்வுகளை விவரித்து, “வரலாற்று இயலுமையை (historical plausibility)" அழுத்தியுரைக்கும். இப்படிச்செய்யக் வரலாற்றுறுதிப் பங்காளர், புனைவுப் பங்காளர், வரலாற்றியலுமைப் பங்காளர் என மூவரும் ஒரு காப்பியத்துட் தேவை. அதே போது, கதை மாந்தர் உருவாக்கலிற் ”குண நலச் சிக்கனம் (parsimony of characters)” காட்டுவர். கண்ட படி, புனைவுப் பங்காளரைச் சேர்க்கார். சேர்த்தால், அது தேர்ந்த காப்பியம் ஆகாது; வழவழ எனக் கதை நீண்டு, வரலாற்று நம்பகமின்றிக் காப்பியச் சுவை குன்றும்.

பொன்னியின் செல்வன் போலவே சிலப்பதிகாரத்திலும் மூவகைப் பங்காளர் உண்டு. காலத்தால் மூத்த கரிகாற் சோழன், புகார்ச் சோழன் (மாவண்) கிள்ளி (இவன்பெயரை ”மணிமேகலை”யால் அறிகிறோம்), உறையூர்ச் சோழன் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளி வளவன், நெடுஞ் செழியன், வெற்றிவேற் செழியன், சேரன் செங்குட்டுவன், அவன் உறவாய் முன்சொன்ன 8 சேரர், கனக விசயர், நூற்றுவர் கன்னர் போன்றோர் வரலாற்றுறுதி மாந்தராவர். [இலங்கைக் கயவாகு, மாளுவ வேந்தர் போன்றோரை இங்குக் கணக்கில் எடுக்க வில்லை. ஏனெனில், என் நூலில், ”பதிகம், வரந்தரு காதை போன்றவற்றை இளங்கோ படைத்திருக்க வாய்ப்பில்லை” என்ற ஐயப்பாட்டை வெளிப்படுத்தியிருப்பேன்.}

கண்ணகியும் வரலாற்றுப் பெண்ணே. அவளை நினைவுட்டும் அம்மன், பகவதி கோயில்கள் இன்றும் பலவுண்டு. (தமிழகத்திற் பல கோயில்கள், செயற்கரிய செய்து உயிர் துறந்த நாயகிகளுக்கு நினைவாற் கட்டிய பள்ளிப் படைகளே. காட்டு: சென்னைக்கருகில் திருவேற்காட்டு, மாங்காட்டு அம்மன் கோயில்கள்) தமிழக, கேரள நாட்டார் வழக்குகள், கொடுங்களூர் பகவதி மரபுகள், ஈழத்தின் (கிழக்கு மாகாண மட்டக்களப்பிற்குப் பக்கம்) பத்தினிப் பரசல்கள், கன்னடச் “சந்திராவின் பழிவாங்கற்” கதை, எனப் பலவும் அவள் வரலாற்றுறுதியைக் காட்டுகின்றன. பந்துறாமல் உறுத்தி (independent confirmation) எருக்காட்டூர் தாயங் கண்ணனாரின் அகநானூறு 149ஆம் பாடலும், மருதன் இளநாகனாரின் நற்றிணை 216ஆம் பாடலும் சிலம்போடு பொருந்தி ஒருமுலையறுத்த திருமாவுண்ணியை அடையாளங் காட்டுகின்றன.

கண்ணகி நிகழ்வுகளைச் சாத்தனார் மூலம், செங்குன்ற நிகழ்வுகளைக் குன்றக் குரவர் மூலம் கேள்விப்பட்டு இளங்கோ காப்பியமெழுதுகிறார். ”கதைசொன்ன சாத்தனார் கற்பனை பேசினார்” என்பது கேள்வியையே இரப்பதாகும். சாத்தனார் இளங்கோவின் கற்பிதமெனிற் குணநலச் சிக்கனக் கொள்கைப் படி, அவர் காப்பியத்துள் வரத் தேவையில்லையே? இளங்கோவே நேரடிக் கதை சொல்லலாமே?” - என்ற கேள்வியெழும். உள்ளமைத் தேவையால், சாத்தனார் என்பார் வரலாற்றிலிருந்ததை முடிவு செய்யலாம்.

காப்பியத்துள் கோவலன், மாதவியின் வரலாற்றிருப்பு சற்று நிரடுகிறது. இவர் போன்றோர் முதல் வகையல்ல. மூன்றாம் வகையாய் இருப்பதற்கு வாய்ப்பு உண்டு. மாசாத்தன், மாநாய்கன், பொற்கொல்லன், அழும்பில் வேள், வில்லவன் கோதை போன்றோரும் மூன்றாம் பக்கலாகலாம். மாதவி மகள் மணிமேகலைக்கு எந்த வரலாற்றுச் சான்றுமில்லை, அவள் இரண்டாம் வகையோ, மூன்றாம் வகையோ எனத் தடுமாறுகிறோம். (நீலகேசிக் காப்பியத்திற் கற்பனை நீலகேசியே, காப்பியத் தலைவி ஆவாள்.)

கதைநாயகரின் தாய்மார், மாதவியின் தாய் சித்திராபதி, வசந்தமாலை, கவுந்தியடிகள், தேவந்தி, மாடலன், கோசிகன், மாங்காட்டு மறையோன், மாதரி, ஐயை போன்றோர் 2 ஆமவராய், முற்றிலும் புனைப்பங்காளராய், காப்பியத்தில் அமைவதாகவே எமக்குப் படுகிறது. இத்தனை புனைப் பங்காளர் வருவதாலேயே, சிலப்பதிகாரம் வரலாற்றுக் காப்பியமல்ல என்று சொல்லிவிட முடியாது.

வரலாற்று இயலுமை:

”சிலம்பு நிகழ்வுகள் சிலவற்றிற்கு வரலாற்று இயலுமையுண்டா?” எனில் ஆம் எனலாம். வடக்கே போன கரிகாலனின் படையெடுப்பை நினைவு கூர்வதிலும், புகார் நகர விவரிப்பிலும் வரலாற்றியலுமை வெளிப்படும். அப் படையெடுப்பு குமுகாயத்தில் ஆழப்பதிந்திருந்தால் மட்டுமே காப்பியத்திற் பதிய முடியும். அற்றுவானத்தில் இருந்து இதைக் குதிப்பித்து, நிகழ்ப்பொய் சொல்லி ஒரு காப்பியத்தை அரங்கேற்ற முடியாது. காப்பியத்துள் மோரியர் என்போர் வம்பர் - புதியவர் என்று சொல்லப்படும்; பொய்யெனில் புதியவரென்ற கருத்து எழுமா? முதற் கரிகாலன் படையெடுப்பு ”அந்நாளாய்” இறந்த காலத்திற் குறிப்பிடப் படும். எனவே,

மாநீர் வேலி வச்சிர நன்னாட்டுக்
கோன் இறை கொடுத்த கொற்றப் பந்தரும்
மகத நன்னாட்டு வாள்வாய் வேந்தன்
பகைப்புறத்துக் கொடுத்த பட்டி மண்டபமும்
அவந்தி வேந்தன் உவந்தனன் கொடுத்த
நிவந்தோங்கு மரபிற் தோரண வாயிலும்

என்ற விவரிப்பு கற்பனையாக இருக்க வழியில்லை. (மேலுள்ள வரிகளிற் கோன், வேந்தன் என்ற இருவகைப் பிரிப்பு. இறை, பகை, உவகை எனும் மூவகைப் பார்வை, பந்தர், மண்டபம், வாயில் என்ற மூவகைக் கட்டுமானம் இவையெல்லாம் வேறுபட்ட விவரிப்பாய் ஏன் வந்துள்ளன?) ”கரிகாலன் பெற்ற வெற்றி பெரிதா, சிறிதா? எச் சூழ்நிலையில் நடந்தது? இளங்கோ பேனைப் பெருமாள் ஆக்கினாரா?” என்ற விவரணையில் வேண்டின், இரு வேறாக வாதிக்கலாம். ஆனாற் பட்டகையே (fact) பழுதாகிவிட முடியாது.

புகார் நகர விவரிப்பு உண்மையென்று புலனாக, புகாரொட்டிய தொல்லாய்வு / கடலாய்வு நடைபெற வேண்டும். குறிப்பாகத் தமிழகத் தொல்லியல் துறை [16], எசு.ஆர்.இராவ் [17], கிரஃகாம் ஆன்காக் [18] ஆகியோர் முயற்சிகளைத் தொடர வேண்டும். தஞ்சைப் பல்கலைக் கழக வழிகாட்டலிற் பெருங் கடலாய்வைத் தமிழக அரசு செய்யப்போவதாக அண்மையிற் கேள்வி யுற்றேன். இது நடப்பின் நல்லது.

மதுரைக் காண்டத்தில் கோன்முறை பிழைத்த கொற்ற வேந்தனான நெடுஞ் செழியன் ஆராயாது தவறியதும், அவனோடு கோத்தொழிலர் (bureaucrats) கோமுறை (governance) தவறியதும், கணவன் கொலைக்களப் பட்டபின் அரசன் முன் வழக்குரைத்த கண்ணகி முடிவில் முலை திருகி எறிந்ததும், மதுரை தீக்கிரையானதும் அன்றைய நிலையிற் குறிப்பிடத் தக்கவை தான்.

இந்நிகழ்வுகளின் உண்மைக்கு முன்னே சொன்னதுபோல் இரு சான்றுகள் உண்டு. கண்ணகி முலை திருகியெறிந்ததை மருதன் இளநாகனாரின் நற்றிணை 216 பதிவு செய்யும். அதில் வரும் திருமாவுண்ணி கண்ணகியினும் வேறுபட்டாள் என்பது சரியில்லை. ”பெண்ணொருத்தி முலை திருகியெறிந்து நகரம் தீக்கிரையாகுமா? – என்ற கேள்விக்குள் நான் போகவில்லை. இலக்கியப் பாங்கில், நாடகக் காப்பிய உத்தியாய், பொதுமக்கள் நம்பிக்கையாய், அதை எளிதாய் ஏற்க முடியும். ஏற்கனவே வேறு காரணத்தில் அரசன் மேல் கோவங் கொண்ட மக்கள், கண்ணகி விதயத்தில் மன்னனை முற்றுகையிட்டு, அதனால் வன்முறை தெறித்து, அரண்மனை தீக்கிரை ஆனதோ, என்னவோ? ஆசிரியர் அதைத் தெய்வச் செயலாய் உரைத்தார் போலும்.

மதுரை தீக்கிரையான பின் பட்டத்திற்கு வந்த வெற்றிவேற் செழியன் பாண்டியர் குலத்தின் மேல் வீழ்ந்த பழியைத் துடைக்க, வெஞ்சினங் கொண்டு, வஞ்சிமேற் சமரெடுத்து, தண்டனை கொடுக்கும் தும்பைப் போரிட்டு (punitiive expedition), கண்ணகியின் படிமத்தை வவ்வித் திரும்புகிறான். எருக்காட்டூர்த் தாயங் கண்ணனாரின் அகநானூறு 149 இதைத் தெளிவாய்ப் பதிவு செய்கிறது, (இருப்பினும் சிலம்பைக் கற்பனையெனும் பரப்புரையிற் பல வரலாற்று ஆய்வாளர் ஆழ்ந்து போய்த் தடுமாறுகிறார்.) தவிரச் சேரன் நிறுவிய படிமத்தைப் பாண்டியன் வவ்விப் போனதை மெய்ப்பிப்பதாய், இன்றும் கொடுங்களூர் மூலத் திருநிலை (சந்நிதி) 4 பக்கமும் மூடி, மூலப் படிமமின்றி பகரிப் (Substitute) படிமத்திற் பகவதி எழுந்தருளுகிறாள்.

இப்படி நற்றிணை, அகநானூறு என 2 பாட்டுக்கள் கண்ணகி என்பாளின்  இயலுமைக்குச் சான்றாகத் தெரிவதை முன்னாள் ஆய்வர் கண்டு கொள்ளாததும், இன்று கொடுங்களூர் பகவதி கோயிலில் படிமம் இல்லாததும் எனக்கு வியப்பே. கால ஒழுங்குமுறையில் ஏற்பட்ட குழப்பம் இம்முரணுக்குக் காரணம் போலும். முன்னாய்வாளர் சிலம்புக் காலத்தை 200 ஆண்டுகள் பின் தள்ளியதால், ஒருமுலை அறுத்த திருமாவுண்ணி அவருக்கு வேறாகவே தெரிவாள். Wrong misplaced theory precedes the fact here and confuses the interpretation. அதன் விளைவாகச் செழியன் படிமம் வவ்வியதும் கூடப் புறக்கணிக்கப்படும். குழப்பம் ஆய்வாளர் புரிதலிற்றான் உள்ளது; பட்டகைகளில் அல்ல.

செங்குட்டுவன் படையெடுப்பும், கல்லெடுப்பின் வரலாற்றியலுமையும், நூற்றுவர் கன்னர் பற்றிய விதப்புக் கூற்றாலும், இற்றைப் பத்தினி வழி பாட்டிலும் பெறப்படுகிறது. எப்போது சான்றுகளைக் (சாட்சிகளைக்) கொணர்வோம்? நடக்கும் நிகழ்ச்சி உண்மையெனில் மட்டுமல்லவா?. சேரன் படையெடுப்பு வெறும் வெற்றுப் புகழ்ச்சியெனில், காப்பியத்தில் நூற்றுவர் கன்னர் ஏன் வருகிறார்? சேரனின் பெருங் கழற்றம் (proclamation) போதுமே? படையெடுப்பும், நூற்றுவர் கன்னராட்சியும் முகன்மையெனில் மட்டுமே, சஞ்சயன் பற்றியும், காசிக்கருகே கங்கை கடக்க வங்கப் பரப்பு உதவியதும், குறிப்பிடப்பட வேண்டும்.

”மத்திம நன்னாட்டு வாரணம்” என்பது சேரர்-கனகர் போர்ப் பறந்தலைக்கு அருகிருந்த வாரணாசியைக் குறிக்கிறது. பொ.உ.முதல் நூற்றாண்டு “Periplus of the Erythryean Sea” இல் சதகர்ணி, படித்தானம், பிருகு கச்சம், சோப்பாரா, கல்யாண் போன்ற இடங்கள் பேசப் படுவதும், கன்னர் நாட்டின் வணிகப் பரிமாற்றங்களும் தக்கணப் பாதையின் [19] முகன்மையை உணர்த்தும். அக் காலத்திற் படித்தானம் (>பயித்தானம்>பைத்தான் (=Paithan) போகாது, நூற்றுவர் கன்னரை நள்ளிக் கொள்ளாது (நட்புக் கொள்ளாது) எந்தத் தெற்குப் படையும் வடக்கே போக முடியுமா?

”வடக்கே கல்வெட்டு, ஆவணச் சான்றில்லை” என்று செங்குட்டுவன் படையெடுப்பை மறுப்போரே இந்திய வரலாற்றாய்வில் மிகுதி. தமிழ் ஆய்வாளரோ இது கண்டு வாளாவிருக்கிறோம். 18 மாத இராமாயணப் போர், 18 நாள் பாரதப் போர் ஆகியவை உள்ளமையென வாதிடும் இந்தியவியலார், 18 நாழிகை செங்குட்டுவ – கனக விசயப் போரைக் கற்பனை என்றால்  என் சொல்வது? ”கடவுள் எழுதவோர் கல்லெடுக்க முனைந்த போர்” 18 நாழிகையில் முடிந்த போது, (This is just a skirmish in terms of historical impact on Kanwa rule in Magadha.), கனகர் வரலாற்றில் சேரர் வெற்றியை எப்படிக் குறிப்பர்? (18 வடமொழிப் புராணங்களில் கனகர் விவரங்கள் அரச பட்டியலாக மட்டுமே இருக்கின்றன; மேல் விவரங்கள் எங்கும் கிடையாது.)

சமயக் குறிப்புக்களை சிலம்பின் மேலேற்றுதல்:

காப்பியத்தின் வரலாற்று இயலுமை பற்றி விரிவாகப் பேசிய நாம், ”சமயக் குறிக்கோள் சிலம்பிற்குண்டு” என்று ஆய்வாளர் சொல்வதையும் பார்க்க வேண்டும். மணிமேகலை, புத்தம் பேசுவது போல், சிந்தாமணி / நீலகேசி செயினம் பேசுவது போல், சிலப்பதிகாரம் ஒரு குறிப்பிட்ட சமயத்திற்குப் பரிந்து பேசுவதல்ல. ஆயினும் சிலம்பைச் சங்கம் மருவிய காலத்திற் பொருத்தி, அது செயினஞ் சார்ந்தது என்று சொல்வது தன்மயப் புரிதலே ஆகும். சைவம், வைணவம், சாக்தம், பவுத்தம், சமணம், ஆசீவகம் ஆகிய சமயக் கருத்துகளை இளங்கோ வெளிப்படுத்தினார் எனும் திரு.இரா.நாகசாமி கூற்றுஞ் சரியல்ல. வெவ்வேறு சமயப் பழக்கங்களை இளங்கோ குறித்ததற்கும் சமயச் சார்பிற்கும் பெருத்த வேறுபாடுண்டு. வரந்தரு காதையன்றி சமயக் கருத்துக்கள் சிலம்பு நூலெங்குஞ் சொல்லப்படவில்லை. தவிர, வரந்தரு காதை என்பது இளங்கோ இயற்றியதாய்த் தோன்றவில்லை

சமணம் என்பது சங்க காலத்திற் (பொ.உ.மு. 600 - பொ.உ. 300) பொதுமை யாகிச் செயினம், புத்தம், ஆசீவகம் என்ற வேதமறுப்பு நெறிகள் மூன்றையும் குறிக்கும். பொ.உ. 300க்குப் பின் தான், சிறிதுசிறிதாய் ஆசீவகம் அழிந்து, புத்தம் தமிழகத்திற் குறைந்து, ஈழத்திற் அது சிறந்த நிலையில், ”சமணம்” என்ற சொல் விதப்பாய்ச் செயினத்தை மட்டுமே தமிழ்நாட்டில் பிற்காலத்தில் குறித்தது. [சங்க காலத்துத் தமிழிக் கல்வெட்டுக்களிலும் இது போல், ஆசீவக, புத்தச் சார்புகளை ஒதுக்கி, அவற்றை வெறும் செயினமாய்ப் பார்ப்பது சரி யல்ல. சங்க காலத்தில் சமணத்தை விதக்காது, பொதுவாய் நோக்கினால், ”சிலம்பு பேசுவது செயினமா, ஆசீவகமா?” என்ற கேள்வியெழும். குறிப்பாக ஊழ்வினை என்பது செயினத்தின் முற்பிறவி வினைப்பயன் குறித்ததா, அன்றி ஆசீவகத்தின் நியதியைக் குறித்ததா? - என்பதில் ஆய்வு வேறுபடும்.

இன்னும் விதப்பாய் ஊசுடனைச் சேர்ந்த திரு.நா.கணேசன், மு.இராகவ ஐயங்காரரைப் பின்பற்றிச் சிலப்பதிகாரம் விண்ணவம் சார்ந்ததென்பார் [20]. (இவரே இன்னொருபொழுதிற் சிலம்பைச் செயினமென்பார். நேரத்திற்குத் தக்கபடி பேசுபவரிடம் என்ன உரையாடுவது?) இவர் கூற்றின் படிக் கோவலன் என்பான் கண்ணனையும், கண்ணகி - இலக்குமியையும், மாதவி – முல்லை ஆய மகளிரைக் குறிக்கிறர்களாம். இப்படித் தற் குறிப்பேற்றங்களை திரு. நா.கணேசன் இளங்கோவின் மேற் சுமத்துவார். இது போல வேத  நெறிக்கு ஆதாரங் காட்ட விழைவாருமுண்டு. ”வேதங்களை ஏற்றிப் போற்றும் தமிழ் இலக்கியங்கள்” என்ற நூலில் (கே.சி.லட்சுமி நாராயணன், எல்.கே.எம். பப்ளிகேஷன், சென்னை 600017) சிலம்பு மட்டுமல்ல, எல்லாச் சங்க இலக்கியங்களும் வேதநெறிக்கு அணைவாய்ச் சொல்லப் படும். மைக்கேல் தானினோ என்ற இந்துத்துவ நெறியாளரும் இதே கருத்தை இணையத்திற் சொல்வார் [21]. இது இந்துத்துவக் காலம்.

தந்தஞ் சமயக் குறிப்புகளைச் சங்க இலக்கியம், சிலப்பதிகாரம் ஆகியவற்றின் மேல் ஏற்றுவது காலங் காலமாய் இங்கு நடக்கிறது. சங்க இலக்கியங்களுள், இறைச் சார்பும், இறை மறுப்பும், வேதநெறி விதப்பும், வேதநெறி மறுப்பும், சாங்கியம், ஆசீவகம், செயினம், புத்தம், விதப்பியம் (வைஷேஸிஷம். இதைச் சிறப்பியம் என்றுஞ் சொல்வதுண்டு), சிவம், விண்ணவம் எனப் பல்வேறு சமயக் கருத்துக்களும் இழைகின்றன. சில பாக்கள் இன்னதென்று விதக்க முடியாதும் உள்ளன. நான் புரிந்துகொண்ட வரை சங்க இலக்கியம் என்பது எல்லாங் கலந்த வண்ணக் கோலந்தான்; எல்லா வழிபாடுகளும், சில போது மெய்யியல்களும் கூடத் தொட்டுக் காட்டப் படுகின்றன. சங்க இலக்கியம் அக்காலத் தமிழர் நாகரிகத்தை அப்படியே மறுபளித்து (reflected), குறிப்பிட்ட எச் சமய நெறியையும் விதப்பாகச் சுட்டவில்லை என்பதே என் புரிதல்.

பஞ்ச தந்திரம் பற்றிய அடிப்படைச் செய்திகள்:

வேதநெறியைச் சிறப்பாக்கி, வடமொழியைப் பின்புலமாக்கி, தமிழ் இலக்கியத்தை இவை இரண்டிற்கும் பின்பற்றி என ஆக்குவது ஆழ்ந்து ஓர்ந்தால் ஒருபாற் கோடலே. பஞ்ச தந்திரத்தை முன்னிறுத்தி சிலம்பிற்குத் தோற்றமோதும் திரு.இரா.நாகசாமி அண்மையிற் கருத்துச் சொன்னதும் அப்படியொரு செயற்பாடே.

பஞ்ச தந்திரம் என்பது சுங்கர் காலத்திலும், அதற்கு முன்னும் வாய்மொழியாய் இருந்து, சுங்கருக்குப் பின் அறிவார்ந்த புலவரால் தொகுக்கப்பெற்ற நியதிக் கதை நூலாகும். மோரியர் காலத்து அருத்த சாற்றம் (>அர்த்த சாஸ்த்ரம்) எப்படி வேத நெறிக்குப் பங்கமில்லாததோ, அதுபோலப் பஞ்ச தந்திரமுஞ் செல்கிறது. (அருத்த சாற்றம் போலவே பஞ்ச தந்திரமும் தமிழிலக்கிய, வரலாற்றாய்வாளர் படிக்க வேண்டியதே.)

பல்வேறு காலங்களிற் பஞ்ச தந்திரத்துள் இடைச்செருகல் இருந்திருக்கலாம். பல்வேறு தனிக் கதைகள் புத்த சாதகக் கதைகளோடும், மற்ற நாட்டுப்புறக் கதைகளோடும் தொடர்புற்றதாகச் சொல்கிறார் [22]. {பஞ்ச தந்திரத்தின் நாலாம் பகுதி மூலக் கதையான ”குரங்கும் முதலையும்” பொ.உ.மு. 2ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாய்க் கருதப்படும் பார்ஹட் புத்தமதச் சிற்பங்களில் பொதிந்துள்ளதாகச் சொல்வார் [23]. திரு.இரா.நாகசாமியும் இதை உறுதி செய்கிறார் [24].} பின்னாற் பல மொழிகளுக்கும் பஞ்ச தந்திரம் பெயர்க்கப் பட்டு மீண்டும் வடமொழிக்குள் விரிவுஞ் சுருக்கமும் ஆகி எத்தனை முறை சங்கதத்தில் நூலானதோ? – தெரியாது. பஞ்ச தந்திரம் என்ற நூல் சங்கதத்தில் தான் முதலில் எழுந்தது என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. (கம்பனின் இராமாவதாரம் கிடைத்து வான்மீகி நூல் ஒருவேளை கிட்டாது போயின், தமிழில் தான் இராமாயணம் முதலில் எழுந்ததெனச் சொல்ல முடியுமோ?).

மாற்றுக் கருத்துள்ள மூவகைச் சமண நெறியினர் இந்நூலை முதலில் எழுதியிருக்க வாய்ப்பில்லை. அதே பொழுது, வேதநெறிப் போட்டியாற் தூண்டப் பெற்று சமண நெறியினர் வழிநூல் எழுதியிருக்கலாம். (காட்டு: பூர்ண பத்ர சூரி என்ற செயின நெறியரின் பஞ்சாக்கியான நூல்). இப்போது பலருக்கும் அடிப்படையாக எடுகோளாகக் (reference) கொள்ளும் வடமொழிப் பஞ்ச தந்திர வெளியீடு பல நூற்றாண்டுகள் தள்ளி பொ.உ.1199 இல் தான் இறுதி வடிவம் பெற்றதென ஆய்வாளர் சொல்கிறார் [25]. பாட்டு இடையிட்ட உரைநடையான இவ்வரத்தின் (version) ஆசிரியர் யாரென்று தெரியாது, விஷ்ணு சர்மனின் பஞ்ச தந்திரம் என்றே இன்னுங் குறிப்பிடுகின்றனர்.

12 ஆம் நூற்றாண்டு வடமொழி நூலின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு 1859 இல் முதலில் எழுந்தது. மீண்டும் 1924 இல் சுதான்லி ரைசு (Stanly Rice) மூலமும், 1925 இல் புகழ்பெற்ற ஆர்த்தர். டபிள்யூ ரைடர் (Arthur W. Ryder) மூலமும் மொழி பெயர்ப்புக்கள் எழுந்தன [26]. (ரைடர் மொழிபெயர்ப்பு சிறப்பானது. அதிற், பாட்டைப் பாட்டாகவும் உரைநடையை உரைநடையாகவும் மொழி பெயர்த்திருப்பார்.)

இதே 12 ஆம் நூற்றாண்டு நூல், சங்கத மொழியிலிருந்து, தமிழில் 1907 இல் தாண்டவராய முதலியாரால் அற்றைப் பேச்சு வழக்கு விரவிய பண்டித நடையிற், சுருங்க, மொழிபெயர்க்கப் பட்டது. ”Digital library of India" -வில் இருக்கும் இம் மொழிபெயர்ப்பு நூல் பல்வேறு தட்டச்சுப் பிழைகளோடும், தவறுகளோடும் புணர்ச்சொற்கள் தவறாகப் பிரிக்கப்பட்டும், மதுரைத் திட்டத்தில் இணைக்கப்பட்டுள்ளது [27]. அண்மையில் 12 ஆம் நூற்றாண்டு வடமொழி நூல் “வாழ்வியல் நீதிக் கொத்து எனும் பஞ்ச தந்திர நீதிக் கதைகள்” எனும் தலைப்பில் 2010 இல் வானவில் புத்தகாலயத்தினரால் [29/(7/3) E பிளாக், முதல் தளம், மேட்லி சாலை, தி.நகர், சென்னை 600017 - ஸ்ரீ சாய்ராம் பொறியியல் கல்லூரி அலுவலம் எதிரில். தொலைபேசி: 24342771, 65279654] மொழிபெயர்த்து வெளியிடப் பட்டுள்ளது. (இவ்வெளியீட்டிற் சங்கதச் சொலவங்கள், தடித்த எழுத்தில் உரைநடையாகவே, தமிழுக்குப் பெயர்க்கப் பட்டுள்ளன.) இம்மொழிபெயர்ப்பே இப்போதைக்கு என் கட்டுரையில் எடுகோளாகச் சொல்லப் படுகிறது.

மித்ரபேதம் (= நட்பு வேற்றம்), சுகிர்த லாபம் (= நட்புப் பேறு), சந்தி விக்ரகம் (= அடுத்துக் கெடுப்பு), அர்த்த நாசம் அல்லது லப்த ஹானி (= பேறழிவு), அசம்பிரேக்ஷிய கார்யத்வம் (= ஆராயாச் செய்கை) என்ற 5 தந்திரங்களை விளக்குவதாய் 5 மூலக் கதைகளும் அவற்றுளே சங்கிலித் தொடராய் (33+12+17+11+12 =) 85 துணைக் கதைகளுஞ் சொல்லப் படும். (84 என்ற கணக்கும் உண்டு.) நட்புப் பேற்று மூலக் கதைக்குப் பின், ”இரண்டு தலைப் பறவை”க்கு அப்புறம், இலகுபதன் எனும் காக்கைக்கு மறுமொழியாய், இரணியனெனும் எலி சொல்வதாய், 3 செய்திகள் வரும். இம் முச்செய்திகளும் பஞ்சதந்திர மூல நூலின் (Pancha thanthra original) காலத்தை நிறுவ உதவுகின்றன. அவையாவன:

1. “சம்ஸ்கிருத இலக்கணத்தின் தந்தையான பாணினியை ஒரு சிங்கம் கொன்றுவிட்டது”
2. ”மீமாம்ச தத்துவ தரிசனம் அருளிய ஜைமினி முனிவரை ஒரு மதயானை கொன்றது”
3. “யாப்பு இலக்கணக் கருவூலமான பிங்கள முனிவரை ஒரு முதலை கொன்றது”

பாணினி அஷ்டத்யாயி படைத்தது மோரியர் காலம் பொ.உ.மு. 4/3 ஆம் நூற்றாண்டு என்பர் [28]. {பாணினிக்கு மாபாடிய (Mahabhasyam) உரை எழுதிய பதஞ்சலி, சுங்கர் காலமாம் [29].} பூர்வ மீமாம்ச தத்துவ தரிசனஞ் செய்த ஜைமினி பொ.உ.மு. 3 அல்லது 2 ஆம் நூற்றாண்டாகும் [30]. பிங்களர் செய்த சங்கத யாப்பிலக்கணமான சந்த சாற்றம் (சந்த சூத்ரம் என்றுஞ் சொல்வர்) சுங்கர் கால முடிவில் பொ.உ.மு. முதல் நூற்றாண்டில் எழுந்திருக்கலாம் [31]. மேலே சொன்ன செய்திகளை வைத்துப் பார்த்தால், பஞ்சதந்திர மூல ஆவணம் பெரும்பாலும் பொ.உ.மு. முதல் நூற்றாண்டில் கனகர் காலத்தில் எழுந்திருக்கவே வாய்ப்பு அதிகம். {கனகரின் வாசுதேவன் காலம் - பொ.உ.மு. 75-66 என்றும், பூமி மித்ரன் காலம் பொ.உ.மு. 66-52 என்றும், நாராயணன் காலம் பொ.உ.மு. 52-40 என்றும், சுசர்மன் காலம் பொ.உ.மு. 40-30 என்றும் சொல்வர் [32]}.

கதை பிறந்த வரலாறாய் பஞ்ச தந்திரத்தில் ஒரு முன்னுரை வரும். சுதர்சன் என்றொரு மகத மன்னன் இருந்தானாம். (“இவன் கனக சுசர்மனோ? சுசர்மன் – சுதர்மன் – சுதர்சன் என்ற பெருமி (brahmi) எழுத்துக் குழப்பமும் ஏற்பட்டிருக்குமோ?” எனும் ஐயம் இக்கட்டுரையாசிரியனுக்கு உண்டு. சர்மன் எனும் குடிப்பெயர் பார்ப்பனருக்கு உண்டு. சுங்கரும், கனவர்/கனகரும் பார்ப்பனக் குடியினர். அப்படியாயின், பஞ்சதந்திர மூல ஆவணக் காலம் பெரும்பாலும் பொ.உ.மு.40-30க்கு இடைப்படும்.) அவனுக்குப் பல்லாண்டு தவத்தின் பின் 3 பிள்ளைகள் பிறந்து, வசு சக்தி, உக்ர சக்தி, அனந்த சக்தி என்று பெயரிட்டு அரசன் அன்புடன் வளர்த்தான். பல்வேறு ஏந்துகள் கொட்டிக் கிடந்தும், அறிவு மேம்பாடின்றி இளவரசர் இருக்க, அரசவை கூட்டி வழிவகை கேட்ட போது, இம் 3 இளவரசரை ஆறே மாதத்திற் கல்வி, கேள்விகளிற் சிறந்தவர் ஆக்கச் சோமசன்மன் என்பான் சூளுரைத்தான். (பஞ்ச தந்திர ஆசிரியன் விஷ்ணுசர்மனும், சோமசன்மனும் ஒருவரா - தெரியாது.)

சூளுரை முடிவில் 3 இளவரசரையும் தன் இல்லம் அழைத்துச் சென்று, சோம சன்மன் பேணி வந்திருக்கிறான். இளவரசரைக் கூட்டிக் காடு, மேடு, மலை எனச் சுற்றிக் களைத்து, இந்தத் தந்திரக் கதைகளைச் சொல்லியிருக்கிறான். கதைகளைக் கேட்டு இளவரசர் அறிவு மேம்பட்டதா என்பது தெரியாது. {பொ.உ.மு.30 இல் கனகர் ஆட்சி முடிந்து நூற்றுவர் கன்னரின் நேரடி ஆட்சி விதிஷாவில் தொடங்கியது [33].}

பஞ்ச தந்திரம் நிகழிடங்களாய் பாடலி புத்திரம், இராசக் கிருகம், மதுரா, அயோத்தி, காசி, உச்செயினி, பிருகு கச்சம் (இற்றைய பருச். நருமதையாறு கடலிற் சேருந் துறை), படித்தானம் (>ப்ரதிட்டானம் = இக்கால ஔரங்காபாதிற்கு அருகிலுள்ளது), யமுனை, கங்கை, பாகீரதி, நருமதை, கோதாவரி, திரிகூட மலை, தண்டகாரண்யம், போன்ற இயலூர்களும், ஆற்றங்கரைகளும், இருப்பிடங்களும், மகிளா ரூப்யம், வர்த்த மானம், புண்டர வர்த்தனம், பிரமதா ரூப்யம், சண்பகாவதி, பட்டண புரி, அமராவதி, நாராயண நகரம், பண்டா புரம், துளசா புரம், மது புரம் போன்ற கற்பித இடங்களும் பஞ்சதந்திரத்தில் சொல்லப்பெறும்.

பஞ்ச தந்திரத்தின் இயலூர்களைப் பார்த்தால், மகதப் பார்வையில், மத்திய தேசமும் பழந்தக்கண தேசமுமே கதைக்களங்கள் என்பது புரியும். (தக்கணம் என்பது நூற்றுவர் கன்னர் ஆண்ட படித்தானம் வரையிலாகும். அதன் பொருள் நீட்டம் குப்தர் காலத்துக்குப் பிறகே தெற்கில் இன்னும் விரிந்தது). நட்பு வேற்றத்தில் வரும் “நன்றி மறந்த தட்டான்” என்னும் கதை, ஆராயாச் செய்கையில் வரும் ”கீரிப்பிள்ளையும் பார்ப்பனியும்” என்னும் கதை ஆகியவை உட்பட, எந்தக் கதையும் பஞ்ச தந்திரத்தின் வ்ழி பார்த்தால், அவை தமிழகத்தில் நடந்ததே இல்லை. இது மிக அழுத்தமாய்க் குறிப்பிட வேண்டிய செய்தியாகும்.

எடுகோள்கள்:

14. https://groups.google.com/forum/?fromgroups#!topic/mintamil/izKBBBuFgWw;
15. https://groups.google.com/forum/?fromgroups#!topic/santhavasantham/izKBBBuFgWw;
16. http://www.indianetzone.com/26/excavation_at_poompuhar_tamil_nadu.htm
17. Rao, S..R et al, 1995-96 “Underwater explorations off Poompuhar” in J.of.Marine Archaeology, Society for Marine Archaeology, Goa, 5-6, pp7-22. Also http://www.themua.org/collections/archive/files/d7a46a40fffd7b7c0efe02709b5a81c1.pdf
18. Graham Hancock, “Underword – Flooded Kingdoms of the Ice Age – Penguin Books, 2002. Pp 3-6, 150, 208-209, 221, 258-261, 602
19. http://archive.org/details/periplusoferythr00schouoft;
20. இராம.கி, .சிலம்பின் காலம், தமிழினி பதிப்பகம், 102, பாரதியார் சாலை, இராயப்பேட்டை, சென்னை 14. 2011, பக். 125- 134
21. http://micheldanino.voiceofdharma.com/tamilculture.html
22. http://en.wikipedia.org/wiki/Jataka_tales#cite_note-7
23. http://www.orientalthane.com/speeches/speech2008.htm; Also see http://www.indianetzone.com/36/sculpture_tripurantakesvara_temple_indian_sculpture.htm;
24. Same as ref.15
25. http://en.wikipedia.org/wiki/Panchatantra
26. Panchatantra, translated from Sanskrit by Arthur.W.Ryder, Jaico Publishing House, First Jaico impression 1949, 35th Jaico impression 2012.
27. http://www.projectmadurai.org/pm_etexts/pdf/pm0406.pdf
28. Sheldon Pollock, The Language of the Gods in the world of Men, Permanent Black, Himalayana, Mall Road, Ranikhet Cantt, Ranikhet 263645, 2007 p 45,
29. http://en.wikipedia.org/wiki/Mah%C4%81bh%C4%81%E1%B9%A3ya
30. http://en.wikipedia.org/wiki/Purva_Mimamsa_Sutras
31. http://en.wikipedia.org/wiki/Pingala
32. http://en.wikipedia.org/wiki/Kanva_dynasty
33. http://en.wikipedia.org/wiki/Satavahana_dynasty

சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும் - 1

அண்மையில் ”ஒப்பியல் நோக்கில் செவ்விலக்கியக் கோட்பாடுகள்” என்ற தலைப்பில் செம்மொழித் தமிழாய்வு நடுவண் நிறுவனமும், உலகத் தமிழ்மொழி மெய்யியல் பண்பாட்டு ஆய்வு நிறுவனமும் 28/1/2013 - 06/2/2013 இல் இணைந்து நடத்திய தமிழாசிரியர்களுக்கான 10 நாள் பயிலரங்கில் 5/2/2013 அன்று பிற்பகல், “சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும்” என்ற தலைப்பில் நான் ஓர் உரையாற்றினேன். அதன் எழுத்து வடிவக் கட்டுரை அவர்கள் வெளியிடும் பொத்தகத்திற் பங்கு பெறுகிறது. கட்டுரை மூன்று பகுதிகளாகி ”www.valavu.blogspot.com” என்னும் என் வலைப்பதிவிலும், ஒரு சில மடற்குழுக்களிலும் இடுகைகளாக இப்பொழுது வெளிவருகிறது. இது முதற்பகுதி. உங்கள் வாசிப்பிற்கு,

அன்புடன்,
இராம.கி.

தோற்றுவாய்:

அறம், பொருள், இன்பம், வீடு எனும் நாலுறுதிப் பொருள்களை நவின்று, தொடர்நிலைச் செய்யுள், உரைப்பாட்டு, உரைநடையென ஏதேனுமொரு வடிவில், சம கால நாகரிகத்தைச் சுவைபடக் கதைப்பது காப்பியமாகும். இவ்வரையறையில் சுமேரியக் கில்கமேசு, ஓமர் இலியது, வான்மீகி இராமாயணம், வியாசபாரதம் ஆகியவற்றைச் சொல்லலாம். அவற்றுள் கடையிரண்டும் இந்திய எழுத்து வழக்கிலும், நாட்டார் வழக்கிலும், தென்கிழக்காசிய மரபிலும் பெருந்தாக்கஞ் செலுத்தியவை. சங்க நூல்களிலும் இவை சிறிது தெறித்திருக்கின்றன. (காட்டு: மருதன் இளநாகனாரின் அகநானூறு 59). வாய்மொழி இலக்கியமாய் பொ.உ.மு.(BCE) 3 ஆம் நூற்றாண்டில்.[1] இறுதி பெற்ற இராமாயணம் எழுத்திலெழுந்தது பொ.உ.(CE) 150க்கு அப்புறமாகும் [2]. வியாச பாரதம் எழுத்துற்றது பொ.உ. 300/400 [3] ஆகும்.

வான்மீகி நூலுக்குச் சற்றொப்ப 2 நூற்றாண்டுகளுக்கும் முன், குன்றக் குரவர், சீத்தலைச் சாத்தனார் வழி வாய்மொழிச் செய்திகளைச் சேகரித்து, ஓரிமையும் (uniqueness), விதப்பும் (specificity) கூடித் தமிழில் எழுந்த சிலப்பதிகாரம் மூவேந்தர் நாட்டில் நிகழ்வதாய் அமையும்; ஆனால் மூவேந்தரும் காப்பியத் தலைவராகார். அதே பொழுது, கதையினூடே அந்தக் கால வாழ்வு நெறி, பன்னாட்டியற்கை, நகர விவரிப்பு, வணிக நடைமுறை, சமய விவரிப்பு, மக்களின் மூட நம்பிக்கை, மனப்பாங்கு, கற்பிதங்கள், இசை, கூத்து, குரவை, வரி, அரங்கேற்றம், இந்திர விழா, கடலாடல், நாட்டார் மரபு, காட்சி, கால்கோள், நீர்ப்படை, நடுகல், வாழ்த்து எனப் பல்வேறு காப்பியக் கூறுகள் வெளிப்படும்.

சிலம்பின் நூற்கட்டுரை படித்தால், அது ஒரு நாடகக் காப்பியமாயும், கதை சொல்லும் பாணி மேடைக் கூத்து வடிவாயும் இருப்பது புலப்படும். சிலம்பின் பல உத்திகளும் தமிழக நாட்டுப்புறக் கூத்துகளிற் பயின்றுள்ளன; நாடகம், நாட்டியம், கதை களி, யக்ச கானம், தெருக் கூத்து, திரைப் படம் போன்ற நிகழ்த்து கலைகளில் இன்றும் பயன்படுகின்றன. பொதுவாக, அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் முன்னாற் பெற்ற பாராட்டுரையை ஒட்டிக் கூத்துக்காரர் விலக்கும், சேர்ப்புஞ் செய்து கொண்டே இருப்பர். ஒருசில ஆண்டுகளுள், கூத்தின் உரையாடல், விவரிப்பில், எது மூல ஆசிரியருடையது (original author), எது இடைச்செருகல் என்பது தெரியாது போகலாம். இதுபோல சிலம்புக் கூத்திலும் நடந்திருக்கக் கூடும்.

வேறு காப்பியங்கள் சிலம்பிற்கு முன் தமிழில் இருந்திருக்கலாம்; ஆனாற் கிடைத்தில. நம் போகூழ், தகடூர் யாத்திரை உதிரியாகி, நூல்முழுதும் கிட்ட வில்லை. மணிமேகலை, சிந்தாமணிக் காப்பியங்களோ முழுதும், பகுதியுமாய்க் கிடைத்தன. கம்பனுக்கு முந்தைய, சங்க காலத்து இராமகாதை, பாரதங்கள் துண்டாகவே கிடைத்தன. தி.ஈ.சீனிவாசராகவ ஆச்சாரியார் (1872), தி.க. சுப்புராயச் செட்டியார் (1880), உ.வே.சாமிநாத ஐயர் (1892) ஆகியோருக்கு [4] ஒருவேளை சிலம்பு கிடைக்காது போயிருப்பின், தமிழ்க்காப்பியக் காலத்தைச் சிந்தாமணிக்குப்பின், பொ.உ. 9 ஆம் நூற்றாண்டிற்குத் தள்ளியிருப்பர்.

சிலம்பு நூற்றாண்டுக் காலத்தை, திரு.செல்லன் கோவிந்தன் பொ.உ.11ஆம் நூறென்றும், திரு.எல்.டி. சாமிக் கண்ணுப் பிள்ளை 8 ஆம் நூறென்றும், திரு.வையாபுரிப்பிள்ளை 5ஆம் நூறென்றும், இதுநாள் வரை நூறாண்டு முன்சொல்லி, இப்போது முரண்படும் திரு.இரா. நாகசாமி 3 ஆம் நூறென்றும், மு.இராகவ ஐயங்கார், மயிலை.சீனி.வேங்கடசாமி, கா.சு.பிள்ளை, ஞா.தேவநேயப் பாவாணர், தனிநாயக அடிகள், கே.என். சிவராசப்பிள்ளை, பி.டி.சீனிவாசையங்கார், மு.சண்முகம் பிள்ளை, இரா.வை.கனகரத்தினம், வி,சீ.கந்தையா, துளசி.இராமசாமி, க.சண்முகசுந்தரம் போன்றோர் 2 ஆம் நூறென்றும் காட்டுவர் [5].

இராம.கி.யின் ”சிலம்பின் காலம்” – ஆய்வுக் கருத்துக்கள்:

மேலுள்ள கணிப்புகளை ஏற்கத் தயங்கி, பொ.உ.171-193 இல் முதலாம் கயவாகு காலத்தொடு தமிழர் வரலாற்றைப் பொருத்தும் ஒழுங்கை மறுத்து, ”சிலம்பின் காலம்” .பெரும்பாலும் பொ.உ.மு. 75-70 ஆக இருக்கவே வாய்ப்பு உண்டு என்ற வரலாற்றியலுமையைப் (historical plausibility) பல்வேறு ஏரணங்களில் அலசி என் நூலிற் தெரிவித்தேன் [6]. நினைவு கொள்ள வேண்டிய அதன் கருத்துக்கள் பின்வருமாறு:

1. பதிகம், வரந்தரு காதை போன்றவை மூல ஆவணங்களாய் (original documents) இருக்க வாய்ப்பில்லை, அவை இடைச்செருகல்களே.

2. உரைபெறு கட்டுரை மூல ஆவணம் இல்லெனினும், வரலாற்றாவணமாய்க் கொள்ளலாம்.

3. மங்கல வாழ்த்திலிருந்து வாழ்த்துக் காதை வரை இளங்கோ எழுதியிருக்க முடியும். அதே பொழுது, அங்குமிங்கும் இடைச்செருகல் இருக்கக் கூடும்,

4. காதைகளின் முடிவு வெண்பாக்களை இளங்கோ எழுதியதாகக் கொள்ளத் தேவையில்லை,

5. காண்டக் கட்டுரை, நூற் கட்டுரை ஆகியவற்றை இளங்கோவோ, வேறெவரோ கூட, எழுதியிருக்கலாம்.

6. வடக்கே படையெடுத்த முதலாங் கரிகாற் சோழன் என்பான் சிலம்புக் காலத்திற்கு மிக முற்பட்டோன் ஆவான். ”அந்நாள்” என்ற குறிப்பை நோக்கின், முதலாம் கரிகாலன் படையெடுப்பு, மகதன் அசாதசத்துவின் கடைக் காலத்தில், அன்றேல் அவன் மகன் உதயனின் தொடக்க காலத்தில், பொ.உ.மு.462 க்கு அருகே, நடந்திருக்கலாம்.

7. நெடுஞ்செழியன் நியதி தவறிக் கோவலன் கொலையுற்று, அதனால் கண்ணகி, வஞ்சினங் கொண்டு தன்முலையைத் திருகியெறிந்து, மதுரை தீக்கிரையானதைப் பார்க்கின், ஏற்கனவே அரசன் மேல் மக்களுக்குக் கோவம் இருந்து, நாட்டிற் சட்டம்-ஒழுங்கு குலைந்திருந்தது புலப்படும். (நியந்தது நியதி>நீதி. நியத்தல் = ஏற்படுத்தல்; குமுகம் ஏற்படுத்திய ஒழுங்கே நியதியாகும். ஒரு குமுக நியதியை இன்னொரு குமுகம் ஏற்காது போகலாம் நியதி என்பது வேறு பொருளில் விதியைக் குறிக்கும். ஆசீவக நியதிக் கொள்கையை இங்கெண்ணிப் பார்க்கலாம். நயம்>நாயம்=ஞாயம் என்ற கொள்கையும் மெய்யியலிலுண்டு.)

8. மதுரைக் காண்டத்தில் சொல்லப்படும் மீமாந்த செயல்களை இலக்கிய வழக்காய்க் கொள்வது நல்லது.

9. கலிங்கத்துச் சேதியரசன் காரவேலனின் அத்திகும்பா (யானைக்குகைக்) கல்வெட்டையொட்டி, மூவேந்தர் பின்புலத்தை ஆய்ந்தால், செங்குட்டுவன் ஆட்சியை ஒட்டி,

a. அவன் தந்தை இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன்,
b. சிற்றப்பன் பல்யானைச் செல்கெழு குட்டுவன்,
c. ஒன்றுவிட்ட அண்ணன் களங்காய்க் கண்ணி நார்முடிச் சேரல்,
d. ஒன்றுவிட்ட உடன்பிறந்தான்/தம்பி ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன்,
e. மகன் குட்டுவன் சேரல்,
f. பங்காளி (யானைக்கட் சேய்) மாந்தரஞ் சேரல் இரும்பொறை,
g. அவன் மகன் இளஞ்சேரல் இரும்பொறை,
h. இன்னொரு பங்காளி தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை

என மேலும் 8 சேரர், சம காலத்திலும், சற்று முன்னும் பின்னும், இருந்திருக்கலாம். சமகால புலவர் - அரசரின் அண்ணக மடிக்கையை (adjacency matrix) வலைப்பின்னல் அலசல் (network analysis) மூலம் ஆய்ந்தால், அவரின் சமகால இருப்பு சட்டெனப் புலப்படும்.

10.செங்குட்டுவனின் வஞ்சி, கேரளச் சுள்ளியம் பேரியாற்றுக் கரையில் உள்ள கொடுங்களூருக்கு அருகில் இருந்தது. அது தமிழ்நாட்டுக் கரூர் அல்ல. (அதே பொழுது, தமிழ்நாட்டுக் கரூரையும் வஞ்சியென்றது உண்டு.)

11.”தமிழ்கெழு மூவர் காக்கும் மொழிபெயர்த் தேஎத்த பல்மலை” எனும் மாமூலனார் கூற்றின் படி (அகநானூறு 31), வடக்கே மொழிபெயர்த் தேயம் என்பது, மூவேந்தர் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது போலும்.

12.செங்குட்டுவன் வட செலவு ”கண்ணகியின் பொருட்டா, அன்றி வேறொன்றின் பொருட்டா?” என்பது ஆழ ஆய வேண்டிய கேள்வியாகும்.

13.தக்கண, உத்தரப் பாதைகளால், வடவிந்திய, தென்னிந்திய நாடுகளின் பொருளியல், வணிகப் பரிமாற்றங்கள் விதந்திருந்தன. இப்பாதைகளைப் பொருத்தே அற்றைச் சூழ்நிலை புரியும்.

14.தக்கணப் பாதையின் போக்கால், ”சங்க காலத் தமிழரின் வடநாட்டுப் படையெடுப்புகள் பெரும்பாலும் மகதத்திற்றான் முடிந்தனவோ?” எனும் ஐயமெழுகிறது.

15.மகதம், தமிழகம் ஆகியவற்றின் ஒற்றுமை பார்த்தால், மகத வேந்தருக்கும் தமிழ் மூவேந்தருக்கும் இடையே ஒரு விருப்பு-வெறுப்பு உறவு (love-hate relationship) நிலவி, ”ஒரே விதமாய்ச் சிந்திக்கும் எதிராளிகளாய் (like minded opposites) இருவரும் இருந்திருப்பரோ?” என்று தோன்றுகிறது.

16.மோரியருக்குப் பிந்தைய சுங்கர், கனவர்/கனகர் (வகரம், ககரம் ஒன்றிற்கு ஒன்று போலிகள்) நிலையும், நூற்றுவர் கன்னர் (சாதவா கன்னர்) நிலையும், சிலம்பின் பின்புலங்களாகும்.

17.கனக விசயர் இருவரில்லை, ஒருவரே. சுங்கர் முதலமைச்சனாய்த் தொடங்கிப் பின் சுங்கரை வீழ்த்தி மகதத்தை ஆண்ட கனக வாசுதேவனின் தந்தையாய்க் கனக விசயன் ஆகலாம். அன்றி கனுவ வாஸ்யன் எனும் வடமொழிக் குடிப்பெயர் தமிழிற் கனக விசயன் ஆகியிருக்கலாம்

18.பால குமாரன் மக்கள் எனுந்தொடர் அவந்தி நாட்டு அரச குடியினரைக் குறிக்கிறது. (உச்செயினி இதன் தலைநகர்; தமிழில் இது உஞ்சை)

19.கனக விசயரோடு இருந்த ஆரிய மன்னர் அடையாளம் ஓரளவே விளங்குகிறது. வட நாட்டுச் சான்றுகளைத் தீவிரமாய்த் தேட வேண்டும். இதில் நம்முடைய ஆய்வு பற்றாது.

20.தனிப்பட்ட பந்திலா உறுத்தாய் (independent confirmation) எருக்காட்டூர் தாயங்கண்ணனாரின் அகநானூறு 149 ஆம் பாடல்வழி, சிலம்பிற்குப் பிந்தைய நிகழ்வை நாம் உணருகிறோம்.

21.பெரும்பாலும் பொ.உ.மு.87-69இல், இன்னும் கூர்ப்பாய் பொ.உ.மு.80-75 க்கு நடுவில், சுங்கராட்சியின் முடிவில், மகதக் கனகராட்சிக்குச் சற்று முன்னால், நாட்டுப் பெரும்பகுதியிழந்து ஆட்சிவலி குறைந்த இலம்போதரச் சதகர்ணி காலத்தில், செங்குட்டுவன் வடசெலவு நடந்திருக்கலாம்; சிலம்பைச் சங்க காலத்தோடு பொருத்த வேண்டுமேயொழிய சங்கம் மருவிய காலத்திலல்ல.

இவ்வாய்வு, நூலாக வெளிவருமுன், வளவு வலைப்பதிவில் கீழ்வரும் 12 இடுகைகளாய் வெளிவந்தது.

http://valavu.blogspot.com/2010/05/1-2009-presentation.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/2.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/3.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/4.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/5.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/6_14.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/7_15.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/8.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/blog-post_20.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/10.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/11.html
http://valavu.blogspot.com/2010/05/12.html

கூடவே, சிலம்பிற்குப் பின்வந்த ஒருசில வரலாற்றுச் செய்திகள் (காட்டாக,

1. ”ஒருமுலை அறுத்த திருமாவுண்ணி” என்ற கண்ணகி விவரிப்பைச் சொல்லும் மருதன் இளநாகனாரின் நற்றிணை 216 ஆம் பாட்டு,

2. சிலம்பு எழுந்து 25 ஆண்டுகளுக்குப் பின், கூடகாரத்துத் துஞ்சிய மாறன் வழுதி, இலவந்திகைப் பள்ளித் துஞ்சிய நன்மாறன், நாஞ்சில் வள்ளுவன், பெருஞ்சிக்கில் கிழான், குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவன், மருதன் இளநாகனார் ஆகியோரின் சமகால இருப்பு,

3. சிலம்பிற்கு 25 ஆண்டுகள் பின், அகநானூறு, குறுந்தொகை, பரிபாடல் ஆகிய சங்க நூல்கள் கூடகாரத்துத் துஞ்சிய மாறன்வழுதி காலத்திற் தொகுக்கப்பட்டிருக்கும் வரலாற்று இயலுமை,

4. செங்குட்டுவன் மகன் குட்டுவஞ்சேரலுக்குப் பின் வந்த மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறை காலத்தில் ஐங்குறுநூறு தொகுக்கப் பெற்ற வரலாற்றியலுமை

5. சிலம்பிற்கு 25 ஆண்டுகளின் பின்னால், பதிவுற்ற பழந்தமிழர் குடவோலைப் பழக்கம்

ஆகியவை) மேற்சொன்ன இடுகைகளிலும், கீழ்வரும் இரு இடுகைகளிலும், அலசப் பட்டன.

http://valavu.blogspot.in/2010/06/1.html
http://valavu.blogspot.in/2010/06/2.html

இலக்கிய, வரலாற்றாய்விற் தன்மயப் போக்கு:

பொதுவாக கல்வெட்டு, இலக்கியச் செய்திகளை ஒத்திசைவு (consistency), ஏரணத்தோடு (reason) ஆய்ந்து, வரலாற்றில் இது கற்பனை, இது நடந்திருக்கலாம், என ஒரு முடிவிற்கு வருகிறோம். அதே பொழுது தமிழ் வரலாற்று முன்மையை மறுக்கும் ஆய்வாளரோ, தன்மயம் கொண்டுத் தமிழ் இலக்கியத்தை ஒதுக்குகிறார். (தமிழியெழுத்து முன்மைக்கும் இதே கதி தான். எத்தனை மேனாட்டாருக்குப் ”பழனிப் பொருந்தற் தொல்லாய்வின் [7] முகன்மை (பொ.உ.மு.490) புரிந்திருக்கிறது? சொல்லுங்கள். அது அசோகர் எழுத்திற்கும் முன்னால் சான்றாகும் போது, வரலாற்றை மாற்றியெழுதுமாறு நொதுமல் (neutral) அவைகளில் நாம் என்ன வாதிட்டிருக்கிறோம்?”)

”ஆதி காவியமான வான்மீகி இராமாயணத்தாற்றான் இந்திய இலக்கியச் சிந்தனையே எழுந்தது” என்று முழங்குவாரும் இன்றுளர். இவர் போன்றோருக்கு வால்மீகி இராமாயணம், வியாச பாரதம், சாகுந்தலம், குமார சம்பவம் போன்றவையே காப்பியங்களாகின்றன. அவற்றின் வரலாற்றுத் தாக்கம், வடமொழிக்கு இந்திய மொழிகளின் கடப்பாடு என்றே இந்தியவியற் (Indology) களத்திற் பேசு பொருள்கள் அமைகின்றன. காட்டு: ஷெல்டன் போலாக் [8]. இதுவரை இல்லெனின், இனிமேலாவது இவர் போன்றோர் சங்க இலக்கியம், குறிப்பாய்ச் சிலப்பதிகாரம், படிப்பது நல்லது. வடமொழி மட்டுமே மேடு, மற்றவை தாழ்வென்று கீறல் விழுந்தாற் போல் இன்னுஞ் சொல்லுவது போகாவூருக்கு வழி கேட்பதாகும்.

இன்னொரு காட்டு: நெதர்லாந்தின் ஹெர்மன் தீக்கன் [9]. ”வடமொழிக் காப்பிய மரபுகள், பரதரின் நாட்டிய சாற்றம், போன்றவையாற் தூண்டப் பெற்றே சங்க இலக்கியங்கள் பெருஞ்சோழர் காலத்தில் 9ஆம் நூற்றாண்டிற் படைக்கப்பட்டன” என்ற தேற்றை இவர் முன்வைப்பார். “சேரரே அழிந்து சிறுகிப்போன காலத்தில் சேரரின் சிறப்பைப் பெரிதுவக்கும் காப்பியம் எழுமா?” என இவரிடம் யார் போய்க் கேட்பது? தமிழி, வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டுக்களின் வரலாற்றுமையும், சமய இலக்கியங்களுக்கு முற்பட்ட சங்க இலக்கிய வரலாற்று இயலுமையும் கூறி, இவர் வாதின் உள்ளீடின்மையை விளக்க வேண்டும்.

மூன்றாவது காட்டு தொல்லியல் துறை முன்னாள் நெறியாளர் திரு. இரா.நாகசாமியாகும். சிலம்பின் வரலாற்றுப் பரிமானத்தை மறுத்து, ”இது ஒரு புனைகதை, [வான்மீகி இராமாயணம், வியாச பாரதம் மீதும் இக்கூற்று எழலாம்.] தமிழர்க்கென இலக்கியக் கொள்கை, வரலாற்று மரபுகள் கிடையா; சங்கதத் தூண்டலால் இக்காப்பியம் உருவானது” என்ற கொள்கையில் இவர் இப்போது புகல்கிறார். சில மாதங்களுக்கு முன் “தமிழ், வடமொழிக் கண்ணாடி” என்ற நூலையும் இவர் வெளியிட்டார் [10]. அந்நூற் செய்தி அனைத்து நாட்டு மொழியிலக்கிய ஆய்வுக் களங்களில் சட்டென இணையத்திற் பரவியது; ஆனால், தமிழறிஞர்,  திரு. நாகசாமியின் ஆய்வு முடிவை ஏற்காதது மீக் குறைந்தே வெளிப்பட்டது. திரு.நாகசாமி கருத்தை உணர்வு பூர்வமாக மறுக்காது, அறிவார மறுத்து நூல் வெளியிடுவதே ஆய்விற்கு வழி வகுக்கும்.

பொதுவாக, எல்லா வரலாற்று நிகழ்ச்சிகளுக்கும் இரு பக்கச் சான்றுகள் கிடைப்பதில்லை. அசோகரின் வரலாற்றிற்கு அவர் கல்வெட்டன்றி விதந்த சான்றுகளுண்டோ? அசோகப் பியதசி எனும் இயற்பெயர் கூட  அவருடைய 2 கல்வெட்டுகளில் மட்டும் தாம் இருக்கின்றன [11]. அவை இல்லெனில் அசோகர் அடையாளங் காணப்படார். அசோகர் கல்வெட்டிற் சேர, சோழ, பாண்டியர், அதியமான் பற்றிய குறிப்புக்கள் இருக்கின்றன. ஆனாற் தமிழ் இலக்கியத்தில் அசோகர் பற்றிய குறிப்புண்டோ? ”திராமிர சங்காத்தம்” பேசும் காரவேலனின் அத்திகும்பா கல்வெட்டில் அசோகரின் பெயருண்டோ? [12]. தமிழர் முன்னணி 1300 ஆண்டுகளா? 113 ஆண்டுகளா? [13]. சங்க இலக்கியத்தில் காரவேலன் பெயருண்டா? தமிழ் வரலாற்றாய்வாளரில் பலரும் காரவேலன் கல்வெட்டைப் படித்ததில்லை; பிறமொழி ஆவணங்களையும் தேடாது இருக்கிறார். உங்களுக்கு அடிப்படைச் சிக்கல் புரிகிறதா?

சிவநெறிச் செல்வரான மணிவாசகர் பற்றித் திருவாசகம், கோவையார் தவிர்த்து, பொ.உ. 1100 வரை எங்கும் நேரடிக் குறிப்பில்லை; தேவார மூவருக்கு முன்னா, பின்னா என்பதும் குழம்பும். தமிழ் வரலாற்று வரைவிற்குத் இக் கேள்வி தேவையில்லை போலும்!!! பல தமிழறிஞருக்கும் இலக்கிய ஆய்வு, பொ.உ. 3 ஆம் நூற்றாண்டைத் தாண்டின், 19 ஆம் நூற்றாண்டிற்கு வந்து விடுகிறது. மூத்த திருப்பதிகம், திருவாசகம், தேவாரம், நாலாயிரப் பனுவல், இராம காதை, பெரிய புராணமென ஏதுந் தொடாது, தென்னிந்தியக் கல்வெட்டுக்களையும், இலக்கியங்களையும் பொருத்திப் பார்க்காது இருக்கிறார். அதுவொரு ஓட்டம், இதுவொரு ஓட்டமாய். தனிச்சால் தரித்துத் தமிழ் அறிவாண்மை (scholarship) தடை வேலி போடுகிறது.

தமிழறிஞர் மிகப் பலரும் இணையத்துள் இந்தியவியலுக்குள் நுழையாது, ”மறைவாக நமக்குளே பழங்கதை பேசும்” கருத்தரங்குகள், பட்டிமன்றங்கள், பாட்டரங்குகள், என்றே பங்கு கொள்கிறார். அனைத்து நாட்டுப் பார்வையில், முறையியல் (methodology) வழுவாது, மாற்றோர் ஏற்கும் அனைத்துநாட்டு ஆய்வுத் தாளிகைகளிற் கட்டுரைத்தலும் குறைவு. தமிழறிஞருக்கும் எதிராளருக்கும் இடையே, உரையாட்டு நடப்பதேயில்லை. தமிழ்ப் பழமை மறுப்போரே இதிற் பங்குகொள்கிறார். இவர் சொல்லைக் கேட்டு வடமொழி விதக்கும், வெளிநாட்டு அறிஞரும் கூடத் தமிழிலக்கியக் கால முன்மையை மறுத்தே வருகிறார். (செம்மொழி என்பதெல்லாம் இருவேறு கருத்தின் வீண் வீறாப்பாய், விழையரசியலாய் ஆகிப் போனது.)

சிலப்பதிகாரமும் பஞ்சதந்திரமும் – திரு.இரா.நாகசாமியின் பார்வை:

சிலப்பதிகாரத்திற்கு மூலங்களில் ஒன்றாய் வடமொழியிலெழுந்த பஞ்ச தந்திரத்தைக் காட்டி திரு.இரா.நாகசாமி ஒரு கருத்துச் சொன்னதாய் அண்மையில் 2012 செபுதம்பர் 25 தினமலர் நாளிதழில் வெளியானது. (http://www.dinamalar.com/News_Detail.asp?Id=554126). அது கீழே வருமாறு உள்ளது.:

---------------------------------------------------------

"பஞ்ச தந்திரக் கதைகளிலுள்ள நீதிகளையும், செயல்பாடுகளையும், சிலப்பதிகாரத்தில் இளங்கோவடிகள் அமைத்துள்ளார்,'' எனத் தொல்லியல் துறை முன்னாள் இயக்குநர் நாகசாமி தெரிவித்தார். பெசன்ட் நகர், தமிழ் ஆர்ட்ஸ் அகடமி சார்பில், ஆய்வுக் கூட்டம் நடத்தப்பட்டது. இதில், திரு. நாகசாமி "சிலப்பதிகாரம் ஒரு புதிய நோக்கு' என்ற தலைப்பில் நிகழ்த்திய உரையில் கூறியதாவது:

ஐந்திணைகள்

சிலப்பதிகாரத்தை நாடக காப்பியம் என்று, உரையாசிரியர் குறிக்கிறார். கதைப் போக்கில் ஆங்காங்கே இசைப் பாக்களையும், பல்வகைக் கூத்துக்களையும் பொருத்தி, அதன் வாயிலாக முக்கிய நீதிகளை இளங்கோவடிகள் எடுத்துரைக்கிறார். எடுத்துக்காட்டாக, தமிழ் இலக்கண மரபுப்படி, ஐந்திணைகளை இந்நூலில் அமைத்து இயற்றியிருக்கிறார். சைவம், வைணவம், சாக்தம், பவுத்தம், சமணம், ஆசீவகம் ஆகிய சமயக் கருத்துகளையும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். அவரின் கதையமைப்பில் ஏற்கனவே, வழக்கில் இருந்த பல கதைகளையும், நீதிகளையும் அடிப்படையாகக் கொண்டே, தன் இலக்கியத்தை அமைத்துள்ளார் என்பது தெளிவாகிறது.

கீரிப்பிள்ளை கதை ஒரு இன்றியமையாத நீதியை, இளங்கோவடிகள் கோவலனுக்கு மாடலன் கூறியதாக அமைத்துள்ளார். அதில், ஒரு பெண், கீரிப்பிள்ளையைக் கொன்ற கதை வருகிறது. இந்த கதை, "பஞ்ச தந்திரம்' எனும், சமஸ்கிருத நூலில் உள்ளது. அது, முதலாம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்தது. இக்கதையை மேலும் விரித்து இளங்கோவடிகள் கூறியுள்ளார். அதை, "வடமொழி வாசகம் செய்த நல்லேடு கடன் அறி மாந்தர் கைநீ கொடுக்க' என்று குறிக்கிறார். வட மொழி வாசகம் என்பது பற்றி, அரும்பத உரை ஆசிரியரும், அடியார்க்கு நல்லாரும் தமது உரையில் கூறும்போது, இது ஒரு "கிரந்தம்' என்று குறித்து, அதை, "அபரீக்ஷய ந கர்த்தவ்யம், கர்த்தவ்யம் ஸுபரீக்ஷிதம் பச்சாத்பவதி ஸந்தாபம் ப்ராஹ்மணீ நகுலம் யதா' என, சமஸ்கிருத மொழியில் அப்படியே கொடுத்திருக்கின்றனர். இதை அடியார்க்கு நல்லார், "கவி' என்றும் கூறுகிறார். ஆகவே, இவ்வடமொழி வாசகம் பஞ்ச தந்திரத்தில் உள்ள பாடல் என்பதில் ஐயமில்லை. இதன் கருத்து, ”எந்தவொரு செயலையும் பரிசீலிக்காமல், ஆழ்ந்து எண்ணாமல் செய்யக் கூடாது. அவ்வாறு செய்பவர்கள் மிகவும் கொடுமையானவர்கள். துன்பத்தில் ஆழ்வர்” என்பது தான்.

சிற்பங்களாக...

கோவலன், பாண்டிய மன்னன் யோசிக்காமல் செய்த செயல்களால் ஏற்பட்ட விளைவுகளை அடிப்படையாக்கி, சிலப்பதிகாரத்தை இளங்கோ இயற்றினார். சிலம்பின் காலம், கி.பி., 3ம் நூற்றாண்டு என்பர். அக்காலத்தில், பஞ்ச தந்திர நீதிக்கதைகள் இந்தியா முழுவதும் புழக்கத்தில் இருந்தன. இந்தக் கதைகள், அரேபியம், பாரசீகம், ஹீப்ரு, செகோஸ்லோவேகியம், போலந்த், லத்தீன், கிரேக்கம், பிரெஞ்சு, ஆங்கிலம், ஜெர்மானியம், டேனிஷ் உள்ளிட்ட மொழிகளில், பதினாறாம் நூற்றாண்டில் மொழிபெயர்க்கப் பட்டுள்ளன. இந்தியாவில் 6ஆம் நூற்றாண்டு சாளுக்கியர், இராட்டிர கூடர்கள் போன்ற கர்நாடகத்தை ஆண்ட மன்னர்கள் காலத்தில் கட்டப்பட்ட கோவில்களில் சிற்பங்களாகவும், அச்சிற்பங்களின்கீழ் பஞ்சதந்திரக் கதையின் நீதி வாக்கியங்கள், சமஸ்கிருதத்தில் எழுதப்பட்டுள்ளன.

கொல்லன் கதை

மற்றுமொரு பஞ்சதந்திரக் கதையில், பாழ்கிணற்றில் வீழ்ந்த பொற் கொல்லன் ஒருவன், தன்னைக் காப்பாற்றியவனை அரசனிடத்தில் கள்வனென, பொய்கூறி தண்டனைபெற்றுத் தந்ததையும் குறிப்பிடுகிறது. அக்கதையை, இளங்கோவடிகள் அறிந்திருக்கவேண்டும் என்பதில் ஐயமில்லை.

ஆகவே, அக்காலத்தில் வழக்கிலிருந்த நீதிகளையெடுத்து, தனது காப்பியத்தில் வைத்து, இளங்கோவடிகள் தந்துள்ளார். இவ்வாறு நாகசாமி கூறினார். இந்த ஆய்வுக் கூட்டத்திற்கு, தமிழ்ப் பல்கலைக் கழக முன்னாள் துணை வேந்தர் அவ்வை நடராஜன் தலைமை தாங்கினார்.

----------------------------------------------------

அடுத்த பகுதியில் தொடர்வோம்.

எடுகோள்கள்:

1. http://www.sscnet.ucla.edu/southasia/Religions/texts/Ramaya.html
2. http://www.ramayanaresearch.com/ramayana.html
3. http://en.wikipedia.org/wiki/Mahabharata;
4. டாக்டர் க.பஞ்சாங்கம், ”சிலப்பதிகாரத் திறனாய்வுகளின் வரலாறு”, பக் 24-30, முதற் பதிப்பு ஜூன் 2010, வெளியீடு: அன்னம், மனை எண் 1, நிர்மலா நகர், தஞ்சாவூர் 613007.
5. இரா.மதிவாணன், “சிலம்பின் காலக் கணிப்பு”, பக் 13-18, சேகர் பதிப்பகம், சென்னை – 78, 2005
6. இராம.கி., சிலம்பின் காலம், தமிழினி பதிப்பகம், 102, பாரதியார் சாலை, இராயப் பேட்டை, சென்னை 14. 2011
7. A great past in bright colours, T.S.Subramanian, Frontline Oct 8, 2010, pp-64-75.
8. Sheldon Pollock, The Language of the Gods in the world of Men, Permanent Black, Himalayana, Mall Road, Ranikhet Cantt, Ranikhet 263645, 2007
9. Tieken, Herman Joseph Hugo. 2001. Kavya in South India: old Tamil cankam poetry. Groningen: Egbert Forsten, Also see: http://www.ulakaththamizh.org/JOTSBookReview.aspx?id=194;
10. http://www.tamilartsacademy.com/journals/volume23/articles/article2.xml
11. The Gujarra and Maski versions of Minor Rock Edict ! are the only two inscriptions of Asoka which refer to him by name. Inscriptions of Asoka, p 4, D.C.Sircar, Publications Division, Ministry of Information and Broadcasting, Govt.of India. Fourth Edition 1998. ISBN 81-230-0665-9
12. The Hathigumpha Inscription of Kharavela and The Bhabru Edict of Asoka, Shashi Kant, D.K.Printworld (P) Ltd, ‘Sri Kunj’ F-52, Bali Nagar, New Delhi 110015.
13. K.P.Jayswal, Hathigumpha Inscription of the Emperor Kharavela (173 BC to 160 BC). J.of Bihar and Orissa Research Society, III (1917), pp 425-473; JBORS, IV, pp 364ff; JBORS, XIII, pp 221ff, XIV, pp 150ff.